Chapter 5 | สิ่งที่เทียร์กลัว

ยามเช้าทางโรงแรมรีบมาเปิดห้องให้สองสาวกลับเข้าที่เข้าทาง

จูล ตื่นมาพร้อมความสดชื่น สดใส แต่งตัวเตรียมไปร่วมกิจกรรมกับทุกคน พนักงานใหม่พากันสงสัย เพราะเมื่อวานไม่เห็นคนนี้ และเธอไม่ใช่พวกที่เรียบๆ แต่ทุกอย่างบนตัวเธอโดดเด่น แบบที่เห็นแล้วลืมไม่ลง

หญิงสาวไม่สวมเสื้อที่บริษัทเตรียมไว้ให้ เธอเลือกใส่ชุดลายขาวดำม้าลาย กับหมวกปีกกว้าง และรองเท้าส้นตึกสีแดงปรี๊ด ทำเอาช็อค

“แต่งแบบนี้จะร่วมกิจกรรมลำบากมั้ย” เทียร์แอบเขยิบตัวมาใกล้ๆ คนที่โดดเด่นยิ่งกว่าเธอ

“นี่แหละ เหมาะสุดๆ ไม่ได้ใส่ส้นเข็มซักหน่อย ชุดนี้น่ะ จากซื้อจากชองป์เอลิเซ่นะ แถมส้นตึกเหมาะกับเดินบนดินกินกลางทรายมาก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวัยทำงานต้องมาเข้าค่ายลูกเสืออีก” จูลบ่นเบาๆ แต่ก็เดินเข้าไปร่วมกิจกรรมกับทุกคน

เทียร์หัวเราะ แล้วเดินตามพี่จูลเข้าไป

อาหารเช้า ที่ไม่ต้องเดินไปตักเองเลย เมื่อชายหนุ่มหลายคน พากันตักนั่น ตักนี่มาเผื่อสองสาวที่โต๊ะนี้

“ขอบคุณค่ะ ไม่ต้องตักมาแล้วนะคะ เดี๋ยวฉันไปตักเองได้” เทียร์รีบบอก

“เป็นน้องเล็กสุดในหมู่พนักงานงานใหม่นี่ครับ พี่ก็อยากดูแล” ตอนนี้ทุกคนรู้กันหมดแล้วว่าเธออายุแค่ 22 ปี ในขณะที่ค่าเฉลี่ยอายุพนักงานใหม่จะอยู่ที่ 23-24 ปี เหตุเรื่องนี้กระจายจากกิจกรรมบนบัส 3 ที่เล่นเกมกัน

“ฮ่าๆ น้องเล็ก ไม่เป็นง่อยนะคะ” เทียร์หัวเราะ กึ่งๆ รำคาญพวกที่เข้ามาทำอะไรเกินกว่าเหตุ

“เอามานี่สิคะ ฝากเอากาแฟที่ตรงนั้นมาให้ด้วยนะคะ” จูลชี้นิ้ว และใช้สายตาสั่งคนที่มายืนเกะกะตรงโต๊ะ

“โอ้ว ได้เลยครับ” ชายหนุ่มคนนั้นรีบบริการ

แป๊บเดียวกลับมาพร้อมกาแฟร้อน

“อ้าว ไม่เอาค่ะ เอาใส่น้ำแข็ง”

“น้ำแข็งหรอ ได้ แป๊บนะ”

สักพัก...

