Chapter 8 | คนไฟแรง

@ คอนโดเทียร์

สภาพหลังจากเลิกกิจกรรมรับเพื่อนใหม่ของบริษัทใหญ่ หญิงสาวพาสังขารอันเหนื่อยล้ากลับมายังห้องพักของตัวเอง ร่างบางนอนหงายอยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่น มองเพดานกับแชนเดอเลียร์ ราคาเกือบล้าน แอบคิดว่าถอดไปขายดีมั้ย แล้วเอาเงินไปเปิดร้านขายชาไข่มุก ระหว่างนั้นก็รับจ๊อบแปลเอกสารออนไลน์

“ชื่อแปลว่ารัดเกล้า มงกุฎเพชรหรูที่หญิงสาวทั้งโลกอยากครอบครอง แต่ตอนนี้ Me อยู่ระหว่างความเป็นกับความตาย ตกงานกับประวัติเสียอีกรอบ อายุงานจะสั้นไปไหน คราวนี้ไม่ถึงสัปดาห์เลย”

คนตัวเล็กบ่นพึมพำกับตัวเอง

“ทำไมไม่รวยเหมือนชื่อนะ...อ๊ะ...คิดแบบนี้ไม่ได้ๆๆ เราต้องบินด้วยปีกเราเอง...เฮ้อ.....ทำไงดีว้า”

ตั้งแต่สงครามเมื่อคืนที่ธาราทิ้งบอมบ์ไว้ ตื่นเช้ามา เขาก็หายไป ไม่ได้อยู่ร่วมต้องปิดกิจกรรมด้วยซ้ำ แถมบนรสบัสก็ไม่เห็นเขาอีก พอไปถามทางฝ่ายบุคคล เขาก็บอกว่า พี่ธารามีงานด่วน แล้วเธอเป็นเลขาเขานะ...ทำไมไม่บอกหน่อย

ทางบริษัทใจดี ให้หยุด 1 วันหลังจากกลับมา

แต่ตอนนี้ ลิลิณญ์ วงศ์ภาสกร รู้สึกชีวิตไม่ค่อยมั่นคงเท่าไร

ฝันที่จะได้ทำงานในบริษัทใหญ่ของเธอ...ถูกพับโครงการลงเรียบร้อย

ตอนนี้เหลือแค่รอเขาไล่ออก

เธอเปิดเว็บไซต์เพื่อหาตำแหน่งงานที่อื่น

เอ...หรือว่าเธอจะย้ายแผนก เหมือนที่ฝ่ายบุคคลเขาเคยถามก่อนหน้านี้ แต่ถ้าจู่ๆ เธอย้ายแผนก ทั้งที่เปิดตัวไปอีกอย่างในแคมป์ จะดูไม่ดีหรือเปล่า

ใบสมัครของเด็กจบใหม่ ที่ผ่านงานมาแล้ว 1 งาน อายุงานไม่ถึงสามเดือน ถูกส่งร่อนไปทั่ว หาบริษัทใกล้ๆ ออฟฟิศ

- เช้าวันเริ่มงานวันแรก -

@Trima Beverage

เทียร์ ก้าวขาเข้าออฟฟิศมาด้วยใจตุ๊มๆ ต่อมๆ แต่ก็รู้สึกว่ามีสัญญาณที่ดี เมื่อตลอดตั้งแต่เมื่อวานจนถึงเช้าวันนี้ ฝ่ายบุคคลไม่โทรมาไล่ออก แถมตอนเช้ายังพาร่วมกิจกรรมต่างๆ เหมือนเดิม

วันทำงานวันแรก เหล่าพนักงานใหม่ถูกจับแบ่งไปตามฝ่ายต่างๆ เพื่อทัวร์สำนักงานใหญ่ สาวเทียร์บัส 3 ยังคงฮอตต่อเนื่อง เหมือนคนในสำนักงานใหญ่จะส่งข้อมูลข่าวสารหากันอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าเธอจะถูกพาไปชั้นไหน แผนกไหน จะต้องมีคนทักอย่างน้อยคนหรือสองคน เรียกชื่อบ้าง แซวบ้าง ความอุ่นใจมีมากกว่าความเคอะเขิน เพราะเทียร์รู้สึกว่า อย่างน้อยๆ ก็มีเพื่อนในออฟฟิศ และเธอ...ยังไม่ตกงาน

