ตอนที่ 4 แค่เพื่อน 2

ความชินชาที่เธอมองคนตรงหน้าเปลี่ยนแฟนมาไม่รู้กี่คน ในครั้งแรกๆ ที่เขามีแฟนเธอยังรู้สึกเจ็บจี๊ดจนแอบร้องไห้เสียหลายครั้ง แต่เดี๋ยวนี้บางครั้งมองผู้หญิงที่ควงแขนเขาด้วยความรู้สึกว่างเปล่า และน้อยของน้อยครั้งที่เธอจะรู้สึกแปลบขึ้นมาในใจ ได้แต่หวังว่าในระยะเวลาอีกไม่นานนี้เธอจะไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว เมื่อผู้หญิงสมบูรณ์แบบคนที่ควงอยู่กับเขาตอนนี้ตกลงแต่งงานกัน

"ขอบุหรี่อีกตัว"

เพราะความที่เป็นบุหรี่มวนเล็กสลิมบางเป็นพิเศษแถมยังเย็นจนกลบกลิ่นใบยาสูบ ทำให้คนที่สูบรสเข้มจัดต้องขอเพิ่มอีกตัว

กวินนาส่งให้ทั้งซอง แล้วก็เดินกลับเข้าไปภายในร้าน ระหว่างที่เดินกลับมาก็แวะบ้วนปากที่ห้องน้ำเสียด้วย แม้กลิ่นใบยาแทบจะไม่ติดปากแต่เพราะความเคยชินทำให้เธอต้องบ้วนปากทุกครั้ง

"อ้าว เมื่อกี้ไม่เห็นพี่กวางเลย" น้องแป้งคนสวยเอ่ยทักคนที่กำลังบ้วนปาก

"อ๋อ พี่ออกไปสูบบุหรี่น่ะ"

"เจอพี่จอมไหมคะ"

"อือ สูบบุหรี่อยู่ข้างนอกน่ะ"

ออกมาจากห้องน้ำพร้อมแฟนสาวเจ้านาย ก็พอดีกับจอมพลที่เดินกลับมาจากที่สูบบุหรี่หลังร้าน เธอจึงได้เร่งฝีเท้าเดินหนีคนทั้งคู่ไปก่อน

"กูกลับก่อนนะ เหมือนระบมแผลเลยว่ะ"

กวินนากลับมาถึงโต๊ะก็เอ่ยบอกยศกรกับศรัณทันที เพราะออกจะเสียอารมณ์เมื่อครู่ไม่น้อย ไม่ลืมที่จะหยิบเงินปึกใหญ่เกือบสองหมื่นส่งให้เพื่อนไว้ด้วย ศรัณเผลอรับมาด้วยความมึนงง จะคืนให้ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อคนขายาวเดินลิ่วออกไปทันที เสื้อเชิ้ตตัวนั้นจึงได้พาดไว้ตรงที่นั่งเขาด้วย

"อ้าว ไอ้กวางล่ะ" กลับมาไม่เห็นคนที่เดินนำมาก่อน ก็เอ่ยถามอีกสองคนที่นั่งทำสีหน้างงๆ อยู่

"มันขอกลับก่อน บอกปวดแผล" ศรัณยังเป็นคนตอบ มือก็ยังถือเงินไว้แบบนั้น จนจอมพลขมวดคิ้วมอง และก็พอจะเดาได้ว่าเงินค่าอะไร

"มึงเอาเงินไปคืนมันด้วย"

"เออ กูรู้แล้ว เมื่อกี้กูคืนไม่ทัน มึงไปด่าอะไรมันอีกหรือเปล่า"

"กูแค่เตือนมันเรื่องบุหรี่" จอมพลถอนหายใจพรืดใหญ่ตอนที่เอ่ยตอบ

"มึงก็ปล่อยมันบ้างเหอะ มันก็อายุเท่ามึงนั่นแหละ ไม่ใช่เด็กแล้ว"

"พวกมึงก็ควรจะเตือนมันบ้าง เรื่องอะไรไม่ดี อย่างน้อยมันก็เป็นผู้หญิงนะ"

"กูคิดว่าแม่งเป็นทอมไปซะแล้ว" ยศกรแทรกขึ้นก็ถูกจอมพลด่าขึ้นทันทีเช่นกัน

"พวกมึงก็เป็นซะอย่างเงี้ย"

