Chapter 9 | หัวหน้าประสาท

@Trima Beverage

วันที่สี่ของการมาทำงาน

ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ เกือบครบสัปดาห์ทำงานแล้ว แต่ธาราก็หายต๋อมไปทั้งวัน มีบ้างที่โผล่เข้ามาช่วงเย็น และบางวันเธอก็ไม่เจอใครเลย...สักคน

ร่างบางรู้แล้วว่า เธอกำลังเจอสงครามประสาท อาจจะเพราะเรื่องส่วนตัว หรืออาจเพราะเธอไม่ใช่พนักงานแบบที่เขาต้องการ แต่ที่แน่ๆ ไม่ว่าอย่างไร หัวหน้าก็ควรมาคุยกันแมนๆ สิ

เทียร์นั่งหน้าเง้าหน้างอ พยายามหางานทำก็แล้ว ทักแชทไปหาผู้จัดการจากแชทที่เขาทักมาหาเธอเมื่อวาน แต่ก็ไม่มีการตอบใดๆ

ไม่มีอะไรน่าหงุดหงิดเท่ากับ

มีไฟล์ประชุมส่งมาหาเธอ พร้อมข้อความบอกว่า ฝากเก็บไว้หน่อย แค่นั้น และส่งมาเวลา ตี 3 จ้า….พ่อจ๋า…

นี่เขาไปประชุมกันมาตอนไหน

หญิงสาวเปิดไฟล์อ่านรายละเอียด แล้วแก้ไขชื่อให้สะดวกในการค้นหาก่อน save ลงไดรฟ์

นิ้วเล็กกดปิดทุกอย่างที่หน้าจอคอม เธอนั่งฟุบหน้าไปกับโต๊ะทำงาน

หากใครได้เห็นแววตาเทียร์ยามนี้ คงรู้ว่าเธอทั้งเสียใจ และเสียเซลฟ์อยู่ไม่น้อย

อีตา…พี่ธารา เขาต้องโกรธเธออยู่แน่ๆ ไหนว่าไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นไง

ทำไมไปประชุมถึงไม่เอาเธอไปด้วย

และมีคุยงานกันตอนไหน...ยังไง...

ความสนิทกัน พาลเข้าใจว่า พี่ธาราผู้ใจดี จะใจกว้าง ไม่คิดเล็กคิดน้อย และรู้จักแยกแยะกว่านี้เสียอีก

ความเหงาของการต้องอยู่ในห้องทำงานคนเดียว เวลามีคนมาหา ก็ตอบอะไรไม่ได้ มันเหมือนเธอไร้ความสามารถ นี่เธอโดนเจ้านายรับน้องหรือกลั่นแกล้งเพราะเธอไม่ยอมวันไนต์กับเขาหรอ

กึกๆๆๆๆๆ

เสียงรองเท้าหนัง เดินเข้ามา เทียร์ก้มหน้าดูเวลา

สี่โมงเย็น...เวลาเดิม

ตึง!

“พี่ธารา”

หญิงสาวหันไป เห็นเขาลากประตูปิด ชายหนุ่มโบกมือว่า ไม่สะดวกคุย เขาชี้นิ้วไปยังหูฟังไร้สาย บทสนทนาภาษาอังกฤษลื่นหู พูดเร็ว…และเลขาสาวจับใจความได้…

เขาคุยงาน…

ทำไมเขามีงานทำ และเธอไม่มีงานทำ

ทำไมเขามาทำงานตอนเย็น

ผู้จัดการไม่พูด ไม่สนใจเธอ เดินวุ่นในห้องโล่งๆ เหมือนพยายามหาอะไรบางอย่าง เขาเห็นเครื่องพิมพ์สีดำขนาดย่อมๆ ตั้งอยู่ที่โต๊ะยาวมุมห้อง จึงเดินไปหยิบ…อ่อ…ต้องการกระดาษ

