บทที่ 1 จันทร์เจ้าขา

"โรม วันนี้อย่าเพิ่งออกไปข้างนอกนะ รอกินข้าวเย็นด้วยกันก่อน" เสียงคุณหญิงรวิดาเอ่ยสั่งลูกชายคนเล็กดังมาจากห้องนั่งเล่น ขณะที่คนถูกเรียกกำลังจะย่องออกจากบ้าน

"แม่ครับ ลืมหรือเปล่าผมต้องไปเปิดร้านนะครับ" ชายหนุ่มหันมาตอบคุณแม่เสียงอ้อน โรม หรือ รวัช เป็นลูกชายคนเล็กของคุณหญิงรวิดากับคุณศาตราประธานบริษัทสิ่งทอยักษ์ใหญ่ของไทย เขาเป็นเจ้าของร้านอาหารกึ่งผับชื่อดังกลางเมืองที่บังคับซื้อต่อมาจากพี่ชาย หนุ่มเจ้าสำราญไม่เอางานของที่บ้านถึงแม้พ่อกับแม่จะประเคนหุ้นให้ถึง 20%

"แม่สั่งแกก็ต้องอยู่ วันนี้ลุงอัฐจะมาส่งน้องสาวเรามาเรียนที่นี่ด้วย จะได้รู้จักกัน" คุณศาสตราว่าขึ้นขณะที่กำลังสนใจข่าวการเมืองอยู่ที่หน้าจอทีวี

"น้องสาวหรือครับ ลุงอัฐมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะครับพ่อ" ชายหนุ่มขมวดคิ้วถามทันที เพราะลุงอัฐที่ว่าคือพี่ชายของแม่เป็นนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่อยู่ทางภาคอีสาน ครองตัวเป็นโสดตั้งแต่เขาจำความได้และไม่เคยได้ยินข่าวว่ามีลูกมีเมีย กลับบ้านที่กรุงเทพทุกปีก็ไม่เคยมีใครมาด้วย

"มีสิจ๊ะ น่ารักมากเชียวล่ะ แม่เห็นว่าโรมอยากจะมีน้องเหมือนมาร์คกับศิลาแม่เลยจะให้น้องมาอยู่ด้วย ต่อไปโรมจะได้มีน้องให้ดูแลกับเขาบ้าง จะได้มีความรับผิดชอบเป็นผู้ใหญ่เหมือนมาร์คกับศิลาเค้า" คุณหญิงรวิดาพูดกับลูกชายยิ้ม ๆ ท่านรู้ว่าโรมและกลุ่มเพื่อนดูแลเด็กสาวคนหนึ่งมาหลายปีเหมือนน้องสาวทั้งรักและเอ็นดูคอยช่วยเหลือเด็กคนนั้นอยู่ตลอดกับน้องสาวของเพื่อนที่ชื่อศิลาอีกคน จนตอนนี้เด็กสาวทั้ง 2 เข้าเรียน ม.ปลายกันแล้ว และท่านก็เคยเห็นเด็กทั้งคู่ตอนที่คุณหญิงวรรณารีแม่ของศิลาพามาออกงานสังคมเด็กสาวทั้งคู่สวยและน่ารักมากเหมือนที่โรมพูดถึง และเมื่อเทียบกับลูกสาวบุญธรรมของพี่ชายเธอก็สวยและน่ารักพอกัน เลยคิดว่าโรมต้องต้องชอบแน่และยังแอบคิดไกลไปถึงอนาคตถ้าโรมจะลงเอยกับลูกสาวบุญธรรมของพี่ชายก็คงจะดี (เรือล่มในหนองว่างั้น)

"น่ารักหรือครับ?" ชายหนุ่มทวนคำพรางขมวดคิ้ว *น่ารักเหมือน 2 แสบนี่ปวดตับตายเลยนะนั่น คุณแม่ไอ้ศิตามใจเอาแต่ใจฉิบหาย..ชายหนุ่มคิดในใจ* พรางเดินไปนั่งที่โซฟาข้างคุณแม่อย่างสนใจ

"ใช่ลูก น่ารักมาก สวย หวานพอ ๆ กับน้องน้ำหวานของพี่มาร์คเค้าเลยล่ะ แต่จะผิวคล้ำกว่าหน่อย" คุณหญิงว่ายิ้ม ๆ

"คุณแม่คิดว่าไอ้ตัวเล็กมันหวานเหรอครับ คุณแม่ไอ้ศิตามใจจนเคย ผิดใจอะไรก็บูด ยิ่งน้องขวัญยิ่งไปกันใหญ่..." "อย่ามาพูด เทนบอกแม่ว่าที่น้องเป็นแบบนั้นเพราะเรานั้นแหละตามใจ แล้วดูซิมีน้องของตัวเองต้องดูแลจะเป็นยังไง" คุณหญิงว่าสวนลูกชายขึ้น ท่านรู้จากเพื่อนลูกชายที่เจอหน้าประจำ ว่าโรมตามใจน้องสาวทั้ง 2 ของเพื่อนมาก รักมาก โอ๋มาก ชนิดที่เทนกับมาร์คดุหรือว่าอะไรน้องไม่ได้เลย ประมาณว่าน้องเพื่อนแต่เพื่อนห้ามแตะ

