บทที่ 3 จากัวร์ตัวแสบ

"ไม่ไปเว้ย ทำไม?" คนตัวโตยืนหาเรื่องหลานชายที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ หญิงสาวไม่หยุด

"ถอยห่างไปเลย (ว่าพรางผลักอาตัวเองออกห่างอาสาวคนสวย) อย่ามาใกล้อาเจ้าเลย" เด็กน้อยว่าพรางทำสีหน้าจริงจัง

"ง่อ...หวงเฉย ไม่รักอาโรมแล้วงี้" อาหนุ่มเลิกคิ้วถามพรางใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มรอคำตอบ

"ไม่!" "หมื่นนึง" คนตัวโตเริ่มให้ราคาความรักกับหลานชาย

"ก็งั้น ๆ" "สองหมื่น" โรมเพิ่มราคานิ่ง ๆ ทำเอาคนฟัง 2 คู่ปรับคุยกันถึงกับกลั้นขำ โรมมักจะหาเรื่องเปย์หลานชายแบบนี้เสมอแทนที่จะให้เป็นของเล่นแต่จะให้เป็นเงินเก็บแทนโดยให้เหตุผลว่าของเล่น เล่นแป๊บเดียวเดี๋ยวก็เบื่อแต่มีเงินในบัญชีโตขึ้นจะได้มีเงินไปเรียนต่อเมืองนอกเหมือนอามาร์ค (จากัวร์เคยร้องไห้ตามมาร์คเพื่อนของโรมตอนที่มาร์คกลับมาไทยแล้วโรมพาหลานไปส่งเพื่อนที่สนามบิน)

"นิดนึงก็ได้" คนตัวเล็กว่าพรางเหล่ตามองรอราคาเพิ่ม

"สามหมื่น เต็มที่"

"สี่หมื่นจะยอมนอนด้วยเลยคืนนี้" หลานชายว่าพรางยักคิ้วอย่างเหนือกว่า

"แหม... ไอ้งก อามีแค่สามหมื่นจะรักไม่รัก"

"อย่ามาพูด พ่อบอกว่าอาโรมมีตังค์เยอะ นี่น้อยแล้วนะถ้าไม่โอเค จาขึ้นราคาได้อีกนะ" คนตัวเล็กกอดอกว่าสีหน้าจริงจัง

"เค สี่หมื่นก็ได้ บอกรักอามาก่อน" คนตัวโตว่าพรางนั่งลงแล้วยื่นแก้มให้หลานชายบอกรัก

"อย่ามาโกง ไม่ได้บอกว่าจะบอกรักนะ ถ้าให้บอกรักด้วยอาต้องจ่ายมา ห้าหมื่นครับ"

"โห... ขึ้นเป็นผดเลยไอ้งก" โรมว่าพรางยืดตัวขึ้นเต็มความสูง แล้วอุ้มหลานชายขึ้นนั่งที่เก้าอี้ข้างตัวเอง

"งกอะไร จาต้องจ่ายค่าผิดนัดอาเจ้าด้วยนะ จารับปากอาเจ้าไปแล้วว่าจะนอนด้วยน่ะ จาผิดนัดจาต้องจ่าย อาเล็กอาน้อยอีก จาก็ผิดนัดไง นี่เพื่ออาโรมคนเดียวเลยนะ" เด็กน้อยอ้างทำสีหน้าจริงจังจนผู้ใหญ่แอบขำกับคำพูดที่ได้ยินคนที่บริษัทพูดบ่อย ๆ ว่าถ้าผิดนัดหรือผิดสัญญาต้องจ่าย

"ขนาดนั้น แล้วไปตกลงราคากับอาเจ้าเขาแล้วเหรอ ถึงจะมารีดไถอาน่ะ" อาหนุ่มว่าพรางชำเลืองมองหญิงสาวที่เดินมานั่งลงข้างตัวเอง

"เพื่อ...มนุษย์?? มนุษย์อะไรนะครับพ่อ" ขมวดคิ้วพรางหันไปถามพ่อที่นั่งอยู่ตรงข้ามอาหนุ่ม

"มนุษยธรรม..." "เออ...นั่นแหละ เพื่อมนุษยธรรมครับ เราผิดนัดเราก็ต้องจ่าย นี่อาโรมจ่ายจาแค่คนเดียว จาต้องจ่าย 3 คน คนละ 500 จาก็ขาดทุนไปเยอะเลยนะ" เด็ก 4 ขวบว่าพรางยกมือขึ้นนับนิ้ว

