Chapter 8 เราเลิกกัน! ฉันเกลียดนายคีริน!

Chapter 8

เราเลิกกัน! ฉันเกลียดนายคีริน!

ฉันขับรถกลับจากพียูผับซึ่งเป็นผับของน้องชายที่มีหุ้นส่วนอยู่กับพายุ

“คีริน!” ฉันเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วเรียกชื่อเขาเสียงดัง คีรินที่นอนหลับสบายโดยที่ใบหน้ายังคงมีบาดแผลอยู่สะดุ้งเฮือกตื่นขึ้น

“อื้อ อะไรวะเอิง! เรียกเสียงดังตกใจหมด”

เขาสบถด่าฉันเสียงดังเมื่อทำให้เขาตกใจ แต่แน่นอนว่าฉันไม่รอช้ารีบกระโดดขึ้นไปนั่งคุกเข่าบนเตียงแล้วหยิบหมอนขึ้นมาตีเข้าที่ตัวของคีรินเบาๆให้เขาลุกขึ้นนั่ง

“ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้สารเลว!”

คีรินที่เตรียมจะด่าฉันชะงักตัวลงแล้วจ้องหน้าฉันด้วยแววตาที่ตื่นตกใจ

“อะไรนะ เธอเรียกฉันว่าอะไรนะเอิง?”

“เรียกว่าไอ้สารเลวไง! เก็บข้าวของออกไปจากห้องฉันเลยนะ”

ฉันไล่เขาเสียงดัง ดวงหน้าสวยอาบไปด้วยน้ำตา มันเสียใจ มันเจ็บ มันจุกจนเกินจะบรรยาย ใจเหมือนจะฉีกขาดออกจากกัน

ฉันร้องไห้จนตอนนี้มันไม่เหลือให้ร้องแล้ว มีเพียงน้ำตาที่ไหลซึมขณะพูดไปด้วย

“ใครมันเอาอะไรไปฟ้องเธอ!? อย่าไปเชื่อคนอื่นนะเอิง เธอต้องเชื่อฉันสิ!”

คีรินจับเข้าที่ไหล่เล็กของฉันแล้วเขย่าเบาๆเพื่อเรียกสติ

“ไม่มีใครฟ้องอะไรทั้งนั้น! เลิกโกหกสักทีคีริน! บอกฉันทีว่าทำแบบนั้นทำไม แอบถ่ายคลิปตอนเรามีอะไรกันทำไม!!”

ฉันกระแทกเสียงใส่คีรินพร้อมกับตะโกนไปด้วยน้ำเสียงสั่นไปด้วย ไม่รู้ว่าดังจนไปรบกวนห้องข้างๆหรือเปล่า แต่อารมณ์ในตอนนี้มันยากจะควบคุม

“ไม่จริง ต้องมีคนเอามาฟ้องเธอ”

“เลิกโทษคนอื่น แล้วบอกมาทีว่าทำไปทำไม! เงินที่ให้มันไม่พอใช่มั้ย!?”

“ไม่ใช่สักหน่อย ไม่ได้ถ่ายอะไรทั้งนั้นแหละ”

คีรินตอบแบบนั้น แต่สีหน้าเขามันฟ้อง....ฟ้องว่าเขากำลังโกหก

“อย่ามาโกหก”

“เอิง...ให้โอกาสฉันนะ ฉันผิดไปแล้ว”

คีรินคุกเข่าลงบนเตียงให้ตัวเสมอฉันแล้วโอบกอดฉันเอาไว้อย่างแนบแน่นพร้อมกับกดหัวให้ซบเข้าที่แผงอกกำยำของเขา

แต่ในตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกรักคีรินเลยสักนิด จากความรักมันแปรเปลี่ยนมาเป็นความโกรธ จากโกรธอีกหน่อยก็จะเป็นเกลียด

“เก็บข้าวของทั้งหมดแล้วออกไปจากคอนโดฉันได้แล้ว”

“แต่...”

“บอกให้ออกไป! รึจะให้ฉันเอาพวกของน้องชายมารุมกระทืบนายซะคีริน!” ฉันตวาดเสียงดังอีกครั้ง คิดว่าหากไล่เขาไปไม่ได้ก็จะให้พายุมาช่วย

แม้ว่าจะเป็นทางเลือกสุดท้ายที่คิดทำก็ตาม

“โถ่เว้ย! กูบอกให้ฟังไงเอิง! ฟังกู!”

