Chapter 9 ลืมมันไม่ได้ ก็มาลงกับผมฃ

Chapter 9

ลืมมันไม่ได้ ก็มาลงกับผม

ฉันไม่พร้อมจะพูดอะไรกับพายุที่จู่ๆก็มาสารภาพว่าชอบฉัน ชอบมาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน

ฉันก็เลย...ตัดสินใจไล่เขากลับห้องไปตั้งแต่เมื่อคืน ฮืออ ก็คนมันยังเสียใจเรื่องที่เลิกกับแฟนอยู่นี่นา

จะให้มูฟออนเร็วมันก็ยังไงอยู่ ถึงคนมันจะเลวก็เถอะ

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ภายในห้องทำงานที่บริษัทและกำลังต่อสายโทรหาน้องชายสุดที่รักอย่างโอบอ้อม

ตู้ดด ตู้ดด

‘ฮัลโหล ว่าไงพี่เอิง โทรมาทำไมแต่เช้า?’

“นี่คือคำทักทายพี่สาวสุดที่รักของแกเหรอ”

แทนที่จะเป็นห่วงว่าพี่สาวโทรมาหามีอะไรเร่งด่วนรึเปล่า แต่ดูไอ้เจ้าน้องชายฉันมันตอบมาสิ

‘ก็รู้ว่าคงไม่มีอะไรด่วนหรอก สาวแก่ถึกทึนอย่างพี่ไม่ตายง่ายแน่นอน’

“โอบอ้อม!! ที่จะฟ้องพ่อ!”

‘ไม่กลัว’

“โอ๊ย เดี๋ยวฟาดซะเลยไอ้น้องบ้า”

‘แล้วสรุปโทรมามีไร’ เมื่อเห็นต่อความยาวจากความยืดไม่เข้าประเด็นกันสักทีโอบอ้อมก็ถามในทันทีว่าฉันโทรมามีอะไร

เนี่ยแหละประโยคที่ควรจะถามตั้งแต่แรกไม่ใช่มากวนตีน ฮึ่ย โมโหๆ

“พายุเอากุญแจสำรองพี่มาจากโอบใช่ไหม ทำไมเอาไปให้เขาอย่างนั้นล่ะ!”

‘ก็เห็นมันว่ามีเรื่องด่วน มีคนตามไปจะทำร้ายพี่’

“ฮะ?” งงไปหมด แล้วน้องบ้านี่ก็ให้ไปง่ายๆไม่ถามเลยรึไงว่าใครตามหรือใครจะทำร้าย

‘ตอนแรกผมก็จะไปด้วยแต่มันบอกว่าไม่ต้อง หายไปประมาณสามชั่วโมงก็โทรมาบอกว่าพี่ปลอดภัยดีแล้ว พอถามอะไรมันก็ไม่ยอมบอก ผมก็ไม่อยากจะถามเห็นเป็นเรื่องส่วนตัว’

โอบอ้อมค่อนข้างจะเป็นผู้ชายที่สุภาพหากอยู่กับคนอื่น น้องคงไม่อยากรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของฉัน

“อืม...เข้าใจแล้วล่ะ”

ฉันเข้าใจทุกคำถามที่คาอยู่ในใจแล้ว

‘ไอ้คนที่มันจะทำร้ายพี่เนี่ย...มันเป็นแฟนพี่เหรอ?’

แน่ะ เมื่อกี้ยังบอกไม่อยากถามเพราะเป็นเรื่องส่วนตัวอยู่เลยทีแบบนี้ทำไมมาถาม

“อือ ไม่ต้องบอกพ่อกับแม่นะ”

‘มันจะทำอะไรพี่วะ ทำร้ายร่างกายเหรอ? แม่ง รู้งี้ตามไอ้พายุไปเมื่อคืนดีกว่า มันอ่ะดิเสือกขู่ไม่ให้ตามไป’

นี่พายุตามไปขู่โอบอ้อมถึงที่คอนโดเพื่อที่จะเอาคีย์การ์ดสำรองห้องของฉันมาจากน้องเลยเหรอ