“ได้แล้วครับ”

“ใส่น้ำตาลมาแล้วมั้ยคะ”

“ใส่สิครับ”

“ไม่ได้นะคะ ฉันไม่ชอบน้ำตาล มันทำให้แก่เร็ว”

“อ่า...งั้นรอแป๊บนะ”

กาแฟเย็น สีดำสนิท แก้วใหม่มาเสิร์ฟ

“ไม่เอาแล้วดีกว่าค่ะ เหมือนสีโอเลี้ยงเลย ไปเถอะน้องเทียร์ อิ่มแล้วใช่มั้ย”

“เฮ้ย ไรวะ กั๊กป่ะเนี่ย”

“ไม่งอแงสิ หลบไปค่ะ”

จูลลุกขึ้น หันมาส่งสายตาเรียกเด็กผู้หญิงให้ตามเธอมา เทียร์หัวเราะเบาๆ ขำท่าทางของเธอในชุดม้าลาย แต่ก็สงสารคนที่มาเสิร์ฟกาแฟ

“พี่ไปแกล้งเขาทำไม”

“เขาจะได้รู้ ว่าอย่ามาทำตัวน่ารำคาญ ตอนเรากินข้าวน่ะ”

วีรกรรมเล็กๆ ของม้าลายในห้องอาหารมื้อเช้า แพร่กระจายไปทั่วกลุ่มพนักงานใหม่ สาวๆ ที่มีไม่มากเท่าไรพากันมองอย่างหลากหลายความคิดเห็นที่กล่าวถึง ทั้งชื่นชม ทั้งหมั่นไส้ ส่วนหนุ่มๆ อาจจะคล้ายๆ การส่งข่าวบอกว่าตำรวจตั้งด่านตรงไหน ให้คอยหลบ แต่ธารานั้นชอบใจ…เหมือนมีคนคอยปัดแมลงหวี่แมลงวันให้เขา

ป้ายชื่อพนักงานถูกเรียกเก็บไป ตอนนี้เหลือเพียงการจดจำชื่อของทุกคนที่มาร่วมแคมป์ ปัญหาคือ จูล ไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมเมื่อวาน เธอเลยต้องเกาะติดกับเทียร์ น้องคนเล็กแห่งการรับพนักงานใหม่

“จีบยากชิบเป๋ง ยัยม้าลายตัวแสบ กั๊กตลอด”

“เอาล่ะค่ะ ตอนนี้ทุกคนคงเห็นป้ายแผนกที่เราวางไว้ตามจุดต่างๆ นะคะ ให้เวลา 15 วินาที หาแผนกตัวเองแล้วไปยืนรอเพื่อนร่วมแผนกที่นั่นเลยค่ะ” เสียงพิธีกรประกาศผ่านไมค์ดังไปทั่วห้องประชุม พลางชี้ไปรอบๆ ห้องประชุม เกือบ 30 จุด

เพียงส่งสัญญาณบอกเริ่มต้นให้ พนักงานเกือบร้อยคน วิ่งกันวุ่น เทียร์ผู้เกิดมาเพื่อชนะการเล่นเกม เธอมองเห็นป้ายแผนกอย่างรวดเร็ว รีบวิ่งไปที่เป้าหมายด้วยใจไม่ชอบยอมแพ้ใคร

“โอ้ว น้องเทียร์ คนแรกอีกแล้วนะครับ” เสียงพิธีกรชายที่เผลอจับตามองดูเด็กสาวคนสวยประจำทริปนี้อย่างไม่ตั้งใจ

เขาเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ ป้ายแผนกแผนกลยุทธ์ และเพียงไม่นานทุกคนก็เข้าที่ ยืนล้อมป้ายแผนกตัวเองไว้ บางแผนกมีถึง 4 คน บางแผนกมีคนเดียว แต่แผนกที่หญิงสาวอยู่นั้น มีอีกคนมายืนข้างๆ

“พี่ธาราด้วยหรอคะ”

“ครับ” ชายหนุ่มยิ้มรับ อยากดีดพิธีกรชายที่มายืนใกล้ๆ ให้ออกไป

“เดี๋ยวเราขอให้ผู้ชนะ เอ๊ย ไม่ใช่เกมนี่นะ ถือว่ามาคนแรกแล้วกันนะครับ ช่วยแนะนำและบอกทริคหน่อย”