จากที่สวมกอดฉันอย่างอ่อนโยนเขากลับโมโหร้ายราวกับหมาป่า

คีรินผลักฉันลงบนเตียงอย่างรุนแรงก่อนจะฉีกชุดเดรสสีดำแขนตุ๊กตาของฉันออกจนมันขาดวิ่น

“คี! หยุดนะ บอกให้หยุด!” ฉันผลักเขาออกอย่างสุดแรงแต่ก็ไม่ได้ผล คีรินตัวใหญ่กว่าฉันมาก

“ไม่ปล่อย เธอเป็นของฉัน แล้วก็จะเป็นตลอดไป”

“กรี๊ดด!!” ฉันทั้งผลักทั้งกรี๊ดแต่คีรินก็ยังคงซุกไซร้เข้ามาที่ซอกคอขาวนวลของฉันอย่างรุนแรง

ฉันพยายามทุบหลังของเขาแต่ก็ไม่เป็นผล คีรินพยายามขืนใจฉัน

“จะกรี๊ดให้ได้อะไรวะ ของมันก็เคยกันอยู่ทุกวัน ทำอย่างกับไม่เคยไปได้”

“หยุดนะ ฮึก ฮืออ ฉันจะแจ้งความจับนายข้อหาข่มขืน!!” ฉันกรีดร้องอย่างสุดเสียง มั่นใจมากว่ามันคงทะลุไปถึงคนข้างห้องได้ อยากจะขอความช่วยเหลือ

แต่ฉันก็ไม่เคยรู้จักและไม่เคยเจอกับเพื่อนข้างห้องเลย รู้เพียงว่ามีคนอยู่เพราะเคยได้ยินเสียงพาเพื่อนมาปาร์ตี้อยู่บ้าง

“ข่มขืน? โอ๊ย ฮ่าๆๆ ตลกว่ะเอิง ตำรวจหน้าโง่ที่ไหนมันจะมาเชื่อ อยู่กินกันแบบผัวเมียพอจะเอามาหาว่ากูข่มขืน ตลกว่ะ”

“กรี๊ด ปล่อยนะ! เราเลิกกันแล้ว ถ้านายทำอะไรฉันก็เท่ากับข่มขืน!!” ฉันทั้งผลัก ทั้งถีบ แต่ก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด เคยบอกแล้วว่าคีรินเป็นเด็กทุนโควต้านักกีฬา และเขาก็แข็งแรงมากซะด้วยสิ

“คดีผัวเมียตำรวจไม่รับแจ้งความหรอกนะ เลิกสะดีดสะดิ้งแล้วอ้าขาออกดีๆเอิง อย่าให้ต้องใช้กำลัง”

เขาข่มเสียงต่ำ ฉันรู้สึกกลัวคีรินมาก ไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้มาก่อนเลย

“ฮึกๆ ฮืออ”

ผัวะ!!!

“กรี๊ดดด!!” ฉันร้องตกใจอย่างสุดเสียงเมื่อจู่ๆร่างของคีรินที่คร่อมฉันอยู่ก็จากออกไปโดยมีคนคนหนึ่งกระชากคอเสื้อเขาขึ้น

ส่วนคีรินก็กลิ้งลงไปนอนอยู่ที่พื้น

ผัวะ!!! ผู้ชายคนนั้นถลาเข้าไปปล่อยหมัดหนักๆใส่หน้าของคีริน และแน่นอนว่าผู้ชายคนนี้คือ

“พายุ!! มาที่นี่ได้ยังไง!”

“มึงมันเลว ทำแบบนี้กับพี่เอิงได้ไงวะ ไอ้ชาติหมา!”

“อั่ก มึงอีกแล้ว มึงแม่งมาเสือกเหี้ยอะไรกับพวกกูวะ กูอยู่ของพวกกูดีๆ ไอ้หน้าอ่อน!”

คีรินลุกขึ้นแล้วยกมือขึ้นปล่อยหมัดไปบนหน้าของพายุจนขึ้นเป็นรอยริ้วแดง พายุเองก็ตัวถลาไปเช่นกัน

ถึงพายุจะแข็งแรงแค่ไหน...แต่คีรินก็นักกีฬาเก่า ถ้าตัวตัวกันแน่นอนว่าสูสี เอ๊ะ รึพายุจะแพ้? โอ๊ยไม่สินังเอิง นี่ไม่ใช่เวลามาเปรียบเทียบกันว่าใครจะแพ้ชนะ

“หยุดเลยนะคีริน!” แม้จะงงที่พายุเอาคีย์การ์ดห้องฉันมาจากไหน แต่ฉันก็ไม่รอช้ารีบกระชากตัวคีรินออกมาไม่ให้ตั้งท่าจะเข้าไปต่อยพายุต่อ

พายุไม่ควรเจ็บตัวเพราะฉันเลย

ฉันนี่มันตัวปัญหาจริงๆ...

“ผู้หญิงบอกเลิกแล้วก็เก็บข้าวของออกไปสักทีสิวะ หรือว่ามึงจะให้กูเอาพวกมารุมกระทืบ?”

