บทที่ 2 แรกเจอ

"คุณอาใหญ่สวัสดีค่ะ" เสียงหวาน ๆ เรียกให้คนที่กำลังนั่งหันหลังอยู่หันขวับกลับไปมองทันที

ชายหนุ่มยอมรับทันทีที่เห็นหน้าว่าสาวน้อยคนนี้สวยและน่ารักแบบที่แม่ว่าจริง ๆ เธอใส่กางเกงยีนส์เอวต่ำสีดำรัดรูป สะโพกผาย เส้นร่องสิบเอ็ดที่หายเข้าไปในขอบกางเกงชัดเจนซิกแพคราง ๆ บ่งบอกว่าเธอเป็นคนที่ออกกำลังกายเป็นนิสัย ผิวสีแทนกรรมพันธุ์ของเธอแลดูสุขภาพดีเนียนละเอียดจนไร้ตำหนิ ไหล่กว้าง เสื้อกล้ามครอปสีขาวของเธอโชว์สัดส่วนที่ไม่ได้ใหญ่โตนักแต่สมส่วนอย่างน่ามอง ตากลมออกแววหวานประดับด้วยขนตางอนยาวเป็นแพรแทบจะจรดไรคิ้ว ปากนิดจมูกหน่อย แก้มป่อง ๆ ดูลงตัวไปทุกส่วน

"เฮ้ย...! น้องไหว้มึงน่ะ" สรัญตบไหล่น้องชายแรง ๆ เมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่ยกมือไหว้ไปแล้ว 3 รอบแต่น้องชายยังนิ่งอยู่ จนชายหนุ่มสะดุ้งหลุดจากภวังค์

"อ๋อ... เอ่อ สวัสดีครับ" ชายหนุ่มกล่าวทักสาวสวยยิ้ม ๆ

"อือ... ไม่ไหว้แล้วนะ ไหว้เท่าพระแล้ว ทีแรกนึกว่าหูหนวกซะอีก" สาวสวยว่าพรางยกแก้วน้ำขึ้นดื่มทีเดียวหมดแก้ว ทำชายหนุ่มอึ้งกับคำทักของเธอ

"โรม นี่น้องเจ้าขาลูกสาวบุญธรรมลุงอัฐ น้องจะมาเรียนที่มหาลัยเดียวกับโรม เจ้าลูกนี่พี่โรมลูกชายคนเล็กของอาเอง พี่เขาเรียน ป.โทที่ ม. B อยู่น่ะลูก" คุณหญิงรวิดาแนะนำทั้ง 2 รู้จักกันซึ่งเจ้าขาก็พยักหน้านิ่ง ๆ แล้วมองหน้าชายหนุ่ม

"เอ่อ... ขอโทษครับ พวกผมจะเอาของเจ้าไว้ที่ไหนได้ครับ" ชายร่างใหญ่ผิวคล้ำเอ่ยถามยิ้ม ๆ ก่อนจะยกมือไหว้ทุกคนในห้องชนิดที่ไหว้ทีเดียวรอบห้อง

"อ้าว ลืมเลย จากัวร์พาอา ๆ เอาของไปไว้ห้องอาเจ้าหน่อยลูก ข้างห้องอาโรมนะครับ" คุณหญิงรวิดาเอ่ยกับหลานชาย แล้วหันไปสั่ง 2 ผู้ติดตามของหลานสาวที่ท่านเคยเห็นอยู่ที่บ้านของพี่ชาย "ระ ราน ตามจากัวร์ไปเลยลูก แล้วเรา 2 คนก็นอนนี่นะคืนนี้"

"โธ่... คุณอาครับ เรียกว่าเล็กกับน้อยก็ได้ครับ หรือ สุระกับ สราญเถอะ" ไอ้หนุ่มร่างใหญ่โอดครวญ เรียกรอยยิ้มขำ ๆ กันในห้อง

"ระ ราน คืนนี้นอนกับเจ้านะ" หญิงสาวหันมาบอกผู้ติดตามที่เป็นทั้งพี่เลี้ยงและเพื่อนยิ้ม ๆ

"จะดีหรือลูก ให้พี่ ๆ เขาไปนอนที่ห้องรับรองก็ได้จะเบียดกันทำไม" คุณอาว่ากับหลานสาวยิ้ม ๆ