คีย์การ์ดสำรองห้องของฉันจะเอาทิ้งไว้ให้โอบอ้อมหนึ่งชุด ส่วนคีย์การ์ดสำรองห้องของฉันก็จะมีหนึ่งชุดเช่นกัน พ่อแม่ให้เราต่างคนต่างพกติดไว้เผื่อพี่น้องติดต่อไม่ได้ฉุกเฉิน

“ไม่มีอะไรมากหรอก ตอนนี้เคลียร์กันได้แล้ว” เพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่เลยต้องบอกน้องไปแบบนั้น

‘เคลียร์ได้นี่คือเลิกกับมันแล้วใช่มั้ย?’

“อือเลิกกันแล้ว”

‘อยากรู้จักมันจัง ไอ้ผู้ชายหน้าไหนมันมาทำร้ายพี่สาวผม’

เหมือนจะพูดนิ่งๆ แต่น้ำเสียงของโอบอ้อมแสดงถึงความโกรธ

“ปล่อยไปเถอะโอบ ยังไงพี่ก็เลิกกับเขาได้แล้ว ควรจะยินดีกับพี่นะจ๊ะน้องรัก”

‘หึๆ ยินดีด้วยแล้วกันครับพี่สาวคนสวย’

คุยกันอีกนิดหน่อยฉันก็วางสายโทรศัพท์จากน้องชายลง

แต่ฉัน...ก็รู้สึกว่ามีเรื่องอยากจะคุยกับพายุอีกนิดหน่อย

ไม่สิยัยเอิง แกพึ่งเลิกกับแฟนสุดแสนจะเป็นที่รัก แต่วันถัดมาจะไปหาผู้ชายอีกคนเลยเนี่ยนะ ไม่ได้ๆ

ฉันนิ่งคิดสับสนในใจวนไปวนมา แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเรียกสติ

ติ๊งง

แชทจากพายุเด้งขึ้นมาหาฉัน

Payu : ทำไร

ErngAoey : มีอะไร?

ฉันพิมพ์ตอบกลับไป ไม่มีเรียนรึไงวันนี้

แต่เมื่อกี้โทรไปหาโอบก็เหมือนจะไม่ได้เรียนอยู่นะ แต่ไม่รู้ว่าสองคนนี้เรียนเซ็คเดียวกันรึเปล่า อาจจะลงคนละวิชากันก็ได้

Payu : เย็นชาจังพี่สาว

แน่ะ เล่นลิ้นอีกไอ้เจ้าเพื่อนน้องชายคนนี้ บางทีก็ทำเอาใจฉันหวิวหวั่นอย่างบอกไม่ถูกอยู่เหมือนกันนะ

ErngAoey : กำลังจะทำงาน

Payu : กำลังจะทำงานแต่มีเวลามาตอบผมได้ ผมคงสำคัญกับพี่มากเลยอะดิ

ผู้ชายหลงตัวเอง!

พอเห็นเขาพิมพ์มาแบบนั้นก็เลิกตอบทันที เดี๋ยวจะหาว่าฉันว่างอีก

Payu : เงียบเลย....อะๆ ไม่แกล้งละ เย็นนี้มารับที่มอหน่อยดิ

ErngAoey : กลับเองสิ

Payu : รถเสีย เข้าศูนย์อยู่

ไอ้พวกน้องชายพวกนี้มันเป็นอะไรกันเนี่ย รถขยันพังกันจริง เอาไปขับชนขอบปูนกันมารึไง

ErngAoey : แท็กซี่ก็มี

กลับกับโอบรึคีย์ก็ยังได้

Payu : อยากให้พี่คนสวยมารับ

ErngAoey : พี่ติดงาน

ฉันพยายามปฏิเสธ ใจยังเจ็บอยู่มากกับเรื่องของคีริน

ฉันเจ็บมามากแล้วกับความรัก มันพังมาถึงสามครั้ง

ครั้งแรก เลิกกับคีรินตอนเข้ามหาลัย

ครั้งสอง เลิกกับภีมเพราะเขานอกใจตอนเรียนจบ

ครั้งสาม เลิกกับคีรินอีกครั้งเพราะเขาถ่ายคลิปฉันไปขายแลกกับเงิน

และครั้งที่สี่...ฉันไม่อยากมีอีกแล้ว ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก

เจ็บมาขนาดนี้ จะไม่ให้ระแวงกับความรักที่กำลังจะเกิดอีกครั้งได้ยังไง?

