EP : 15

แอด~

“เรียบร้อยแล้วนะคะ” เขาเดินออกมาฉันก็ถามทันที อย่าหาว่าไล่เลยนะเพราะตั้งใจจะไล่นั่นแหละ

“อื้ม กุญแจล่ะ”

“คะ?”

“กุญแจสำรองรถเราไง” อะไร?

“นั่นค่ะ” ฉันชี้ไปที่ตู้แขวนกุญแจที่อยู่ไม่ไกลแบบงง ๆ พี่ฟีนิกซ์ก็ขยับขาไปหนึ่งก้าวแล้วหยิบกุญแจรถที่พวงกุญแจทำจากชวารอฟกี้หนึ่งร้อยแปดเม็ดอีกเช่นกัน

“ทำอะไรคะ?”

“เราพักผ่อนเถอะเดี๋ยวพี่ไปเอารถให้เอง”

“คะ?” จะไปเอารถให้งั้นเหรอ? บ้า~ ว่างเกินไปมั้ง

“พักผ่อนไง อาบน้ำพักผ่อนเยอะ ๆ นะครับ”

“มะ ไม่เป็นไรค่ะญ่าไป...”

หมับ~

พี่เขาเดินมาหยุดตรงหน้าวางมือบนหัวแล้วก็ก้มหน้าหล่อ ๆ ของเขามาอยู่ระดับเดียวกัน

“อย่าดื้อ”

“...” มะ ไม่ได้ดื้อสักหน่อย เขานั่นแหละที่ดื้อ...ดื้อมากด้วย -///-

“พี่ไปก่อนส่วนเราก็พักผ่อนไป พี่รู้ว่าเราเพลีย” พี่ฟีนิกซ์ยิ้มตบท้าย เอามือออกจากหัวฉันแล้วเดินไปสวมรองเท้าก่อนจะออกจากห้องไปเลยเหลือไว้แค่ฉันที่ยืนใจเต้นโครมครามอยู่ตรงนี้

บ้าจริง! เขาจะทำให้ฉันหวั่นไหวแบบนี้ไม่ได้นะ! >///<

#WIYA END

#PHOENIX TALK

กริ๊ก!

...เขิน

หึ ๆๆ แก้มที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อของน้องสาวไอ้เวลดูน่ารักดีครับ

งานนี้อาจจะไม่ง่ายแต่เชื่อผมเถอะว่า ไม่ยาก

ผมยัดกุญแจรถที่พวงกุญแจมีแต่เพชรชวนแสบตาอย่างกับชุดลิเกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพราะมันคงตลกถ้ามีใครเห็นผู้ชายท่าทางแบดบอยอย่างผมถือพวงกุญแจแบบนี้คงขำผมเป็นบ้า

สวยแต่รสนิยมบางอย่างก็...อ่าส์~ มุ้งมิ้งฉิบหาย ถ้าไม่ติดว่าบนเตียงดีไม่มีที่ติผมคงหักสิบคะแนน

เอาล่ะฟีนิกซ์ ไปเอารถมาให้น้องไอ้เวลกัน พักเรื่องคนที่เขาไม่ได้รักมึงแล้วหาอะไรทำให้มึงลืมรักที่มันฝังใจมึงมาหลายปีดีกว่า

-เวลาต่อมา-

ก๊อก ๆๆ

ก๊อก ๆๆ

กริ๊ก!

แอด~

ฉันแง้มประตูห้องออกแค่นิดหน่อยเพราะส่องตาแมวดูแล้วว่าใครเป็นคนเคาะ

“เรียบร้อยแล้วเหรอคะ” ฉันถามออกไปเขาที่ยืนล้วงกระเป๋าอยู่ข้างนอกก็ยิ้มมุมปากทันที

“เป็นอะไร”

“คะ? ไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ”

“แล้วแง้มประตูแค่นี้ทำไม” ยังจะต้องถามอีกเหรอ?

“ก็...พี่ฟีนิกซ์แค่จะเอากุญแจรถมาคืนไม่ใช่เหรอคะ เอามาเลยค่ะพี่ฟีนิกซ์จะได้กลับไปพัก...”

ผลัก!

