EP : 14

“พี่ไปส่งเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจ”

“แล้วจะกลับยังไง?”

“ก็...แท็กซี่”

“ไม่ พี่จะพาไปเอากุญแจเอง ไม่ให้ขึ้นแท็กซี่เด็ดขาด”

“แต่... / ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นวีญ่า สถาพแบบนี้ถ้าขึ้นคงไม่ได้เป็นแค่เมียพี่ หรือเราอยากเป็นเมียคนอื่นด้วยรึไง? แต่พี่ไม่ว่ะ เมียพี่...พี่หวง”

“...” พูดอะไรของเขา รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา

“เข้าใจที่พี่พูดไหม”

“...ไม่ใช่ซะหน่อย” เมียอะไรล่ะ ก็แค่เมาเลยทำอะไรคล้าย ๆ เมีย แต่ไม่ใช่เมีย

เมียมันต้องมาจากความรู้สึกดี ๆ รึเปล่า ไม่ใช่แค่ เมาแล้วได้กัน แค่พลาดเขาไม่นับว่าเป็นเมียนะ

“ใช่หรือไม่ใช่เรารู้แก่ใจกันทั้งคู่ ไปขึ้นรถครับไม่งั้นพี่จะอุ้มญ่าเอง”

“...” จะทำเสียงอบอุ่นทำไมคนหนึ่งกำลังพยายามเตือนสติตัวเองอยู่ไม่รู้เลยเหรอ -///-

“เร็ว” เขาพูดแค่นี่แต่ขยับมาใกล้ทำให้ฉันต้องรีบถอยหลังเพราะกลัวพี่ฟีนิกซ์บ้าจี้ทำอย่างที่พูดจริง ๆ

“รู้แล้วค่ะ” ฉันรีบเดินไปที่รถของเขาอีกครั้ง ให้มันได้อย่างนี้สิวีญ่าเอ๊ย ไม่ว่าจะยังไงก็ตามแต่ขอให้วันนี้เป็นวันมหาวิปโยคแค่วันเดียวในชีวิตเถอะนะ T^T

“หิวรึเปล่า” พี่ฟีนิกซ์ตามขึ้นมาบนรถแล้วเขาก็ขับรถออกมาทันทีพร้อมกับเอ่ยคำถามที่ฉันไม่ต้องคิดคำตอบให้เสียเวลา

“ไม่ค่ะ”

จ๊อก~

“...” อีกระเพาะบ้า! ร้องได้จังหวะจังเลยนะ!

“หึ ๆๆ พี่ว่าไม่ใช่แล้วมั้ง”

“ก็...หิวค่ะ แต่สภาพนี้รีบกลับห้องดีกว่า”

“พี่ก็ว่างั้น ดีนะที่ห้องพี่อยู่ใกล้ ๆ” เสียงเขาพูดทีเล่นทีจริงทำฉันลืมตัวหันไปมองค้อน

“ญ่าหมายถึงห้องญ่าค่ะ ห้องพี่ฟีนิกซ์มีเสื้อผ้าผู้หญิงให้ยืมรึไง”

“นี่ถามเพราะจะยืมจริง ๆ หรือแค่โนนหินถามทาง?” เขายิ้มเหมือนรู้ทันแต่มันไม่ใช่เลยฉันแค่ประชดต่างหากล่ะ!

“ประชดค่ะ”

“อ่อ หึ ๆๆ ไม่มีหรอกแต่มีเสื้อผ้าพี่เผื่อเราอยากใส่” ตัวอย่างกับกระทิงป่าใครจะใส่ได้ถามจริง?

“ไม่รบกวนหรอกค่ะ ไปส่งที่คอนโดก็พอที่เหลือเดี๋ยวจัดการเอง”

“จัดการเองคือ?” พี่ฟีนิกซ์หันมาถามพร้อมกับยกคิ้วข้างหนึ่งขึ้น

“ก็ไปเอากุญเจแล้วกลับไปเอารถไงคะ”

“ไม่ได้ บอกแล้วว่าไม่ให้ขึ้นแท็กซี่เดี๋ยวพี่พากลับไปเอารถเอง” เขาว่างมากรึไงถึงจะพาขับรถกลับไปกลับมาแต่ถึงจะว่างมากแค่ไหนฉันก็ไม่รบกวนหรอก บอกตรง ๆ นะว่าวางตัวไม่ถูกที่พยายามอยู่ตอนนี้ก็สุดความสามารถแล้ว

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวอาบน้ำแต่งตัวให้มิดชิดก็โอเคแล้วอย่าลำบากเลย”

“ไม่ได้ลำบากอะไร ถ้าเป็นเราพี่ทำให้ได้” เขาพูดออกมาแค่นั้น พูดเบา ๆ แล้วก็ขับรถต่อในขณะที่ฉันกำลังใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมานิดหน่อยจนค่อนไปถึงมากก็ตาม...