“เทียร์นั่งทำงานห้องนี้นะคะ แผนกวางแผนพัฒนาธุรกิจ เป็นแผนกเปิดใหม่ไม่นานค่ะ ห้องอาจจะโล่งๆ หน่อย”

หลังคุณจิ ฝ่ายบุคคลออกไปแล้ว

“โอ้โห….นี่ไม่ใช่โล่งธรรมดาแล้วค่ะ มันว่างเปล่าแล้วค่ะ”

ร่างบางพลิกข้อมือดูเวลา นาฬิกาเรือนเล็กเป็นเข็มสั้นยาวแบบโบราณหน่อยๆ ไม่สามารถจะทำอะไรที่ทันสมัยกับมันได้เลย นอกจากบอกเวลาให้เจ้าของทราบเท่านั้น…แน่นอนว่า มันส่งเสียงไม่ได้

เทียร์กำลังแปลกใจ

สิบโมงครึ่ง

ห้องโล่ง

โต๊ะทำงานมีแค่ 2 โต๊ะ

โน้ตบุ๊กโต๊ะละเครื่อง มีบัตรพนักงานเตรียมไว้ให้ด้วย เก๋มาก ฉากเป็นสีดำเงา มีป้ายไฟนีออนบอกชื่อแผนก กับฟอนท์เท่ๆ เขียนชื่อเล่น ภาษาอังกฤษทั้งคู่ แถมมีสายคล้องวางไว้ให้ข้างๆ อารมณ์ว่าจะคล้องหรือไม่คล้อง ก็ตามสบาย แก้วใสแบบมีหูจับส่องสกรีนชื่อยี่ห้อเบียร์แบรนด์ดังสุดของบริษัท พร้อมเสียบที่คนเหล้า ปักการ์ดต้อนรับพนักงานใหม่

เทียร์เดินไปดูโต๊ะผู้จัดการ ก็มีเหมือนเธอทุกอย่าง แอบเหลือบตาดูบัตรพนักงาน…อย่างหล่อ กรี๊ดในใจสามรอบ ได้ทำงานกับคนที่หล่อสุดในบริษัทหรือเปล่านะเนี่ย

หลังสำรวจโต๊ะตัวเองและของเพื่อนร่วมงานแล้ว ก็เริ่มกวาดตามองรอบห้อง

ไม่มีเลย

แม้แต่คน....พนักงานสักคน...ไม่มีเลย

“เฮ้ย! อะไรกันวะ” หญิงสาวเผลอสบถแรง

ก๊อก…ก๊อก….

ร่างสูงของผู้ชายคนหนึ่ง อายุดูท่าจะโตกว่าผู้จัดการแผนกของเธอเยอะ กำลังเคาะที่กรอบประตูทางเข้า สายตามองกวาดไปทั่วห้องที่ว่างเปล่า ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ

“สวัสดีค่ะ” เทียร์รีบยกมือไหว้…เธอสังเกตจากทรงสูทที่เขาใส่ ไม่น่าจะเป็นคนธรรมดาเดินดิน แถมท่วงท่าการยืน ดูไม่ใช่คนที่ต้องขออนุญาตใคร

แต่ทรงแบบแดดดี้มากเลยอ่ะ…โคตรเท่

หน้าคุ้นอยู่นะ

“ธารายังไม่มาหรอ”

“อ่อ…ผู้จัดการน่าจะมาแล้วนะคะ เพียงแต่ยังไม่เจอกัน”

เธอตอบโดยคาดการณ์จากเวลาเริ่มงาน และ…ถ้ายังไม่มา ในฐานะเลขาก็คิดว่าควรปกป้องเจ้านายไว้หน่อย

“อืม…โอเค ถ้ามาแล้วให้ไปหาฉันที”

“เอ่อ…ค่ะ…ขอโทษนะคะ ต้องให้ไปที่ไหนหรอคะ คือ…หนูกับคุณธารา เราเป็นพนักงานใหม่ค่ะ ถ้าพอจะ…”

