Chapter 1 อยากเจอจังพี่คีย์คนนั้น

Chapter 1

อยากเจอจังพี่คีย์คนนั้น

ฉันนางสาวรินรดาอายุ 19 ปี ตอนแรกที่เลือกเรียนคณะนี้สาขานี้ก็ไม่ได้คิดอะไร แค่เห็นว่าสอบติดและเป็นคณะที่น่าสนใจจึงเลือกเข้ามาเรียน

ไม่ได้คิดเลยว่าชีวิตต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากขนาดนี้ !

ทุกคนรู้จักกันมาหมดแล้วค่ะ! ฮืออ เป็นเพราะพ่อกับแม่ฉันไม่ยอมให้มาเข้าค่ายรับน้องทำให้ตอนนี้ฉันไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลย

ฉันเลือกเรียนคณะวิศวกรรมสาขาโยธา

ซึ่งแน่นอนว่าผู้หญิงก็น้อยมากอยู่แล้วสำหรับสาขานี้ ตอนนี้แก๊งค์เพื่อนผู้หญิงก็สนิทกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

แล้วฉันล่ะ !? จะทำยังไงดี

“เธอเรียนสาขานี้เหรอ ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลยอ่ะ”

ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉันดูเหมือนว่าจะเป็นเพื่อนในสาขานะพวกเขาเดินกันมาสามคน

“ใช่ เราไม่ได้มาเข้าค่ายก็เลยไม่มีเพื่อนเลยอ่ะ”

“งั้นเหรอมาอยู่กับพวกเราก็ได้นะ”

ผู้ชายคนที่มาถามฉันหน้าตาดี ผิวขาวออกน่าจะเจ้าชู้แต่ดูท่าทางน่าจะใจดี ส่วนอีกสองคนที่เหลือก็คงจะเป็นเด็กเนิร์ส หน้าตาซื่อๆไม่น่าจะมีพิษมีภัยอะไร

“จริงเหรอดีใจจังเลย”

อย่างน้อยตอนนี้ก็มีเพื่อนแล้วล่ะ

“เดี๋ยวตอนเย็นรุ่นพี่นัดรวมไปฝึกร้องเพลงคณะเดี๋ยวจะมีแข่งร้องเพลงกับคณะอื่นเป็นกิจกรรมของมหาลัย”

“แล้วก็ต้องเข้าด้วยเหรอ?”

“เข้าก็ดีนะจะได้ไปรู้จักเป็นเพื่อนด้วย”

“งั้นก็ได้ว่าแต่พวกเธอชื่ออะไรเหรอ?”

“เราชื่อฟิล์มส่วนไอ้คนที่ใส่แว่นที่นั่งอยู่ชื่อคิมแล้วก็ไอ้คนผิวเข้มๆหน้าโหดๆชื่อแทน”

“หวัดดีนะคิม แทน ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชื่อริน”

ฉันฉีกยิ้มหวานพิมพ์ใจให้กับผู้ชายสองคนนั้นซึ่งนั่งอยู่โต๊ะด้านหลังฉัน

“หวัดดี”

แทนและคิมยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร โชคดีจังเลยที่มาเรียนวันแรกแล้วมีเพื่อนเข้ามาทักแบบนี้

โชคดีไปยัยริน…

ตกเย็น

หลังจากเรียนคาบบ่ายเสร็จพวกเราก็มาเข้าแถวกันที่ใต้ตึกคณะ วันนี้รุ่นพี่เรียกรุ่นน้องคณะวิศวะมารวมกันเพื่อซ้อมร้องเพลงไปแข่งระดับคณะ

“ตามเพื่อนนะครับตามเพื่อน ดูดิ๊มากันครบยัง”

พี่หน้าโหดคนหนึ่งยืนอยู่หน้าพวกเราที่เข้าแถวกันอยู่ เฟรชชี่ปีหนึ่งมารวมตัวกันโดยนัดหมายแล้ว(ความจริงก็ไม่ได้อยากมาหรอกค่ะ)

เราเข้าแถวกันตามสาขาโดยมีเพื่อนๆสาขาอื่นด้วย

แต่ที่แย่ที่สุดคือแยกแถวชายหญิง! แน่นอนว่าฉันต้องแยกจากเพืื่อนทั้งสาม(ที่พึ่งจะรู้จักเมื่อเช้า)

“พี่คนนั้นหล่อมากเลยอะ”

“จริงด้วย พี่ว๊ากปะ?”