-เวลาต่อมา-

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” ฉันเอ่ยคำขอบคุณตั้งแต่พี่ฟีนิกซ์เลี้ยวรถเข้ามาในคอนโด เดี๋ยวพอรถจอดสนิทจะรีบชิ่งลงรถให้เหมือนนักบินดีดตัวออกจากเครื่องบินเลยคอยดู

“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม” เขาเอ่ยขึ้นฉันก็หันไปมองด้วยความไม่ไว้ใจ นี่จะมาไม้ไหนอีก -_-!

“พี่แค่อยากเข้าห้องน้ำ” เห็นฉันมองด้วยสายตาไม่ไว้ใจมั้งคะเลยเฉลยด้วยรอยยิ้ม

“อ่อ ได้ค่ะ ถ้างั้นเดี๋ยวญ่าพาไปเข้าที่ล็อบบี้จะได้สะดวกไม่ต้องขึ้นลงนะคะ” ฉันหันไปบอกเขาด้วยรอยยิ้มในทันที

เหอะ! มุขตื้น ๆ มุขเด็กอนุบาล คิดจะใช้มุขขอดื่มกาแฟขอเข้าห้องน้ำเพื่อเคลมฉันอีกรอบงั้นเหรอ ไม่มีทาง! ถ้ามุขนี้มันใช้ได้ฉันคงไม่เหลือซิงให้เขาชิงตอนเมาหรอก!

ฉันบอกออกไปเขาก็ไม่ได้พูดหรือพยายามจะขอขึ้นไปเข้าห้องน้ำบนห้องหรอกนอกจากยิ้มมุมปากบาง ๆ แล้วขับรถเข้าไปจอดในที่จอดจากนั้นฉันก็เดินนำเขาเข้าไปข้างใน

“เดี๋ยวญ่าพาไปเข้าห้องน้ำนะคะ” ฉันรีบบอกด้วยท่าทางกระตืนรือร้นที่จะดูแลแขกสุด ๆ แล้วเดินนำเขาไปที่ห้องน้ำตรงล็อบบี้ เดี๋ยวจะส่งเข้าห้องน้ำแล้วชิ่งหนีขึ้นห้องหลังจากจากนั้นทุกอย่างก็จะจบ ที่เหลือฉันก็แค่จัดการธุระของตัวเองอย่างการไปเอารถ ไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน และสุดท้ายคือการพยายามลบแผลที่เกิดขึ้นจากเมื่อคืนกับเมื่อเช้าให้ได้ก็แค่นั้นเอง...

...ปิดปรับปรุง ขออภัยในความไม่สะดวก

“...”

“มันปิดปรับปรุง” รู้แล้วน่า! ก็เดินมาเห็นป้ายสีเหลืองตัวหนังสือสีแดงตัวเบ้อเร้อพร้อมกันจะอ่านตอกย้ำทำไม!

“...ค่ะ”

“ถ้างั้นพี่คงต้องขอขึ้นไปเข้าห้องน้ำบนห้องเราแล้วล่ะ รบกวนด้วยนะครับ” เสียงพี่ฟีนิกซ์ดูสุภาพนะแต่สายตาเขามันดันไม่ใช่เลย -_-!

แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม เลือกให้เธอไม่ไปได้รึเปล่า~

หมายถึงไม่ไปเข้าห้องน้ำบนห้องของฉันน่ะค่ะ -_-! ก็คงไม่ได้สินะ จะพาเขาไปขอเข้าห้องน้ำของพี่พนักงานในคอนโดก็ดูจะน่าเกลียดเกินไปสุดท้ายก็ต้องยอมพาเขาขึ้นห้อง

เฮ้อ~ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันนักหนา ที่ผ่านมาเรารู้จักกันมาก็หลายปี รู้จักกันแบบผิวเผินมาตลอดแต่บทจะต้องเกี่ยวข้องกันด้วยความบังเอิญทำไมมันต้องมีเหตุให้สลัดเขาไม่หลุดแบบนี้ด้วย พี่ฟีนิกซ์คือเจ้ากรรมนายเวรที่มาในรูปแบบเพื่อนพี่ชายแล้วกลายมาเป็นคู่นอนรึไงนะ ต้องใช่แน่ ๆ มีอีหรอบนี้ยังไงก็ต้องเป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉันชัวร์!