Payu : มารับหน่อยนะ

Payu : นะครับพี่เอิง

เอาแล้วสิ เจอแบบนี้ฉันก็ใจอ่อนสิ

ErngAoey : ก็ได้

ฉันพิมพ์ตอบไปสั้นๆแบบนั้น แต่อย่าเข้าใจผิดน้า ที่ยอมไปรับเจ้าเด็กพายุไม่ใช่ว่าเพราะใจอ่อนแต่เป็นเพราะพายุช่วยให้ฉันเลิกกับคีรินและรู้ว่าเขาเลวแค่ไหน

เพราะฉะนั้นฉันจะถือว่าเป็นการตอบแทนที่ได้ช่วยฉันเอาไว้

ตกเย็น

ฉันขับรถยุโรปคันหรูที่พ่อซื้อให้ขับจากบริษัทมาจนถึงมหาวิทยาลัยเอเอ เป็นมหาลัยที่น้องชายฉันเรียนอยู่และฉันก็เป็นศิษย์เก่าของที่นี่ด้วยเช่นกัน

ฉันจอดรออยู่ที่หน้าคณะ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้วแต่ก็ยังคงมีนักศึกษานั่งกันอยู่

รอได้ไม่นานพายุก็เดินตรงดิ่งเข้ามาหาฉันที่รถแล้วเปิดประตูข้างคนขับเข้ามานั่งในทันที

“ขอบคุณนะที่มารับ” ขึ้นมาได้ก็ยิ้มอย่างจริงใจให้กับฉันที่เป็นพี่สาวของเพื่อนในทันที

พายุในวันนี้สวมเสื้อช็อปวิศวะสีแดงพร้อมกับกางเกงยีนส์สีซีด ผมสีดำดูไม่ค่อยเป็นทรงตามสไตล์เด็กวิศวะที่ไม่ได้ดูแลภาพลักษณ์ภายนอกมากสักเท่าใด

“อือ ให้พี่ไปส่งที่ไหน?”

“ไปผับดิ ต้องเข้าไปทำงาน”

“ไปผับเลยเหรอ ไม่ต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไปเหรอ” ฉันปรายตามองพายุตั้งแต่หัวจรดเท้า ปกติตอนที่เห็นพายุที่ผับเขาจะสวมเป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงสแล็คดูเหมือนคนวัยทำงาน

“ห้องวีไอพีมีทั้งห้องนอนแล้วก็ห้องน้ำ”

“งั้นเหรอ...”

พายุจ้องหน้าฉันอย่างตั้งคำถามก่อนที่จะยิ้มร้ายเจ้าเล่ห์ออกมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ

“รู้นะ อยากขึ้นคอนโดผมอะดิถามแบบนี้”

“บะ บ้า ทะลึ่งละ...”

ฉันรีบตอบปัดไปแบบนั้นและมองตรงไปข้างหน้าเพื่อที่จะขับรถออกไปจากหน้าคณะวิศวะ รู้เลยว่าหน้าตัวเองตอนนี้มันคงจะร้อนผ่าว ฮือ น่าอายชะมัด

ขับรถไป มองถนนไป หน้าก็แดงไป โอ้ย นี่มันหน้าคนหรือมะเขือเทศสุกเนี่ย

“หึ แซวนิดหน่อย หน้าแดงขนาดนี้เลยเหรอ?”

