Chapter – 01 / 1

"พรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านกันแล้วนะคะคุณหนู" นมบัวผันลูบผมฉันอย่างเอ็นดู

"ค่ะ" ฉันตอบเสียงแผ่ว

สำหรับคนอื่น การนอนป่วยอยู่โรงพยาบาล สิ่งที่อยากได้ยินที่สุดคือตอนที่คุณหมอบอกว่า 'คนไข้กลับบ้านได้แล้ว' แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่อย่างนั้น เพราะบ้านที่จะกลับไป มันไม่ได้อบอุ่นอย่างที่ทุกคนคิด

ปัง!!

เสียงประตูเปิดอ้ากว้างจนกระทบผนังห้องดังลั่น

"ทำไมแกยังหน้าด้านฟื้นขึ้นมาอีกนะยัยตัวมาร"

'น้ามณี' หรืออีกฐานะคือแม่เลี้ยงของฉันโพล่งขึ้นเสียงดัง เธอคนนี้แหละที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันไม่อยากกลับบ้านของตัวเอง

น้ามณีเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของฉัน ฉันเสียแม่ไปตั้งแต่ฉันยังเด็กมากแม้แต่หน้าแม่ฉันยังจำไม่ได้ ผ่านมาหลายปีพ่อเลยแต่งงานใหม่กับน้ามณีอย่างออกหน้าออกตาเพื่อให้เกียรติผู้หญิงคนนี้ไม่ต่างจากแม่แท้ ๆ ของฉัน

ตอนแรกน้ามณีคนนี้เธอก็ดีแสนดี เธอเหมือนเข้ามาเติมเต็มคำว่าแม่ที่ฉันขาดหายไป แต่พอฉันสูญเสียพ่อไปอีกคนจากอุบัติเหตุที่คาดไม่ถึงเมื่อปีที่แล้ว ธาตุแท้ของเธอก็โผล่ออกมา

น้ามณีพาเด็กผู้หญิงอายุไล่เลี่ยกับฉันเข้ามาอยู่ด้วย เธอบอกกับทุกคนว่าเด็กคนนั้นเป็นหลานสาวเธอ แต่ใครจะเชื่อในเมื่อทั้งนิสัยและหน้าตาถอดแบบน้ามณีมาเป๊ะ ๆ

แต่อย่างว่า ใครจะกล้าค้านกล้ามีปากเสียงกับเธอ ในเมื่อตอนนี้น้ามณีเป็นคุณผู้หญิงคนเดียวที่ควบคุมทุกอย่างในบ้านหลังนี้ หรือเรียกอีกอย่างว่าเป็นเจ้าชีวิตของคนที่อาศัยชายคาบ้าน 'สุพัทสกุล' อยู่

"คุณน้าทำไมไม่รอกันบ้างเลยคะ แล้วนี่ทำไมมันไม่ตาย ๆ ไปสักที!"

เชื่อฉันหรือยังว่า 'มุตา' ถอดแบบน้ามณีมาอย่างที่ฉันพูด

"คุณทั้งสองควรสำรวมหน่อยนะคะ คุณหนูจีนเพิ่งจะฟื้น ควรแสดงความดีใจเหมือนมนุษย์ปกติทั่วไปเขาทำกัน"

"อีแ...ก่"

"มุตา!" น้ามณีรีบเบรกหลานสาวเมื่อมีพยาบาลเดินเข้ามาในห้องเป็นจังหวะเดียวกับที่มุตากำลังโพล่งคำหยาบคายออกมา

"หนูจีนไม่เจ็บตรงไหนแล้วจริง ๆใช่ไหมลูก" เสียงแว้ด ๆ ในคราวแรกเปลี่ยนเป็นห่วงใย

ถ้าเป็นละคร คนดูคงส่ายหน้าและเปลี่ยนช่องกันไปแล้วด้วยความเบื่อหน่ายกับนางร้ายพล็อตเดิม ๆ แต่นี่มันคือชีวิตจริงของฉัน 'จิรนันท์’ คนนี้ ที่ต้องก้มหน้ารับบทลูกติดสามีที่แสนดีต่อไป

"ขอวัดความดันและวัดไข้หน่อยนะคะ" พยาบาลสาวแสนสวยเข็นอุปกรณ์เข้ามา ก่อนจะเริ่มหนีบเครื่องมือเข้าที่นิ้วฉันใช้เครื่องวัดไข้สอดใต้รักแร้ แล้วรอเวลา