"จะเป็นยังไงมันก็จะตามใจจนลูกเขาเสียคนอีกน่ะสิ" คุณศาสตราว่าขึ้นลอย ๆ

"โธ่ คุณพ่อครับ อะไรผิดผมก็ไม่ได้ตามใจ 2 แสบมันมากซะหน่อย แต่บางทีไอ้มาร์คกับไอ้เทนมันก็ดุน้องไปครับ น้องมันกลัวก็ต้องปรามพวกมันมั้ย" ชายหนุ่มพยายามให้เหตุผลของตัวเอง

"เอาล่ะ ยังไงเดี๋ยวลุงอัฐก็คงมาถึงเดี๋ยวแม่ไปดูกับข้าวเลยดีกว่า แล้วอย่าหนีไปไหนล่ะพ่อตัวดี เดี๋ยวพี่ ๆ กับจากัวร์จะมากินข้าวด้วย" คุณหญิงว่าพรางลุกขึ้น เตรียมจะเดินไปในครัว พอดีกับเสียงรถวิ่งเข้ามาจอดในบ้านแล้วได้ยินเสียงน้องจากัวร์หลานชายคนเดียวของบ้านร้องทักมาก่อนตัวตั้งแต่ลงจากรถ

"คุณปู่ คุณย่า จามาแล้วครับ...." เสียงตะโกนใส ๆ ดังลั่นบ้านพร้อมกับเสียงวิ่งเข้ามาในห้องนั่งเล่น

"ยังไงครับสุดหล่อของปู่ร้องลั่นบ้านมาเชียว" คุณปู่อ้าแขนรับหลานชายสุดที่รัก

"อาเจ้ามาหรือยังครับคุณปู่ จาเตรียมขนมมากินกับอาเจ้าด้วยครับครั้งก่อนอาเจ้าแบ่งขนมจากิน จาเลยเอามาแบ่งอาเจ้ากินด้วย" หลานชายว่ายิ้ม ๆ พรางล้วงกระเป๋าดึงอมยิ้มอันใหญ่ออกมาโชว์

"โห... กินขนาดนี้ได้ฟันผุกันพอดี" คุณปู่ว่ายิ้ม ๆ

"ไม่หรอกครับ ครั้งก่อนอาเจ้าซื้อลิงตกปลาให้จาไม่เห็นจะฟันผุเลยครับ อาเจ้ามาก็ดีจาจะได้มีเพื่อนเล่น เล่นกับอาโรมไม่สนุก" เด็กน้อยว่าพรางเบะปากมองหน้าน้องชายพ่อ

"หนอย...แล้วอย่ามาเล่นกับอาอีกนะลิงจา" ว่าพรางดีดหน้าผากเด็กน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วหันไปยกมือไหว้พี่ชายที่เดินเข้ามาพอดี

"อือ... แล้วไอ้เจ้ายังมาไม่ถึงหรือครับพ่อ ลุงอัฐโทรมาบอกว่าติดงานบวชหลานผู้ว่า จะตามมาที่หลังให้ไอ้เจ้ามันมาก่อน" สรัญพยักหน้าให้น้องชาย แล้วหันไปคุยกับพ่อทำเอาน้องชายขมวดคิ้วเมื่อได้ยินพี่ชายเรียกชื่อคนที่จะมาใหม่อย่างสนิทสนม

"พี่รันรู้จักน้องเขาด้วยเหรอทำไมผมไม่เคยรู้เลยล่ะ?" โรมมองหน้าพี่ชายงง ๆ

"จะรู้ได้ไง แกอยู่บ้านที่ไหนน้องมาตั้ง 2-3 รอบแล้ว ล่าสุดอาทิตย์ที่แล้วพี่ก็เพิ่งพาเจ้าจาไปหากับคุณแม่ เจ้านี่ก็ชอบใจใหญ่ นี่พอรู้ว่าอาเจ้าจะมาก็รีบเร้าหรือจะมารอให้ได้" ตอบน้องชายแล้วจับหัวลูกชายโยกเบา ๆ ก่อนจะหันไปยกมือไหว้แม่ที่เดินเข้ามาพร้อมกับภรรยาของตน

"ขนาดนั้น?" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม ซักพักได้ยินเสียงรถยนต์และรถมอเตอร์ไซค์ซีซีสูงวิ่งเข้ามาในบ้าน

"แม่ว่าน้องมาถึงแล้วล่ะ เดี๋ยวแม่ออกไปรับน้องก่อนนะ ปะ! จี" คุณหญิงว่ายิ้ม ๆ พรางหันมาชวนลูกสะใภ้คนโตพากันเดินออกไปนอกบ้าน