"พี่กวางยังไม่มีแฟนจริงๆ หรือคะ" แฟนสาวเจ้านายถามขึ้น อีกสองคนก็ได้แต่นิ่งเงียบ

"ยัง" จอมพลจึงต้องเป็นคนตอบ

"ไม่อยากเชื่อเลย พี่กวางออกจะสวย หุ่นก็อย่างกับนางแบบ นี่ถ้าแป้งเป็นผู้ชายแล้วอยู่ใกล้พี่กวางคงต้องหลงเสน่ห์แน่เลยค่ะ"

"ถ้าจะไม่ถูกมันด่าเอาน่ะนะ" ศรัณเอ่ยขึ้นพร้อมทำท่าสยองยิ่งเมื่อนึกถึงคำด่าของเพื่อน

รอยเขียวที่หลังเริ่มจางจนเกือบเป็นสีผิวปกติ แต่กว่าจะหายจนถึงวันนี้ก็กินเวลาเกือบสองอาทิตย์

เจ้าของอู่ก็ยังคอยส่งข้อความมาถามอยู่เรื่อยๆ รวมถึงเจ้าของสนามแข่งด้วยเช่นกัน เพียงแต่เธอเลือกตอบเฉพาะข้อความเกี่ยวกับงานเท่านั้น

กวินนานั่งมองปฏิทินบนโต๊ะทำงาน เพื่อที่จะแพลนงานในช่วงวันหยุดยาวสิ้นปีที่จะถึงในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า เพราะเดี๋ยวเข้าประชุมในวันนี้เธอคงจะถูกถามเรื่องนี้แน่นอน

"ปีใหม่ไปเที่ยวไหนวะ" ศรัณเอ่ยถามเธอตอนที่เดินออกมาจากห้องประชุมใหญ่

"ญี่ปุ่น"

"เฮ้ย จริงดิ โห ไม่รู้งั้นได้ไปด้วย" ยศกรที่ได้ยินก็เอ่ยขึ้นทันที

"ไม่ต้องไปแหละดีแล้ว กูอยากไปคนเดียวมากกว่า"

"คนเดียวจะสนุกยังไงวะ เขาดื่มกินกันเฮฮา มึงไปเดินโด่เด่อยู่คนเดียวเนี่ยนะ เหงาตายห่า" ศรัณก็เสริมขึ้น

"แล้วทำไมกูต้องไปเดิน กูก็แช่น้ำอุ่น จิบสาเก มองดูหิมะบนยอดภูเขาไฟฟูจิอยู่ที่โรงแรมซิ ฟินจะตาย"

"ยังไม่เคยเที่ยวคนเดียวเลยว่ะ มันต้องรู้สึกยังไงวะ" จอมพลที่เดินตามมาได้ยินเรื่องที่ลูกน้องในคราบเพื่อนคุยกันก็เอ่ยถามขึ้น พลางแอบมองคนที่บอกชอบเที่ยวคนเดียว

เขาไม่ได้รู้สึกไปเองแน่ เมื่อครู่เขาทันได้เห็นแววตาของเธอ มันเป็นแววตาของความเหงา ราวกับดวงตาคู่นั้นมีความเศร้าแอบซ่อนอยู่ภายใน และเพียงพริบตาเดียวทุกอย่างก็ปรับเป็นปกติ ราวกับคนที่ไม่แคร์ต่อสิ่งใดในโลก

"ตอบไม่ได้หรอก ไว้สักวันมึงลองมีที่ที่อยากไป หรือที่ที่เป็นความทรงจำอะไรสักอย่าง แล้วลองไปคนเดียวดูสิ วันนั้นมึงอาจจะไม่พูดแบบนี้ก็ได้"

จอมพลเหลือบสายตามองคนข้างๆ เหมือนคำตอบมันยิ่งย้ำสิ่งที่เขาเห็นเมื่อครู่ได้อย่างดี เธอมีความทรงจำอะไรที่ญี่ปุ่นอย่างนั้นหรือ และเหมือนว่าทุกปีกวินนาจะต้องไปเยือนมันสักครั้ง บางครั้งก็เป็นเทศกาลปีใหม่ หรือสงกรานต์ในบางปีที่เธอชอบหนีความวุ่นวายไปต่างประเทศ หรือแม้แต่บางปีก็ขอลาพักร้อนทีเดียวหมดเพื่อไปญี่ปุ่น