“อะไร เปล่าสักหน่อย อากาศมันร้อนเถอะ”

“แอร์ในรถปรับอยู่ที่ยี่สิบเอ็ดองศา เนี่ยนะร้อน”

“อือ ร้อน”

“หึ โอเค ร้อนก็ร้อน” พายุแค่นขำอยู่ในลำคอแต่ก็ยังไม่ถามอะไรฉันออกมา เราทั้งคู่นั่งรถกันเงียบๆจนกระทั่งมาถึงที่ผับของพายุที่น้องชายของฉันก็เป็นหุ้นส่วนอยู่ด้วยเช่นกัน

@พียูผับ

“ถึงแล้ว” ฉันเอ่ยบอกเสียงเรียบแล้วจอดที่หน้าผับ

“วนรถไปจอดที่จอดรถวีไอพีสิ”

“จอดทำไม? เดี๋ยวพี่ก็จะกลับแล้ว” คิดว่าส่งพายุเสร็จฉันก็จะกลับคอนโดในทันทีเพราะวันนี้รู้สึกเหนื่อยและเพลียมาก

“จะรีบกลับไปไหน เข้าไปดื่มกับผมก่อนดิ”

“แค่มาส่งอย่างเดียวก็พอแล้วจ้ะ ลงไปได้แล้ว”

“อะไรอ่ะ ไล่กันแล้วเหรอพี่สาว?”

พายุยังคงทำน้ำเสียงอ้อนมืออ้อนเท้า แหม จะน่ารักหรือน่าตีดีล่ะ

“พี่เหนื่อย อยากกลับไปพักผ่อน”

“อยู่คนเดียวนานๆมันก็อาจจะบั่นทอนหัวใจนะพี่สาว”

“ไม่หรอก พี่อยู่คนเดียวเก่ง”

โกหก...ฉันน่ะไขว่คว้าหาความรักจะตาย ก็อย่างว่า ความรักจากครอบครัวกับความรักจากแฟนมันคนละอย่างกันนี่นา

แต่พอมีรักแล้วมันไม่ดี มันต้องเจ็บ ฉันก็ไม่อยากจะสรรหามันอีกแล้ว

“อยู่คนเดียวมันดี แต่อยู่กับผมมันดีกว่านะ”

พายุยิ้มให้กับฉันพร้อมกับยกมือขึ้นลูบหัวของฉันอย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู แต่เดี๋ยวนะ ฉันโตกว่าเธอนะตาเด็กคนนี้!

“พอเลย ลงไปได้แล้วไป”

“ที่พี่เป็นแบบนี้ ยังลืมมันไม่ได้ใช่ป่ะ?”

พายุเอามือลงแล้วจ้องหน้าฉันพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงจริงจังซีเรียสทั้งที่ปกติพายุจะไม่ค่อยเป็นแบบนี้กับฉันสักเท่าไหร่

“เรื่องมันก็เพิ่งเกิดนะพายุ...”

ถ้าลืมได้สิแปลก แผลมันยังสด มันยังเจ็บอยู่มาก

“ลืมมันไม่ได้.. ก็เอามาลงกับผมดิ”

“!?” ฉันมองหน้าพายุอย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าเขาจะสื่ออะไร

“เข้ามากับผมเถอะนะพี่เอิง...ผมอยากอยู่กับพี่คืนนี้”

ตึกตัก ตึกตัก เสียงหัวใจฉันเต้นสั่นระรัวพร้อมกับจ้องมองใบหน้าหล่อแสนมีเสน่ห์ของหนุ่มวิศวะรุ่นน้อง ใจเจ้ากรรมมันไม่รักดี...

“...ก็ได้” และในที่สุดก็แพ้ลูกอ้อนเจ้าเด็กคนนี้ซะได้ ฉันตัดสินใจที่จะวนรถไปจอดที่จอดรถวีไอพีที่พายุได้เสนอและตัดสินใจเข้าไปภายในผับกับเขา

นี่แกกำลังทำอะไรอยู่เนี่ยเอิงเอย

พายุเป็นรุ่นน้องแกสองปีเลยนะ

แต่ทำไมนะ...ทำไมใจถึงปฏิเสธเขาไม่ได้เลย