Chapter – 01 / 2

"เรากลับกันเถอะค่ะคุณน้า มุตาไม่อยากอยู่ที่ที่เชื้อโรคเยอะแบบนี้นาน ๆ" หลานสาวแสนสวยคะยั้นคะยอให้น้าเธอพากลับ ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวแสดงท่าทีบอกว่ารังเกียจห้องสี่เหลี่ยมที่ยืนอยู่ตรงนี้มากมายขนาดไหน

"ได้ลูก เดี๋ยวน้าพากลับตอนนี้เลย" แม่เลี้ยงฉันโอบกอดเอาอกเอาใจหลานสาวคนเดียวของเธอจนฉันพ่นลมหายใจออกช้า ๆ

"พรุ่งนี้ไม่ต้องมีใครมารับจีนนะคะ" ก่อนที่ทั้งสองคนน้าหลานจะเดินออกจากห้องไป ฉันรีบบอกความประสงค์ตัวเองทันที

"คิดจะให้นักข่าวมารุมทึ้งหัวฉันเหรอ" แม่เลี้ยงฉันตาดุกร้าวถามขึ้นเสียงฉุนเฉียว

"แล้วทำไมต้องบอกนักข่าวด้วยคะ?" ฉันถามอย่างใสซื่อ

"ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะคุณหนู ก็แค่จะสร้างภาพเอาความดีเหมือนที่เคยทำมาตลอด ใช่ไหมคะ คุณผู้หญิง" นมบัวผันแซะแม่เลี้ยงฉันอย่างไม่เกรงกลัวภัยที่จะตามมา

"นับวันยิ่งปากคอเราะรายกันทั้งคู่เลยนะ" เสียงข่มต่ำเอ่ยอย่างไม่พอใจ

"ก็เหมือนคุณมณีนั่นแหละค่ะ นับวันยิ่งลอกคราบให้เห็นเนื้อในมากขึ้น ๆ อิฉันเลยต้องร้ายเพื่อปกป้องคุณหนูที่เป็นลูกสาวแท้ ๆ ของนายท่านยังไงล่ะคะ"

"อีนมผัน!!"

"หยุดนะ!!" ฉันรีบตะโกนเสียงลั่นเมื่อมุตากำลังจะปรี่เข้าไปทำร้ายแม่นมของฉัน

"ไม่ชอบที่สกปรก ๆ ไม่ใช่เหรอคะ ถ้าไม่รีบออกไป ระวังเชื้อโรคจะเกาะตามเนื้อตามตัวไปนะคะ น้องมุตา" ฉันไม่ใช่นางร้าย แต่ก็ใช่ว่าจะร้ายไม่เป็น

ใครมาดี ฉันดีตอบ ใครร้ายมา ฉันก็กัดฟันสู้ไม่ถอย เพียงแต่บางครั้งฉันเกลียดความวุ่นวาย อะไรที่พอยอมได้ฉันก็ไม่ถือโทษหรือต่อปากต่อคำให้เปลืองน้ำลาย

"ไปเถอะลูก เดี๋ยวเราค่อยไปจัดการพวกนี้ที่บ้านก็ได้ ยังไงมันก็ต้องกลับไปอยู่ชายคาบ้านเดียวกันกับเรา" แม่เลี้ยงฉันพูดถูก ต่อให้หลีกเลี่ยงจบปัญหาตรงนี้ได้ วันพรุ่งนี้ วันมะรืน และวันต่อ ๆ ไป ฉันก็หนีไม่พ้นสงครามจากสองน้าหลานคู่นี้อยู่ดี

"ชิ ฝากไว้ก่อนเถอะ!"

สิ้นเสียงขู่ฟ่อ ๆ ของมุตา ทั้งสองคนน้าหลานก็เดินโอบกอดกันออกจากห้องไป

ไม่ต้องลุ้นว่าสิ่งที่เธอคุยกับพยาบาลจะเกิดขึ้นหรือไม่ เพราะแม่เลี้ยงฉันก็แค่พูดให้ตัวเองดูดีต่อหน้าคนอื่นอย่างที่นมบัวผันพูดไว้นั่นแหละ

ปรึกษาหมอให้ตรวจร่างกายฉันอีกที... ฝันเอายังจะง่ายกว่า

เช้าวันต่อมา

ในที่สุดฉันก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับไปเจอเรื่องราววุ่นวายในชีวิตต่อ

"ถ้ากลับไปแล้วรู้สึกปวดหัวรุนแรงหรือมีอาการหายใจไม่ออก แน่นจุกหน้าอก ให้รีบกลับมาพบหมอเลยนะครับ" คุณหมอสุดหล่อเอ่ยขึ้น

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" ฉันยกมือไหว้

"แล้วนี่กลับเองเหรอครับ?"

