ตอนที่ 4 แค่เพื่อน

ที่ตั้งใจจะเลี้ยงเหล้าเพื่อนในคืนนี้ดูท่ากวินนาคงจะไม่ต้องจ่ายเงินเองแล้ว เมื่อเหล้านอกราคาแพงที่เพิ่งเปิดขวดยังไม่ทันหมดไปถึงครึ่ง คนที่คาดว่าจะเป็นเจ้ามือในคืนนี้ก็เดินตรงมาทางโต๊ะที่พวกเธอนั่งอยู่

"พวกมึงมาแดกเหล้า ไม่ชวนกูเลยนะ"

เสียงทักทายของเจ้านายใหญ่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟายาวอีกตัวที่เหลืออยู่ พร้อมกับสาวสวยที่ควงแขนเขาไว้ตลอดเวลา

"อ้าว กูเห็นแฟนมึงมา คิดว่าจะไปออกเดตกันที่ไหน" ยศกรเป็นคนตอบ

"แป้งดื่มคอกเท็ลนะ" เสียงถามอ่อนโยนคนตอบก็เพียงพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มหวาน จอมพลจึงสั่งเครื่องดื่มที่เธอชอบให้ ส่วนเขาจึงร่วมวงเหล้าดีกรีแรง

"แล้วมึงไม่เจ็บแผลบ้างหรือไงมากินเหล้าแบบนี้ ยาไม่ต้องกินหรือ"

พอคล้อยหลังพนักงานเสิร์ฟ จอมพลก็หันมาถามคนเจ็บที่นั่งไขว่ห้างเอนตัวพิงโซฟาในท่าสบายๆ เรียวขายาวอวดสายตาดูขัดกับท่าทางบุคลิกทะมัดทะแมงนั่นไม่น้อย แต่แท้ที่จริงมันคงดูขัดตาคนมองนั่นแหละ จอมพลจึงได้โยนเสื้อเชิ้ตที่ถือติดมือมาด้วยไปที่หน้าตักของกวินนา

"คลุมขาซะหน่อย เห็นแล้วทุเรศลูกตาฉิบหาย"

"พี่จอม ไปว่าพี่กวางแบบนั้นได้ไงคะ ขาพี่กวางออกจะสวย ยาวเรียวอย่างกับนางแบบ แป้งยังอิจฉาเลย" คนตัวเล็กที่ยังเกาะแขนเขาไว้แน่นตีไปที่มัดกล้ามแน่นๆ เสียงดัง คนขายาวจึงได้แต่ยิ้มเจื่อนส่งให้แม่สาวตัวเล็ก

"มึงเป็นอะไรไอ้กวาง"

"มึงเป็นอะไรไอ้กวาง"

ยศกรและศรัณแทบจะเอ่ยถามขึ้นพร้อมกัน มองหน้ากวินนาอย่างรอคำตอบ

"จะเป็นอะไรล่ะ รถคว่ำน่ะซิ เขียวไปทั้งแถบ ถึงต้องใส่กระโปรงขับรถเก๋งมานี่ไง" จอมพลต้องเป็นคนตอบเสียเอง เมื่อเจ้าตัวได้แต่เสยกแก้วขึ้นดื่ม

"เหี้ยกวาง แล้วเสือกชวนกูมาเลี้ยงเหล้าเนี่ยนะ" ศรัณโวยขึ้นทันที จอมพลจึงได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอา

"ไม่ได้เป็นไรมาก แค่ช้ำๆ"

"กูสั่งห้ามเลยนะกวาง ห้ามมึงไปแข่งรถอีก เป็นเหี้ยไรมาแม่งไม่คุ้ม ใครจะดูแลมึง แถมงานก็ต้องหยุด"

กวินนาเกือบจะซึ้งอยู่แล้วเชียว แต่พอฟังคำสั่งห้ามของเจ้านายในประโยคสุดท้ายก็ได้แต่พยักหน้าให้ตัวเอง

…กลัวต้องหยุดงาน...