ชายที่มาเยือน นึกสนุกบอกหญิงสาวอย่างวางมาด

“บอกเขาว่า ให้ไปห้องสมุทร เขาน่าจะเข้าใจ เธอชื่ออะไร”

“ห้องสมุดหรอคะ…ได้ค่ะ หนูชื่อเทียร์ค่ะ เป็นเลขาผู้จัดการ เอ่อ…ถ้ามีอะไรให้หนูช่วยเรียกใช้ได้เลยนะคะ แต่ตอนนี้หนูยังไม่มีเบอร์… เดี๋ยวอีกไม่นานค่ะ อุปกรณ์สื่อสารจะมาค่ะ”

“ดีครับ ฝากด้วยแล้วกัน เราคาดหวังผลงานจากแผนกนี้มาก โชคดีครับ”

โอย….แม่เจ้า….อย่างคูล!

กึกๆๆๆๆๆ

“ฮัลโหล เทียร์บัส 3”

“พี่จูล!! แอร้ยยย ดีใจ เมื่อกี้ไม่เห็นพี่ไปเดินสำรวจออฟฟิศกับกลุ่มพนักงานใหม่เลย”

จูล โผล่มาในชุดสีเหลืองอ่อนเรียบๆ ยกเว้นกางเกงขายาวที่ผ่าสูงจนเห็นรอยสักรูปผีเสื้อเล็กๆ ที่หน้าขา กับแหวนรูปดอกทานตะวันที่นิ้วมือ เทียร์รู้สึกว่าชุดทำงานเธอดูซอฟต์ลงนิดนึง….แต่ก็เด่นมาก สำหรับสาวออฟฟิศ

“อ่อ มาวันแรก ก็โดนเรียกประชุมน่ะ แต่ว่าเมื่อกี้ที่เดินสวนออกไป…อุ๊ยตายว้ายกรี๊ดมากเลยนะ”

“จริงค่ะพี่ ดูแบบ…จะว่าภูมิฐานก็ดูแก่ไป ดูเหมือนแดดดี้ยังหนุ่มอ่ะ กรี๊ดเลย”

“เอ่อ…กรี๊ดนี่คือไม่รู้หรอว่าเขาเป็นใคร”

“อ้าว แล้วพี่กรี๊ดทำไม” เทียร์รีบถาม เห็นทำท่าตื่นเต้นเหมือนกัน นึกว่าเรื่องเดียวกัน

“ไม่กลัวหรอจ้ะ คุยกับ CEO แบบสองต่อสอง เขานี่แหละเจ้าพ่อน้ำเมาตัวจริง คุณสมุทรไง เจ้าของบริษัท”

“ห๊า!!! จริงหรอคะ…” เทียร์หยิบมือถือขึ้นมากดเสิร์ช เช็กอีกที….จริงด้วย…ใช่เขาจริงด้วย แอร้ยยยย ตัวจริงอย่างหล่อ คุณพ่อคะ หนูรักคุณพ่อค่ะ

“คนอื่นเขากลัวกันขี้หดตดหายนะจ้ะพูดเลย”

“ทำไมอ่ะ ไม่เห็นดูน่ากลัวเลย”

“ไม่รู้สิ คงเพราะเขามีรังสีแบบ อย่ามาแหย็ม…

เอ้อนี่…พี่มาเพราะอยากมาคุยกับผู้จัดการ….” ผู้จัดการแผนกดีไซเนอร์ กวาดสายตามองห้อง…

“ก็พอรู้มานะ ว่าเป็นแผนกเปิดใหม่ แต่ไม่คิดว่าจะใหม่ขนาดนี้ คุณธาราล่ะ เขาไปไหน”

“ยังไม่เจอเลยค่ะ”

“หรอ งั้นฝากบอกหน่อย ว่าพี่จูลเลอะ~ มาหา” จังหวะม้วนลิ้นของพี่จูล ไม่ดูไม่ได้จริงๆ

“ได้ค่ะ พี่พอมีเบอร์ติดต่อไว้มั้ยคะ”

“TB SHITCHAT มาจ้า ไม่แจกเบอร์”

