บทที่ 4

(Mode: Logan Collins)

ผมกับลูคัสแบ่งหน้าที่กันทำอาหาร ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ววันนี้เป็นเวรของผม แต่ในเมื่อทางบ้านเรามีแขกกิตติมศักดิ์เป็นแฟนสาวคนสวยที่คบกับลูคัสมาได้ร่วมปีมาเยี่ยมเยียนถึงบ้าน พ่อพี่ชายตัวแสบของผมก็ต้องมาแสดงฝีมือการทำอาหารของมันหน่อย

ซึ่ง… ก็เป็นเรื่องที่ดีสำหรับผมน่ะนะ จะได้ไม่ต้องทำคนเดียว มีลูกมือมาช่วยแบบนี้

พวกเราทั้งสามคนรับประทานอาหารพร้อมๆ กับเปิดทีวีดูซีรีย์ที่ลูคัสเก็บไว้ในยูเอสบีของมัน ยุคนี้แทบไม่มีใครดูซีรีย์สดๆ ผ่านโทรทัศน์กันแล้ว เพราะพวกโฆษณาที่แสนน่าเบื่อคอยขัดจังหวะ ได้ดูแบบต่อเนื่องแบบนี้สิถึงจะมันในอารมณ์

ผมเอนตัวลงพิงกับโซฟายาวขณะที่หยิบเฟรนช์ฟรายส์ขึ้นปาดซอสมะเขือเทศแล้วเอาเข้าปาก เสียงพูดคุยของตัวละครในโทรทัศน์ปนเปไปกับเสียงอ่อนหวานของโอลิเวียที่ตอนนี้กำลังฉอเลาะ เอนศีรษะลงบนบ่าของแฝดผม กอดแขนเจ้าตัวไว้แนบแน่น และแน่นอนว่าเนินอกที่นูนเว้าออกมาได้รูปนั่นกำลังเสียดสีลงบนแขนของลูคัสที่ตอนนี้เอื้อมมือมาลูบเส้นผมสีบลอนด์ของสาวเจ้าอย่างเอ็นดูด้วยสีหน้ายิ้มๆ

นั่น… แล้วสองคนนั้นก็จูบกันเร็วๆ อีกรอบหนึ่ง แย่จริงๆ เลย ไม่เห็นรึไงว่าวันนี้ผมไม่ได้เอาสาวมาด้วยน่ะ หัดเกรงใจกันบ้างสิ

“โอลิเวีย เธอนี่สวยนะ” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ ทำเอาคู่รักที่กำลังจี๋จ๋าอยู่ข้างหน้าผมชะงักกันไปนิดหนึ่ง ก่อนยัยสวยหยาดเยิ้มจะค่อยๆ หันกลับมายิ้มหวานให้ผม โอ๊ย… ดูตาแม่นั่นสิ ฉ่ำเยิ้มไปหมดเลย ลูคัสนี่ก็ร้ายไม่ใช่เล่นนะเนี่ย ถึงทั้งคู่จะคบกันมาเกือบปีแล้วก็เถอะ แต่ผมที่นานๆ จะเห็นพี่ชายฝาแฝดของตัวเองเอาแฟนเข้าบ้านทีก็ยังอดทึ่งไม่ได้ (ส่วนมากมันจะเป็นฝ่ายหาโอลิเวียที่ห้องมากกว่า) เห็นมันดูหงิมๆ แบบนั้น แต่เอาจริงก็ไม่เลวเลยนะ

“ขอบใจ” หญิงสาวตอบกลับ นัยน์ตาสีฟ้าของหล่อนประกายท้าทายเล็กน้อย “ไม่ใช่นายคนแรกที่พูดแบบนั้นหรอก โลแกน”

“ฉันก็ว่างั้น” ผมหันไปยิ้มให้ลูคัสที่มองมาทางผมอย่างไม่ไว้ใจ “เนอะ ลูคัส?”

“เออ” เจ้าตัวตอบรับห้วนๆ ก่อนจะเลื่อนหน้าไปจุ๊บหน้าผากหญิงสาวในอ้อมแขนนิดหนึ่ง เป็นการแสดงความรักแบบที่ผมจะไม่มีวันทำกับผู้หญิงคนไหนที่ตัวเองนอนด้วยเด็ดขาด ผมหมายถึง… ส่วนมากผู้หญิงที่ผมซื้อเอาก็ไม่ได้ต้องการอะไรแบบนั้นอยู่แล้วนี่ ถูกไหม?