“ค่ะ เทียร์ค่ะ อยู่แผนกวางแผนกลยุทธ์ค่ะ ต้องบอกตำแหน่งมั้ยคะ” หญิงสาวหันมาถามคนสัมภาษณ์

“อ่อ บอกได้เลยครับ วันนี้เปิดเผยเต็มที่แล้ว”

“ค่ะ ฉันทำตำแหน่งเลขาผู้จัดการค่ะ ที่วิ่งมาถึงก่อน เพราะคิดว่า พี่ๆน่าจะเรียงมันตามตัวอักษร ไม่ไทยก็อังกฤษ แค่นั้นค่ะ เลยหาเจอเร็ว”

“อ่า...เก่งมากเลยครับ เพื่อความสะดวก ทางเราเลยเรียงตามลำดับอักษร ว่าแต่ เป็นเลขานี่ ปวดหัวนะครับ เคยเจอผู้จัดการยังครับเนี่ย”

“ยังค่ะ แต่ฉันเป็นคนใจสู้ค่ะ น่าจะไหว”

“ฮ่าๆ ทุกคนเห็นแล้วครับ ว่าพนักงานใหม่คนนี้ใจสู้แค่ไหน เก็บเหรียญไปได้เยอะมั้ยครับ”

“ถ้ารวมเหรียญวันนี้ด้วยก็ 28 แล้วค่ะ แหะๆ”

“โอเค ขอให้เจอหัวหน้าใจดีนะครับ รับไปครับ 1 เหรียญ ปรบมือให้น้องเทียร์หน่อย”

แล้วกิจกรรมแนะนำตามแผนกก็วนเวียนไปครึ่งวัน เพื่อให้พนักงานทราบว่า บริษัทมีกี่ฝ่าย กี่แผนก และทำงานประสานกันอย่างไร

“จูลค่ะ อยู่แผนกดีไซน์ สังกัดฝ่ายพัฒนาแบรนด์ ที่แซ่บแบบนี้ก็มีเหตุผลนะคะ โฮะๆๆๆ” หญิงสาวหัวเราะแบบมีจริตจะก้าน ทำเอาหนุ่มๆ ในห้องโถงอึ้ง...และกำลังกังวลกับคำพูดต่อจากนั้น

“ฉัน เป็นผู้จัดการแผนกค่ะ” คนตัวเล็กที่ดูท่าอายุน้อยกว่าตำแหน่งงาน ทำเอาทุกคนกำลังอึ้ง

ไมค์วนเวียนไปเรื่อยๆ แล้วแต่พิธีกรจะสุ่ม

“พี่ทำงานตำแหน่งอะไร” เทียร์หันมาถาม ระหว่างที่ต้องนั่งรอให้วนไปครบพนักงานเกือบร้อยคน

“อ่อ เป็น...”

“ครับ มีสาวๆ กระซิบมา อยากรู้ว่าคุณธารา อยู่แผนกไหนครับ ป้ายมันตัวเล็ก”

“ครับ ผมธารานะครับ แผนกฝั่งนี้ครับ” เนื่องจากเขายืนอยู่ระหว่างป้ายแผนกขาย กับ แผนกวางแผน คนเลยสงสัย

“แผนกวางแผนครับ ตำแหน่ง ผู้จัดการ มีอะไรก็แนะนำผมได้นะครับ” ชายหนุ่มก้มหัวให้ทุกคน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนข้างๆ ที่หน้าเหวอ

“เอ่อ….คุณธารา…ประทับใจมั้ยครับ เลขาของคุณดูเหมือนจะกระตือรือร้นมากเลย”

“อ่อครับ น้องเทียร์ดูแอคทีฟดีครับ”

“ใจดีกับน้องหน่อยนะครับ”

“อ่อ…ผมใจดีครับ แต่ดูเหมือนน้องจะโหดๆ หน่อยนะครับ”

“ฮ่าๆๆๆ โหดตรงไหนครับเนี่ย”