"ไม่เบียดหรอกค่ะ ปกติเวลาไปไหนเราก็จะนอนห้องเดียวกันอยู่แล้วค่ะ ผิดที่เจ้าไม่นอนคนเดียว" หญิงสาวว่า และเป็นเรื่องธรรมดาของเธอเพราะทั้ง 3 คนโตมาด้วยกัน สุระกับสราญเป็นพี่น้องลูกของคนงานไซต์ก่อสร้างที่มาสร้างโรงพักใหม่ เด็กทั้ง 2 ไม่ได้เรียนหนังสือต้องตามพ่อกับแม่ไปตามไซต์งานเรื่อย ๆ ท่านอัฐสงสารเลยขอไว้แล้วส่งเสียให้เรียนหนังสือและช่วยดูแลงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ดูแลลูกสาวบุญธรรมของท่านด้วย ทั้ง 3 เลยค่อนข้างสนิทกัน 2 คนนี้รักเจ้าขาเหมือนนายน้อยคนหนึ่งส่วนหญิงสาวเองก็รักและไว้ใจทั้ง 2 เหมือนพี่ชายที่คลานตามกันมา

"ไปครับเดี๋ยวจาพาไป" เด็กน้อยว่าพรางเดินมาช่วยลากกระเป๋าใบโตอย่างแข็งขัน "คืนนี้ขอจานอนกับอาเจ้าด้วยนะครับ" เด็กน้อยว่าพรางยิ้มตาหยีส่งให้ 2 หนุ่มที่พากันเดินขึ้นไปบนบ้าน

"แล้วพรุ่งนี้น้องจากัวร์ไม่ไปโรงเรียนหรือครับ" น้อยเอ่ยถามขึ้น

"ไปครับ ให้อาเล็ก อาน้อยไปส่งก็ได้ในห้องคุณพ่อมีชุดนักเรียนด้วยครับ" เด็กน้อยว่าเสียงแจ๋ว ๆ เดินขึ้นไปบนบ้าน

"เฮ้อ...ได้เพื่อนเล่นเพิ่มล่ะสิไอ้ตัวแสบ ต่อไปคงมาสิงที่บ้านคุณปู่ประจำนั่นล่ะ" สรัญว่ายิ้ม ๆ ทั้งยังชำเลืองมองหน้าน้องชายที่ตอนนี้เขายังมองหน้าสาวน้อยผู้มาใหม่นิ่ง ๆ

*กูต้องทักยังไงวะ ตอนเจอไอ้ตัวเล็กนั่นไอ้มาร์คแนะนำแล้วมันเด็ก 12 แต่นี่เด็ก 19 ... คนไม่เคยมีน้องคิดในใจพรางขมวดคิ้ว*

"เฮ้ย! มองมีปัญหาอะไรเหรอ เห็นจ้องนานแล้วนะจะถามไรก็ถาม ไม่ถามจะได้ไปฉี่" คนสวยว่าขึ้นพรางมองหน้ากลับ ทำคนที่กำลังคิดหาคำพูดถึงกับหน้าม้าน เธอเห็นโรมจ้องเธอมาซักพักแล้วเลยรอว่าจะถามอะไรแต่ไม่ถามซักทีและตอนนี้เธอก็อยากเข้าห้องน้ำมากด้วย

"เอ่อ... ปะ ไปเข้าห้องน้ำเถอะ แค่คิดว่าคุ้นหน้าน่ะ" โรมว่าขึ้น คนตัวเล็กไม่รอให้บอกซ้ำรีบลุกขึ้นเดินไปห้องน้ำเหมือนคุ้นชินกับที่นี่มานาน ทั้ง ๆ โรมเองก็ไม่เคยเห็นหน้าเธอเลยซักครั้ง

"ไง น่ารักใช่มั้ย แม่บอกแล้วน่ารักเหมือนน้องขวัญน้องหวาน" คุณหญิงรวิดาพูดกับลูกชายคนเล็กยิ้ม ๆ

"หึ น่ารักมั้งครับ แต่ผมว่าไม่ควรจับรวมกันที่สุด" โรมว่าพรางยกยิ้มที่มุมปาก *จากอาการกูว่าแม่งคงดื้อน่าดู แล้วถ้ารวมกับ 2 ตัวนั่น บรรลัยจุก ๆ*

"น่ารักจะตายไป แม่ว่านะพามากินข้าวด้วยกันซักมื้อก็น่าจะดี เออ...เดือนหน้างานเลี้ยงสโมสรภริยานักธุรกิจนี่เนาะ แม่พาน้องเจ้าไปออกงานดีกว่า คุณหญิงว่านต้องพาน้องขวัญน้องหวานมาแน่ ๆ จีว่ายังไงลูก" คุณแม่ว่าอย่างอารมณ์ดีทั้งยังหันไปถามความเห็นลูกสะใภ้ยิ้ม ๆ