ผมเห็นลูคัสยังคงก้มหน้าลงไปพูดกระซิบกับโอลิเวียอย่างอ่อนหวาน หากนัยน์ตาสีฟ้าของเจ้าตัวชำเลืองมองมาทางผมเป็นระยะๆ ราวกับยังไม่ไว้ใจอย่างไรอย่างนั้น โอ๊ย หมอนี่นี่มันน่าหมั่นไส้จริงๆ ถึงโอลิเวียนี่จะสวยหยดขนาดไหน แต่ก็ใช่ว่าผมจะหาที่ดีกว่านี้ไม่ได้นะ แล้วขอที… นั่นน่ะ แฟนไอ้ลูคัสมันนะเว้ย? ขืนไปแตะต้องของมันมาก เดี๋ยวก็ได้ทะเลาะกัน กลายเป็นศัตรูกันอีก วุ่นวายตายชัก

แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่เข้าใจความคิดผมเอาเสียเลย… แหม ปวดใจจัง โดนพี่ชายสุดที่รักมองด้วยสายตาถมึงทึงแบบนั้น

...ว่าแล้วก็ต้องจัดสักหน่อย

“แต่… การที่เธอคบกับลูคัสแบบนี้ก็แปลว่าเธอชอบหน้าแบบนี้ใช่ไหม” ผมพูดเหมือนชวนคุย ขยับตัวเข้าหาหญิงสาวนิดหนึ่งพร้อมกับชี้หน้าตัวเองยิ้มๆ เห็นไอ้ลูคัสขมวดคิ้วมุ่นขึ้นนิดหนึ่งแล้วรู้สึกตลกจัง

“อืม… ก็นะ เรื่องหน้าก็ส่วนหนึ่ง” หญิงสาวตอบรับอย่างไม่เกี่ยงงอน ไล้นิ้วเรียวยาวที่เล็บถูกแต่งแต้มด้วยสีสันมากมายลงลูบใบหน้าพิมพ์เดียวกับผมนั่นอย่างยั่วยวน “แต่อย่าโกรธกันเลยนะ โลแกน ฉันว่าแฝดนายดูดีกว่านายนิดหนึ่ง”

“อ้อ เหรอ” โธ่ ยัยขี้โกหกเอ๊ย เธอยังแยกฉันกับลูคัสไม่ออกเลยด้วยซ้ำไม่ใช่หรือไง ถ้าไม่ใช่เพราะเราแต่งตัวไม่เหมือนกันน่ะ

“แถมยังนิสัยน่ารักแล้วก็ใจดีกว่าด้วย” หล่อนว่าพร้อมกับเลื่อนใบหน้าขึ้นไปจุ๊บปากลูคัสทีหนึ่ง คนถูกชมใบหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยด้วยความพอใจ แหม… เห็นแล้วน่าแกล้งจริงๆ

ว่าแล้วก็หย่อนระเบิดเลยแล้วกันนะ

“งั้นเธอสนใจจะมา 3p กับฉันแล้วก็ลูคัสไหม”

คู่รักที่อยู่ตรงหน้าผมเงยหน้าขึ้นมาจ้องผมอย่างอึ้งๆ ในทันที ผมเหยียดยิ้มกว้างเหมือนเดิม ตาของลูคัสแทบจะถลนออกมานอกเบ้าอย่างไม่เชื่อหู แต่หญิงสาวที่ถูกผมเชิญชวนกลับมีสีหน้าที่บ่งบอกว่าสนใจขึ้นมาวูบหนึ่ง แหม ยัยนี่ดูได้เรื่องกว่าไอ้คนน่าเบื่ออย่างลูคัสอีกแฮะ อย่างน้อยก็เรื่องบนเตียงน่ะนะ

“พูดบ้าอะไรของนายวะ โลแกน” แฝดคนพี่ของผมพูดด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง หากนัยน์ตาสีฟ้าแสดงออกชัดเจนว่าโกรธจัดสุดๆ “นายคิดว่านี่มันตลกนักเหรอ”

“แหม ก็แค่ลองถามดู” ผมว่ายิ้มๆ เหลือบมองมือทั้งสองข้างของลูคัสที่กำหมัดแน่นและสั่นระริก ท่าทางจะยัวะจริงแฮะ “ไม่สนก็ไม่เป็นไร ดีกว่าไม่ได้ลอง ใช่ไหมครับ คุณผู้หญิง”

