Chapter 6 คลิปแอบถ่าย

Chapter 6

คลิปแอบถ่าย

“อ๊ะ เป็นอะไรไปน่ะคี ทำไมหน้ามีแผลเต็มเลย”

ฉันกลับมาจากทำงานวันนี้ก็ไม่เจอคีรินแฟนสุดที่รัก แปลกใจมากนะ พยายามโทรหาตั้งหลายสายแต่ก็ไม่รับเลย พอเขากลับมาก็มีสภาพเละเทะแบบนี้แล้ว

“อ่า โทษทีที่ไม่ได้บอกเอาไว้ก่อน พอดีไปเจอเพื่อนเก่ามา”

“คี! ทำไมหน้าตาเป็นแบบนี้ เพื่อนเก่าที่ไหน? ทำไมถูกทำร้ายมา”

ฉันเดินเข้าไปหาแล้วยกมือขึ้นลูบแผลบนใบหน้าเบาๆด้วยความเป็นห่วง เพื่อนเก่าอีท่าไหนทำไมหน้าเละได้ขนาดนี้

“อย่าถามมากเลยเอิง เจ็บอยู่”

เขาตัดบท ฉันรีบคล้องแขนเขาพาเดินมานั่งที่โซฟาโซนนั่งเล่นและเอาไว้รับแขก

“นั่งก่อนนะ มา เดี๋ยวฉันทำแผลให้”

คีรินยอมให้ฉันทำแผลให้อย่างว่าง่าย โถ คงจะเจ็บมากสินะ น่าสงสารจังเลยแฟนฉัน จู่ๆก็ได้แผลกลับมาเต็มหน้าแบบนี้

“โอ๊ย เบาหน่อยดิวะเอิง คนไม่ใช่ควาย”

เขาสบถโวยวายเสียงดัง คงจะเพราะฉันทำแผลให้แรงเกินไป

“โทษที จะทำให้เบามือลงนะ”

ฉันว่าไปอย่างนั้นพร้อมกับพยายามเบาแรงมือลง

ทำแผลได้สักพักในที่สุดก็เสร็จเรียบร้อย ใบหน้าหล่อของคุณแฟนตอนนี้ช้ำเลือดช้ำหนองดูไม่ได้เลยล่ะ

“เจ็บมากมั้ย เล่าให้ฟังได้ยังว่าเกิดอะไรขึ้น?” ฉันถามด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง

“เอิง เธอมีน้องชายกี่คนนะ นอกจากคนที่ชื่อโอบแล้วยังมีคนอื่นอีกปะ?” จู่ๆก็ถามขึ้นมา ปกติคีรินไม่ค่อยถามเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวฉันสักเท่าไร

“ก็ไม่นะ มีแค่โอบคนเดียว ส่วนคนอื่นก็เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องห่างๆ”

“งั้นเหรอ..” คีรินนิ่งไป ฉันขมวดคิ้วมุ่นแล้วถามกลับด้วยความสงสัย

“มีอะไรรึเปล่าคี? มีคนมาทำร้ายนายแล้วบอกว่าเป็นน้องฉันเหรอ?” ใครล่ะจะทำแบบนั้น และต่อให้โอบรู้ว่าคีรินเป็นแฟนฉันก็คงไม่ถึงขั้นต่อยหรอก เจอกันแล้วต่อยเลยแบบไม่มีเหตุผลฉันก็ว่ามันแปลกไปนะ

“เปล่า ไม่มีอะไร เจ็บมากแล้วฉันขอไปนอนก่อนดีกว่า” คีรินว่าอย่างนั้นก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปนอนภายในห้องนอนไม่คุยอะไรกับฉันอีก นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย? เป็นอะไรก็ไม่ยอมเล่าให้ฟัง

ติ๊งง

“อ๊ะ ใครโทรมาตอนนี้เนี่ย...” ฉันเห็นว่าตอนนี้ก็ดึกแล้ว เวลาประมาณห้าทุ่มก็ไม่น่าจะมีใครโทรมาแล้วนะ

เป็นเบอร์แปลกๆ...เอ มิจฉาชีพรึเปล่านะ จะรับไม่รับดีล่ะ ครุ่นคิดกับตัวเองไปมาแต่ในที่สุดก็ตัดสินใจรับไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ในใจลึกๆกลัวว่าจะเป็นคนรู้จักมีธุระเร่งด่วนยามดึกขึ้นมา

“สวัสดีค่ะ ใครคะ?”

