บทที่ 4 แบบนี้เรียกว่าบังคับ

ชั้น 2 ของบ้าน

"หม่ามี้ น้องขวัญสบายดีค่ะ"

"นอนหลับสบายมาก...อืม...อืม ใช่ ๆ ...... ใจดี น้องขวัญคิดถึงแด๊ดกับมี้ค่ะ" เสียงหวาน ๆ ปนสะอื้นพูดกับหน้าจอแท็บเล็ต มือบาง ๆ เช็ดน้ำตาป้อย ๆ อย่างน่าสงสารเด็กน้อยไกลบ้านที่ในชีวิตไม่เคยโดนใครตะคอกเสียงดังมาก่อน

"อืม... น้องขวัญโอเค อืม.... ศิลาหรอ?" ชายหนุ่มชะงักทันทีที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปแต่ได้ยินชื่อตัวเอง เลยจับลูกบิดแง้มฟังยืนอยู่หน้าห้องแทน

"ศิลาตัวใหญ่ ๆ จมูกโด่ง ๆ คิ้วหนา ๆ แบบคุณปู่เลยค่ะ.... อืม.... ใจดีค่ะมี้ น้องขวัญอยู่ได้ค่ะ ค่ะมี้ กู้ดไนท์นะคะมี้" เสียงหวาน ๆ ปนเศร้ากล่าวลาผู้เป็นแม่จากทางไกลแล้วกดปิดหน้าจอ ซึ่งทุกคำพูดทุกประโยคคนที่อยู่ด้านนอกได้ยินทุกคำ จึงตัดสินใจเคาะประตูก่อนเข้าไป

ก๊อก! ก๊อก! "come in"...

.......... //.........

Sila talk

ตอนนี้ผมยืนอยู่ที่หน้าห้องนอนของยายตัวเปี๊ยกที่ตะกี้เผลอตะคอกไป ด้วยความที่ตัวเองเคยชินกับประโยคสั้น ๆ พูด

ง่าย ๆ แล้วไม่คิดว่าจะมีคนไม่เข้าใจ โดยที่ลืมไปว่าเด็กน้อยนี่เพิ่งมาไทยแล้วภาษาบ้านเกิดก็ไม่ได้จะรู้เรื่องนัก แล้วตะกี้เท่าที่ยืนฟังยายตัวเปี๊ยกนี่เอาตัวรอดได้ดีเชียว พูดให้แม่สบายใจก็เป็นด้วย ~ เฮ้อ... กูล่ะเบื่อ แล้วผมต้องมาดูแลยายตัวเล็กนี่จนถึงเปิดเทอมเพื่อแลกกับบัตรเครดิตของผมอีก แม่งเอ๊ย! ภาระจริงวะ ~ แล้วนี่วันนี้นัดพวกไอ้เทนไปแล้วว่าจะไปดูหนังเข้าใหม่แล้วก็จะไปดื่มกันต่อจะยังไงวะเนี่ย ต้องเอาตัวยายเปี๊ยกนี่ไปด้วยแล้วร้านเหล้าที่ไหนจะให้เด็ก 13 เข้าได้ แล้วนี่ก็ถือแก้วนมมาง้ออีก จะง้อยังไงวะ?? ชายหนุ่มได้แต่ยืนถอนหายใจ เพราะในชีวิตไม่เคยง้อใครมาก่อน

"อึ๊!" ชายหนุ่มยื่นแก้วนมไปตรงหน้าคนตัวเล็กบนเตียง "what?" [ถามเฉย...มันดูไม่เป็นเหรอว่านมเนี่ย]

"Milk" "me?" เด็กสาวชี้หน้าตัวเอง [นั่นไง กวนตีนไปอีก อยู่คนเดียวจะให้หมามั้งครับ]

"อืม" "thanks." [เออ...ว่ะ ขอบคุณก็ยกมือไหว้ด้วย แล้วร้องไห้นานแค่ไหนแล้ววะตาได้แดงขนาดนั้น ไอ้ศิลาเอ้ยจะได้ไปไหนมั้ยมึงวันนี้ยายเปี๊ยกนี่จะออกจากบ้านมั้ยเนี่ย เอาวะชวนแม่ง ดื้อ ๆ นี่แหละ]