เทียร์รีบหยิบปากกาไปส่งให้

เขาเขียนข้อความลงในนั้น

ตัวหนังสือยึกยือ แต่เลขาพอเดาได้

ธาราวาดรูปขวดน้ำ แล้วเขียนตัวเลขลงไป เขายังคงคุยสายอยู่ ก่อนจะชี้นิ้วไปที่นาฬิกา…ข้อมือหญิงสาว แล้วทำท่าโบกมือลา…

ชายหนุ่มเดินไปเปิดประตูห้องให้ แล้วตัวเองก็เดินวนคุยสายในห้องต่อ

หรือเขาต้องการคุยส่วนตัวนะ เทียร์ไม่แน่ใจว่า ไอ้ท่าทางที่ตาคนนี้ทำ หมายถึงให้กลับได้เลยเพราะเป็นเวลาเย็น หรือเพราะต้องการพื้นที่ส่วนตัว

แต่เอกสารที่เขียน ไม่ใช่ต้องการให้เธอเอาไปทำงานต่อหรอ

เทียร์ค่อยๆ เก็บของลงกระเป๋าช้าๆ เผื่อทันเวลาที่เขาจะวางสาย และเธออยากคุยกับหัวหน้างาน เผื่อมีอะไรให้ทำบ้าง

ธาราเดินมานั่งโต๊ะ เปิดคอมแล้วพิมพ์ข้อความที่ตัวเองโน้ตใส่กระดาษเอง ก่อนจะเงยหน้ามาพร้อมปิดมือถือที่เพิ่งคุยเสร็จ

“หวัดดี โทดทีนะ ติดสายยาวเลย จะกลับหรือยัง”

“เอ่อ…มีงานอะไรให้ฉันช่วยทำมั้ยคะ”

“ไม่หรอก ไม่มี”

“เอ่อ....หัวหน้าคะ แล้วเพื่อนๆ ร่วมงานคนอื่นละคะมีมั้ย หรือในแผนกมีเราสองคน คือ ฉันเห็นว่ากรุ๊ปแชทของแผนก เหมือนมีคนอื่นด้วยเลยนะคะ แต่ไม่เห็นเขาออนไลน์”

“อ่อ ใช้งานออนไลน์เป็นใช่มั้ย”

คำถามนี้...ทำเอาเด็กวัยรุ่นถึงกับสะอึก...นี่คืออะไร...จะไล่เธอออกหรอ...เธอนี่แหละ เกิดในยุคออนไลน์สุดๆ คุณแม่ตั้งแอปวันไข่ตก แจ้งเตือนการผลิตเธอด้วยซ้ำ

“ค่ะ” เทียร์ตอบรับด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไร

“ผมเห็นเทียร์เซฟไฟล์งานลงในโฟลเดอร์สาธารณะของบริษัทด้วย”

“ห๊า..”

ชายหนุ่มเปิดจอคอมแล้วกดคลิกๆๆ จนไปถึงจุดที่เขาพูด

“มาดูครับ”

ธาราทำตัวอย่างให้ดูว่าโฟลเดอร์ทีมอยู่ไหน สองคนหัวแทบชิดกันที่หน้าโน้ตบุ๊ก กลิ่นแชมพูหวานๆ ของสาวผมยาวทำเอาธาราต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ส่วนเลขาสาว หัวใจเต้นแรงกังวลในความผิดบาปร้ายแรงหลายเรื่อง และเธอกำลังเพิ่มเรื่องเข้าไปอีกด้วยการเซฟงานแบบเปิดเผยต่อธารกำนัล กลิ่นน้ำหอมผู้ชาย กับความรู้สึกที่มีคนตัวโตๆ อยู่ใกล้ๆ คงทำใจสั่นได้มากกว่านี้ ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในช่วงมีความผิดซ้ำซ้อน อยากจะหันไปบิดหัวนมที่มีรอยสักรูปมังกรพาดผ่านจริงๆ ฉันเห็นนะยะ...กระดุมเสื้อติดถึงคอหอยมันจะตายหรือไง!!!