“นายออกไปห่างๆ จากแฟนฉันเลย”

ผมยักไหล่จากนั้นก็เอื้อมมือไปคว้าจานที่เหลือมันฝรั่งทอดเพียงไม่กี่ชิ้นขึ้นมาถือแล้วเดินเข้าครัว ตัดสินใจล้างจานชามที่กองสุมอยู่เพราะคิดว่าถึงจะออกไปข้างนอกตอนนี้ แฝดผมคงไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก

ทันใดนั้นเอง กระจกบานเล็กแบบตั้งโต๊ะที่อยู่ในครัวที่สะท้อนวิบวับออกมา ผมรู้สึกได้ทันทีว่ามีใครพยายามจะติดต่อสื่อสารกับผม ที่โลกอีกฟากนั่น ดังนั้นผมจึงเอื้อมมือไปคว้ากระจกแบบตั้งโต๊ะอันนั้นมาวางตรงข้างๆ อ่างล่างจาน ส่องดูสภาพของตัวเองนิดหนึ่ง อืม ผมโอเค หน้าโอเค ดูดีเหมือนเดิม ดังนั้นผมจึงปล่อยให้ภาพที่อีกฝ่ายพยายามส่งมาปรากฏขึ้น เงาสะท้อนของผมและห้องครัวค่อยๆ เปลี่ยนเป็นพื้นที่สีดำมืดที่ดูไร้ที่สิ้นสุดและเปลวไฟสีแดงที่ลุกโชติช่วงขึ้นเป็นจุดๆ

จากนั้นก็ร่างของคนสองคนปรากฎขึ้นมาให้เห็น ผมส่งยิ้มให้คนทั้งคู่ทันที

“หวัดดี เนท เมแกน”

“ฮาย น้องรัก” หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีแดง นัยน์ตาสีใกล้เคียงเอ่ยทักกลับมาอย่างอารมณ์ดี เจ้าหล่อนก็เหมือนผู้ชายอีกคนที่นั่งเยื้องถัดไป นั่นคือมีเขาโค้งงอปลายแหลมงอกออกมาจากศีรษะ รูปหน้าเรียวน่าหลงใหล ความงามขนาดที่โอลิเวียที่ว่าสวยหยดยังต้องยอมชิดซ้าย ผู้หญิงคนนี้คือพี่สาวของผมเอง โลกมนุษย์จะรู้จักหล่อนในชื่อซัคคิวบัส ปีศาจสาวที่ชอบเข้าฝันชายหนุ่มคนที่หล่อนปรารถนาแล้วก็มีอะไรด้วย สูบพลังมาจากชายหนุ่มผู้โชคร้ายคนนั้น… หรืออาจจะโชคดีในอีกความหมายหนึ่ง ไม่รู้สิ

“อุ๊ย กำลังล้างจานอยู่ด้วยเหรอ เพิ่งรู้ว่าท่านพ่อส่งนายไปเป็นเบ๊ให้พวกมนุษย์” เมแกนว่าก่อนจะหัวเราะกิ๊ก หล่อนขยับนิ้วไปม้วนปอยผมที่ยาวถึงกลางหลังของตัวเอง เส้นผมตรงบริเวณที่โดนนิ้วของเจ้าหล่อนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีดำ ยัยนี่ชอบเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกไปเรื่อยตามสเปคของผู้ชายแต่ละคนที่ตัวเองปรารถนา

“ไม่ใช่เบ๊สักหน่อย แต่ผมเองก็มีอะไรหลายอย่าง” ผมพูดตอบอย่างไม่ถือสา พี่ชายอีกคนของผมเริ่มขยับตัวในเก้าอี้ของตัวเองเพื่อมองหน้าผมได้ชัดเจนขึ้น

“แล้วนี่ท่านพ่อส่งให้นายไปทำอะไร” เนท ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทพูดขึ้น บนหน้าที่ดูจากภายนอกแล้วเหมือนอยู่ในวัยปลายยี่สิบ ต้นสามสิบมีแว่นกรอบสีชาทรงวงรีอยู่ เสริมให้ท่าทีสุขุมของเจ้าตัวดูเด่นขึ้นมาอีก ยิ่งตอนที่เขาขยับปลายนิ้วขึ้นแตะกันแบบนี้ด้วยแล้ว

