Chapter 6 | แผนกพัฒนากลยุทธ์ธุรกิจ

“จะถึงแล้วๆๆๆ ตรงนั้นค่ะ เพียบเลย”

หญิงสาวตีหน้าอกเขา ชี้ให้ดูอีกด้าน สวนส้มโอ มีขวดน้ำดื่มยี่ห้อดังของบริษัท แขวนเต็มไปหมดเลย

“ต้องมาสอยดาวเลือกอีกหรอ ว่าขวดไหนมีเหรียญ” คนตัวเล็กพูดแกมบ่น

“แงๆๆๆๆ ทำไงดี แล้วซอมบี้ล่ะ” หญิงสาวเห็นชัยชนะอยู่แค่เอื้อม….การกระโดดคว้าเจ้าขวดพวกนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่ปัญหาคือผีที่อาจมารุมกัดเธอจะทำอย่างไร ดูชุดกับเลือดพวกเขาสิ ทำไมต้องแสดงเหมือนจริงกันขนาดนี้ แถมยังแต่งหน้าแต่งหน้า ทำเสียงประกอบอีก น่ากลัว!

“เทียร์ เอาปืนมา ตรงนั้นครับ”

ชายหนุ่มชี้ จุดที่มีสต๊าฟรออยู่ ปืนบีบีกัน พร้อมแจกสำหรับทุกคนที่วิ่งถึงฐานแรก

แม้แต่ซอมบี้ ก็ต้องวิ่งเข้าไปเอาอาวุธกับชุดป้องกันเช่นกัน

ฐานสอง สงครามแบบอัปเลเวล เก็บเหรียญและยิงสกัดคู่ต่อสู้

สองคนได้อุปกรณ์ครบ ช่วยกันแต่งกาย พอสวมชุดแบบนี้ปั๊บ คนตัวเล็กก็ยิ้มกว้างออกมา

“ไม่กลัวแล้ว” เทียร์พูด

“หายกลัวแล้วหรอ”

“ซอมบี้กลัวปืนนี่ ฉันจัดการได้”

ชายหนุ่มอดเอ็นดูคนตรงหน้าไม่ได้ ร้อนใจอยากจะดึงจะจูบเสียกลางลานกิจกรรม

“พี่ปีนมั้ยคะ หัวหน้า หรืออาจจะกระโดดมั้ย เดี๋ยวฉันจะคุ้มกันให้เอง”

กรี๊ดดดดด!!!!

เสียงกรี๊ดดังลั่นสวน เมื่อคนหมู่ใหญ่เริ่มพากันมาถึงโซนนี้ พร้อมสต๊าฟในคราบซอมบี้ที่แต่งตัวพร้อมรบ

ไม่ต้องมีใครสอนวิธีใช้ เทียร์หันกระบอกปืน แล้วชักเสียงดังกึงๆ ยิงรัวแถมแม่นยำ ทำเอาซอมบี้ที่จ้องอยากกัดคอสาวสวยคนนี้ต่างพากันเบรกตัวโก่ง ทั้งหลบ ทั้งหนี เพราะต่อให้ใส่ชุดป้องกัน แต่แรงกระแทกลูกกระสุนก็เจ็บไม่เบา

ธาราลุยดึงขวดลงมาเพื่อหาเหรียญ แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สิ่งที่คนคิดเกมต้องการ

“เทียร์ครับ มานี่” ธาราเรียก

หมับ!

“หยิบครับ”

ลูกน้องของผู้จัดการ ถูกอุ้มแบบตัวตั้งเหยียดสูงลอยขึ้นไปหายอดกิ่งไม้ที่สูงๆ เรียวขาสองข้างถูกบีบไว้ในอ้อมอกแกร่งของหัวหน้าที่น่าจะหล่อสุดในทริปนี้แล้ว

เมื่อขวดเปล่ายี่ห้อ วีวี่ แบรนด์เพื่อสุขภาพแขวนบนต้นไม้หลายต้น แต่ที่ห้อยล่างๆ จะไม่มีเหรียญ แต่ด้านบนที่สูงๆ จะใส่เหรียญไว้ มีทั้งเหรียญจริง เหรียญหลอกเต็มไปหมด