"โห... ขาดเยอะมากนะลูก จาจ่ายตั้งคนละ 500 3 คน ห้าหมื่นไม่พอหรอก จาต้องไปเบิกธนาคารหรือยืมคุณปู่มาจ่ายเพิ่มอีกนะ เป็นหนี้เยอะนะพ่อว่า" คนเป็นพ่อปั่นลูกชายขำ ๆ ส่วนคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ โรมหัวเราะเบา ๆ อย่างน่ารักกับการโต้ตอบของเด็กต่างวัยทะเลาะกัน

"งั้น (นับนิ้ว) แปดหมื่นพอครับอาโรม จาลดให้แถมจุ๊บด้วย 2 จุ๊บ นี่ไม่ได้กำไรเลยนะ เอาไม่เอา" หลานชายตัวแสบหันไปพูดกับอาหนุ่มอย่างน่าเอ็นดู

"โห... ลดสุด ๆ เพื่ออาเจ้าเลยว่างั้น" ชายหนุ่มถามขำ ๆ พรางตักกับข้าววางใส่จานให้หลานชายไปด้วย "แล้วจะบอกรักด้วยหรือเปล่า"

"ก็บอกไง นอนด้วย จุ๊บด้วย 2 ที เอาไม่เอา" คนตัวเล็กว่าอย่างเหนือกว่า

"เค... ดีล" อาหนุ่มว่าพรางยกมือขึ้นทำไฮไฟฟ์กับหลานชาย การเปย์แบบนี้ไม่ใช่ว่าเขาจะให้หลานบ่อย ๆ แต่นานแล้วที่เขาไม่ได้ให้เงินเก็บหลานเพราะมาไม่ค่อยได้เจอกันและอยู่กันคนละบ้าน แล้วถึงเจอกันก็ไม่มีเหตุผลที่จะให้ (แต่ก็ไม่ได้ให้ตามยอดนะ จากัวร์เพิ่งเรียนอนุบาล 1 เขายังไม่รู้ตัวเลขและที่พูดหลักหมื่นก็เพราะได้ยินมาจากที่ทำงานของพ่อทั้งนั้น)

"จ่ายเลยมั้ยล่ะ" เด็กน้อยว่าพรางยิ้มตาหยี

"กินข้าวก่อนเหอะไอ้งกเอ๊ย งกได้พ่อจริง ๆ เอ็งนี่" โรมว่าพรางยีหัวหลานชายอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วตักข้าวเข้าปาก ก่อนจะตักกับข้าวให้หลานแล้วหันไปตักกับข้าววางใส่จานของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เนียน ๆ

หลังจากทานข้าวเสร็จ 2 อาหลานพากันเดินไปเล่นด้วยกันในห้องนั่งเล่น โรมจากที่จะไปร้านทีแรกวันนี้กลับเปลี่ยนใจไม่ไปซะดื้อ ๆ ให้เหตุผลว่าจะนอนกับหลาน ส่วนเจ้าขานั้นไปช่วยแม่บ้านเก็บจานชามโดยที่ใครห้ามก็ไม่ฟัง เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกรอบตามคำสั่งของคุณอา

"น้องเจ้าลูก พรุ่งนี้ให้พี่โรมพาไปซื้อชุดนักเรียนนะคะ แล้ววันจันทร์ให้พี่เขาพาไปลงทะเบียนนะลูก" คุณอารวิดาว่ากับลูกสาวบุญธรรมของพี่ชายยิ้ม ๆ

"ไม่ลำบากหรอกค่ะ พรุ่งนี้เจ้าไปกับเล็ก น้อยได้ แล้ววันจันทร์เจ้านัดเพื่อนไว้แล้วว่าจะไปพร้อมกัน เจ้าจะไปดูห้องมันด้วยว่าอยู่ตรงไหน พ่ออัฐกับแม่มาจะได้ย้ายห้องเลยค่ะ" หญิงสาวว่ายิ้ม ๆ เธอขอพ่อบุญธรรมกับแม่มาแล้วว่าจะออกไปพักข้างนอกเองถึงพ่อบุญธรรมเธอจะไม่เห็นด้วย แต่แม่เธอก็เกรงใจคนบ้านนี้อยู่ดี

"ย้ายทำไมที่นี่ห้องก็ตั้งเยอะ" โรมว่าขึ้นขณะที่กำลังเล่นอยู่กับหลานชาย

"ใช่ครับอาเจ้า ไม่ต้องย้ายหรอกจาไม่มีเพื่อนเล่นครับ อาโรมไม่ค่อยกลับบ้าน อาโรมติดหญิง" เด็กน้อยหันมาบอกอีกเสียงแต่ก็เหมือนทิ้งระเบิดใส่หัวอาหนุ่มซะแบบนั้น