“หยุดเลยพายุ พูดกันดีๆก็ได้” ฉันพยายามห้ามเพราะกลัวเรื่องมันจะแรงไปมากกว่านี้ สาเหตุที่พายุกับคีรินมีเรื่องกันมันเป็นเพราะฉัน

ไม่ควรให้พวกเขาทำร้ายร่างกายกันไปมากกว่านี้อีกแล้ว

“เธอเชื่อมันเหรอ? เชื่อมันเหรอว่าฉันทำแบบนั้นอะเอิง ฉันจะทำไปทำไมวะ หืม?”

คีรินเลิกสนใจพายุแล้วหันมาโฟกัสฉันแทน คีรินเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วกระชากแขนเล็กเข้าหาตัวเอง ฉันพยายามขัดขืนแต่แรงก็สู้เขาไม่ได้เลย

“มึงหยุดรุ่มร่ามได้ละ ออกไปซะ!”

พายุตวาดใส่และกระชากแขนของคีรินที่เหนี่ยวรั้งแขนของฉันเอาไว้

“มึงจะเสือกอะไรกับพวกกูนักหนาวะ ไอ้เหี้ยเอ๊ย!”

คีรินตวาดใส่พายุด้วยความโมโห ส่วนฉันในตอนนี้ยืนมองหน้าแฟนตัวเองพร้อมกับน้ำตาอุ่นๆที่ไหลรินลงมาอาบแก้มนวล ไม่คิดเลยว่าคีรินจะเป็นคนแบบนี้

ตลอดระยะเวลาที่คบกันมาฉันไม่เคยสังเกตุเลยสินะ ทำไมนะ....ทำไมถึงทำกันได้ลงคอ กล้าแอบถ่ายคลิปตอนเรามีอะไรกันได้ยังไง เพราะกลิ่นเงินมันหอมหวลมากเลยงั้นสินะ

“จะไปดีๆหรือจะให้กูโทรเรียกพวกมา กูจะนับหนึ่ง...”

“ไอ้กุ๊ยเอ๊ย หมาหมู่ฉิบหาย”

“สอง...”

“ไอ้เวร! เออ กูไปก็ได้ ก็ไม่ได้อยากจะอยู่นักหรอก” ได้ยินแบบนั้นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอยู่แล้วก็ยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิม

คำนั้นของคีริน ‘ก็ไม่ได้อยากจะอยู่นักหรอก’ มันกรีดลึกลงไปในใจของฉัน เจ็บชะมัด นี่เขาไม่ได้รักอะไรในตัวฉันเลยมาตั้งแต่แรกแล้วอย่างนั้นเหรอ

สรุปที่คิดว่ารักกัน ที่เป็นแฟนกัน คือฉันเข้าใจผิดคิดเข้าข้างตัวเองไปคนเดียวใช่มั้ย?

คีรินกวาดข้าวของในห้องน้ำและเสื้อผ้าของตัวเองเข้ากระเป๋าลากสำหรับเดินทางใบโตอย่างลวกๆ เขารวบอะไรได้ก็เอาไปหมดเลย

ส่วนฉันยืนร้องไห้อยู่ต่อหน้าพายุ ฉันร้องไห้โฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น ปล่อยให้ไหลพรากออกมาโดยไม่อายรุ่นน้องอย่างพายุเลยสักนิด มันเสียใจจนเกินจะเก็บเอาไว้คนเดียวไหว

“ฮึกก ฮืออ”

“กูไปละ ไว้ถ้าเจอมึงข้างนอกกูเล่นแน่”

คีรินเดินมาชี้หน้าพายุอีกครั้งก่อนจะเดินจากไป

“ฮึก ฮือออ” ฉันมองตามหลังคีรินแล้วร้องไห้โฮออกมา

พายุยกมือขึ้นบีบที่ไหล่มนของฉันเบาๆเพื่อเป็นการให้กำลังใจ

“อย่าร้องไห้เลย คนเลวแบบมันไม่คู่ควรกับน้ำตาของพี่หรอก”

“ฮึกๆ ฮือออ”

ยิ่งพายุพูดแบบนั้นก็ยิ่งทำให้ฉันร้องหนักกว่าเดิม นั่นสินะ คุณหนูเอิงเอยที่แสนจะเพอร์เฟ็กต์ทำไมต้องมาร้องไห้คร่ำครวญให้กับผู้ชายที่ไม่เห็นคุณค่าของเราด้วยล่ะ

“ยิ่งพี่ร้องมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น”

“ฮึกก ฮืออ ก็คนมันเสียใจนี่...อึ่ก ว่าแต่ ทำไมถึงดีกับพี่ขนาดนี้ล่ะ?” พายุทำดีกับฉันมากจริงๆ ดีจนฉันรู้สึกผิดที่ตอนแรกต่อว่าเขาไป ก็มันรับได้ยากนี่นา

จู่ๆมีเพื่อนน้องชายเดินมาบอกเราว่าแฟนเรากำลังแอบถ่ายคลิปตอนเราเอากันไปขาย ใครจะทำใจเชื่อได้ง่ายๆล่ะ จริงมั้ย?