คนเก่ง พยายามออกแรงดึงขวดน้ำอยู่ แต่พอเห็นซอมบี้ เธอก็หมุนสายสะพายมายิงใส่ ตอนนี้สต๊าฟทุกคนรู้แล้วว่า อย่ามามุมนี้ ปล่อยให้เขาดึงของรางวัลกันไป เพราะเข้ามาแล้วเจ็บตัวเปล่าๆ

“เก่งมากๆๆ”

คนอุ้มตะโกนชม

หญิงสาวก้มลงมามอง แล้วยิ้มให้ ก่อนจะรีบจัดการทุกอย่าง

…

หลังจากเกมการแข่งขันจบลง ระหว่างรอทีมอื่น ทีมที่ทำภารกิจสำเร็จแล้ว ถูกกักตัวรออยู่ในสวนส้มโอแบบนั้น เพื่อให้รถมารับ

“อุ๊ย!” จู่ๆ เทียร์ก็ร้องขึ้นเบาๆ สองแขนเธอหนีบข้างลำตัว

“เป็นไร” ชายหนุ่มก้มลงมาถาม กระซิบเบาตามเสียงพูดเธอด้วย

“พี่ธารา...”

“มีไรครับ”

เขามอง เพราะเธอทำท่าแปลกๆ

“สายเสื้อในหลุดอ่ะค่ะ”

“.......”

ชายหนุ่มกะพริบตาอย่างไม่ตั้งใจ

“อะไรนะ”

“สายเสื้อในหลุด พี่มายืนตรงนี้ที”

ชายหนุ่มยืนบังให้ แล้วเธอก็พยายามจัดการตัวเอง

“อึ๊บ!”

“เสร็จยัง” คนหันหลังถาม สายตาเขากวาดไปทั่ว กลัวมีคนเห็น

“พี่ช่วยหน่อย มันติดไม่ได้อ่ะ แขนจะล็อกแล้ว”

ธาราหันมาหา

“ทำเป็นมั้ยคะ”

“สบายมาก ปลดมากหลายคนแล้ว”

“เอ่อ...ปลดมันไม่เหมือนใส่นะคะ”

“สะกดใจไว้หน่อยแล้วกัน กลัวแตะโดนผิวแล้ว จะมาหลงรักมือพี่”

“พี่ก็อย่าแตะเกินที่จำเป็นนะคะ ไม่งั้นฉันจะกรี๊ดให้ดังลั่นสวนเลย”

ชายหนุ่มสอดมือเข้าใต้ชายเสื้อหญิงสาว เขาแกล้งเธอโดยการลากนิ้วจากขอบกางเกงขึ้นจนถึงกลางหลัง กว่าจะเดินทางมาถึงตะขอเสื้อในที่ต้องติดให้

“เรียบร้อย” เขาพูด

เทียร์หันมายกมือไหว้ ก้มหัวคำนับลงอย่างสวยงาม

“กราบขอบพระคุณหัวหน้ามากค่ะ”

ธาราเม้มปากเป็นเส้นตรง อยากจัดการผู้หญิงตรงหน้าคนนี้เหลือเกิน

...

“ฝ่ายพัฒนาธุรกิจ สะสมเหรียญรางวัลได้สูงสุด ถึง 65 เหรียญ นะครับ

และแน่นอน จะเป็นใครไปไม่ได้

นักล่าเหรียญทองของแคมป์ปฐมนิเทศพนักงานใหม่ น้องเทียร์ แผนกวางแผนสามารถเอาชนะเกมและล่ามาได้ถึง 34 เหรียญ ปรบมือให้น้องหน่อยนะครับ

ผู้บริหารฝ่ายทรัพยากรบุคคลจะเป็นผู้มอบรางวัลให้กับแชมป์ทริปนี้นะครับ”