“เข้าใจแล้วค่ะ” เสียงสุภาพกว่าในหัวที่คิดเยอะ เพราะเห็นร่องรอยการใช้งานผิดๆ ของตัวเอง เธออาจไม่รู้จักระบบนี้ดี เพราะมันทันสมัยมากกว่าที่เก่าเยอะ แต่มันคือระบบทำงานไง...แหม...เกิดมาก็ใช่ว่าใช้เป็นนะของแบบนี้

เทียร์เริ่มรู้สึกว่าอีกฝ่ายจ้องหาเรื่องจับผิดเธอสินะ

"แต่ทำไมพี่มาทำงานตอนเย็นคะ หรือไปทำงานที่อื่นมาคะ”

หญิงสาวพยายามสอบถามอย่างใจเย็นที่สุด ทั้งที่หัวใจนั้นรู้สึกไม่ชอบการไม่รู้เรื่องราว เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรกับชีวิตที่มานั่งต๊อกแต๊กก๊อกแก๊กแบบนี้ และ...ตาเธอจับผิดเขาคืนบ้างได้ไหมนะ ทำไมไม่บอกอะไรเธอบ้างล่ะ

ความรู้สึกไม่ค่อยดี ทำเธออยืนมองแต่พื้นบ้าง ปลายเท้าตัวเองบ้าง

“ผมไม่สะดวกตื่นเช้า”

“หา!?!?”

หญิงสาวที่หลุบตามองพื้นมาตลอด ถึงกับต้องมองดูคนตรงหน้าว่าพูดจริงพูดเล่น

คำตอบที่ดูไม่สน ไม่แคร์ ทำเอาหญิงสาวเริ่มเสียความมั่นใจ เธอเป็นคนเก่งอันดับต้นๆ ของคณะเลยนะ ไม่มีค่ากับงานที่นี่เลยหรอ

ไอ้บ้านี่ ถ้าจะไล่ออก ก็พูดมาสิ ทำไมถึงทำแบบนี้

เธอทำอะไรผิดนักหนาหรอ

“……..” ผู้จัดการไม่ได้มองเธอ เขากำลังพิมพ์งานตอบคนอื่นในแชท

“แล้ว…” เทียร์ไม่เข้าใจ แล้วเธอกับเขาจะต้องทำงานด้วยกันยังไง

“ผมอยากถามคุณอยู่

เพราะดูเทียร์ไม่ค่อยสบายใจที่ผมให้กลับเร็ว

งานเบาๆ แบบรับแขกก็ไม่ชอบ

น้องเทียร์บัส 3 ที่ลุยๆ สู้ๆ หน่อย

ยังอยากทำงานอยู่มั้ยครับ”

ธาราใช้วิธีพูดจี้ใจอีกฝ่ายด้วยสีหน้าไม่สะทกสะท้าน และหญิงสาวไม่สามารถเข้าใจอะไรได้เลยจากอากัปกิริยาของเขา

“......…” พนักงานสาวยืนก้มหน้า

ปกติธาราดูใจดี แถมยังเป็นคนคุยสนุก แต่วันนี้ทำไมเธอรู้สึกเขาดูวางอำนาจเต็มที่และ…ทำตัวเป็นหัวหน้าจริงจังมากๆ

“น้องเทียร์บัส 3 จะทำงานมั้ยครับ หรืออยากย้ายแผนก หรืออยากลาออก”

“แล้วหนูต้องทำไงคะ หัวหน้าไม่บอกให้หนูทำงานอะไรที่มันจริงจังเลย เพื่อนร่วมงานล่ะคะ ไม่เห็นเคยเจอ”

คนก้มหน้าพูดรู้สึกโมโห...ความผิดก็ไม่ใช่...เธอผิดตรงไหนที่ไม่อยากทำงานแค่นั้น

ผู้จัดการแผนกแสยะยิ้มเบาๆ ชอบใจกับท่าทีแสนดื้อรั้น เอาเรื่องเขาด้วยใบหน้าโกรธๆ แกมจะร้องไห้ แต่ก็น่าดึงดูด แขนแข็งแรงของชายหนุ่มเหยียดยาวไปจับ แล้วดึงคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้โต๊ะทำงานยิ่งขึ้น

