Chapter 7 คบกับมันแล้วแย่...มาคบคนดีแบบผมดีกว่า

Chapter 7

คนกับมันแล้วแย่ มาคบคนดีแบบผมดีกว่า

“มันถ่ายคลิปตอนเอากับพี่มาขายให้ผม”

“...!?” ฉันนิ่งอึ้งไปเลยเมื่อได้ยินอย่างนั้น พายุมองหน้าฉันด้วยแววตาจริงจังแต่ฉันก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี

“เลิกกับมันซะ มันไม่ได้หวังดีกับพี่เลย”

“ไม่จริง...คีรินจะทำแบบนั้นทำไม” ฉันหาเหตุผลไม่เจอจริงๆนะ ในเมื่อฉันก็ให้เงินเขาอยู่ตลอดแล้วเขาจะเอาคลิปที่เรามีอะไรกันไปขายทำไม

แต่ฉันก็ไม่เคยสังเกตเลยนะว่าเขาแอบตั้งกล้องหรือเปล่า เราอยู่ด้วยกันทุกวันภายในคอนโดของฉัน...ฉันไว้ใจเขามากด้วย

“เงินไง...มันเอาคลิปมาเสนอขายแลกกับเงินห้าหมื่น”

“ห้าหมื่น!?” นี่คีรินขายฉันแลกกับเงินห้าหมื่นเหรอ คนที่ฉันเห็นหน้าอยู่ทุกวัน คนที่ฉันนอนกอดอยู่ทุกคืนเนี่ยนะ

เขาจะขายฉันแลกกับเงินแค่ห้าหมื่นจริงเหรอ ไม่เชื่อ!

“พี่ไม่เชื่อหรอกนะพายุ คีรินไม่ทำแบบนั้นแน่”

“ก็กะอยู่แล้วว่าพี่ต้องไม่เชื่อ พี่จะให้บอกปะล่ะว่าตำหนิบนร่างกายพี่มีอยู่จุดไหนบ้าง...”

“หมายความว่ายังไง!” ฉันตวาดใส่พายุเสียงดังเมื่อเขาเริ่มพูดจาสองแง่สองง่าม ตำหนิบนร่างกายอะไรกัน

“อย่างเช่นขี้แมลงวันที่อยู่ตรงเนินอกข้างซ้ายของพี่”

“...!?” พายุพูดมาแบบนั้นยิ่งทำให้ฉันอึ้งกว่าเดิม เพราะมันจริง! ฉันมีขี้แมลงวันอยู่ที่เนินอกด้านซ้ายจริง แต่มันเป็นเพียงจุดเล็กๆแถมเป็นเนินอกที่ลงลึกมาจนเกือบจะเห็นตรงหัวอยู่แล้ว ไม่มีทางเลยที่คนอื่นจะเห็นได้นอกจากคนที่เคยเห็นฉันแก้ผ้า

“ถ้ามันยังชัดไม่พอ จะให้ผมบอกมากกว่านี้ก็ได้นะ”

“พอ หยุด!” ฉันสับสนไปหมดในตอนนี้ ยกมือขึ้นหยุมหัวตัวเองคิดทบทวนว่านี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมพายุถึงพูดแบบนี้ และคีรินทำไมถึงทำแบบนั้น

ตอนนี้ใจฉันโอนเอนสับสนไปหมดและค่อนข้างเชื่อในสิ่งที่พายุพูดแล้วว่ามันจริง

แต่จะทำยังไงล่ะ? ฉันต้องบอกเลิกกับคีรินงั้นเหรอ? แต่เรารักกันมากนี่ แล้วทำไมเขาทำแบบนั้นล่ะ?