วู้ๆๆๆๆๆ

เสียงเชียร์จากในห้องประชุม ดังลั่น

“ได้ข่าวว่าทีมนี้อุ้มวิ่งกันเลยทีเดียวนะคะ” พิธีกรสาวแอบแซว

“แต่สต๊าฟเราฟ้องกลับมานะครับ ว่าน้องเทียร์นี่ยิงปืนแม่นมาก หลบกันไม่หวาดไม่ไหว”

คนในงานพากันหัวเราะ

หลังจากกิจกรรมตลอดวันจบลง และถึงมื้ออาหารค่ำ งานพิธีการจบลงตรงนี้ เพื่อกระชับความสัมพันธ์ภายในให้กับเหล่าพนักงานใหม่

ค่ำคืนแห่งการต้อนรับพนักงานใหม่ของตริมาเบฟเวอเรจ ด้วยอาหารมื้อค่ำสุดหรู พร้อมเครื่องดื่มมึนเมามหาศาลที่บริษัทขาย ไม่ว่าจะแบรนด์อะไร ก็ขนมาให้ได้ลองชิม ลองดื่มกันอย่างเต็มที่ ไม่มีกั๊ก

ธารากับเทียร์ ชนแก้วกันสนุกสนาน ฉลองให้กับนักล่ารางวัล

“กลัวผี แต่ยิงปืนแม่น เป็นอะไรที่เซอร์ไพรส์ผมนะ”

“ฮ่าๆ ฉันก็….หัวหน้าคะ เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเรา ถ้ามีตรงไหนที่ทำให้ไม่พอใจ ขออโหสิกรรมไว้ตรงนี้เลยนะคะ”

เทียร์ ยืนตรงพูดแบบอกผายไหล่ผึ่ง เหมือนเป็นทหารหญิง แล้วก้มโค้งคำนับด้วยท่วงท่าทะมัดทะแมง ทำเอาคนตรงหน้าทั้งตกใจ และขำ

“อโหสิกรรมหรอ ผมมันคนลืมยากด้วยสิ”

“นะคะ เราจะได้ทำงานด้วยกันได้แบบสบายๆ” หญิงสาวอ้อนเล็กๆ ไม่เกินงาม

“ฮ่าๆ ครับๆ ผมไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นหรอก”

“นั่นสิเนอะ เป็นถึงระดับผู้จัดการคงไม่หรอกเนอะ” เทียร์แอบตบแขนล่ำๆ ของเจ้านาย

“ฮ่าๆๆ” ชายหนุ่มหัวเราะลั่น เหมือนคำรามขู่กลายๆ

คนสวยเด่นในชุดม้าลายทั้งวันนั้นเดินขากะเผลกมาหาเทียร์

“พี่จูล! เจ็บมั้ย”

“จะเหลือหรอคะ ไอ้บริษัทบ้า กิจกรรมไร้สาระ ทำฉันตกจากส้นตึก” จูลบ่น หญิงมาดินเนอร์ปาร์ตี้ ไม่ใส่เสื้อบริษัทเหมือนเคย เธอเลือกสวมเดรสผ่าสูง สีดำสนิท ส่วนด้านหลังนั้นคว้านลึก มีสายคาดกลางหลังพร้อมปีกเปกาซัสสยาย แบบที่ทุกคนต้องหลบ หากไม่อยากโดนแม่ฟาด

“ชุดอลังดีนะครับ” ธาราเอ่ยทัก

“ค่ะ เหลือแต่ชุดนี้แล้ว คืนนี้จะนอนทั้งแบบนี้ด้วย” เธอตอบ

“มานอนห้องผมอีกมั้ยครับ ดูน่าสนุกดีนะ” เขาแกล้งหยอก

“ไม่หรอกค่ะ คืนนี้ ฉันกับน้องเทียร์จะนอนกันสองต่อสอง คืนสุดท้ายแล้ว ฉันไม่ยอมแน่ๆ จริงมั้ยคะน้องเทียร์”

“อ่า ใช่ค่ะ คืนนี้เรากลับมานอนสบายๆ ที่ห้องกันเถอะค่ะ”