"อาเจ้ามาแล้ว จาไปรับอาเจ้านะ" จากัวร์พูดขึ้นอย่างตื่นเต้นแล้วโดดลงจากโซฟาวิ่งปรู๊ดนำหน้าออกจากห้องนั่งเล่นไปทันที สรัญจำต้องลุกเดินตามแม่ ภรรยาและลูกชายออกไปที่หน้าบ้าน

"คุณอา พี่รันพี่จีน่า สวัสดีค่ะ" เสียงหวานดังขึ้นที่หน้าบ้านหลังจากเสียงมอเตอร์ไซค์ดับเครื่องไม่นาน "หวัดดีตัวแสบ"

"หวัดดีลูก เป็นไงเดินทางปลอดภัยดีใช่มั้ย" คณหญิงรวิดาถามลูกสาวบุญธรรมพี่ชายยิ้ม ๆ

"ก็ดีค่ะ แต่ทำทางมาตลอดเลย เสียเวลามาก พ่ออัฐกับแม่บอกว่าจะตามมาอีก 2 วันค่ะ เสร็จงานบวชลูกผู้ว่าก่อน" เสียงพูดคุยกันดังเข้ามาในบ้านจนเกือบถึงห้องนั่งเล่น

"พ่อเราโทรมาบอกพี่รันแล้วล่ะลูก" คุณอาผู้แสนใจดีว่ายิ้ม ๆ ท่านถูกชะตาเด็กคนนี้มากตั้งแต่แรกเห็น

จันทร์เจ้าขา หรือ เจ้าขา คือชื่อที่น่ารักเหมาะกับตัวเธอมาก เธอเป็นสาวสวยร่างสมส่วน ผิวสีแทนเนียนละเอียด ผมยาวหยักศกลอนใหญ่สีดำธรรมชาติเป็นเงางาม ตาคมซึ้งมีแววหวาน ขนตายาวงอน จมูกโด่งสันสวยรับกับปากกระจับสีระเรื่องอย่างลงตัว เธอเป็นสาวสวยที่ครบเครื่องหน้ามากมาตั้งแต่เด็ก ๆ จนได้รับฉายาว่าเป็นสาวน้อยร้อยมงของแดนอีสาน แต่เมื่อโตขึ้นเธอกลับไปสนใจกีฬามากกว่าเวทีประกวด เธอเป็นลูกของนายตำรวจชั้นประทวนลูกน้องคนสนิทของท่านอัฐที่ถูกผู้ร้ายลอบสังหารขณะปฏิบัติหน้าที่ ก่อนเสียเขาได้ฝากฝังลูกและภรรยาขอให้ท่านอัฐช่วยดูแล ซึ่งท่านก็รับปากและได้ขอจดทะเบียนรับจันทร์เจ้าขาเป็นลูกสาวบุญธรรมต่อหน้าลูกน้องตั้งแต่นั้น ส่วนภรรยาของเขาท่านได้ดูแลในฐานะพี่ชายน้องสาว อาศัยอยู่ร่วมบ้านเดียวกันมานานนับ 10 ปี ความใกล้ชิดและสนิมสนมกันทำให้ทั้งคู่ตัดสินใจจดทะเบียนสมรสกันเงียบ ๆ เมื่อไม่นานมานี้โดยมีสักขีพยานเป็นน้องสาวและน้องเขยของท่านอัฐเองและจันทร์เจ้าขาลูกสาวของพวกเขา

"เจ้าบอกพ่ออัฐว่าจะขออยู่กับคุณอาแค่ช่วงปิดเทอมแค่นั้น เปิดเทอมเจ้าจะไปอยู่หอกับเพื่อน กะว่าจะอยู่หอข้างมหาลัยเลยมันง่ายดี เผื่อตื่นสายก็จะได้วิ่งเข้าห้องเรียนได้เลย" หญิงสาวว่าง่าย ๆ พร้อมกับถอดเสื้อแจ็คเก็ตตัวนอกออกแล้วยื่นให้กับผู้มาส่งร่างใหญ่ทรงคล้ายนักกล้ามที่เดินถือกระเป๋าตามมาด้านหลัง

"ไม่ดีหรอกลูกอีกอย่างที่นี่ก็ไม่ไกลจากมหาลัยมาก แล้วอาก็อยู่นี่ที่แทบจะคนเดียว คุณอาใหญ่ก็ไปทำงาน พี่โรมเองก็แทบจะไม่กลับบ้านหรือกลับมาก็ค่อนแจ้งตื่นมาเจอหน้าอีกทีก็ช่วงเย็น" คุณอารวิดาว่ายิ้ม ๆ แล้วโอบไหล่หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้สามีและลูกชายคนเล็กนั่งรออยู่ก่อน ส่วนน้องจากัวร์นั้นเดินมาจับมือหญิงสาวอีกข้างไม่ยอมปล่อย

"คุณอาใหญ่สวัสดีค่ะ"