ผู้หญิงข้างหลังฉันคุยกันถึงเรื่องพี่ว๊าก ส่วนฉันนี่สิ นั่งโดดเดี่ยวเดียวดาย เฮ้อ ไม่น่าเชื่อพ่อแม่เล้ย

นี่ถ้ามาร่วมรับน้องด้วยตั้งแต่แรกคงไม่เคว้งคว้างขนาดนี้

“ชื่ออะไรอะแก๊ หล่อมากกก”

“พี่คีย์ โยธาปีสาม”

พี่คีย์งั้นเหรอ? สายตาฉันสบเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่ดูจะหล่อที่สุดตรงนั้น

นะ นั่นมัน! รุ่นพี่ที่ช่วยฉันไว้เมื่อเช้า!

เขาชื่อคีย์งั้นเหรอ….

“ต่อไปเตรียมร้องเพลงประจำคณะ!”

รุ่นพี่ผู้ชายหน้าโหดพูดขึ้น ดูแล้วน่าจะเป็นเฮดว๊ากของปีสามนะคะ

“~~~”

พวกเพื่อนๆต่างช่วยกันร้องเพลงคณะเสียงดัง มีเพียงฉันเท่านั้นที่ร้องไม่ได้

ฮืออ เพราะไม่เคยมารับน้องเลยไม่เคยฝึกร้องเพลงเลย ตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือยืนหน้าซีดแล้วทำปากงึมงำตามเพื่อนไปทั้งอย่างนั้น

“ดังกว่านี้! เสียงหายไปไหนหมด!”

พี่เฮดว๊ากยังคงทำหน้าที่ได้อย่างดุดัน รุ่นพี่ที่เป็นพี่ว๊ากคนอื่นๆก็ช่วยกันส่งเสียงด้วยเช่นกัน มีเพียงพี่คีย์สุดหล่อที่ยืนเอามือไขว้หลังแล้วเดินวนไปมาที่แถวผู้หญิงด้านหน้า

ดวงตาเรียวเฉี่ยวคมดุดันคู่นั้นตวัดมามองทางฉัน

ตะ ตายโหง! เขาเห็นหน้าฉันที่ยืนพึมพำๆไม่ยอมร้องเพลงไปกับเพื่อน

“ถ้าไม่ช่วยเพื่อนร้องก็กลับหอไปนอนซะ!”

พี่คีย์ตะโกนขึ้นมา แววตาดุดันคู่นั้นจ้องหน้าฉันอย่างไม่ลดละ

“ขะ ขะ ขอโทษค่ะ”

ฉันตอบออกไปตะกุกตะกัก ทุกคนยังคงร้องเพลงต่อไปแม้จะแอบมีเหลือบตามามองฉันบ้างก็ตาม

“ร้องให้มันดังกว่านี้ดิ เพื่อนร้องจนเสียงแหบแล้ว กินแรงเพื่อนอ่อ?”

“มะ ไม่ใช่นะคะ! หนะ หนูจะร้องให้ดังกว่านี้ค่ะ!”

ฉันตะโกนตอบออกไป เพื่อนผู้หญิงที่อยู่รอบข้างแอบเหลือบตามองแต่ปากยังคงร้องเพลง

เอาล่ะ ฉันอายมากตอนนี้

ฮืออ ทำไมต้องดุฉันต่อหน้าคนนับร้อยด้วยนะ!

