Chapter 3 ทำกล่องข้าวให้ผู้ชาย

Chapter 3

ทำกล่องข้าวให้ผู้ชาย

วันต่อมา

@มหาวิทยาลัย

“ไอ้คีย์ แดกอะไรดีวะวันนี้”

พี่พายุตะโกนคุยกับพี่คีย์ ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่โรงอาหารคณะวิศวะโดยที่ในมือถือกล่องข้าวอยู่ด้วยซึ่งแน่นอนว่าเป็นกล่องข้าวที่ฉันทำให้พี่คีย์สุดที่ร๊าก

“เป็นอะไรไปอีกวะริน ยืนนิ่งมองพวกพี่พายุอีกแล้ว”

ฟิล์มถามขึ้น แทนและคิมก็มองหน้าฉันด้วย ตอนนี้พวกเราทั้งสี่คนพักเที่ยงอยู่พอดีและฉันก็เจอพี่คีย์กับพี่พายุอยู่ตรงหน้า

“เปล่าสักหน่อย”

ฉันตอบเสียงอ้อมแอ้ม เหตุผลที่จ้องพี่คีย์เพราะอะไรตัวฉันนั้นก็รู้อยู่

“เปล่าอะไร ที่เห็นอยู่ตรงหน้านี่อีกหน่อยรินจะแดกหัวพี่เขาได้แล้วนะ”

แทนว่าขึ้นมาบ้างคิมเองก็พยักหน้าเห็นด้วยฉันเลยรีบละสายตาจากพี่คีย์แล้วทำหน้ากลบเกลื่อนพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

“บ้า... ปะๆหาที่นั่งกินข้าวกันดีกว่า”

ฉันรีบผลักหลังเพื่อนให้ไปหาที่นั่งทานข้าว ในที่สุดก็ได้โต๊ะกินข้าวและพวกเรากำลังจะแยกย้ายกันไปซื้ออาหารแล้วสายตาอันว่องไวของฉันก็หันไปเห็นพี่คีย์เดินไปอีกทางด้านหลัง คงจะไปเข้าห้องน้ำสินะ

ไม่รอช้ารีบวิ่งใส่เกียร์หมาไปหาผู้ชายในทันที

“เดี๋ยวมานะ เราไปห้องน้ำแป๊บซื้อข้าวกันก่อนเลยเดี๋ยวตามไป”

ฉันตะโกนบอกคิมฟิล์มและแทนจากนั้นก็รีบวิ่งตามพี่คีย์ไป

“อะไรของมันวะริน ทำตัวแปลกๆ”

คิมได้แต่พึมพำแต่ก็ไม่ถามอะไรออกมา

ส่วนฉันตอนนี้ก็ไม่สนใจอะไรแล้วนอกจากรีบวิ่งถือกล่องข้าวที่ใส่อยู่ในถุงผ้าเพื่อที่จะเอาไปให้พี่คีย์

ฟึ้บบ

“เฮ้ย!”

พี่คีย์สะดุ้งโหยงตกใจเมื่อจู่ๆฉันก็วิ่งมาตัดหน้าด้วยความเร็วสูง

“แฮะๆ สวัสดีค่ะพี่คีย์”

ฉันยิ้มหวานยิงฟันให้กับพี่แก ส่วนพี่คีย์ก็ได้แต่ทำหน้าอึ้งเสียเต็มประดา

“อะไรของน้องอีกเนี่ย”

พี่แกถามด้วยน้ำเสียงทึ่งๆกึ่งจะรำคาญ แหม ใจร้ายจังเลย

“นี่ค่ะ หนูทำข้าวกล่องมาให้พี่คีย์ค่ะ”

ฉันหยิบข้าวกล่องออกมาจากถุงผ้าแล้วส่งให้กับพี่คีย์

คนตัวสูงกว่ามองหน้าฉันแล้วก็ขมวดคิ้วมุ่นดูเหมือนจะสับสนและไม่เข้าใจ

“ทำให้พี่ทำไม?”