“ว้าย! ทำอะไรของพี่เนี่ย!” ฉันยื่นมือออกไปรับแต่เขาดันจับมือฉันไว้แล้วใช้มืออีกข้างผลักประตูเข้ามาไม่ใช่แค่นั้นแต่ยังแทรกตัวเข้ามาในห้องเรียบร้อยเลย!

กริ๊ก!

“กินข้าวกัน”

“ฮะ?”

“กินข้าวไง” เขาบอกแล้วเดินไปถอดรองเท้าหน้าตาเฉยไม่ใช่แค่นั้นแต่อีตาเพื่อนพี่ชายยังเอาเท้าขนาดใหญ่ของเขาสวมเข้าไปในสลิปเปอร์ของฉันจากนั้นก็ชักเท้ากลับ

“สลิปเปอร์มันเล็กไปนะ ซื้อให้พี่ใหม่ด้วย ไม่เอาสีชมพูล่ะ”

“เพื่อ?” ฉันถามสั้น ๆ เขาก็หันมากระตุกยิ้มใส่

“หึ ๆๆ พี่ว่าญ่าไม่ได้โง่นะ”

OoO!

พี่พูดจบก็เดินผิวปากเข้าไปในห้องขนาดปานกลางเพราะถึงที่บ้านจะรวยแต่ฉันอยู่คนเดียวเลยไม่ได้อยากได้ห้องใหญ่โตหรูหราอะไร เดินไปถึงโซฟาก็ทิ้งตัวนั่งเอกขเนกหน้าตาเฉยอย่างกับเป็นห้องของตัวเอง!

“พี่ฟีนิกซ์ออกไปเลยค่ะ” ฉันเดินตามไปไล่เขาทันที จะมาตีมึนแบบนี้ไม่ได้นะ ก็ไหนบอกว่าฉันมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธไง เอ่อ แต่จะว่าไปหลังปฏิเสธเขาก็พูดมาคำหนึ่งเหมือนกันนี่เนอะ

“แต่เรารู้อะไรไหมว่าคนอย่างพี่ถ้าอยากได้อะไร ให้ตายยังไง...พี่ก็ต้องได้”

แล้วตอนนี้ก็กำลังอยากได้ฉันไง แต่จะอยากได้แบบชั่วคราวหรือถาวรอันนี้บอกตรง ๆ ว่าไม่กล้าเดา

“พี่จะกินข้าว”

“ที่นี่ไม่มีข้าวให้กินค่ะ”

“แต่พี่มีแอพสั่งอาหารค่ะ”

“...” เขาจะชูโทรศัพท์ให้ดูแล้วตอบกลับมาในทันทีด้วยคำพูดที่มันดูน่ารักแบบนี้ไม่ได้นะ!

>///<

เย็นไว้วีญ่า อย่าหวั่นไหวเด็ดขาด!

ยุบหนอ พองหนอหัวใจวีญ่า

ยุบ ๆๆๆ ยุบไปเลยไม่ต้องพอง ไม่ต้องพองโตแค่เพราะคำหวานของผู้ชายเลยนะอีหัวใจ!

“เราอยากกินอะไรพี่จะสั่งให้”

“...ไม่อยากกินอะไรเลยค่ะ ญ่ากินไปแล้วตอนพี่ฟีนิกซ์ไปเอารถให้”

“กินแล้ว?” เขายกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นทำหน้าฉงนฉันก็รีบพยักหน้า

“ค่ะ”

“กินอะไร”

“กิน...บะหมี่ค่ะ”

“หลักฐาน”

“คะ?”

“หลักฐาน” นี่ไม่เชื่อเหรอ?

“ทิ้งไปแล้วค่ะ กินนานแล้ว”

“ถ้างั้นก็ยังอยู่ในถังขยะถูกไหม”

“...” เออยอม! ยอมแพ้!

“หึ ๆๆ กินอะไรดี” เขารู้ทันทุกอย่างเลย!