“ผู้หญิง อายุ 22 เพิ่งทำงานแรกๆ แต่สามารถล่าเหรียญได้มากกว่าครึ่ง จากพนักงานใหม่ 86 คน ผมว่าเป็นพวก survivor แน่นอน แบบนี้ต้องระวังครับ ผมว่าน่าจะไม่เบา ฮ่าๆ”

“เอาแล้วนะครับ ไม่รู้ว่า อวยทีม หรือเพ่งเล็งนะครับ ขอให้ทำงานเข้าขากันนะครับ…ไป ทีมต่อไปครับ!”

“ผู้จัดการหรอคะ”

“เสร็จแน่น้องเทียร์”

สองคนคุยกันเบาๆ หลังไมค์ผ่านไปแล้ว

สาวๆ พนักงานใหม่ แอบกรี๊ดคนหล่อไม่กี่คนที่มาร่วมกิจกรรมปฐมนิเทศพนักงานใหม่ แม้จะรู้ชื่อแล้ว แต่พอรู้ว่าเป็นถึงระดับผู้จัดการ ฝันหวานในใจหลายคนก็เริ่มฉายภาพขึ้นมา แน่นอนว่า ความอิจฉาเล็กๆน้อยๆ กับสาวเทียร์ย่อมมีบ้างอย่างปฏิเสธไม่ได้

แม้หลายคนจะกำลังจินตนาการถึงชายหนุ่มหล่อสะดุดตา แต่มีหนึ่งคนที่เริ่มร้อนๆ หนาวๆ

ฉันทำอะไรที่ทำให้เขารู้สึกไม่ดีไปบ้างหรือเปล่านะ

ข้อหนึ่ง ฉันไปจัดเสื้อผ้าเขา ตัดสินว่าเขาเป็นคนมาสัมภาษณ์งาน

ข้อสอง ฉันทำแท็กกระเป๋า และคีย์การ์ดโรงแรมหาย สะท้อนความไม่ระมัดระวัง แต่จะมาเป็นเลขา

ข้อสาม ฉันไปนอนห้องเขา แถมไล่เขาไปนอนพื้น ที่สำคัญ

ข้อสี่…ฉันเห็นกระปู๋เขาแล้ววว

นิ้วมือเล็กที่นับความผิดพลาดของตัวเอง

“นับอะไรเทียร์ ถ้านับว่าทำอะไรผมไว้บ้าง อย่าลืมนับเรื่องที่ปฏิเสธผมด้วยนะ”

ชายหนุ่มโน้มใบหน้ามากระซิบใกล้ๆ เพราะทั้งห้องประชุมเสียงดัง วุ่นวายกับการทักทาย และตื่นเต้นที่ได้รู้ว่าคนนั้นคนนี้อยู่แผนกไหนกันบ้าง

ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น

เทียร์เงยหน้าไปมองอีกฝ่าย สายตาหญิงสาวหลากหลายอารมณ์ ตกใจ หวั่นใจ พยายามสู้กับอีกฝ่าย และสายตาขอร้องว่าอย่าเอาผิดเธอ

ร่างสูงมองสบตากลับเนิ่นนาน และจบท้ายที่รอยยิ้ม…

เด็กอายุ 22 กำลังเดาว่ามันหมายความว่าอะไร

-----

แสงแดดบ่ายร้อนแรง พร้อมกิจกรรมสุดป่วน เมื่อทีมจัดงานให้ทุกแผนกที่อยู่ฝ่ายเดียวกัน ต่อสู้ในรอบสุดท้าย ชิงเหรียญมาให้ได้มากที่สุด โดยต้องฝ่าด่านหนีเหล่าสต๊าฟ ที่เป็นซอมบี้วิ่งได้ ปีนต้นไม้ได้

งานนี้เพราะอีกฝ่ายแต่งหน้าแต่งตัวสมจริง ทำเอาเกม ไม่ใช่เกมอีกต่อไป

กรี๊ดดดดด!!!!!

