ตอนที่ 3 ลูกค้าใหม่ 2

แต่คนตัวสูงใหญ่ที่เดินอยู่ข้างๆ เคาะประตูไม้บานใหญ่ก่อนจะผลักเข้ามา

"ขอโทษนะครับ กวาง ผมให้ยศกรออกไปไซต์แทนแล้วนะ ตอนบ่ายคุณไม่ต้องออกไปแล้ว" ต่อหน้าลูกค้า สรรพนามจึงเปลี่ยนไปตามความเหมาะสม

"ค่ะ คุณจอม นี่ลูกค้าใหม่ค่ะ คุณเคน"

เมื่อได้รับการแนะนำ จอมพลที่เพียงยืนค้างอยู่ตรงประตูจึงได้ก้าวเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับสาวสวยข้างๆ ที่ตามเข้ามาด้วย เคนจึงได้ลุกขึ้นยืนพลางเอื้อมมือไปจับฝ่ามือใหญ่ของจอมพลที่ยื่นมาทักทาย

"สวัสดีครับ"

"คุณเคนจะขยายสนามแข่งรถค่ะ และก็จะสร้างอาคารรับรองเพิ่ม กวางจดรายละเอียดมาแล้ว" คำแนะนำแสนธรรมดา แต่คนฟังหันมามองหน้าตอนที่ได้ยินคำว่าสนามแข่งรถ เธอเสทำหน้าเหมือนไม่เห็นสายตาเป็นคำถามของเจ้านายทันที

"ครับ ถ้าคุณเคนต้องการแบบหรือส่วนไหนเป็นพิเศษแจ้งทางคุณกวางไว้ได้เลยนะครับ"

"ขอบคุณครับ"

"สวยสะบัดเลย"

เคนทำเสียงคล้ายเสียดายผู้หญิงคนที่เกาะมือเจ้านายเธอออกไป ก่อนจะหันมายิ้มตาหยีให้สาวสวยตรงหน้า

"พี่นี่แม่ง...โคตร" กวินนาแทบไม่รู้จะหาคำไหนมาเปรียบเทียบ สวนคนที่คล้ายถูกด่าก็ได้แต่หัวเราะร่วน

"ก็แค่ชมสาวๆ สวยๆ อย่างกวางสวยพี่ก็ยังชม เสียดายเมื่อคืนถ้าพี่ชนะ..."

กวินนานึกอยากด่าไอ้ท่าเตาะปากของคนตรงหน้า แถมน้ำเสียงในท้ายประโยคมันชวนให้อยากประเคนฝ่าเท้าให้เสียเหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่าเขาคือลูกค้าในอนาคตของบริษัท

"ถ้ายังไงเดี๋ยวกวางจะรีบให้ฝ่ายขายติดต่อไปนะคะ" กวินนาเตรียมปิดการขายสำหรับโปรเจกต์นี้ แต่คนตรงหน้ายังออกจะก่อกวนประสาท

"ไม่เลี้ยงข้าวลูกค้าหน่อยหรือครับ วันนี้พี่จนมาก เมื่อคืนเสียเงินเปย์สาวไปเป็นล้าน"

"พูดดีๆ นะคะ พี่เสียพนันค่ะ ไม่ใช่เปย์สาว อย่าสับสน" เคนได้แต่หัวเราะลั่นเมื่อเธอไม่คล้อยตาม

"เลี้ยงข้าวเที่ยงพี่สักมื้อนะ"

"โอเคค่ะ" เธอตอบตัดรำคาญ

ร้านอาหารภายในอาคารสำนักงานให้เช่า และ C Friend รับสร้างบ้านก็เป็นหนึ่งในผู้เช่าสำนักงานของตึกแห่งนี้ แต่แท้ที่จริงตึกใหญ่กว่าห้าสิบชั้นมันก็คือหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวเจ้านายเธอนั่นแหละ

เธอเหลือบสายตามองหาโต๊ะว่างนอกเหนือจากที่พนักงานพาเดินมาที่โต๊ะมุมด้านใน

"พี่ขอทางนั้นดีกว่าค่ะ" เธอเอ่ยบอกพนักงาน

เพราะทางนี้มีสองคนที่นั่งกินข้าวด้วยท่าทางหวานชื่น จนเธอกลัวว่าแค่เฉียดผ่านตรงนั้นแล้วโรคเบาหวานมันจะกินเธอขึ้นมาได้

ผู้ชายตัวสูงที่เดินคู่กับเธอมา เลิกคิ้วเป็นคำถาม ก่อนเขาจะทำปากร้อง อ๋อ เข้าใจว่าเพราะเหตุใด

"พี่ว่านั่งตรงนั้นก็ดีนะ"

"งั้นพี่ก็ไปกินเองคนเดียวเถอะ"

"กลัวเจ้านายเธอดุหรือไง"

"กลัวเมียเจ้านายด่ามากกว่าค่ะ"

กวินนากลับขึ้นมาที่ห้องทำงานอีกครั้งในช่วงบ่ายโมง ทิ้งตัวนั่งเก้าอี้ตัวใหญ่อย่างคนหมดแรง แค่นั่งคุยกับลูกค้าและทานข้าวอร่อยๆ แต่รู้สึกเหมือนใช้พลังงานของวันนี้จนหมดแทบล้มตัวลงนอน

"ได้ไหมวะ ลูกค้า"

"ได้ แต่ไม่อยากได้" เธอเอ่ยตอบศรัณพลางหลับตานิ่งๆ

"อ้าว ทำไมวะ เคี่ยวหรือ"

"ไม่เคี่ยว ทุกอย่างเต็มที่ แต่เบื่อขี้หน้า"

"มันจีบมึงหรือไอ้กวาง"

กวินนาลืมตาเหลือบสายตาไปมองคนข้างๆ ศรัณก็เม้มปากแน่นอย่างคนกลั้นหัวเราะ

"มันไม่ได้จีบแต่กู มันจีบทุกคนที่เดินผ่านมันไง แล้วมันน่ารำคาญ คิดว่ากูต้องหึงมันหรือไง"

กวินนาบ่นยาวอธิบายทุกอย่างจนกระจ่าง ศรัณได้แต่พยักหน้าหนักๆ พลางหยิบขนมคุกกี้เข้าปาก

"พูดแล้วหงุดหงิด เย็นนี้แดกเหล้ากันดีกว่า เดี๋ยวกูเลี้ยง เออ เกือบลืมเดี๋ยวกูโอนเงินให้หมื่นหนึ่งค่าแพ้พนันมึงกับไอ้ยศ" กวินนาทิ้งตัวลงเอนที่เก้าอี้อีกครั้ง หลังจากที่ลุกตัวขึ้นมาอธิบายเสียยืดยาว

เพราะคำว่าเลี้ยงทำให้ศรัณรู้ทันทีว่าไอ้กวางต้องได้เงินเดิมพันแข่งรถเมื่อคืนมาเยอะแน่ๆ

"เสียสองหมื่น ยังมีหน้ามาเลี้ยงพวกกูอีก ได้มาเยอะซิมึงเมื่อคืน"

"ล้านนึง"

"หนึ่งล้านบาท" ศรัณอุทานเสียงสูง

"แม่งแข่งรถเหี้ยไรกัน พนันขนาดนั้นวะ"

"เขาแข่งกันเยอะกว่านั้นอีก"

"ไว้วันหลังกูไปมั่ง"

"มึงขับหนีหมาให้ทันก่อนเหอะ ไอ้รัณ"