“อ่า ลืมๆ โอเคค่า” เลขาสาวรีบตอบรับ มี 2 งานแล้ว

หลังจากสาวกิ๊บเก๋กลับไปแล้ว ห้องที่ว่างเปล่าก็เงียบสงบ โต๊ะใหญ่ที่ดูรู้ว่า จัดไว้สำหรับผู้จัดการ กับโต๊ะเธอที่ย่อมลงมาหน่อย รวมถึงเก้าอี้ด้วย เทียร์เดินไปนั่ง เปิดคอมพิวเตอร์ให้มันรัน

หญิงสาวหยิบสมุดโน้ตในกระเป๋ามาจดบันทึกไว้กันลืม

คุณสมุทร บอกว่าให้ไปห้องสมุด

เอ้อ…หรือเขาหมายถึง ห้องของเขา

พี่จูล มาหา ให้ TB CHAT ไป

อ้าว…chat…พี่เขาชื่อไรนะ…

เทียร์เปิดเข้าระบบบริษัท chat ภายในจากแอปชื่อดังด้านการแชทสำหรับกลุ่มทำงานเด้งขึ้นรัวไปหมด…อ่อ….บริษัทสมัครไว้ให้หมดแล้ว มีฐานข้อมูลพนักงานว่า ใคร แผนกอะไร ช่องทางติดต่อคืออะไร โอ๊ย สบาย

คนไม่มีอะไรทำ นั่งเสิร์ชนั่นอ่านนี่ ถึงเวลาไปกินข้าว ก็ไปคนเดียว แล้วก็กลับมาทำงานต่อ

เสียงโทรศัพท์เข้า เบอร์จากต่างประเทศที่เธอไม่ได้บันทึกไว้ แต่เห็นตัวเลขก็จำได้เลย

“ค่ะพ่อ”

[เป็นไง ได้ไปทำงานหรือยัง]

“ทำแล้ว หนูมาทำงานวันแรก”

[แล้วมีเพื่อนเยอะมั้ย]

“เยอะสิคะ เต็มบริษัทไปหมด”

คนเล่าให้พ่อฟังเพื่อความสบายใจ แต่สายตาที่มองไปรอบห้องภาวนาแค่ขอให้ที่นี่ไม่มีผีเถอะ เพื่อนร่วมงานก็ไม่มี หัวหน้างานก็ไม่อยู่ ดีนะเป็นออฟฟิศใหม่ สะอาดตาไม่อย่างนั้น เธอคงได้ลาออกตั้งแต่วันแรก

[พ่อจะไปวอชิงตันกับแม่ช่วง..]

“ไปเลยค่ะ หนูติดงาน ไม่ไปด้วยหรอก”

[ถ้าเปลี่ยนใจก็ตามมานะ]

“ตามสัญญาค่ะ”

[ครับ แล้วไว้พ่อโทรหาใหม่]

“อย่าโทรมาบ่อยๆ นะคะ หนูโตแล้ว ถ้ามีพ่อแม่โทรมาตอนทำงานมันตลกมากเลย”

[อย่าลืมกินข้าวนะลูก]

“หื้อ....”

หญิงสาวถอนหายใจยาว กว่าจะบอกให้พ่อวางได้

เทียร์มองดูนาฬิกา

เกือบสี่โมงเย็น

เฮ้ย…มันอะไรกัน ทำไมพี่ธารายังไม่มาทำงาน หรือเขาไม่สบาย เขาลาป่วยหรอ...

กึกๆๆๆ

เสียงรองเท้าหนังดังขึ้น คนตัวเล็กรีบนั่งหลังตรง สายตามองประตูห้องทำงาน บานไม้บิ้วอินสีขาวที่ทำแบบสไลด์ซ้ายขวาออกจากกัน ครึ่งล่างคือไม้ ครึ่งบนคือกระจกตารางใหญ่ ให้ความรู้สึกที่นี่เหมือนห้องพักผ่อนมากกว่าออฟฟิศ

“หวัดดีครับ” เสียงทุ้มของหนุ่มหล่อ พนักงานใหม่ที่สาวๆ แอบกรี๊ด มาพร้อมเชิ้ตเปิดอก ไม่ใส่เนกไท…ลายของเสื้อสีเข้มชวนให้นึกว่า คืนนี้พี่จะไปเที่ยวไหนมากกว่ามาทำงาน…นี่คงแวะมาเฉยๆ หรือเปล่า