“เพราะผมชอบพี่”

“...!?”

“ชอบตั้งแต่วันแรกที่เคยได้เจอ”

“...” ฉันพูดไม่ออกเลยเมื่อได้ยินแบบนั้น มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

ตั้งแต่วันแรกที่เราได้เจอกันเลยงั้นเหรอ

ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน

วันปฐมนิเทศน์นักศึกษาใหม่

คณะวิศวกรรมศาสตร์

“ตอนเย็นพี่จะมารับนะรู้มั้ย มารอหน้าคณะนะโอบ”

เอิงเอยในวัยยี่สิบเอ็ดปี เรียนอยู่ปีสามมหาวิทยาลัยเดียวกันกับผู้เป็นน้องชาย

เธอเรียนอยู่คณะบริหารธุรกิจ ส่วนน้องชายที่อายุน้อยกว่าสองปีเรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์

“รู้แล้วน่า บ่นจู้จี้ยิ่งกว่าแม่อีกนะ”

“ก็แกพึ่งขึ้นมาเรียนที่กรุงเทพวันแรกจะไม่ให้พี่ห่วงได้ยังไง ไหนจะไม่ยอมซื้อคอนโดอยู่ที่เดียวกับพี่อีก”

พี่สาวสุดสวยไม่เข้าใจใยน้องชายจึงตีตัวออกห่าง แม่อุตส่าห์ตั้งใจจะซื้อคอนโดเพิ่มให้น้องชายอีกห้อง แต่น้องชายกับบอกว่าขอคนละที่กับพี่สาว

เอิงเอยคิดเป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากเจ้าน้องชายคนนี้จะแอบหนีเที่ยวร้านเหล้ากับคั่วผู้หญิง

เธอเองก็เป็นนักศึกษาและอายุห่างจากน้องเพียงสองปีทำไมจะคิดตามไม่ทัน

“ผมโตแล้วน่าพี่เอิง เลิกบ่นได้ละ”

โอบอ้อมพูดพร้อมกับส่ายหัวเบาๆอย่างหน่ายใจที่พี่สาวทำตัวเหมือนแม่เข้าไปทุกวัน

“โอบ!” เสียงเรียกชื่อน้องชายดังขึ้นทำเอาหญิงสาวในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสุดแซ่บหันไปตามเสียงเรียก

ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร ใบหน้าหล่อเหลาคมคายแต่แอบดุดัน ผิวขาวเนียนละมุน ผมสีดำขลับเริ่มยาวละต้นคอดูไม่เรียบร้อย พร้อมกับดวงตาคู่คมแสนมีเสน่ห์ที่ไม่อาจทำให้เอิงเอยละสายตาไปไหนได้

เขาเองก็จ้องเธอเหมือนกัน...จ้องจนแทบจะหลอมละลาย

“เอ้า มองเข้าไป มีปัญหาอะไรกับพี่สาวกูครับไอ้พายุ”

โอบอ้อมรู้จักกับพายุและคีย์ก่อนวันปฐมนิเทศน์ ทั้งสามคนเริ่มสนิทกันจากค่ายรับน้องก่อนเปิดเทอม

“ไม่ยักรู้ว่ามึงมีพี่สาว”

พูดพร้อมกับยังจ้องไม่เลิก

“แล้วทำไมกูจะต้องรายงานมึงครับ หืม? พี่ไม่ใช่เมีย”

“สวย”

“เอ๊ะ?” เอิงเอยมองหน้าพายุแล้วทำสีหน้าตกใจพร้อมอุทานออกมา

“อะไรๆ พอเลย ไม่ต้องมาทำเจ้าชู้ใส่พี่สาวกูเลยนะ”

“ไม่ได้ทำเจ้าชู้ แค่ชมว่าพี่มึงสวยดี”

คำนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเอิงเอย แม้จะพยายามลืมแต่ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงหน้าของเพื่อนน้องชายคนนี้อยู่บ่อยๆ

พายุ...เจ้าเด็กแสบจอมเจ้าชู้ที่มาชมผู้หญิงว่าสวยทั้งที่รู้จักกันครั้งแรก

ปักเรดแฟล็กธงแดงไว้ในใจได้เลยว่า หล่อแค่ไหนก็จะไม่ยุ่ง!