“แล้วทำไมพวกพี่ไม่ถามท่านพ่อเองล่ะครับ” ผมตอบกลับยิ้มๆ สายตาเหลือบมองเป็นระยะๆ ว่าไอ้บ้าลูคัสหรือยัยโอลิเวียจะโผล่มาแถวนี้รึเปล่า แต่ดูจากท่าทีแล้วคงไม่ “อยู่ใกล้ท่านพ่อมากกว่าผมอีก จะได้ไม่ต้องเสียเวลาแล้วก็พลังติดต่อมา”

“แหม พวกพี่ๆ เองก็คิดถึงนายเหมือนกันน้า น้องรัก อย่าเย็นชานักสิ” เมแกนว่าพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ ผมของเจ้าหล่อนกลายเป็นสีดำไปครึ่งหัวแล้วตอนนี้ ผมยักไหล่ให้อีกฝ่ายนิดหนึ่งก่อนจะตอบคำถามที่พวกพี่ๆ อยากรู้ให้ง่ายๆ

“พ่อให้ผมไปฆ่าจูดี้ ฮิลล์”

“ใคร?” ทั้งเนทและเมแกนถามขึ้นมาพร้อมๆ กัน

“รัฐมนตรีกระทรวงการคลังที่ประจำตำแหน่งอยู่ตอนนี้”

“แล้วใครอีก?”

“คนเดียว แล้วท่านพ่อก็จะให้ผมกลับนรกแล้ว” ผมยิ้มอย่างมีความสุข หากพี่ชายอีกคนที่เคยทำเรื่องชั่วช้ากว่ามากมานับไม่ถ้วนมองเหมือนไม่อยากเชื่อหู

“แค่คนเดียว!?”

“แหม ท่านพ่อใจดีกับนายจัง โลแกน” เมแกนเห็นด้วย

“ผมจะไปรู้เหรอ” ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์ “ก็ท่านพ่อว่ามางั้น อีกอย่าง… พวกคนใหญ่คนโตเดี๋ยวนี้เล่นด้วยไม่ง่ายนะ ไม่เหมือนสมัยพวกพี่สักหน่อย”

“เออ ก็จริงของมัน” สาวผมแดงดำว่า เสกลิปสติกสีแดงสดขึ้นมาทาบนริมฝีปากเหมือนไม่ค่อยใส่ใจกับบทสนทนาระหว่างพวกเรามากนัก ก็นะ พี่สาวผมก็เป็นแบบนี้ประจำแหละ

“หืม ก็ยังฟังดูกระจอกอยู่ดี” เนทว่า ยกแขนขั้นวางบนที่วางแขนของเก้ากี้แล้วเท้าคาง ก็นะ ถ้าเทียบกับพี่ชายคนโตคนนี้แล้ว งานผมก็ดูกระจอกงอกง่อยสุดๆ ไปเลยล่ะ เนทเคยเล่าให้ฟังว่าเขาเป็นหนึ่งในคนที่อยู่ในวงในของเหตุการณ์ 911 ด้วยซ้ำ อารมณ์ประมานว่าเป็นคนยุแยง อะไรเทือกนั้น เอาเป็นว่าเลวบริสุทธิ์เลยก็แล้วกัน ถ้าให้พูดให้เข้าใจง่ายๆ “ตอนฉันนะ ท่านพ่อสั่งให้สังเวยชีวิตคนมาอย่างต่ำพันคน”

“แต่นายก็ทำยอดน่าดูเลยนี่” เมแกนว่ายิ้มๆ คนถูกชมยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ผมกลอกตาให้พี่ๆ ทั้งสองอย่างเบื่อหน่าย ถ้าจะติดต่อมากระแนะกระแหนล่ะก็...