“อยากกินอะไรก็สั่งไปเถอะค่ะ” ฉันตอบด้วยความเซ็งแล้วเดินเข้าไปอีกมุมของห้อง จะทำยังไงให้เขาไปจากห้องฉันดีนะ ท่าทางพี่ฟีนิกซ์จะไม่ยอมไปง่าย ๆ ด้วยสิ

รู้ไหมฉันไม่ชอบเลย ไม่ชอบไอ้การที่เขามาตามตอแยฉันทำท่าทางเหมือนสนใจฉันหลังจากที่เราเพิ่งมีอะไรกันทั้งที่ก่อนหน้านี้ตั้งหลายปีเขาไม่เคยสนใจฉันเลยสักนิด ไม่แม้แต่จะมองมาด้วยซ้ำ ไม่ชอบว่ะ รู้สึกว่าตัวเองมีค่าแค่เพราะยังมีอะไรให้สนุกต่ออีกนิดหน่อยยังไงก็ไม่รู้

เฮ้อ! คิดแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า!

ฉันเดินไปเก็บหนังสือบนโต๊ะให้เป็นระเบียบเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี บรรยากาศในห้องของฉันตอนนี้ไม่เหมือนห้องของตัวเองเลยให้ตายเถอะ

“พี่สั่งของกินแล้วนะ”

“ค่ะ” เสียงเขาที่เงียบไปประมาณห้าหกนาทีได้มั้งดังขึ้นฉันที่กำลังจัดของอยู่ก็รับคำสั้น ๆ เสียงติดจะห้วนด้วยซ้ำ

“สั่งพาสต้ากับไก่ทอดนะเรากินได้รึเปล่า”

“ค่ะ” เหมือนเดิมค่ะ รับคำสั้น ๆ ห้วน ๆ พอฉันพูดจบเสียงเขาก็เงียบไป ดี เงียบไปก็ดีแต่คงดีกว่านี้ถ้าเขาจะออกไปจากห้องน้ำเงียบ ๆ ด้วย!

ฉันเก็บของไปมือก็เผลอลงน้ำหนักไปด้วยจนกลายเป็นการกระแทกกระทั้นข้าวของเหมือนทำประชดคนในห้อง

ปึก!

ปึก ๆๆๆ

หมับ~

“...” มือฉันที่กำลังจะวางหนังสือลงด้วยน้ำหนักมือที่ค่อนข้างเยอะอีกครั้งถูกจับเอาไว้จากคนที่อยู่ข้างหลังที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ สิ่งที่รู้ตอนนี้มีแค่อย่างเดียวคือฉันรู้สึกถึงไออุ่นจากร่างกายเขาที่ซ้อนอยู่ด้านหลังได้ชัดเจนและมันทำให้ร่างกายฉันเกร็งขึ้นมาได้ง่าย ๆ

“...โกรธพี่เหรอ” เสียงที่แผ่วเบาเอ่ยออกมาไม่ไกลจากต้นคอและใบหูทำให้ฉันหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาดื้อ ๆ แต่อารมณ์หงุดหงิดที่มีก่อนหน้าก็ไม่ได้ทำให้ฉันเคลิ้มตามได้ง่าย ๆ

“เปล่าค่ะ” ฉันปฏิเสธด้วยเสียงที่แข็งกระด้างทันที

“เราโกรธ” พี่ฟีนิกซ์พูดต่อฉันก็เอาแต่เงียบ

“โกรธอะไร? โกรธที่พี่ตามตอแยเราหลังจากที่มีอะไรกันแล้วเหรอ?” รู้ทันอีก เออ! รู้ทันก็ดีจะได้พูดออกไปให้มันจบ ๆ ไปเลย

“...แล้วมันสมควรไหมพี่ฟีนิกซ์”

“ก็ไม่”

“ไม่แล้วทำทำไม ญ่าไม่ได้อยากสานต่อแค่เพราะเราพลาดมีอะไรกันนะ พลาดก็คือพลาด พลาดแล้วก็แยกกันจบ”

“ใครพลาด? พี่ไม่ได้พลาด พี่ตั้งใจ”

ขวับ!

“อะไรนะ?” ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาที่ห่างกันแค่ระยะเผาขนทันทีจนหน้าแทบจะแนบกันแต่ตอนนี้มันไม่ได้สำคัญเท่าคำพูดของเขาแล้วไง

“พี่ตั้งใจ...รอตอนน้องสาวเพื่อนเมาจะได้มัดมือชกมานานแล้วเคยรู้ตัวบ้างรึเปล่า~”