‘พี่เอิง ผมเอง...’

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดชื่อออกมา แต่น้ำเสียงแหบพร่าทรงเสน่ห์ที่แสนจะคุ้นหูนี้ทำให้ฉันนึกถึงคนอื่นไม่ได้เลย นอกจาก...

“พายุ!? เอาเบอร์พี่มาจากไหนเนี่ย?”

‘ก็วันที่เอาเอกสารไปให้ที่บริษัทผมขอเลขาพี่มา’

“มีอะไรรึเปล่า โทรมาดึกเชียว”

ฉันถามไปแบบนั้นทั้งที่ภายในใจสุดแสนจะสับสน

‘ออกมาหาผมหน่อยดิ มีเรื่องอยากจะคุยด้วย’

“มีอะไรก็คุยตอนนี้เลยก็ได้”

การจะให้ฉันออกไปไหนมาไหนกับผู้ชายสองต่อสองมันก็แปลกๆนะ ที่สำคัญฉันเองก็มีแฟนแล้วด้วย คีรินก็เข้าไปนอนแล้วหากเขารู้ขึ้นมาจะทำยังไง

‘เรื่องสำคัญมาก ต้องคุยต่อหน้าเท่านั้น’

“อ่า ถ้างั้น...ถ้างั้นก็ได้ ว่าแต่จะให้พี่ไปเจอที่ไหน?”

พอบอกว่าเป็นเรื่องสำคัญมากๆเข้าฉันก็ไม่กล้าปฏิเสธ กลัวว่ามันจะเป็นเกี่ยวเรื่องกับน้องชายอย่างโอบอ้อม หรืออาจจะสำคัญกว่านั้นซึ่งก็คาดเดาไม่ได้เลยว่าเรื่องอะไร

‘มาเจอผมที่ผับ’

“โอเค อีกครึ่งชั่งโมงเจอกัน” ถ้ารถไม่ติดอะนะ

ฉันวางสายโทรศัพท์จากพายุลงแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อที่จะบอกกับคีริน แต่ก็พบว่าเขานอนอยู่น่าจะเจ็บมากจากบาดแผล เพราะฉะนั้นฉันไม่กวนจะดีกว่า

ฉันเดินออกมาจากห้องนอนแล้วหยิบกระเป๋าสะพายข้างสีดำใส่โทรศัพท์และกุญแจรถพร้อมกับกระเป๋าเงินก่อนจะเดินลงมา

@พียูผับ

พอมาถึงฉันก็โทรหาพายุในทันที เขาส่งลูกน้องให้มารับและพาเดินขึ้นไปจนถึงชั้นวีไอพี

มันเป็นห้องเดิมที่ฉันเคยมาเมื่อรอบที่แล้วตอนมาขอส่วนลด

“นั่งก่อนสิ” พายุชี้ให้ฉันมานั่งที่โซฟาด้านข้างเขา ฉันเดินเข้าไปแล้วนั่งลงพร้อมกับวางกระเป๋าสะพายข้างลูกเล็กสีดำจากแบรนด์ดังราคาแพงลงบนโต๊ะ

“มีเรื่องสำคัญอะไรงั้นเหรอถึงเรียกพี่มาถึงที่นี่?”