"โอ๋ย... ไอ้แก่แดด ติดหญิงที่ไหนวะอาต้องทำงานต้องเรียนมั้ยล่ะ" โรมเริ่มจะหันไปต่อปากต่อคำกับหลานชายอีกรอบ

"ใช่ที่ไหน ทีอามาร์คกับอาเทนยังเรียนจบแล้วเลย มีแต่อาโรมน่ะเรียนยังไม่จบ"

"มะเหงกหนิ รู้ดีนะเอ็งนี่ เดี๋ยวปั๊ด โบก!" ว่าพรางผลักหัวหลานแรง ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว

"อ้าว อา ทำแบบนี้จาไม่นอนด้วยนะ" สงครามต่างวัยเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จากการไม่ยอมกันทำเอาคนในห้องนั่งเล่นส่ายหน้า

"เจ้า อาว่าพากันไปพักผ่อนก่อนเถอะลูก ขับรถมาเหนื่อย ๆ เล็กน้อยด้วยไปนอนเถอะไปลูกไป" คุณหญิงรวิดาพูดกับลูกสาวบุญธรรมพี่ชายและผู้ติดตามยิ้ม ๆ ทั้ง 3 จึงพากันเดินขึ้นห้องไปอย่างว่าง่าย

ชั้น 2 ห้องนอนของเจ้าขา

ทั้ง 3 คนเดินเข้ามาในห้องที่เล็กและน้อยปูที่นอนปิคนิคไว้ข้างเตียงด้านติดหน้าต่างเรียบร้อย กระเป๋าเสื้อผ้าของทั้ง 3 วางอยู่โดยที่เจ้าขาไม่ให้แม่บ้านจัดเข้าตู้ เพราะคิดว่าอีก 2-3 วันพ่อบุญธรรมและแม่ของตนมาจะได้ย้ายออกไเลย ไม่ต้องจัดของใหม่ เธอมีกระเป๋าใบเล็กอีกใบที่เอาเสื้อผ้าใส่ไว้ 2-3 ชุดเพื่อง่ายที่จะให้อยู่ที่บ้านนี้

"เจ้าจะอาบน้ำเลยบ่" เล็กเอ่ยถามหญิงสาวด้วยภาษาอีสาน

"หึ จะคุยกับแมงปอก่อน พวกเจ้าอาบน้ำก่อนเลย เดี๋ยวเฮาไปคุยที่ระเบียง" ตอบพร้อมกับหยิบมือถือเดินไปเปิดระเบียงออกแล้วกดโทรออกหาเพื่อน ส่วนหนุ่มผู้ติดตามทั้ง 2 ต่างพากันผลัดกันอาบน้ำจนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะพากันนั่งกราบพระสวดมนต์ก่อนนอน

"พรุ่งนี้เจ้านัดแมงปอว่าจะไปซื้อชุด จะไปด้วยกันมั้ย เลาะกรุงกัน" หญิงสาวว่ายิ้ม ๆ แล้วเดินไปเปิดกระเป๋าใบเล็กหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนเตรียมจะเดินเข้าห้องน้ำ

"ไปดิ นาน ๆ มาทีต้องเปิดหูเปิดตาหน่อย แต่เอารถใหญ่ไปนะ เจ้าไม่ต้องเอามอไซค์ไปหรอก วันนี้ตอนสะบัดตรงลำตะคองข่อยใจหายแว้บเลย" น้อยว่าพรางพูดถึงเหตุการณ์ช่วงกลางวันที่หญิงสาวขับหลบก้อนดินที่ร่วงลงมาจากรถบรรทุกจนสะบัดเกือบลงข้างทาง

"อย่าดังไป แล้วอย่าพูดให้แม่ได้ยินนะเดี๋ยวโดนยึดรถ กว่าแม่จะยอม พ่ออัฐช่วยพูดอยู่เป็นเดือนเลยนะ" เด็กดื้อว่ายิ้ม ๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ

"หึ" โรมหัวเราะในลำคอกับบทสนทนาของทั้ง 3 เขาตั้งใจเอาบัตรเครดิตมาให้เจ้าขาไปซื้อของใช้เอง เพราะพรุ่งนี้ต้องไปธุระกับเพื่อนที่ต่างจังหวัด ทำให้พาเธอไปซื้อของตามคำสั่งของคุณพ่อไม่ได้ เมื่อได้ยินแบบนั้น ชายหนุ่มจึงหันหลังกลับเข้าห้องตัวเอง แล้วตั้งใจจะมาหาเธออีกรอบ