“ก็อยากให้พี่คีย์ได้กินอาหารที่ดีนี่คะ”

“จะหาว่าพี่จนว่างั้น?”

คิ้วขมวดเป็นปมของคนตรงหน้าขมวดขึ้นกว่าเดิม

“ใครจะไปคิดอย่างนั้นล่ะ หนูแค่อยากทำให้พี่ได้ลองทานฝีมือหนูเท่านั้นเอง”

ต่อให้พี่คีย์จะรวยหรือว่าจะจนฉันก็ไม่สนใจหรอก สนใจแค่ว่าพี่คีย์เป็นพี่ชายคนนี้ เป็นผู้ชายที่ช่วยฉันในวันนั้นถ้าหากเขาไม่ช่วยฉันคงถูกรถชนไปแล้ว

นี่แหละคือเสน่ห์ของพี่คีย์ ไม่ใช่ความหล่อ ไม่ใช่ความรวย แต่เป็นความห่วงใยและใส่ใจที่เขามอบให้ฉัน

“ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้ด้วย”

น้ำเสียงแหบห้าวแผ่วลงเหมือนจะแปลกใจที่ฉันคลั่งรักเขาขนาดนี้ทั้งที่เจอกันได้เพียงแค่สองวัน

“ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ...”

ฉันเองก็ไม่ได้กล้าตอบเต็มเสียงนะ จะมาพูดบอกรักผู้ชายก่อนมันก็กระไรอยู่ แต่อยากได้ก็ต้องทำให้ได้สิจะเขินอยู่ทำไมเนี่ยยัยริน

“ที่จริงคือ..”

“...”

“รินแอบชอบพี่ค่ะ! ชอบมานาน ชอบตั้งแต่เจอหน้าพี่ครั้งแรก!!”

ได้ยินแบบนั้นพี่คีย์ก็ชะงักไป ตอนนี้เองเขาก็ยังไม่ยอมรับกล่องข้าวไปจากมือฉันเลยฉันจึงเก็บใส่ถุงไว้แล้วถือถุงพร้อมกับพูดบอกรักพี่ไปด้วยความจริงใจ

คนตัวสูงเงียบไปแป๊บนึงก่อนที่จะเอ่ยปากพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไร้ซึ่งความรู้สึกเป็นที่สุด

“ไร้สาระน่า เอาเวลาไปตั้งใจเรียนดีกว่าน้อง”

เพล้งง!!

ไม่ต้องงงนะคะว่าเสียงอะไร เสียงเศษหน้าฉันเองค่ะแตกออกเป็นเสี่ยงๆเลยทีเดียว ฮืออ พี่แกปฏิเสธได้อย่างเย็นชาหน้านิ่งมาก

“แต่หนูรักพี่จริงๆนะคะ”

“นี่กล้าใช้คำว่ารักกับคนที่เจอกันแค่ไม่กี่ครั้ง?”

“ใช่ค่ะ...ก็หนูรักพี่นี่ค่ะพี่คีย์”

ฉันพูดออกไปตามตรงไม่รู้หรอกนะว่าพี่แกจะรู้สึกยังไงฉันก็แค่อยากจะบอกความรู้สึกตัวเองให้พี่เขารู้เอาไว้ว่าฉันรักเขาถ้าไม่สนใจก็ไม่เป็นไรแต่ขอให้ได้ตามชอบอยู่แบบนี้ก็พอ

“โทษที พอดีพี่รักใครไม่เป็น”

พี่คีย์พูดจบก็เดินล้วงกระเป๋าเข้าห้องน้ำชายไป ทิ้งให้ฉันได้แต่ยืนนิ่งงันถือกล่องข้าวในถุงเอาไว้ด้วยมือสั่นๆ

นี่หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าอกหัก?

ใจมันสั่นสะท้านไปหมด ฮืออ

“พี่คีย์...”