เครื่องหมายคำถามทุกอย่างมันอยู่ในหัวของฉันจนสลัดออกไปไหนไม่ได้

“เลิกกับมันซะ มันเหี้ย”

“พายุ แล้ว...คลิปนั้นเธอดูไปหรือยัง”

“ดูแล้วดิ”

ฮือออ ใจฉันมันตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ฉันอยากร้องไห้ มันทั้งอาย ทั้งเจ็บปวดไปพร้อมๆกัน ทำไมคีรินถึงทำกับฉันได้เจ็บขนาดนี้

แล้วนี่พายุยังมาดูคลิปที่ฉันมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นอีก อยากจะกรี๊ด อยากจะร้องไห้ ทุกอย่างมันตีวนปนเปอยู่ในหัวไม่จบไม่สิ้น

“พายุจะดูทำไมอ่ะ...ทำไมไม่ลบมันทิ้งไปซะ ฮึกๆ”

ฉันเริ่มสะอึกสะอื้น ทั้งอายทั้งเจ็บ

“แค่ดูว่ามันใช่พี่จริงรึเปล่า พอเห็นว่าเป็นพี่จริงผมก็ลบมันทิ้งไปแล้ว อย่าคิดมากเลย”

“ฮึกๆ ฮือออ จะไม่ให้คิดได้ยังไง”

ฉันยังคงร้องไห้ ใบหน้าตอนนี้มันแดงไปหมด ทั้งอาย ทั้งเสียใจ คนที่รักและมอบหัวใจให้ทั้งดวงทรยศหักหลังกันได้ขนาดนี้เชียวเหรอ

“นอกจากนายแล้วคีรินยังขายให้ใครอีกไหม ฮึกๆ”

แม้จะเสียใจจนคุมสติแทบไม่ได้แต่ก็ยังนึกขึ้นได้ว่าหากคลิปนั้นเผยแพร่ไปฉันคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“ไม่ คิดว่าไม่นะ บอกให้มันลบออกให้หมดแล้วทุกไฟล์ที่สำรองเอาไว้ถ้าหลุดมาแม้แต่คลิปเดียว... มันตาย”

ได้ยินคำว่า ‘มันตาย’ ออกมาจากปากพายุ ใจฉันมันก็หวั่นไปหมด ยอมรับเลยว่าอีกใจหนึ่งก็รู้สึกเป็นห่วงคีรินเพราะยังไงเราก็เป็นแฟนกัน ส่วนอีกใจหนึ่งมันก็รู้สึกว่า...ปลอดภัย

ไม่รู้ว่าความคิดนี้มันผุดขึ้นมาได้ยังไง แต่ฉันรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่กับเด็กที่ชื่อพายุ

“แล้วพี่จะทำยังไงต่อดี...ได้บอกเรื่องนี้กับโอบอ้อมไหม”

ถ้าพายุบอกเรื่องนี้กับน้องชายฉัน สาบานได้เลยว่าโอบอ้อมเอาคีรินตายแน่โดยที่ไม่ต้องขู่ก่อน...แต่น่าจะลงมือทำเลย เจ้าน้องคนนี้เป็นคนใจเย็น สุขุมเรียบร้อย แต่หากโมโหหรือโกรธอะไรแล้วล่ะก็เอาถึงตายเหมือนกัน

“ยังไม่ได้บอก ไม่อยากบอกใครเรื่องนี้แค่อยากบอกพี่คนเดียวให้เลิกกับมันซะก่อนที่จะมีคลิปหลุดออกมามากกว่านี้”

“ฮึกๆ” ฉันได้ยินคำว่าคลิปหลุดก็อดร้องไห้ออกมาไม่ได้

“คนเลวแบบนั้นคบไปก็เสียเวลา”

“ฮึก ฮืออออ”

“อย่าเสียน้ำตาให้คนอย่างมันอีกเลย เชื่อผมเหอะ”

“ฮึก ฮืออ จะพยายาม...คนมันเสียใจนี่”

ฉันรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก มันเจ็บจนแทบจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว เหมือนใจจะฉีกออกจากกันเป็นเสี่ยงๆ

คนที่เรารักที่เราไว้ใจทำไมถึงทำกับเราแบบนี้ได้ลง เพื่อเงินคีรินยอมทำขนาดนี้เลยเหรอ

เขากล้าทรยศกล้าหักหลังฉันเพียงเพราะเงินห้าหมื่นบาท มันไม่ได้เศษเสี้ยวที่ฉันเคยให้กับคีรินเลยด้วยซ้ำ

คนเลว! ทำกันได้ลงคอ!