นั่งปุ๊บก็ยิงคำถามที่สงสัยในทันที ก็เล่นชวนฉันมาดึกๆดื่นๆแบบนี้ก็ต้องแปลกใจเป็นธรรมดา สำคัญขนาดไหนกันนะ

“พี่มีแฟนยัง?” คำถามของพายุทำเอาฉันขมวดคิ้วมุ่นแล้วมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ

“มีแล้ว นี่เรียกพี่มาตั้งไกลเพื่อถามเรื่องแค่นี้เหรอ?”

มันใช่เรื่องไหมเนี่ย ฉันออกจากคอนโดแล้วรีบบึ่งรถมาที่นี่เพราะคิดว่ามีอะไรสำคัญเกี่ยวกับน้องชายไม่ก็เรื่องที่สำคัญกว่านี้ แต่นี่ให้มาเพื่อเรียกมาถามว่ามีแฟนไหมเนี่ยนะ มันน่าตีจริงเด็กคนนี้

“มันไม่ใช่คำถามแค่นี้สักหน่อย”

“แล้วมันสำคัญอะไรล่ะ?” นี่มันเรื่องของฉันไม่ใช่เรื่องของเขาสักหน่อย เป็นแค่เพื่อนน้องชายไม่มีสิทธิ์จะมาถามเรื่องส่วนตัวอย่างนี้ด้วยซ้ำ

“สำคัญดิ...สำคัญกับใจผม”

“...”

เจอพายุตอบมาแบบนั้นฉันก็เงียบนิ่งอึ้งไป หน้าฉันเหวอมากเลยล่ะตอนนี้เพราะไม่คิดว่าพายุจะมาพูดอะไรแบบนี้

“บ้าแล้ว...พี่จะไปสำคัญอะไรกับพายุขนาดนั้นล่ะ”

ฉันตอบอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงนัก

“แฟนพี่เอิงนี่ชื่อไอ้คีรินใช่ไหม?”

“หืม นายรู้ได้ยังไงพายุ?” สีหน้าของฉันตอนนี้สลับจากหน้าเหวอมาเป็นขมวดคิ้วมุ่นอีกแล้ว รู้สึกสับสนไปหมดว่าวันนี้มันเรื่องบ้าอะไรกัน

“เห็นแผลที่หน้ามันไหมล่ะ”

“นี่นายเป็นคนทำคีรินเจ็บเหรอ ทำอย่างนี้ทำไมพายุ!”

ฉันมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ยิ่งได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งโกรธ คิดว่าเป็นใครมาจากไหนถึงคิดจะทำร้ายใครก็ได้

“ก็มันทำตัวเลวใส่พี่ก่อน”

“ทำตัวเลว? คีรินไม่เคยทำอะไรกับพี่อย่างนั้นนะ เราสองคนรักกันมาก” ฉันเชิดหน้าขึ้นแล้วตอบไปอย่างนั้น คนอื่นจะมารู้ดีไปกว่าเราทั้งคู่ได้ยังไง

“พี่ยังไม่เห็นด้านเหี้ยๆของมัน”

“ไม่จริง คีรินไม่มีทางทำอะไรลับหลังพี่” ฉันเถียงไปอย่างนั้นทั้งที่ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าพายุหมายถึงอะไร คีรินนอกใจฉันเหรอ?

“ไว้ใจมันมากเกินไปแล้ว” พายุตอบเสียงเรียบและจ้องหน้าฉันที่นั่งอยู่โซฟาข้างเขา แววตาคู่นั้นช่างว่างเปล่า ว่างเปล่าเหลือเกิน...ฉันเดาใจพายุไม่ถูกเลย

“แล้วคีรินไปทำอะไรให้ล่ะ คีรินทำอะไรนายถึงต้องมาโกรธขนาดนี้ ทำร้ายร่างกายกันมันก็มากเกินไปแล้วนะ”

ฉันไม่รู้หรอกว่าแฟนฉันทำอะไรผิดนักหนา แต่พายุไม่ควรมายุ่งในเรื่องนี้เลย

“มันถ่ายคลิปตอนเอากับพี่มาขายให้ผม”

“...!?”