“แต่คนที่ลำบากคือผมไม่ใช่หรอ”

“แต่ฉันคือคนที่ต้องเห็นอะไรแบบนั้นนะคะ” หญิงสาวแอบกระซิบเบาๆ ให้เจ้านายรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร

“อยากนอนกับคุณจูล ถึงขนาดยอมทิ้งหัวหน้าเลยหรอ”

“ถ้าให้เลือก พี่จูลมีสีสันมากกว่าอยู่แล้วค่ะ”

ร่างบาง 2 คน เดินจากเขาไป ไม่ว่าเทียร์จะเดินไปตรงไหน ทุกคนก็มอง แต่อันที่จริง อาจจะเพราะคนข้างๆ ที่เด่นมากๆ ก็เป็นไปได้ สาวชุดสุดอลังการเดินกอดแขนเด็กอายุน้อยสุดในทริปไป

ปาร์ตี้ดำเนินต่อไป เพราะพรุ่งนี้ ไม่มีโปรแกรมอะไรทั้งนั้น มีแค่ตื่นนอน กินข้าว กลับบ้าน

“ดื่มได้มั้ยใช่มั้ย” ชายหนุ่มมากหน้าหลายตา และสาวๆ มากมายที่แวะมาขอชนกับดาวเด่นแห่งแคมป์ เทียร์ชนทุกแก้ว จิบไปเรื่อยๆ เพื่อถนอมตัวเอง ให้อยู่ได้ยาวๆ แต่เมื่อรับหลายยี่ห้อ หลายขนานมากเกินไป ร่างบางก็เริ่มรู้สึกมึนหัว

“พี่ไปส่งที่ห้องนะ เทียร์พักกับคุณจูลใช่มั้ย” ชายคนล่าสุด ที่แวะมาขอชนแก้วด้วย รู้สึกจังหวะดีที่มาถึงเขาแบบไม่ต้องพยายาม

“อ้าว เมาแล้วหรอ ไม่เป็นไรครับ ผมไปส่งลูกทีมผมเอง” สายตาหมาป่าจ่าฝูงมองอีกคนที่กำลังโอบเอวหญิงสาวที่ยืนโงนเงน จนคนนั้นยอมล่าถอยไป

“เทียร์ เมาหรอ” ชายหนุ่มกระซิบถาม จงใจพูดใกล้ชิดรดหูคนเมา

“หัวหน้าแผนก เทียร์โอเค ขอตัวไปหาพี่จูลก่อน”

“จูลกลับห้องแล้ว มานี่ ผมไปส่ง”

แม้เหล่าเหยี่ยวข่าวนักซุบซิบจะอยากคอยมองดูว่าจะมีใครในงานทำอะไรหลุดๆ กันบ้าง แต่แสงสลัวของห้องจัดเลี้ยงที่หรี่ไฟให้ค่อนไปทางมืด ทำให้มองเห็นพฤติกรรมคนอื่นได้ยาก

สองคนเดินอิงแอบออกจากปาร์ตี้ ธาราอาศัยจังหวะนี้ อุ้มหญิงสาวขึ้นในท่าเดียวกับตอนที่เล่นเกม เทียร์หัวเราะ แววตาเชื่อมมองคนอุ้ม จนเผลอปล่อยความคิดออกมาเป็นคำพูด

“มีหัวหน้าหล่อนี่มันดีจริงๆ”

“ไหนว่า ไม่สนใจผู้ชาย”

“พูดไปอย่างนั้น แกล้งๆ”

“เมาสินะตอนนี้”

“ไม่เม๊า!”

