INTRO / 2

แต่ทำไม... ทำไมร่างน้อย ๆ ถึงไม่ฟื้นขึ้นมาสักที

บัวผันลุกขึ้นช้า ๆ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงหน้าอกคนตัวเล็กอย่างทะนุถนอม เธอเดินไปที่หน้าต่างก่อนจะเปิดผ้าม่านให้กว้างขึ้นเพื่อรับแสงแดดยามเช้าตรู่ ช่องว่างของหน้าต่างที่แง้มไว้เล็กน้อยอยู่แล้วค่อย ๆ เปิดอ้ากว้างขึ้น สายลมเย็น ๆ ในยามเช้าพัดโบกสะบัดกระทบใบของต้นไทรต้นใหญ่ที่อยู่หลังตึกโรงพยาบาล

ห้องของจิรนันท์ถูกแม่เลี้ยงใจร้ายย้ายมาที่หลังตึกโดยปิดข่าวไม่ให้นักข่าวรู้ เพราะถ้าขืนข่าวหลุดออกไปว่าลูกสาวนายหัวเหมืองแร่พัน ๆ ไร่ถูกย้ายมาพักฟื้นที่ห้องส่วนตัวแต่แสนธรรมดาคงไม่งามแน่

"หาว~"

อาจจะเป็นเพราะวัยชราทำให้เคลื่อนไหวนิด ทำนู่นทำนี่หน่อยร่างกายก็รู้สึกเพลียจึงหาวนอน

"นมขอนอนสักงีบนะคะคุณหนู”

“ถ้าตื่นมาเจอคุณหนูนั่งมองนมอยู่ก่อนแล้วคงจะดี" บัวผันบอกกล่าวเสร็จก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราที่แท้จริง

"ที่นี่ที่ไหนกันนะ" เสียงหวานถามอย่างสงสัย

เท้าน้อย ๆ เดินผ่านทุ่งหญ้าที่สูงเท่าเอวบาง ดอกหญ้าสีขาวรอบบริเวณกว้างมองแล้วสวยงามดีแต่ทำไมเธอถึงรู้สึกอ้างว้างและโดดเดี่ยวเช่นนี้กัน

"หนูจีน" เสียงยาน ๆ ของชายชราผมยาวสีขาวเคราสีเดียวกับผม ยาวราว ๆ ฝ่ามือเรียกขึ้น

"อากง!?" คนถูกเรียกชื่อรีบหันมองตามเสียงที่แสนคุ้นเคยนั้นก่อนจะโพล่งขึ้นด้วยความตกใจ

"ทำไมอากงมาอยู่ที่นี่คะ หรือว่า... หรือว่าจีนตายแล้ว!?"

ดวงตาเรียวเบิกกว้างขึ้นเมื่อเธอลองเดาเหตุการณ์ จำได้ว่าเมื่อเช้าขับรถไปโรงเรียนแล้วมีสุนัขแสนน่ารักวิ่งตัดหน้า ครั้นเธอเหยียบเบรกกลับพบว่ารถดันเบรกแตกอย่างไม่คาดฝัน เธอจึงตัดสินใจหักพวงมาลัยลงข้างทางและหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

"หนูจีนที่น่าสงสารของอากง" ฉับพลันร่างของอากงที่อยู่ห่างกันตั้งไกลก็ถลาเข้ามาสวมกอดหลานสาวอย่างรวดเร็ว

จิรนันท์ตกใจเล็กน้อยแต่เธอค่อย ๆ พบว่าอ้อมกอดนี้ช่างอบอุ่นยิ่งนัก

แว๊บ...

ทันใดนั้นเองก็มีแสงสว่างเจิดจ้าพวยพุ่งออกมาเหมือนกับเป็นโพรงถ้ำอยู่ห่างจากจุดที่ทั้งคู่กอดกันอยู่

"หลังจากกลับไปแล้ว หนูจะพบกับชีวิตใหม่" อากงผละร่างบางของหลานสาวออกมาเพื่อมองหน้าสวยหวานถอดแบบแม่เธอมาไม่ผิดเพี้ยน

"จะมีผู้ชายคนหนึ่งยื่นมือมาช่วยให้ชีวิตของหนูพ้นจากคนใจร้าย"

จิรนันท์นิ่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ แม้ในใจเธออยากจะถามว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร แล้วอากงเธอรู้ได้ยังไงกับเรื่องอนาคตนั้น

"อย่าลืมเดินไปทางทิศตะวันออก จะเจอกับผู้ชายและของสีแดง พยายามทำความรู้จักผู้ชายคนนั้นไว้ เพราะเขาคือเนื้อคู่ของหนูที่จะมาช่วยเสริมดวงที่ตกอับนี้ให้พ้นเภทภัยทั้งปวง"

ฝ่ามือที่เหี่ยวย่นตามสังขารของชายชราจรดลงบนศีรษะมนของหลานสาว ก่อนที่แสงสว่างที่อยู่ไกลแสนไกลจะเริ่มลดแสงลง

"รีบเดินเข้าไปตามแสงสว่างนั้น แล้วหนูจะได้พบเจอชีวิตใหม่ที่มีความสุข"

"อ๊ะ อากง อากงจะไปไหนคะ?" จิรนันท์ยื่นมือพยายามคว้าอากงของเธอที่ค่อย ๆ อยู่ไกลออกไป แต่ก็คว้าได้เพียงแค่อากาศ

เพียงไม่นานร่างที่แสนคุ้นเคยก็หายวับไปกับตา จิรนันท์ตั้งสติจดจำคำพูดที่อากงทิ้งท้ายไว้ให้อย่างขึ้นใจ ก่อนที่เท้าน้อย ๆ จะหันทิศทางไปยังแสงสว่างที่เริ่มจะริบหรี่เต็มที

"ขอบคุณนะคะ อากง"

ไม่รู้ว่าขอบคุณเรื่องอะไร แต่ที่รู้สึกคือเธออยากจะพูดคำนั้นออกไปเพียงแค่นั้น

วาบ....