"ก็ดีนะคะคุณแม่ น้องเจ้าน่ารักขนาดนี้ แล้วจีจะได้ไม่เหงาด้วยค่ะ" จีน่าสนับสนุนเต็มที่

"เตรียมบรรลัยแน่พี่รัน ไอ้มาร์คได้บินมาถล่มร้านผมเอาซักวันแน่" ชายหนุ่มหันไปพูดกับพี่ชายพรางกลืนน้ำลายลงคอ

"เออ... พรุ่งนี้พาน้องไปซื้อเสื้อผ้า แล้ววันจันทร์พาไปลงทะเบียนด้วยนะ" คุณพ่อเอ่ยสั่งลูกชายเสียงนิ่ง "แล้วจ่ายค่าเทอมให้น้องด้วยล่ะ"

"อ้าว...แล้วทำไมต้องผมล่ะพ่อ ลุงอัฐไม่ได้ให้เงินน้องมาเหรอ" โรมร้องอ้าวขึ้นมาทันที

"ให้มา แต่พ่อสั่งให้แกจ่ายแกต้องจ่าย ทำไม? ทีกับสาว ๆ เปย์ไม่อั้นทีกับน้องกับนุ่งมันจะกี่ตังค์กัน" คุณศาสตราว่ากับลูกชายเสียงดัง

"คร้าบบบ.... ได้ครับ ไม่เห็นต้องเสียงดังเลยนี่นา งั้นผมว่าเรากินข้าวกันดีกว่าเนาะ ผมจะได้ไปร้าน" โรมเปลี่ยนเรื่องพรางถอนหายใจแล้วหันมองร่างบางที่ตอนนี้กำลังช่วยแม่บ้านจัดโต๊ะอาหารอย่างแข็งขัน แม่บ้านที่นี่มีคนอีสานด้วยและหญิงสาวเองก็คนอีสานการสื่อสารภาษาเดียวกันเลยทำให้เธอร่าเริงขึ้น ในขณะที่ 3 หนุ่มที่เดินขึ้นไปเก็บของด้านบนกำลังพูดคุยกันลงมา โดยมีเสียงของหลานชายตัวเล็กของบ้านนำมาก่อน

"อ้าว... อาก็นึกว่าหายไปไหน มาช่วยเขาจัดโต๊ะนี่เอง" คุณหญิงรวิดาว่าอย่างเอ็นดู

"พอดีแม่เขาทำแกงไก่บ้านใบมะขามอ่อนมาให้อาใหญ่ด้วยค่ะเลยมาอุ่น แล้วก็มีลาบหมูของโปรดพี่รันด้วยนะคะ" หญิงสาวว่าพรางหันมายิ้มให้อย่างน่ารัก

"โอ้... อาต้องพุงกางแน่เลย ฝีมือกับข้าวแม่เราสุดยอด แล้วนี่เล็กน้อยจะไปไหนนั่นลูก" คุณศาตราหันไปถาม 2 ผู้ติดตามของหลานสาว

"เราไปกินพร้อมลุงนวยครับ" เล็กหันมาตอบยิ้ม ๆ ถึงพวกเขา 2 คนจะถูกเลี้ยงมาเหมือนลูกเลี้ยงของท่านอัฐแต่พวกเขาก็คิดเสมอว่าไม่ควรทำตัวเสมอท่านเลยเลือกที่จะเจียมตัวแบบนั้นแทน

"อาเจ้าวันนี้จาจะนอนกับอาเจ้าล่ะ เมื่อกี้อาเล็กอาน้อยจัดที่นอนเรียบร้อยแล้วด้วย" เด็กน้อยว่าอย่างตื่นเต้น

"ไม่กลับบ้าน?" สรัญเอ่ยถามลูกชายขำ ๆ

"ไม่ครับ พรุ่งนี้อาเล็กอาน้อยจะพาออกกำลังกายด้วย"

"ไอ้เห่อ..." โรมว่าพรางเดินไปเขกหัวหลานชายอย่างหมั่นไส้ พอมีคนใหม่มาหลานชายตัวดีก็ลืมเขาไปทันทีเลย

"ทำไมล่ะ ก็อาเจ้าเล่นสนุกกว่าอาโรมนี่ คืนนี้เราจะนอนด้วยกันเชิญอาโรมไปร้านของอาโรมเลยครับ" เด็กน้อยว่าพร้อมทั้งไล่อาให้ไปร้านหน้าตาเฉย

"ไม่ไปเว้ย ทำไม?"