“จะว่าไปแฝดนายน่ะ… น่ารักไม่เลวนะ ฉันว่าจะลองเข้าฝันไปเล่นอะไรสนุกๆ กับเขาสักครั้งดีไหม หรือพี่ว่าไง เนท เขาน่ารักรึเปล่า”

“ถ้าลูคัสแฝดไอ้โลแกนน่ารัก ก็แปลว่าเธอกำลังชมไอ้โลแกนมันไปในตัวด้วยนะ รู้รึเปล่า”

เมแกนหันมาทางผมเหมือนไม่อยากเชื่อสายตา ผมแสร้งเอียงคอส่งยิ้มหวานหยด กระพริบตาปริบๆ เพื่อให้ขนตาพือนิดหนึ่งอย่างล้อเลียน เมแกนแสร้งทำท่าพะอืดพะอมเหมือนจะอ้วก

“แหยะ หยะแหยงเป็นบ้า”

“แต่ถ้าพี่อยากมีอะไรกับผม ผมก็โอเคนะ ว่าไง ชอบล่ะซี้ หน้าหล่อๆ แบบผมเนี่ย”

“โอ๊ยยย นี่มันเอานิสัยหลงตัวเองแบบนี้มาจากใครฟะ” เมแกนว่าพร้อมกับหันไปโวยกับเนทที่ยกชาดำขึ้นจิบจากถ้วยลายขลิบทองอย่างนุ่มนวล

“ก็จากเธอไม่ใช่หรือไง?”

“เนท!!”

พวกเราทั้งสามแลกเปลี่ยนหัวข้อสนทนาสัพเพเหระนิดหนึ่ง ก่อนที่เนทจะเริ่มเอ่ยปากขอตัว พวกเราจึงตัดสินใจยุติการติดต่อพูดคุยในวันนี้แต่เพียงเท่านี้ อีกอย่าง… ผมว่าป่านนี้ลูคัสมันต้องเริ่มเอะใจแล้วว่าผมหายหัวไปไหน ถึงแม้ไอ้นิสัยชอบหายตัวไปแบบดื้อๆ ของผมมันจะรู้จักดีอยู่แล้วก็ตาม

“งั้นเอาไว้เดี๋ยวคุยกันนะครับ” ผมพูดพร้อมกับโบกมือให้คนในกระจก เมแกนเป็นคนเดียวที่โบกมือตอบกลับให้อย่างเริงร่าเหมือนเคย เจ้าหล่อนส่งจูบให้ผมทีหนึ่งก่อนจะแหย่ทีเล่นทีจริง

“คิดอีกที หน้าอย่างนายก็ไม่เลวนักหรอก หล่อใช้ได้ระดับหนึ่ง และแฝดนายก็ไม่ใช่นายด้วย เอาเป็นว่าอาจจะหาโอกาสเข้าฝันเขาดูสักครั้งก็แล้วกัน แถมแฝดนายแบบนี้ น่าจะดูดพลังได้ไม่ใช่น้อย”

ผมชะงักไปทันทีเมื่อเห็นว่าอยู่ๆ อีกฝ่ายก็ดูจะจริงจังขึ้นมากับเรื่องนั้นซะงั้น

และไม่รู้ทำไม… ผมถึงรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไร

“ผมว่าอย่าดีกว่านะ เมแกน”

“อ้าว ทำไมล่ะ?”

ผมส่งยิ้มให้พี่สาวคนสวยที่มองมาอย่างฉงน

“ก็เพราะว่าลูคัสเขาเป็นแฝดผมไงล่ะ เป็นพี่ผม ถ้าพี่ซึ่งเป็นพี่สาวแท้ๆ ของผมมีอะไรกับพี่ชายผม มัน… น่าขยะแขยงน่ะ นึกภาพพี่มีอะไรกับเนทสิ”

“อิ้ว/แหวะ” พี่ๆ ทางฝั่งนรกส่ายหน้าดิกกันเป็นแถว

“งั้นเอาไว้ค่อยคุยกันใหม่นะครับพี่ๆ ผมต้องไป…”

“โลแกน” เสียงของลูคัสที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ผมต้องรีบหันกลับไปมอง ไม่มีความตกใจอยู่ในการแสดงออกของผม ผมส่งยิ้มไปให้อีกฝ่ายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงจริงๆ จะตกใจอยู่นิดหน่อยก็เถอะ

“อะไร ลูคัส”

“เมื่อกี้ที่อยู่ในกระจกนั่น…”

อ่า… หมอนี่เห็นเข้าซะแล้วสิ แย่จริง

“ไม่มีอะไรหรอกน่า” ผมเดินไปตบบ่าอีกฝ่ายแปะๆ แล้วเดินสวนออกไป “ฉันว่านายคงตาฝาดไปเองมากกว่า”

แต่ทั้งผมและลูคัสต่างรู้ดีว่านั่นคือคำโกหก

เฮ้อ… ยุ่งยากจัง