07 My Husband เมื่อคุณสามีบอกไม่รัก

07

(มันก็แค่อุบัติเหตุ?)

******

ช่วงสายของวันถัดมา ณิชาเริ่มขยับร่างกายปวดระบมที่ผ่านศึกหนักมาจากเมื่อคืน ดวงตากลมโตค่อยๆเปิดลืมตามองก็ต้องเม้มปากแน่น เมื่อเห็นเจ้าของร่างตัวโตนั่งส่งสายตานิ่งเรียบมองมาอยู่

ฟรั่บ!! ณิชาลุกนั่ง มือเล็กดึงผ้าห่มมาคลุมร่างโป๊ของตัวเอง และมองหน้ากุนซือด้วยความเกลียดชัง

"เรื่องเมื่อคืน..ฉัน.." เพี้ยะ!!! ริมฝีปากหนาไม่ทันได้พูดจบประโยคก็ถูกมือเรียวเล็กตบจนหน้าหัน

"ออกไปจากห้องฉัน!" น้ำเสียงโกรธเอ่ยไล่ แผ่นหลังขาวหันให้คนตัวโต เธอไม่ต้องการเห็นหน้าเขา ไม่รู้มันเวรกรรมบ้าอะไร ทำให้เธอต้องมามีอะไรกับคนที่เกลียด!

"ฉันจะรับผิดชอบเธอเอง" เสียงทุ้มเอ่ยออกมา สายตาคมมองแผ่นหลังเนียนขาวที่มีรอยขบเม้มจากฝีมือตนเองเขาจำได้ และจำได้แม่นเช่นกันว่าเป็นคนแรกของเธอ

"ไม่ต้องการ!" ณิชาตอบโดยไม่หันมองคนด้านหลัง และเรื่องนี้มันคงมีแค่เขาและเธอที่รู้ คนอื่นไม่รู้ก็พอ เพราะฉะนั้นไม่ต้องมารับผิดชอบเธอ

"...."

ตี๊ด!! แกร็ก เสียงสแกนคีย์การ์ดแตะผลักประตูเข้ามา

"ไอ้ธีร์!"

"ณิชา!"

ขวับ!! ใบหน้าเรียวสวยตวัดหันมองในนัยน์ตาที่ตกใจ เป็นลมและภารัณยืนอยู่ด้วยกัน รวมถึงน้ำมนต์และอนิกา

"ภะ..ภารัณ" ณิชาดึงผ้าห่มคลุมร่างกายไว้แน่น ริมฝีปากบางเม้มแน่น ไม่กล้าสบตาใครทั้งสิ้น คนที่เข้ามาก็น่าจะคาดเดาได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ทั้งเธอและกุนซืออยู่ในสภาพแบบนี้ คงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอก

"...." กุนซือมองพวกที่ผลักประตูเข้ามานิ่งเงียบ ไม่มีอะไรจะพูด นอกจากลุกจากเตียงก้มหยิบเสื้อเชิตตัวในมาสวมลวกๆ

"งั้นทุกคนออกไปรอข้างนอกกันก่อนเถอะ" ลมเอ่ยขึ้นมา ตอนนี้ทุกอย่างมันยุ่งเหยิงและเลยเถิดไปไกลแล้วสำหรับกุนซือและณิชา

ซึ่งอนิกา น้ำมนต์ ลม กำลังก้าวเดินออกไป แต่มีหนึ่งคนที่กำหมัดแน่นพุ่งตัวเข้าไปกระชากคอเสื้อกุนซือ

"มึง!" ผัวะ!!! หมัดหนักของภารัณต่อยเข้ามุมปากสารวัตรหนุ่มเต็มๆ โมโหที่เข้ามาเห็นณิชาในสภาพนี้ ถ้าเป็นคิมหันต์จะยิ่งกว่านี้อีก

"ฉิบหาย..มาเปิดมวยอะไรกันตอนนี้" เสียงห้าวติดกวนของลมเอ่ย และแทนที่จะเข้าไปห้ามกับเดินล้วงกระเป๋าออกมาด้วยความชิลล์

"พี่ลมช่วยห้ามเถอะนะคะ" น้ำมนต์เดินตามมาดักหน้าลม เพราะต้นเหตุจริงๆมาจากความสะเพร่าของเธอล้วนๆ

"ไม่..อยากห้ามก็เข้าไปเองสิ" ใบหน้ากวนตอบ พลางยักคิ้วกวนๆใส่น้ำมนต์

"ภารัณ..หยุด" ณิชาตะโกนห้ามมาเฟียหนุ่มที่ซัดแลกหมัดอยู่กับกุนซือ

ผัวะ!! กุนซือซัดหน้ามาเฟียหนุ่มกลับด้วยความแรงเช่นกัน

"มึงแม่งเหี้ย..น้ามึงได้พ่อณิชาไปแล้ว..มึงยัง.." น้ำเสียงโทนโมโหเอ่ยไม่ทันจบ

"ภารัณหยุดพูดได้แล้ว..ฉันอยากออกจากที่นี่"

"...." ภารัณยอมหยุดเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของหญิงสาว เท้าหนักรีบเดินไปหยิบชุดคลุมหน้าตู้มาส่งให้ณิชาได้ใส่คลุมร่างโป๊

"....." กุนซือไม่ได้ออกไปไหน ยังคงยืนนิ่งมองณิชาที่นั่งหันหลังสวมใส่ชุดคลุม

"ไปเข้าห้องน้ำใช่ไหม?" ภารัณถาม เข้ามาช้อนอุ้มณิชามาแนบอก

"...." ณิชามองหน้าหล่อคมของกุนซือด้วยแววตาทั้งโกรธและเกลียด ชาตินี้เธอจะไม่มีวันญาติดีกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด

"...." เจ้าของตาคมกริบมองร่างหญิงสาวที่ถูกภารัญอุ้มเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเงียบ ก่อนจะหันเดินออกมาจากห้อง

แกร็ก!! ปั่ง!!