สาวๆ วิ่งหนีกันวุ่น

“ออมแรงหน่อยมั้ยน้อง” ธาราหันมาหา

ธาราที่ต้องพาลูกน้องในแผนกฝ่าด่าน ตอนนี้รู้สึกหูจะแตก เมื่อเทียร์กรี๊ดๆๆ และวิ่งอยู่กับที่ เหมือนซ้อมออกสตาร์ท

“ฉันมีแรงมากเลยค่ะ”

“เธอโอเคนะ”

“โอเคค่ะหัวหน้า”

“หึ…เรียกหัวหน้าเลยหรอ”

“ค่ะ…หนูพร้อมแล้ว”

ปัง!!!

“กรี๊ดดดดดดดด!!!!!!”

คนตัวเล็กวิ่งไปกรี๊ดไป ซอมบี้จำนวน 20 กว่าตัว กับพนักงาน 86 คน เส้นทางมุ่งไปสวนส้มโอหลังรีสอร์ต ปลายทางคือน้ำตก ตามแผนที่ที่ได้รับมา เหรียญจะถูกซ่อนใส่ขวดน้ำ แขวนตามจุดต่างๆ ความโกลาหลนั้น ทำเอาไม่มีใครสนใจกัน ทุกคนโฟกัสกับแผนกและภารกิจของตัวเองที่ต้องหนี และรอดให้ได้ไกลที่สุด

“กรี๊ด!!!!!!”

ไม่ว่าเทียร์จะวิ่งไปทางไหน เหมือนซอมบี้ผู้ชายจะตามเธออย่างเอาเป็นเอาตาย

“อย่าเข้ามาน๊า”

ธาราที่วิ่งนำอยู่ ได้ยินเสียงหญิงสาว เขารีบหันมาจับมือเธอพาวิ่งไปด้วย

“ไวกว่านี้อีกเทียร์”

“ฉันบอกอะไรให้…” ร่างบางที่พยายามติดสปีดให้ได้มากที่สุด ยังอุตส่าห์หันมาพูดกับคนที่จับมือเธอวิ่งฉิว

“กรี๊ดดดดด!!!!! อ๊าาาาา อย่าเข้ามา”

เธอโบกมือไล่ จะวิ่งไปอีกทาง แต่ผู้จัดการวิ่งนำไปทางอื่น ข้อมือเล็กถูกดึงตามไป

“ฉันกลัวผีมาก กรี๊ดดดด”

“งั้นผมอุ้มนะ”

“อุ้มเลย หนีเร็ว!!!”

หมับ!

ขวับ!

ความแข็งแรงและรวดเร็ว ธารายกคนตัวเล็กอุ้มท่าเจ้าสาว วิ่งอย่างกับตัวเปล่า ลมพัดเส้นผมทั้งคู่ปลิวไปตามแรง เทียร์กอดคอชายหนุ่ม

“กรี๊ดดดด ไวกว่านี้อีกค่ะพี่”

คนโดนกอดอยู่ เผลอหัวเราะออกมา งานใหญ่แล้วสินะ เลขาเขา กลัวผีหรอเนี่ย เรื่องที่เธอทำนั่นทำนี่หล่นบ้าง หายบ้าง ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก แต่เรื่องนี้มันทำให้เขา…อดอมยิ้มไม่ได้

“ไวๆค่ะหัวหน้า กรี๊ดดดด!!!!! ทำไมเหมือนทุกคนจ้องจะฆ่าแต่ฉันเนี่ย”

เทียร์ร้องดังลั่น

ธาราอยากบอกเหลือเกิน ว่าเจ้าซอมบี้พวกนั้นไม่ได้อยากฆ่าเธอ แต่พวกมันอยากแกล้งมาตะครุบคนน่ารักต่างหาก