เธอยืนอยู่ในพื้นที่ของเขา ร่างสูงยืนคุ้มหลังเธอ จิ้มนิ้วลงที่หน้าจอโน้ตบุ๊ก

“นี่คือ เพื่อนร่วมงาน

คนนี้เฉินอวี่ อยู่จีนเก่งการตลาดออนไลน์ เป็นนักสร้างกระแสในมีเดีย

คนนี้เอริค อินโดนีเซีย เขาถนัดงานวิจัยด้านเครื่องดื่มแบบ None-Alcohols

ส่วนสเตฟาน อยู่อเมริกาเป็นนักพัฒนาผลิตภัณฑ์

ตอนแรกผมเห็นชื่อเทียร์กับสัญชาติอเมริกัน นึกว่าเป็นคนต่างชาติ เลยเลือกมาเข้าทีม”

“คือ เพราะตอนนี้เป็นคนไทย เลยไม่มีงานทำหรอคะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาถาม

“เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ผมกำลังจัดแผนโปรเจค น้องก็ทำงานเท่าที่ทำได้ไปก่อนแล้วกัน”

“ไม่มีอะไรให้ทำเลยหรอคะ ชงกาแฟก็ยังดี”

“ไม่อ่ะ ผมไม่อยากได้คนชงกาแฟให้หรอกนะ ผมไม่ชอบจ้างพนักงานมาทำเรื่องแค่นี้”

ปลายทางแห่งบทสนทนานั้น เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ เทียร์ได้แต่พยักหน้ารับ เพราะไม่รู้ว่าหัวหน้าหมายความว่าอย่างไร เขาคงเตรียมทำงานกับคนต่างชาติ แต่เธอทำเขาผิดแผน เลยให้ทำงานเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้หรอ

แต่ถึงอย่างนั้น...สายตาของคนตัวเล็กเหลือบเห็นโฟลเดอร์งานของผู้จัดการแผนก กับแท็บงานที่เขาเปิดทิ้งไว้ คนคนนี้คงเก่งสุดๆ ไปเลยสินะ

ธาราไม่ได้ใช้เมาส์คลิกอะไรเลย แต่เขากดคีย์ลัด เข้าตรงนู้น ทำตรงนี้ สายตาหญิงสาวมองดู...ถ้าเธอเก่งคอมบ้างก็อาจทำได้นะ แต่เธอเกลียดเจ้าสี่เหลี่ยมนี่สุดๆ ทุกอย่างบนโลกยัดอยู่ในนี้ แต่ที่เธออยากได้ คือ โลกจริงๆ ไม่ใช่โลกในอินเทอร์เน็ต ความอคตินิดหน่อยต่อเทคโนโลยี แม้จะใช้งานเป็น แต่ก็ไม่ถึงขนาดมานั่งค้นหาวิธีเจ๋งๆ ในการทำงาน เอาแค่ใช้ให้มันจบๆ ไปก็พอ

ที่เขาว่า เธอทำออนไลน์เป็นมั้ย กับ การใช้งานคอมพิวเตอร์ระดับเทพ มันก็คนละเรื่องกันนะ หญิงสาวลอบถอนหายใจ

หลังอธิบายเรื่องทีมงานเสร็จ เขาก็ส่งท่าทางบอกให้เธอกลับบ้านอีกครั้ง

“แล้ว…” เทียร์อยากรู้ว่าเธอพอจะทำงานอย่างอื่นได้บ้างหรือไม่ อะไรก็ได้ที่สมกับวิทยฐานะเด็กจบเกียรตินิยมอันดับ 1 คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัย T

“อ่อ…พรุ่งนี้ไม่ต้องเข้าออฟฟิศก็ได้นะ ผมก็จะไม่เข้า”

“ไปไหนคะ”

“เทียร์หรือผม”

“เอ่อ…เราทั้งคู่ค่ะ”