แสงสว่างที่เธอเดินเข้าใกล้จ้าขึ้นอีกครั้งจนจิรนันท์ต้องหลับตาปี๋ และพอเธอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็พบว่าไม่มีทุ่งหญ้านั้นและอากงของเธออยู่เลย

"นมคะ" เสียงแหบแห้งเพราะหลับไปนานเอ่ยเรียกแม่นมที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่อ้อนแต่ออกดังขึ้นแผ่วเบา

"นม คะ แคก ๆ "

เพราะตะเบ็งเสียงดังเกินไปประจวบกับคอที่เหือดแห้งเลยไอแห้ง ๆ ออกมา บัวผันที่นอนอยู่ได้ยินเสียงแปลก ๆ เลยสะดุ้งตื่น

"นมคะ จีนหิวน้ำ" จิรนันท์เอ่ยยิ้ม ๆ ให้คนที่เธอรักและเทิดทูนเหมือนแม่คนหนึ่ง

"คุณหนู!!" บัวผันรีบลุกจากโซฟาจนหัวแทบทิ่มเพราะอายุที่เยอะแล้ว มาขยับตัวปุบปับแบบนี้เลือดก็เลยไปเลี้ยงสมองแทบไม่ทัน

"ช้า ๆ ค่ะนม" จิรนันท์แทบหัวใจวายที่เห็นแม่นมเธอทำท่าหน้ามืด แต่บัวผันก็ตั้งสติทัน เธอเดินมานั่งเก้าอี้ข้างเตียงจับมือน้อย ๆ ของคุณหนูแนบแน่น

"คุณหนูของนมฟื้นแล้ว คุณหนูฟื้นแล้วจริง ๆใช่ไหมคะ" บัวผันบีบมือคุณหนูของเธอแน่นราวกับกลัวว่านี่จะเป็นเพียงความฝันหรือภาพลวงตา

"ค่ะ จีนฟื้นแล้ว" จิรนันท์คงไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งสามวันเลยไม่ได้แสดงอาการประหลาดใจ ต่างกับบัวผันที่เฝ้ารอวันนี้อยู่ทุกวันด้วยหัวใจที่เจ็บปวด

"น้ำหน่อยนะคะคุณหนู" เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าควรเทน้ำให้คนที่เพิ่งฟื้นตั้งนานแล้ว บัวผันเลยรีบลนลานเทน้ำดื่มใส่แก้ว เสียบหลอดปลอดเชื้อ แล้วยกมาให้คุณหนูเธอดื่ม

"ขอบคุณค่ะ" จิรนันท์ดื่มได้สองอึกก็คืนแก้วนั้นให้แม่นมทันที

"หมอ นมต้องเรียกคุณหมอมาตรวจ!" บัวผันจับต้นชนปลายแทบจะไม่ถูก เพราะดีใจที่คุณหนูเธอฟื้นแล้ว

"ช้า ๆ ค่ะนม นี่จีนหลับไปแค่แป๊บเดียวนมก็ตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอคะ"

มือที่กำลังจะกดปุ่มฉุกเฉินเรียกหมอ พยาบาล หยุดชะงักลง

"คุณหนูหลับไปสามวันเชียวนะคะ ไม่เรียกแป๊บเดียวเลย" บัวผันใบหน้าสลดลงเมื่อหวนนึกถึงเรื่องอุบัติเหตุที่ผ่านมา "สามวัน!?" จิรนันท์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง

"เดี๋ยวเราค่อยคุยกันเรื่องนี้นะคะ นมขอเรียกคุณหมอมาดูอาการก่อน"

จิรนันท์ปล่อยแม่นมของเธอทำสิ่งที่ว่า ส่วนตัวเธอเองมองออกไปนอกหน้าต่างที่มองเห็นต้นไทรต้นใหญ่ หรือว่าเพราะเธอหลับไปนานเลยได้เจอกับอากงในความฝัน แต่ทำไมเธอถึงไม่รู้สึกว่านั่นคือความฝันเลยล่ะ เหมือนเธอข้ามผ่านไปยังอีกมิติหนึ่งที่คนเป็นไม่สามารถเข้าไปได้

"คนไข้ฟื้นแล้วเหรอครับ"เสียงหมอและพยาบาลดังอยู่หน้าห้องอย่างตื่นเต้นระคนดีใจ ก่อนที่ร่างสูงร้อยแปดสิบสวมชุดกาวน์สีขาว ใบหน้าหล่อเหลาจะเดินเข้ามา

ถ้าให้เดา อายุเขาน่าจะยี่สิบปลาย ๆ ไม่ก็สามสิบต้น ๆ

อา... คนนี้ไม่น่าจะใช่เพราะเขาไม่มีสีแดงที่เป็นจุดสังเกตอีกจุดที่อากงบอกไว้

"หมอขอตรวจร่างกายเบื้องต้นหน่อยนะครับ" คุณหมอสุดหล่อกล่าวอย่างมีมารยาท จากนั้นเขาก็ดำเนินการตรวจรักษาตามขั้นตอนที่ร่ำเรียนมา