อย่างน้อยก็น่าจะรับฟังฉันสักหน่อย ฉันมองกล่องข้าวสีชมพูหวานแหววรูปหัวใจที่อยู่ภายในถุงผ้าสีขาวสะอาดตาพร้อมกับลอบถอนหายใจเบาๆกับตัวเอง

“เฮ้อ สงสัยวันนี้จะต้องกินเองซะแล้วสิเรา”

คิดกับตัวเองแล้วก็เดินหันหลังเตรียมกลับไปที่โต๊ะกินข้าวแต่แล้วก็ชนเข้ากับแผงอกกำยำของผู้ชายคนนึง

ปึ้กกก

“อ๊ะ!”

ฉันอุทานด้วยความตกใจ ของที่ผู้ชายคนนั้นถืออยู่ในถุงก็หล่นลงกับพื้นและสิ่งที่หล่นลงก็คือแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นโตกับสปาเกตตี้ที่อยู่ภายในกล่องข้าวสีดำ

“โอ๊ะ!”

พี่ผู้ชายในชุดช็อปสีแดงคนนั้นอุทานขึ้นมา ฉันตอนนี้โดนอ้อมกอดของพี่เขารับไว้ไม่ให้ล้มลงไปกองกับพื้นแต่สิ่งที่ลงไปกองกับพื้นคือกล่องข้าวของพี่เขาแทน

“ขะ ขอโทษนะคะ หนูหันมาไม่ทันดูคน”

ฉันเอ่ยขอโทษด้วยความรู้สึกผิดจากก้นบึ้งของหัวใจ

“ไม่เป็นไรครับ แล้วเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

ฉันผละออกจากอ้อมแขนของพี่เขาและมองไปรอบๆเนื้อตัวแต่พบว่ามันไม่ได้เป็นอะไร ไม่มีแผลสักแอะ

“ไม่เป็นอะไรค่ะ ขอโทษพี่อีกครั้งนะคะกล่องข้าวพี่หกหมดเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก”

พี่เขายิ้มแล้วตอบกลับมา ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้เป็นมิตรชะมัดต่างจากพี่คีย์สุดๆ

“งั้นพี่เอากล่องข้าวหนูไปทานแทนนะคะ”

ฉันยื่นถุงผ้าสีขาวที่ใส่กล่องข้าวให้กับพี่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

“จะดีเหรอน้อง? ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวก็ไม่มีข้าวกินหรอก”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ วันนี้หนูก็ตั้งใจว่าอยากจะกินก๋วยเตี๋ยวมากกว่า พี่เอากล่องข้าวของหนูไปแทนเถอะนะคะ”

ฉันยังคงยืนยันและยื่นถุงผ้าสีขาวให้พี่แก

“ใจดีจัง...เดี๋ยวไว้รอบหน้าพี่จะทำมาคืนนะ”

พี่คนนั้นรับไปด้วยความเกรงใจ ก็คงไม่ได้อยากจะรับแต่ถ้าหากไม่รับก็คงจะกลัวฉันเสียใจแหละ

“พี่ทำกินเองทุกวันเลยหรอคะ?”

“ก็ประมาณนั้นครับ ที่ชอบทำอาหารน่ะ”

“เหมือนหนูเลยหนูก็ชอบทำ”

ฉันยิ้มอย่างจริงใจให้พี่เขาอีกครั้งก่อนที่เราจะแยกย้ายกันกลับไปที่โรงอาหาร

สรุปกล่องข้าวที่ทำมาวันนี้ก็ไม่ได้ให้พี่คีย์แต่รุ่นพี่คนอื่นได้ไปแทน

“ไปไหนมาวะริน นานมากกก”

แทนถามพร้อมกับมองหน้าฉันที่เดินกลับมาจากห้องน้ำ

“ไปเข้าห้องน้ำไง เดี๋ยวไปซื้อก๋วยเตี๋ยวก่อน”