“เทียร์พักที่บ้านได้เลย ผมมีไปดูวัสดุผลิตบรรจุภัณฑ์นิดหน่อยน่ะ”

“ให้ไปด้วยมั้ยคะ”

“อ่อ มันยังไม่ชัวร์ว่าทางโรงงานจะสะดวกมั้ย ผมกำลังดีลอยู่”

หญิงสาวคิ้วขมวด

“ดีลหรอคะ มีอะไรให้ฉันทำมั้ยคะ มาทำงาน 2 วัน ไม่ได้ทำอะไรเลย” งานแบบนี้ น่าจะเป็นงานเธอบ้างนะ หรืออย่างน้อยให้เธอนั่งค้นหาชื่อโรงงานในไทย ในจีน ช่วยเขาก็ได้นี่นา เธอได้ตั้ง 3-4 ภาษาเชียวนะ

“อ่อ เทียร์ช่วยรับแขกที่มาติดต่อก็ยอดเยี่ยมมากแล้วครับ”

“แต่ว่า…”

แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดจังหวะ คนรีบรับสายคุยงานต่อ ทำไมมีแต่เขาที่ดูงานยุ่ง

หรือนี่คือวิธีบีบให้ออกจากงานในสไตล์คุณธารา

เทียร์รู้สึกไม่เข้าใจ เธอเดินวนออกทางประตู สาวเท้าไปยังไม่ถึงลิฟต์ดี ก็ตัดสินใจกลับมาใหม่

“พี่ธารา…กินข้าวมั้ยคะ ทานข้าวยัง ไปกินข้าวกันมั้ย”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากโน้ตบุ๊ก ก่อนจะส่งยิ้มให้หญิงสาว

“ถ้าปกติผมคงลุกตามไปแล้ว แต่ผมมีนัดน่ะ”

“เอ่อ...ขอถามอีกนิดได้มั้ยคะ พี่ไปประชุมกับพี่จูล ฉันเห็นตารางโปรเจคอันที่มียอดงบเกือบ 12 ล้านบาทน่ะค่ะ

อันนั้น...พี่ทำเองหรอคะ”

“อือ”

“แล้ว...ไปทำตอนไหนคะ ในเมื่อ...” พี่เอาเวลาไหนไปทำ ออฟฟิศไม่เข้า ทำที่บ้านหรอ แล้วไม่บอกให้เธอทำให้ล่ะ เธอเก่งเรื่องตัวเลขแบบนี้มากเลยนะ ทั้งหมดนั้นเลขาสาวไม่กล้าพูดออกไป

“หึ...ความลับ!” ธาราพูดจบเขาก็ปิดหน้าจอคอมลงทันที มือสไลด์เปิดลิ้นชัก หยิบเอกสารขึ้นมาเซ็นนิดหน่อย แล้วยื่นให้คนตัวเล็ก

“ฝากส่งแผนกพัสดุหน่อย เบื่อระบบเอกสารแบบนี้จริงๆ” ชายหนุ่มพูดงึมงำ

ใบงานเล็กๆ เหมือนคำร้องขอรับพัสดุ ลายเซ็นของเขาเป็นภาษาอังกฤษตัว T ตัวเดียว แล้วจุด แค่นั้นเลย ไม่มีอย่างอื่นกำกับอีก เทียร์มองแล้วได้แต่ตอบรับ

“ได้ค่ะ แต่หัวหน้าสั่งงานฉันไว้หน่อยได้มั้ยคะ พรุ่งนี้อยากให้ทำอะไรมั้ย”

“เดี๋ยวรอดูคืนนี้ก่อน ถ้ามีอะไร ผมจะแชททิ้งไว้แล้วกัน”

ร่างบางคิ้วขมวดผูกโบ พรูลมหายใจออกจากจมูกช้าๆ พยายามอดทน

เธอรู้สึกแปลกๆ

ถึงวันนี้จะได้คุยกับเขามากขึ้น

แต่ว่า...มันก็ไม่มีอะไรชัดเจนขึ้นสักนิด

เขากั๊กงานกับเธออยู่ใช่มั้ย

----