"พรุ่งนี้หนูจีนออกจากโรงพยาบาลได้แล้วใช่ไหมคะ" น้ามณีถามอย่างสุภาพ

"ใช่ค่ะ ตอนนี้คนไข้ไม่มีไข้แล้ว ความดันปกติ พรุ่งนี้สาย ๆ ก็กลับบ้านได้แล้วค่ะ" พยาบาลคนสวยตอบ แม่เลี้ยงฉันพยักหน้ายิ้มสวยให้เธอ แต่แววตานั้นกลับมีแต่ความชิงชังส่งมาให้ฉัน

"คุณพยาบาลลองตรวจร่างกายซ้ำอีกรอบได้ไหมคะ จะได้แน่ใจว่าลูกสาวดิฉันปลอดภัยจริง ๆ" ฟังแล้วซึ้ง ถ้าหากฉันไม่รู้แก่นแท้ของจิตใจคนพูด

"ถ้าทางญาติต้องการแบบนั้น เดี๋ยวลองปรึกษาคุณหมอดูอีกทีก็ได้นะคะ" พยาบาลแนะนำตามความเหมาะสม

"งั้นเดี๋ยวเยี่ยมเราเสร็จ แม่จะไปคุยกับคุณหมออีกทีนะหนูจีน จริง ๆ แล้ว แม่อยากจะให้เราพักดูอาการที่นี่อีกหลาย ๆ วัน"

หรือตลอดไป... ฉันเดาความคิดนี้จากสายตาที่มองมาของเธอ

"คนไข้คงหายเป็นปลิดทิ้งแล้วล่ะค่ะ มีคุณแม่แสนดีแบบนี้" พยาบาลสาวคนเดิมพูดตามสิ่งที่เธอเห็น

"ค่ะ ลูกสาวคนนี้ฉันรักมากเลยล่ะ" รักมากแต่สายตาที่มองมาเหมือนมีดกรีดแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่าลงแผลเดิมให้เจ็บเล่น

"อีกครึ่งชั่วโมงแม่ครัวจะนำข้าวมาให้นะคะ"

"อุ๊ย! น้องก็ดีขึ้นมากแล้ว เราให้ทานอาหารจากข้างนอกได้ไหมคะ แม่อยากให้หนูทานอาหารดี ๆ หลังจากฟื้นมาน่ะจ้ะ"

"พยาบาลว่าคนไข้ควรจะได้ทานอาหารจากทางโรงพยาบาลก่อนนะคะ คุณจิรนันท์เพิ่งฟื้นจากการสลบไปสามวัน อาหารการกินควรอยู่ในความดูแลของทางโรงพยาบาลก่อนค่ะ"

"อย่างที่คุณพยาบาลว่าล่ะค่ะ คุณหนูเพิ่งฟื้นได้แค่วันเดียวควรได้รับอาหารที่ปลอดภัย" ฉันรู้ว่านมบัวผันกำลังพูดแซะแม่เลี้ยงแทนฉัน

แต่คุณพยาบาลไม่รู้ความสัมพันธ์ลึก ๆ ของพวกเรา เธอเลยพยักหน้ายิ้ม ๆ และเดินออกจากห้องไป

"กลับไปคราวนี้จะหาเรื่องเป็นอะไรอีกล่ะ" ทันทีที่เหลือแค่พวกเราที่รู้ธาตุแท้ของกันและกัน น้ามณีจึงถามเสียงขุ่น

"จีนขอโทษนะคะที่ทำให้คุณน้าเดือดร้อน" ฉันยกมือไหว้ขอโทษคนตรงหน้า

แม้จะเคยบอกว่า แต่ก่อนน้ามณีเหมือนเข้ามาเติมเต็มคำว่าแม่ให้ฉันตอนพ่อมีชีวิตอยู่ แต่ฉันไม่เคยเรียกท่านว่าแม่เลยสักครั้ง เพราะฉันมีแม่แค่คนเดียว คือคนที่จากฉันไปตลอดกาลตั้งแต่ฉันยังเด็ก

"ทำให้ได้อย่างที่พูดเถอะ!"

ได้แต่นั่งขมขื่นในใจคนเดียว

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ น้ามณียิ่งออกลายมากขึ้นเท่านั้น ทุกวันนี้บ้านที่พ่อแม่ฉันสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงและควรจะเป็นของฉันที่เป็นลูกสาวแท้ ๆ แต่ตัวฉันเองกลับไม่มีอำนาจพอที่จะควบคุมคนในบ้าน

...น่าสมเพชตัวเองชะมัด