"ไปดูหนังกัน"

"ศิลาจะไปกับเพื่อนนี่"

"ก็ใช่ไง แต่ถ้าเธอไม่ไปคุณปู่ก็ไม่ให้ไป แต่ชั้นนัดเพื่อนไว้แล้ว" ศิลาพูดอย่างพยายามใจเย็น

"แบบนี้เรียกว่าบังคับนะ" เสียงเล็ก ๆ ว่าพร้อมกับยกแก้วขึ้นดื่ม

"เรียกว่าชวน"

"แล้วถ้าน้องขวัญเซย์โนล่ะ น้องขวัญเจ็ทแลค" [นั่นไงครับ กวนตีนจริง ๆ เมื่อเช้าตื่นมาคุยกับมดแต่เช้า พอจะให้ไปข้างนอกบอกเจ็ทแลคเฉย มันน่าเขกกะโหลกให้ยุบจริง ๆ]

"ต้องไป ชั้นนัดเพื่อนไว้แล้ว"

"แบบนี้เรียกว่าบังคับ" คนตัวเล็กยังพูดซ้ำประโยคเดิม

"อย่ามากวนประสาทนะของขวัญ กินนมซะแล้วลงไปข้างล่างกับชั้น" [นี่พูดดีที่สุดแล้วนะครับปกติผมไม่ได้มายืนพูดกับใครยืดยาวแบบนี้หรอก แล้วดูทำเข้าให้กินนมทำหน้ายังกับหมากินยาเบื่อหนู แล้วไอ้ตาโต ๆ เนี่ยจะช้อนมองหน้าเพื่อ... แก้มใส ๆ นั่นอีกเส้นเลือดจะออกมาข้างนอกแล้วน่ะจะบางไปไหนวะผิวเนี่ย แล้วดูมือขนาดแก้วนมยังต้องถือ 2 มือ โว๊ ~~ กูจะบ้าตาย จะมีโอกาสโต กว่านี้มั้ยวะเนี่ย แล้วผมต้องทำตัวติดกับยายตัวเปี๊ยกนี่จนเปิดเทอมเพื่อแลกกับบัตรเครดิตที่ต้องใช้ สวรรค์คิดอะไรกับผมครับเนี่ย...ชายหนุ่มคิดอย่างเซ็ง ๆ]

………..//………..

Khongkhan talk

เมื่อเช้าน้องขวัญโดนศิลาดุเรื่องไม่ใส่รองเท้า ก็อยู่ที่บ้านน้องขวัญชอบทำนี่นา ทำไมที่ไทยเขาไม่ให้ทำเหรอ? ก็นะ... ที่ไทยมีแดดทุกวันแต่บ้านน้องขวัญไม่มี แล้วตอนทานข้าวทำไมต้องตะโกนใส่หน้าน้องขวัญล่ะ ก็ไม่ได้บอกนี่ว่าถามใครแล้วใครจะไปตอบเดี๋ยวก็หาว่าเสียมารยาทอีก แล้วเอานมมาให้เนี่ยปรึกษาพุงกันมั่งรึป่าวแก้วยังกับให้กินทั้งครอบครัวใครเขาจะกินหมด แล้วน้องขวัญไม่ได้อยากไปนี่ เค้าง่วงเวลานี้ที่บ้านเค้าต้องนอนแล้วนะ แล้วคุณป้าบอกว่าตอนบ่ายจะพาเปิดบัญชีแล้วก็ซื้อมือถือด้วยเอาไงดี

"น้องขวัญจะไปกับ...." "ไม่ได้ ต้องไปกับชั้น" ชายหนุ่มสวนขึ้นทันที

"แต่..." "ลุก จะเรื่องมากทำไมวะ" จับแขนเล็ก ๆ กระตุกให้ลุกตามแรงซึ่งคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงแทบจะปลิวตามแรงฉุดของคนตัวโต