ฉันพาพี่ฟีนิกซ์ขึ้นห้องด้วยความจำใจและใจระทึก กลัวเขาทำอะไรฉันมากรู้ไหม แต่คงไม่หรอก ไม่ทำหรอกมั้ง ไม่มีอะไรหรอกวีญ่าทำใจให้สบายอย่าเกร็งอย่าเครียดมันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นอีกแน่นอน รีบพาเขาไปเข้าห้องน้ำที่ไม่รู้ปวดจริงหรือปวดการละครให้จบเถอะเขาจะได้ไปสักที

กริ๊ก!

แอด~

“ห้องน้ำอยู่ข้างในห้องนอนนะคะ เชิญค่ะเดี๋ยวญ่ารอข้างนอก” ฉันเปิดประตูให้เขาเดินเข้าไปก่อนพร้อมกับบอกว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหนพี่เขาจะได้รู้ว่าฉันต้องการให้เขารีบไปเข้าห้องน้ำแล้วก็ไปสักที

“ขอบคุณครับ” พี่ฟีนิกซ์หันมาบอกด้วยรอยยิ้ม แถมครั้งนี้น้ำเสียงยังอบอุ่นมากยังไงก็ไม่รู้ เขาพูดจบก็ยิ้มบาง ๆ ที่ดูไม่เจ้าเล่ห์เลยสักนิดก่อนจะเดินไปห้องน้ำตามทางที่ฉันบอก

“...”

-///-

อย่าเคลิ้มนะวีญ่า ถึงแม้ว่าเขาจะหล่อมาก รวยมาก ดีมากไปหมด เพอร์เฟ็คทุกอย่างทั้งรูปร่าง หน้าตา การศึกษา ฐานะ ชาติตระกูลแต่แกเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเขานะ แกก็มีดีเพราะฉะนั้นห้ามทำตัวเองให้เป็นคุณหนูไฮโซที่เป็นของเล่นของคุณชายไฮโซอีกทีเด็ดขาด!

ห้ามเคลิ้มเด็ดขาดถึงแม้ว่าแกจะแอบชอบเขามาพักหนึ่งแล้วก็ตาม...

#WIYA END

#PHOENIX TALK

กริ๊ก!

ผมเข้ามาในห้องน้ำที่ไม่ได้อยากจะเข้าตั้งแต่แรกเพราะแค่อยากหาเรื่องขึ้นห้องเธอจะได้รู้ว่าอยู่ห้องไหนก็แค่นั้นเ พอเข้ามาก็เลยหยิบโทรศัพท์มาเล่นฆ่าเวลาหลังจากที่ไม่ได้ยุ่งกับมันเลยตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงตอนนี้เพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับอะไรอย่างอื่นที่ น่าสนใจมากกว่า หึ ๆๆ

ติ๊ด!

Bebe

...อยู่แบบนี้นาน ๆ นะ ☺️

Mini Love มือ~

………Bebe อิอิ

TEN ??‍?‍??

………Bebe @TEN ☺️❤️ ห้ามปล่อย

“...” ผมไม่น่าหยิบโทรศัพท์เฮงซวยขึ้นมาดูเลยว่ะ ไม่น่าเลยจริง ๆ

วันนั้นที่เห็นเบเบ้โพสว่าโสดแล้วคุยเล่นกับเพื่อนว่ารอให้ใครก็ไม่รู้มาจีบก็เจ็บมากแล้วแต่พอวันนี้ได้เห็นเธอโพสรูปมือคนสองคนจับมือกันที่ผมจำได้ดีว่ามือเล็ก ๆ นั้นเป็นมือของใครผมก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นหลายเท่าตัว เจ็บมากจนมือที่จับโทรศัพท์กำลังสั่นด้วยซ้ำ

พี่รักเรา

พี่รักเรามากเลยว่ะเบเบ้ ต้องทำยังวะ ต้องทำยังไงถึงจะยินดีที่เห็นเรามีความสุขได้ ต้องทำยังไงพี่ถึงจะมีความสุขบ้าง พี่ต้องทำยังไงวะเบเบ้?

...ผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกจะทำให้พี่มีความสุขหรือทดแทนเราได้รึเปล่า ถ้าได้ที่ต่อให้ได้แค่เสี้ยวเล็ก ๆ ที่พี่จะได้จากเราพี่ก็จะลองดู