"ถ้ากูมีคนดูแล เอ่อ..หมายถึงมีแฟนงี้หรอ งั้นกูก็แข่งได้ใช่ป่ะ" เธอจึงแกล้งยียวนกวนประสาทมันบ้าง จอมพลจึงได้แต่ถอนหายใจหนักๆ

"แหม รู้งี้เมื่อคืนกูน่าจะแกล้งแพ้ ไม่งั้นได้มีผัว เอ๊ย แฟนเป็นเจ้าของสนามแข่งไปแล้ว"

"หมายถึงไอ้คนที่มาวันนี้น่ะหรือ" จอมพลถาม พลอยทำให้อีกสองคนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"คนไหนวะ" ศรัณถามขึ้นทันที

"พวกมึงไม่เจอ วันนี้มันเข้ามา"

"ไอ้โปรเจกต์ขยายสนามกับอาคารน่ะหรือ"

"นั่นแหละ"

"โอ๊ะ กูเพิ่งรู้ว่าเพื่อนกูสวยก็วันนี้แหละ" ศรัณแกล้งแซวคนสวยที่นั่งข้างๆ แต่คนสวยกลับทำสีหน้าไม่สบอารมณ์

"มึงไปสนใจแฟนมึงเหอะ เรื่องกู กูจัดการเองได้" กวินนาจึงตัดบท เพราะสาวคนสวยที่นั่งข้างจอมพลดูจะเหมือนไร้ตัวตนขึ้นมา

และเพียงเท่านั้น เหมือนโลกทั้งใบในเวลานี้คงมีแต่มันกับแฟนต่อจากนั้นทุกเรื่องราวในวงเหล้า แทบจะมีเธอสามคนที่คุยกันเองเสียมากกว่า ส่วนสองคนนั้นก็ได้แต่แอบกระซิบกระซาบอาศัยเสียงเพลงบรรเลงเบาๆ กลบเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ของกันและกัน

"มีบุหรี่ปะ ขอตัวนึง" กวินนาหันไปกระซิบถามยศกร

"ไม่มีว่ะ มีแต่พอต"

"เหี้ย เดี๋ยวตำรวจจับ"

กวินนาจึงได้ลุกออกจากโต๊ะ เดินไปทางห้องน้ำระหว่างที่ผ่านเคาน์เตอร์หน้าบาร์เธอจึงได้แอบซื้อบุหรี่จากทางร้าน เพราะขี้เกียจรำคาญฟังไอ้จอมมันบ่นอีกรอบและไม่อยากดูภาพหวานแหววตรงหน้า

ควันบุหรี่สีเทาจางๆ ที่พวยพุ่งออกจากริมฝีปากอิ่ม ความอึดอัดคับแน่นในใจตลอดทั้งวันเหมือนได้ผ่อนคลายลงทันที ร่างสูงเพรียวยืนพิงกำแพงในท่าสบายๆ ดูขัดกับกระโปรงตัวสั้นไม่น้อยและแทบจะไม่ได้สนใจว่าไอ้กำแพงตรงนั้นมันจะเลอะฝุ่นหรืออะไร บุหรี่ที่สูบได้เพียงครึ่งมวนกำลังจะถูกกดลงที่เขี่ย แต่กลับถูกมือของใครบางคนรั้งไว้

จอมพลคว้าข้อมือบางไว้ได้ทัน ก่อนจะคว้าบุหรี่ครึ่งตัวนั้นมาสูบต่อเสียเอง

"กูห้ามอะไรมึงไม่เคยเชื่อสักอย่าง" น้ำเสียงไม่ดุเหมือนตอนอยู่ในร้าน แต่เหมือนคนพูดออกจะเหนื่อยหน่ายที่ต้องพูดซ้ำอีกรอบในเรื่องเดิมๆ ที่เคยเตือนมาหลายครั้ง

"มึงเป็นผัวกูเหรอ"

กวินนาฉีกยิ้มกว้าง เมื่อสายตาเข้มหรี่ตาจ้องมองคนตรงหน้า แม้เธอจะสูงเกือบร้อยเจ็ดสิบ แต่เมื่อเทียบกับคนที่สูงร้อยแปดสิบเก้าก็ทำให้คนตรงหน้าดูตัวเล็กตัวน้อยขึ้นทันที

ยังไร้เสียงจากคนที่อัดบุหรี่เข้าปอด กวินนาจึงได้ตบไหล่จอมพลเบาๆ ตอนที่กำลังจะเดินผ่าน

"เพราะงั้นชีวิตใครชีวิตมัน เรื่องมึงกูไม่ยุ่ง เรื่องกูก็ช่างแม่งมันบ้างก็ได้"

"แต่กูเป็นเพื่อนมึงนะ ไอ้กวาง"

กวินนาได้แต่ยกยิ้มมุมปาก มองชายหนุ่มตรงหน้า ริมฝีปากเม้มแน่นพยักหน้าให้หนักๆ ราวกับคำนั้นมันช่วยย้ำเตือนเธอได้อย่างดี

'แค่เพื่อน' แค่เพื่อนเท่านั้น และคงไม่มีทางเปลี่ยนเป็นอื่นได้

ตลอดเก้าปีที่ผ่านมา ความเป็นเพื่อนที่เป็นมาอย่างไร มันก็คงต้องเป็นไปเช่นนั้น