"น้องขวัญต้องเปลี่ยนชุดก่อน" คนตัวเล็กว่าหน้ายุ่ง ๆ [ง่วงก็ง่วงอยากไปไม่ไปเองวะ อิตาบ้าเอ้ย...เด็กน้อยคิดในใจ]

"โวะ! งั้นก็เร็ว จะไม่ทันรอบแล้วเนี่ย"

"ก็ออกไปก่อนสิ จะเปลี่ยนชุด" คนตัวเล็กว่าอย่างงอแง

"โอ๊ย! อย่าเยอะ ไม่มีอะไรให้ดูหรอกห้องแต่งตัวก็มี จะอะไรนักหนา เร็ว ๆ" ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังจนได้ยินลงมาข้างล่าง

"คุณพ่อคะ ว่านคิดว่า..." "ปล่อยมัน เดี๋ยวมันจะตกม้าตายของมันเอง" พ่อสามีเบรกคุณหญิงว่านที่เป็นห่วงหลานสาวตัวเล็กที่โดนลูกชายเธอตะคอกใส่ แล้วทั้งคู่ก็จูงมือกันเดินลงมา (ณ จุดนี้เรียกว่าลากน้องลงมา จะเหมาะกว่านะคะรีดส์ ~"แล้วดูน้องดี ๆ ล่ะ อย่าลืมว่าน้องยังไม่ได้ภาษาไทยแล้วอ่านภาษาไทยยังไม่ออก" คุณปู่เอ่ยเตือนเสียงเนิบ กลัวชายหนุ่มจะแกล้งปล่อยน้องทิ้งแล้วตัวเองไปหาเพื่อน

"ครับ" สั้น ๆ แล้วลากน้องออกประตูไปที่รถบิ๊กไบค์คันใหญ่ของตัวเองทันที

"คันนี้เหรอศิลา" คนตัวเล็กตาโตชี้นิ้วถามอย่างตกใจ เกิดมายังไม่เคยขึ้นมอเตอร์ไซค์ ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและเธอก็กลัวเอามาก ๆ เพราะตอนเด็ก ๆ เธอเคยโดนมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวจนแขนได้ใส่เฝือกมาแล้วเธอเลยกลัวจนต้องถอยหลังหนี

"เออ... คันอื่นมันไม่ทันหรอก เร็วใส่หมวก" ว่าพรางยื่นหมวกกันน็อค สำรองใบใหญ่ให้ซึ่งคนตัวเล็กรับมาหน้างง ๆ จนชายหนุ่มต้องจับจากมือมาสวมหัวให้แล้วจัดการล็อคให้เรียบร้อย แล้วก้าวขึ้นค่อมรถคันใหญ่สตาร์ทเครื่องกระหึ่ม หันมามองคนตัวเล็กที่ไม่ยอมขยับ "ขึ้นมาดิ"

"ไม่เป็น" คำตอบงง ๆ ชายหนุ่มจำต้องก้าวขากลับพร้อมกับอุ้มคนตัวเล็กขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายแล้วตัวเองขึ้นประจำที่คนขับอีกที "จับดี ๆ" เสียงทุ้มบอกคนด้านหลังดึงมือเล็ก ๆ มากอดเอวตัวเองไว้แล้วบิดรถออกไปทันที ส่วนคนข้างหลังหลับตาปี๋ไม่มองทางจนถึงห้างใหญ่ที่เป็นจุดนัดพบของชายหนุ่มและเพื่อน ๆ ซึ่งมีสาวสวยเซ็กซี่คู่ควงคนล่าสุดรวมอยู่ในนั้นด้วย

"ศิลา... ทางนี้" เสียงเทนดังขึ้นทันทีที่เห็นเพื่อนขึ้นบันไดเลื่อนมา แต่ต้องขมวดคิ้วที่เห็นว่าเพื่อนไม่ได้มาคนเดียว แต่กลับจูงมือเล็ก ๆ ของเด็กผู้หญิงวัยมัธยมต้นมาด้วยอีกคน

"เชี้ย! ไอ้ศิลา ไปเอาเด็กที่ไหนมาวะนั่น