ก็พบว่าลมและน้ำมนต์รวมถึงอนิกายังยืนรออยู่

"โห้..สภาพหน้าเยินมากนะมึง" ลมทักเพื่ิอนสนิทพลางทำสีหน้ากวนให้

"สารวัตรคะ..หนูขอโทษนะคะ..เป็นเพราะหนู"

"เอาล่ะ..หยุด" อนิกาจับบ่าน้ำมนต์พลางส่ายหน้าไปมา

"ทำไม?" เสียงดุของกุนซือถามขึ้นทันที ดูจากสายตาของน้ำมนต์แล้วแสดงว่างานเมื่อคืนคือล้มเหลว

"เอาเป็นว่า รอฟังทีเดียวตอนสารภาพบาปต่อหน้าผู้กำกับก็แล้วกัน" อนิกาเอ่ยบอก จะได้ไม่ต้องมาอธิบายซ้ำอีก

"ยัยเด็กเฉิ่ม..งานนี้เธอโดนผู้กำกับสั่งติดคุกใต้ดินแน่" ลมพูดขู่เจ้าของหน้าจิ้มลิ้ม นึกแล้วเขาก็ยังหมั่นเขี้ยวเธอไม่หาย

"ตะ..ติดคุกใต้ดินเลยหรอคะ?" เสียงสั่นเครือด้วยความกลัวเอ่ยออกมาจากปากบาง

"เฮ้อ.." อนิกาถอนหายใจให้กับความขี้แกล้งของลม พร้อมจูงมือลากน้ำมนต์เดินมาทางลิฟท์ของโรงแรมหรู

ต่อมา..

ณิชาอยู่ในสภาพแต่งกายเรียบร้อยนั่งอยู่บนโซฟา โดยมีภารัณกอดอกยืนมองอยู่ในความเงียบมาสักพักใหญ่

สุดท้ายณิชาก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหวโพล่งออกมา "เฮ้อ..ภารัณนายหยุดมองฉันด้วยสายดุจะได้ไหม"

"ถามจริงอะไรดลใจให้เธอไปเอากับมันว่ะ ตอนนั้นมันน่ามืดตามัวขนาดนั้นเลยหรอ!" แววตาดุจ้องมองณิชาพูดเสียงโมโหใส่

"ก็ตอนนั้นทั้งฉันและนายกุนซือโดนยากันทั้งคู่" ตอบออกมาหมดเปลื้องขนาดนี้หวังว่าภารัณจะเข้าใจเธอนะ

"ยา?" คิ้วหนาขมวดเป็นปมพลางมองหน้าณิชา

"ใช่ ฉันโดนยาจริงๆนะภารัณ..ตอนนัั้นมะ..มันหยุดไม่ได้แล้ว" เสียงอึกอักเอ่ยออกมา แต่ก็ยังกล้าสบตากับภารัณ

"แล้วใครเป็นคนวางยาว่ะ?.." ภารัณถามด้วยใบหน้าเกรี้ยวกราด

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..แต่ถ้าฉันเลือกได้..ควบคุมร่างกายตัวเองได้ ฉันไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองเลยเถิดกับคนที่ฉันเกลียดหรอก" ณิชาระบายออกมาทั้งหมดตามตรง

"เหอะ ถ้าไอ้คิมหันต์มันรู้นะ" เสียงพูดพึมดังเบาๆ

"อะไรนะภารัณ..เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ" ณิชาเอียงหน้าถามด้วยความงง

"...."

"เมื่อกี้นายพูดว่ายังไงนะ..ฉันได้ยินไม่ชัด"

"ไม่มีอะไรหรอก" ภารัณตอบด้วยหน้านิ่งขรึม และเขาคงไม่บอกเรื่องนี้กับคิมหันต์หรอก ไม่นั้นได้เรื่องใหญ่โตแน่

"แล้วนี่เธอกับมันจะสานต่อกันไหม หรือจบกันแค่นี้" เสียงเข้มของภารัณถาม

"ไม่อะ..เรื่องทุกอย่างมันก็แค่อุบัติเหตุ ณิชาส่ายหน้านิ่งๆ เธอจะไม่มีวันไปสานสัมพันธ์อะไรทั้งนั้น

"ก็ดี.." ภารัณยกไหล่พลางทิ้งตัวนั่งลงข้างณิชา

"ฉันไม่มีทางญาติดีกับคนที่ฉันเกลียด โดยเฉพาะหลานชายยัยอิงอร ไม่มีทาง!"

**********************************

เกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะลูกณิชา ระวังนะลูก?