ฉันพูดพร้อมกับเตรียมจะเดินไปร้านก๋วยเตี๋ยวแต่ไอ้ฟิล์มก็ทักขึ้น

“ไปขี้มาเหรอมึง”

“ไอ้บ้า...ทุเรศ”

ฉันหันไปด่ามัน ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงสนิทกันได้เร็วขนาดนี้คงเป็นเพราะความห่ามของพวกมันแน่ๆ มันคงเห็นฉันไปเข้าห้องน้ำนานเลยคิดว่าไปถ่ายหนัก

ฉันตรงดิ่งไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวในทันทีแล้วรีบสั่งก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กหมูตุ๋นกลับมากินพร้อมกับเพื่อนเพราะเดี๋ยวจะหมดเวลาพักเที่ยงแล้ว

เพื่อนๆเองก็ยังไม่มีใครกินเพราะรอฉันอยู่

“เฮ้ยพวกมึงมานั่งนี่กันดิ”

เสียงของผู้ชายรุ่นพี่ตะโกนดังขึ้นมาทางพวกเราและแน่นอนว่านั่นเป็นเสียงของพี่พายุ

“พี่พายุชวนไปกินโต๊ะโน้นว่ะ ไปกันไหมพวกมึง”

ฟิล์มเอ่ยถามเพื่อนอีกทั้งสามคนที่นั่งอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าฉันอยากไปนั่งตรงนั้นอยู่แล้วเพราะอีกสักพักพี่คีย์ก็คงมาที่โต๊ะ อยากจะนั่งมองหน้าพี่คีย์สุดหล่อไปนานๆแล้วกินข้าวถึงแม้เขาจะไม่อยากรับรักก็ตาม

“ไปสิไป”

ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้นเป็นคนแรกแล้วยกชามก๋วยเตี๋ยวหมูตุ๋นทำเอาเพื่อนทั้งสามมองมาทางฉันเป็นตาเดียวกัน

“ดูระริกระรี้กว่าใครเลยนะริน มึงแอบชอบพี่พายุป่ะเนี่ย?”

คิมถามขึ้นมา ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“บ้า ใครจะไปชอบพี่พายุกันหน้าโหดขนาดนั้น”

ฉันกระซิบกระซาบเสียงเบา แต่ก็พูดจริงนะใครจะบ้าไปชอบพี่พายุทั้งโหด ทั้งดุ ไม่มีมุมใจดีน่ารักอย่างพี่คีย์เลย พี่คีย์แม้จะนิ่งและเย็นชาแค่ไหนแต่ฉันรู้ว่าอีกด้านเขาเป็นคนดีมากถึงได้แอบชอบอยู่

“เดี๋ยวเถอะๆ จะฟ้องพี่พายุว่ารินว่าพี่แก”

แทนพูดขำๆ พวกเราทั้งสี่คนย้ายโต๊ะไปร่วมกับพี่พายุและสักพักพี่คีย์ก็เดินกลับมาพร้อมกับข้าวไข่เจียว

เขาดูกินน้อยจังเลย...หรือว่าจะไม่ค่อยมีเงินจริงๆนะ ให้ตายเถอะ! ถึงว่าทำไมเข้าใจผิดคิดว่าฉันว่าเขาจน

ก็คงไม่ได้จนมากหรอกเพียงแค่เพื่อนฉันในกลุ่มทุกคนมันก็มีฐานะกันหมดมีรถส่วนตัวกันทุกคนขนาดพี่พายุเองยังมีทั้งคอนโดและรถส่วนตัวเลย ฉันเองก็ไม่ทันคิดว่าพี่คีย์จะไม่มีรถยนต์และไม่ได้มีเงินเท่าเพื่อนคนอื่น

แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่แคร์หรอก.....ฉันรักที่ตัวเขานี่ไม่ได้รักที่ฐานะ

“ไฮ มาแล้วเพื่อน”

และพี่ผู้ชายคนสุดท้ายที่มานั่งสมทบด้วย

“อ้าวน้อง”

พี่คนนั้นนั่งลงตรงข้ามฉันแล้วอุทานขึ้น

“อ๊ะ พี่คนนั้นนี่...”