ปกตินมบัวผันจะอยู่ด้วย แต่วันนี้ฉันสั่งห้ามไม่ต้องมีใครมารับเพราะมีเรื่องบางอย่างต้องพิสูจน์นิดหน่อย

"จีนไม่อยากรบกวนใครค่ะ พอดีต้องไปทำธุระต่อ" ฉันบอกแบบยิ้ม ๆ

"เป็นคนไข้ที่ดื้อเหมือนกันนะครับ เพิ่งฟื้นมาพอหายก็ฉายเดี่ยวเลย"

ฉันอมยิ้มขำ ๆ ให้คำประชดแบบเป็นห่วงจากคุณหมอ

"คงจะดื้อจริง ๆ แหละค่ะ"

"งั้นหมอขอตัวนะครับ อยากได้รถเข็นไหม เดี๋ยวหมอเรียกให้"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดินน่าจะสะดวกกว่า"

คุณหมอสุดหล่อพยักหน้าเล็กน้อยก่อนเดินออกไปจากในห้อง

อย่างน้อย ฉันก็ไม่ต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลล่ะนะเพราะน้ามณียังมีความสงสารจ่ายให้เรียบร้อยแล้ว

"อากงคะ จีนฟื้นแล้วนะคะ และจีนกำลังจะทำอย่างที่อากงบอก จีนจะเจอเขาคนนั้นจริง ๆ ใช่ไหมคะ"

ฉันทอดมองไปยังต้นไทรที่อยู่นอกหน้าต่าง พลางคิดถึงสิ่งที่ตัวเองประสบพบเจอในความฝันตอนที่ยังไม่ได้สติ

คำสั่งสุดท้ายที่อากงทิ้งไว้จะเป็นเรื่องจริงไหมนะ?

ฉันจะเจอเนื้อคู่คนนั้นเพื่อช่วยให้ชีวิตการเป็นอยู่ฉันดีขึ้นจริง ๆ หรือเปล่า...

ฟิ้วววววว...

สายลมเย็น ๆ พัดผ่านวูบหนึ่ง ฉันหายใจเข้าปอดอึกใหญ่ก่อนจะสะพายกระเป๋าใบเล็ก ๆ ที่ด้านในมีโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ใส่ไว้ ตั้งใจมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออกตามคำสั่งของอากง

ใช้เวลาเดินจากห้องพักผู้ป่วยด้านหลังสุดของโรงพยาบาลมายังทิศตะวันออกอย่างเรื่อยเปื่อย ทุกย่างก้าวที่เดินสายตาก็มองหาเป้าหมายตลอดทาง

ผู้ชายกับของบางอย่างที่มีสีแดง แต่ตลอดทางที่เดินมายังไม่เห็นมีใครมีอะไรแบบนั้นติดตัวเลยสักคน

"หรือว่าจะเป็นปานแดง" จู่ ๆ ก็ฉงนใจคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้

แต่ถ้าเป็นปานแดงจริง ๆ คงหายากแล้วล่ะ ใครจะกล้าเดินดุ่ม ๆ เข้าไปถามว่า 'ขอโทษนะคะ คุณมีปานแดงหรือเปล่าคะ' โอ๊ย ถ้าถามแบบนี้มีหวัง โดนไล่ตะเพิดออกมาแน่ ๆ

"หมอครับ แฟนผมเป็นยังไงบ้างครับ"

อีกไม่กี่ก้าวฉันก็จะถอดใจตามหาผู้ชายคนนั้นที่อากงบอกในฝัน แต่หูดันไปได้ยินเสียง ๆ หนึ่งที่รั้งให้หันไปมอง

ร่างกายฉันนิ่งอยู่หลายนาทีเมื่อสายตาปะทะเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่เป็น

'สีแดง' ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง หุ่นนายแบบบางคนยังอาย ผมดกดำยาวระต้นคอสีดำออกน้ำตาล ใบหน้าด้านข้างคมคาย สันจมูกโด่งรั้นจนไม่อาจละสายตาไปไหน

แต่สิ่งสำคัญที่ทำให้ฉันยืนนิ่งราวกับหินคือคำบอกเล่าของอากงก่อนจะฟื้น

'อย่าลืมเดินไปทางทิศตะวันออก จะเจอกับผู้ชายและของสีแดง พยายามทำความรู้จักผู้ชายคนนั้นไว้ เพราะเขาคือเนื้อคู่ของหนูที่จะมาช่วยเสริมดวงที่ตกอับนี้ให้พ้นเภทภัยทั้งปวง'

คนนี้เหรอ?

'เขาคนนี้คือเนื้อคู่ของหนูใช่ไหมคะอากง?'