เวลาต่อมา

“เป็นอะไรไป ซึมเชียว”

หลังร้องเพลงเสร็จก็เตรียมแยกย้ายกันกลับ ฉันยืนอยู่กับเพื่อนชายทั้งสาม และแทนหน้าโหดก็เอ่ยถามอย่างห่วงๆ

“โดนดุ”

ฉันยู่หน้าแล้วตอบ ทั้งฟิล์ม แทน และคิมต่างก็อมยิ้ม

“เอาน่า พี่คีย์แกก็ทำไปตามหน้าที่”

ฟิล์มตบไหล่ฉันเบาๆ

“แต่พอไม่ได้เป็นพี่ว๊ากพี่แกก็เฟรนด์ลี่ออกนะ”

“พวกนายเคยคุยกับพี่เขาเหรอ?”

“ก็ช่วงไปรับน้องเจออยู่ที่ร้านเหล้าหน้าม.”

คิมตอบขึ้นมาบ้าง

“พวกนายกินเหล้ากันด้วยเหรอ หืม? เห็นหน้าใสๆ”

ไม่คิดว่าสามหนุ่มจะกินเหล้า

“ก็มีบ้างน่า อยู่โยธาด้วยกันก็เลยเจอกันบ่อย”

ฟิล์มว่าแบบนั้นพร้อมยักไหล่

“งี้ก็เคยกินเหล้ากับพี่คีย์งั้นเหรอ”

ฉันเชื่อว่าพี่คีย์ไม่ได้เป็นคนดุดันอย่างนั้น เขาต้องมีมุมใจดีและน่ารักสิ!

ผู้ชายคนนั้นที่ช่วยฉันเอาไว้ราวกับสุภาพบุรุษขี่ม้าขาวจะกลายเป็นชายโฉดหน้าชั่วไปได้อย่างไรกัน ไม่มีท๊าง

“ก็บ่อย คืนนี้พวกรุ่นพี่โยธาก็นัดกันไปกินที่คอนโดพี่พายุ ไปด้วยกันมั้ยล่ะริน”

แทนเอ่ยชวน พ่อหนุ่มผิวแทนหน้าโหดกำลังจะชวนฉันไปกินเหล้าห้องผู้ชาย

“พี่พายุคือใคร?”

“ก็เฮดว๊ากหน้าโหดๆนั่นไง ที่พูดเยอะๆอะ เพื่อนสนิทพี่คีย์”

ถ้าฉันไปก็อาจจะได้เจอพี่คีย์สินะ

ชักจะน่าสนใจ…ฉันอยากรู้จักพี่คีย์มากกว่านี้

“งั้นฉันขอไปด้วย!^^”

เอาล่ะ! ดิฉันนางสาวรินรดา ปีหนึ่งคณะวิศวกรรมศาสตร์ขอตัดสินใจด้วยตัวเองว่า

ฉัน จะ ไป กิน เหล้า ห้อง ผู้ ชาย ค่ะ!

เป้าหมายมีไว้พุ่งชน

ถ้าเปรียบพี่คีย์เป็นกุญแจ หนูรินรดาคนนี้ก็จะขอเป็นกลอนประตูให้พี่ไขเข้ามานะคะ

แต่เอ๊ะ! ฉันเปรีบเทียบแปลกๆไปรึเปล่า แบบนั้นพี่คีย์ก็ต้องเสียบเข้ามาในรูประตูอะสิ

อ๊ากก บ้าๆ ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย! >\\<

“เป็นไรไปวะริน ยืนหน้าแดงบิดตัวอยู่ได้”

ฟิล์มทักทำให้ฉันสลัดหัวออกจากความคิดฟุ้งซ่านสิบปวดบวกที่แสนจะลามก อายตัวเองจังเลย

“มะ ไม่มีอะไร” ฉันปฏิเสธไปอย่างนั้นทั้งที่ใบหน้ายังแดงซ่านอยู่

คืนนี้จะได้เจอพี่คีย์หวานใจแล้วสินะ ดีใจจังเลย...