พี่สุดหล่อที่ฉันเดินชนจนกล่องข้าวหก

“รู้จักกันแล้วเหรอ?”

ฟิล์มที่นั่งข้างฉันหันมาถาม ฉันก็เลยได้แต่ส่ายหน้าเพราะยังไม่ทันรู้จักอะไรพี่แกเลย แต่แค่เอากล่องข้าวให้เขาไปเท่านั้น

“พี่ชื่อโอบ เป็นเพื่อนของพายุกับคีย์^-^”

อ้าว กลุ่มนี้มีสามคนหรอกเหรอ ฉันก็นึกว่าพี่พายุคบอยู่กับพี่คีย์สองคน

“แล้วรู้จักกันได้ไงอ่ะพี่? จำได้ว่ารินมันยังไม่เคยเจอพี่นะ”

คิมถามขึ้นมาด้วยความสงสัยส่วนพี่พายุกับพี่คีย์เองก็หันมามองทางเราสองคน

“นี่อย่าบอกนะว่ามึงไปฟอลอินเลิฟกับน้องอะ”

พี่พายุถามขึ้นตรงๆ พี่คีย์เองก็จ้องหน้าฉัน ก็ไหนว่าไม่สนใจแล้วมาจ้องกันอย่างนี้ทำไมนะ เชอะ!

“บ้าดิ กูเดินชนน้องเขาหน้าห้องน้ำเมื่อกี้ข้าวกล่องก็เลยหก”

“อ้าว แล้วมึงแดกอะไรล่ะไปซื้อข้าวดิ”

พี่พายุว่าอย่างนั้นพร้อมกับมองไปที่ถุงซึ่งวางอยู่หน้าพี่โอบ มันคือถุงผ้าสีขาวของฉันนั่นเอง

“ได้กล่องข้าวของน้องคนนี้มาแทนไง”

ทุกคนจ้องไปที่กล่องข้าวของฉันที่อยู่ตรงหน้าพี่โอบ

“พะ พอดีหนูชนกล่องข้าวพี่โอบหกค่ะก็เลยให้กล่องข้าวหนูไปแทน”

ฉันรีบตอบแบบนั้นเพราะกลัวพี่คีย์จะเข้าใจผิด

“ฮ่าๆ อิจฉาว่ะ น้องปีหนึ่งเอากล่องข้าวมาให้ ทำไมกูไม่มีงี้บ้างวะ”

แต่ก็ดูเหมือนว่าทุกคนจะไม่ได้โฟกัสที่ฉันเดินชนแล้วต้องให้กล่องข้าวเลย คิดกันไปเองว่าฉันเอากล่องข้าวมาให้พี่โอบอย่างตั้งใจ

แง้ง อย่าคิดแบบนั้นสิคะกลัวพี่คีย์จะเข้าใจผิดจัง

“ขอบคุณมากนะที่ให้กล่องข้าวพี่มา...เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะทำข้าวกล่องมาคืนนะครับ”

พี่โอบยิ้มให้ฉันอีกครั้งส่วนฉันก็ได้แต่ยิ้มตอบแบบเจื่อนๆแล้วเหลือบตาไปมองทางพี่คีย์ที่ทำหน้านิ่งพร้อมตักข้าวไข่เจียวกิน

อย่าเข้าใจหนูผิดนะคะพี่คีย์...หนูชอบพี่คนเดียวไม่ได้คิดอะไรกับพี่โอบเลยสักนิด

อย่าน้อยใจเลยนะโอ๋เอ๋ เดี๋ยวพรุ่งนี้น้องจะมาง้อนะคะพี่คีย์