“โอเคๆ ไม่เมา”

เมื่อเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงที่เป็นอาคารสร้างแยกต่างหาก เขาอุ้มพาเลขาคนสวยมาตามทางเดินที่เต็มไปด้วยพุ่มไม้เตี้ย อากาศเย็นจนรู้สึกถึงน้ำค้างได้เลย

ตริมาเบฟจองเหมารีสอร์ต แต่ส่วนโรงแรมนั้น ไม่สามารถเหมาได้ เพราะมีแขกจองกันมานานแล้ว ทางสถานที่แบ่งส่วนห้องในตัวโรงแรมให้ได้จำนวนหนึ่ง ธาราสวนกับคนนอกที่เหมือนเพิ่งกลับจากบาร์เหล้าของโรงแรม พวกนั้นมองหญิงสาวแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่คนอุ้มนั้นกลับจ้องกลับราวกับจะควักลูกตาใครก็ตามที่ส่งสายตาละลาบละล้วงเด็กในสังกัดของเขา

ตลอดทางเดิน เทียร์ไม่ได้แค่เล่นหูเล่นตากับคนอุ้มเท่านั้น เธอยังคึกจนถึงขนาดเอามือเขี่ยริมฝีปากชายหนุ่มด้วย

“ได้สักครั้งนะ หนูจะตั้งใจทำงานเล้ยยย”

“อะแฮ่มๆ” คนกระแอม เพราะใจอยากฉวยโอกาสนี้ จับมัดมือชก บอกว่าได้ยินคำสั่งประหลาดเลยลุย แต่กลัวสาวเจ้าถ้าสร่างแล้วเกลียดเขาขึ้นมาคงแย่ แถมนึกถึงหน้าที่การงาน กิจการทั้งหลาย…หืมมมม หรือกูปล้ำแล้วเอาเงินถวายพ่อแม่น้องไป แล้วอุ้มลูกสาวเค้ามาอยู่คอนโดเลยดีวะ

หน้าห้องพักเดิม ที่เคยมายืนรอเพราะกุญแจหาย

จูลเปิดประตูออกมา ริมฝีปากมีรอยเลอะของลิปสติกปาดไปเกือบครึ่งแก้ม

“ผมพาเทียร์มาส่ง”

“ฝากพาน้องไปนอนที่ห้องได้มั้ย ฉัน…กำลัง”

“คุณ…ผมใช้อันนี้ได้มั้ย” ในห้อง มีเสียงผู้ชายเรียกเธอ

“อย่าบอกนะ…” ธารากำลังอึ้ง….!!!!

แทนที่เขาควรตกใจ ที่พนักงานทำแบบนี้ แต่มันไม่สำคัญเลย เพราะนี่มันไม่ใช่โรงเรียน ทุกคนโตกันแล้ว

“โอเคครับ ผมขอกระเป๋าเทียร์หน่อย”

“ไม่ได้อ่ะ ยัยนี่รื้อของไว้เต็ม ฉันไม่มีอารมณ์มาเก็บของให้นะ เจอกันพรุ่งนี้ บาย”

ปัง!

บานประตูปิดเกือบกระแทกปลายจมูกโด่ง ร่างสูงงุนงง เห็นตอนแรกจูลกับเทียร์มีทีท่าว่าจะไม่ยอมพรากจากกัน ไหงกลายเป็นหิ้วใครเข้าห้องมาแบบนี้

ธาราอุ้มพาหญิงสาวกลับไปห้องตัวเอง สงสัยคืนนี้ต้องสวมบทคนดีมีอารยธรรมแล้ว

คนในอ้อมอกที่ไม่รู้เผลอหลับไปเมื่อไร คนอุ้มก้มมองดูเห็นคนตัวเล็กขยับเปลือกตายุกยิกจนแพขนตากระพือเบาๆ สองคนสบสายตากัน

“ถึงห้องยังคะ ไม่ไหวแล้ว”

“ทำไมครับ จะอ้วกหรอ”

“ปวดฉี่ๆๆๆ”

“โอ้ว เลขาผม..”

ธาราวิ่งไปอุ้มไปเหมือนทำภารกิจ หญิงสาวหัวเราะชอบใจ แต่ก็คอยส่งเสียงเบรกตลอดทาง

“อย่ากระแทกแรง เดี๋ยว (ฉี่) แตก”

“เทียร์ พูดแบบนี้ผมลำบากใจนะ”

ธาราอมยิ้ม ยิ่งรู้จัก ยิ่งถูกใจแฮะ...