“พี่ธารา! เพิ่งมาทำงานหรอคะ หรือว่าไปอยู่ที่อื่นมา”

“เพิ่งมาทำงานน่ะ เทียร์จะกลับยัง”

“เอ่อ…อีกไม่ถึง 50 นาทีก็เลิกงานแล้วนะคะ เอ้อ…พี่คะ คือมีคุณสมุทรค่ะ บอกว่า ให้ไปห้องสมุด แล้วก็ พี่จูลค่ะ ให้ TB CHAT หา ฉันเตรียมชื่อพี่เขาไว้ให้แล้ว…..นะ…..คะ”

เทียร์ที่กระตือรือร้น หันไปจะจดข้อมูลชื่อพี่จูลให้หัวหน้า แต่พอหันมา ชายหนุ่มก็ไปแล้ว

5 วินาทีต่อมา TB CHAT ของเลขาก็เด้งขึ้นมา

“เลิกงานแล้วกลับได้เลยนะ”

แชทแรกจากหัวหน้างาน….WTF!!!!

วันแรก…ของการทำงาน

สาวไฟแรง มีแต่คำว่า งง งง งง

ทำไม แผนกนี้ไม่มีใครเลย

ทำไม หัวหน้าแผนกเป็นแบบนี้

ทำไม ฉันไม่มีงานทำ

----

ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ

เสียงติ๊ดของที่กั้นประตูเข้าออกระหว่างโถงอาคารกับบริเวณลิฟต์ขึ้นลง เสียงพนักงานนับพันที่เข้าออกตามเวลางาน พากันไหลไปสู่ถนนหน้าออฟฟิศ

รถสปอร์ตคันหรูสีน้ำเงินดาร์กๆ เรียกว่าสีมิดไนต์บลูในศัพท์การตลาดของแบรนด์ สตาร์ทเครื่องยนต์ทันทีที่เห็นเป้าหมาย ชายหนุ่มเรียกร้องความสนใจด้วยรถไม่พอ เขาเปิดกระจกมา พร้อมกวักมือเรียกคนตัวเล็ก

“เทียร์ คัมม่อน”

“……” คนถูกเรียกตกใจ รีบเดินหนีให้ไกลจากฟุตบาททันที

“ขึ้นมา!”

“โทษนะคะ ขอทางหน่อย” เทียร์รีบมุดหนีคนบ้าที่มาขับรถตามเธอ หญิงสาวใช้ความตัวเล็กตัวน้อยยกกระเป๋าหิ้วขึ้นปิดหน้า วิ่งๆ แอบๆ ปนเปไปกับผู้คน บรรดาสาวออฟฟิศที่ทำผมคล้ายๆ กัน แต่งตัวคล้ายๆ กัน ช่วยพรางเธอไว้

แต่…เพราะน้องเทียร์บัส 3 ก็เป็นพนักงานใหม่คนดัง แชทไลน์ส่วนตัวของกรุ๊ปพนักงานที่ตั้งแยกกันเองก็เด้งเมาท์สนุกสนาน

“แฟนแน่ๆ”

“ป๊อบจริงแหละ คนที่มาจีบคือแบบ…รวยเว่อ!”

“พี่ชายเขารึเปล่า”

“หน้าไม่เหมือนกันเลย”

“หน้าตึกเหมือนซีนพระเอกมาตามนางเอกอ่ะ”

“กูอิจน้อง”

“เด็กเพิ่งจบก็กรุบกรอบฮอตสตาร์แบบนี้แหละ”

บรรดาแชทลับต่างๆ เด้งรัวกันไปหมด ธาราที่เพิ่งประชุมกับคุณสมุทร และแวะไปหาจูล ได้บังเอิญเห็นแชทเด้งที่โต๊ะทำงานพนักงานคนหนึ่ง เขายืนอ่านอย่างตั้งใจ ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

“มีจริงๆ สินะ ไอ้คนที่เธอกลัวนักกลัวหนา”