กลับไปวันนี้ฉันจะต้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุดและโยนข้าวของของคีรินออกจากคอนโดไปซะ!

ผู้ชายเลวๆจะไม่มีวันได้ลอยนวลอยู่ในคอนโดของฉันฟรีๆอีกต่อไป

“เปิดใจให้คนดีๆอย่างผมดีกว่าพี่สาว คนเลวอย่างมันก็เหมือนเนื้องอกตัดทิ้งไปซะก่อนที่ตัวเองจะตาย”

พูดมันง่าย...แต่ทำยาก แต่เอ๊ะ เขาพูดว่าอะไรนะ คนดีๆอย่างตัวเองงั้นเหรอ เหอะ! เจ้าชู้ที่สุดด

“พี่ขอตัวกลับก่อน...ฮึก พี่จะจัดการเรื่องนี้เอง”

“ให้ผมไปไล่มันให้ไหม?”

“ไม่ต้อง ไม่เป็นไร พี่จัดการเองเรื่องนี้”

กลัวว่าเรื่องมันจะใหญ่ไปมากกว่าเดิม เรื่องนี้ฉันควรจัดการด้วยตัวเองเพราะเป็นคนเลือกที่จะคบกับผู้ชายคนนี้เอง ไม่ควรต้องให้ใครมาเดือดร้อนด้วย

“ถ้ามันไม่ยอมเลิกแล้วทำร้ายร่างกายพี่เอิงขึ้นมาจะทำยังไง?”

พายุพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แววตานั้นก็แสดงให้เห็นเช่นกันว่าเขาเป็นห่วงฉันแค่ไหน

“คีรินคงไม่กล้าทำถึงขนาดนั้นหรอก”

ฉันพยายามกลั้นสะอื้นและตอบไปอย่างนั้น แม้มันจะเป็นความจริงแต่ฉันก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลย

“พี่เอิงประเมินมันต่ำเกินไปแล้ว มันไม่ใช่คนดีอย่างนั้นหรอก”

“พายุ! เลิกพูดสักทีเถอะ แค่นี้พี่ก็เครียดจะแย่อยู่แล้ว หยุดพูดได้แล้วพี่ไม่อยากฟัง”

ฉันกำลังเผชิญกับความจริงว่าแฟนฉันทำเรื่องเลวระยำอย่างนั้น และแน่นอนว่าพายุก็เข้ามาเตือน เค้าเองก็คงจะหวังดี

แต่เป็นฉันที่รับไม่ได้...

รับไม่ได้ว่าแฟนตัวเองทำอย่างนั้น ฉันเลยดุให้เค้าเลิกพูดสักทีเพราะฉันไม่อยากฟังอีกต่อไป

“...”

พายุเงียบแล้วได้แต่จ้องหน้าฉันด้วยสายตาดุดัน เค้าคงไม่อยากจะพูดอะไรอีกเพราะโดนฉันตวาดไป

ขอโทษนะพายุ

นายหวังดี แต่พี่รับไม่ได้

“พี่ขอตัวกลับก่อน ไว้เจอกันวันหลังนะ”

ฉันหยิบกระเป๋าสะพายลูกสีดำที่วางไว้ที่โต๊ะกระจกด้านหน้าขึ้นมาสะพายเอาไว้ก่อนที่จะรีบเดินออกมาจากห้องวีไอพีภายในผับของพายุ

ฉันจะกลับไปคุยกับคีรินให้รู้เรื่องว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!

เอาวะเอิงเอย เลิกเป็นเลิก ดีกว่าเป็นอีโง่ไม่รู้เรื่องอย่างนี้!