EP : 13

“แล้วถ้าญ่าอยากปฏิเสธล่ะ ญ่ามีสิทธิ์ปฏิเสธไหมคะ”

“หึ ๆๆ ได้สิ มันเป็นสิทธิ์ของเรา”

“ถ้างั้น...ญ่าขอปฏิเสธนะคะ”

“โอเค”

“ขอบคุณค่ะ ถ้างั้นญ่ารบกวนพี่ฟีนิกซ์ช่วยออกไปก่อนได้... / แต่เรารู้อะไรไหมว่าคนอย่างพี่ถ้าอยากได้อะไร ให้ตายยังไง...พี่ก็ต้องได้”

“คะ?” เธอเอ่ยออกมาแค่สั้น ๆ พร้อมกับใบหน้าที่เหวอกับสิ่งที่ได้ยิน

“หึ ๆๆ พี่ล้อเล่นน่า”

“คะ?”

“มันเป็นสิทธิ์ของเรา เราไม่โอเคกับพี่ก็ไม่เป็นไร พี่เคารพเราครับ” ผมเอ่ยออกไปก็เห็นว่าน้องไอ้เวลมีสีหน้าดีขึ้นถึงจะแค่นิดหน่อยก็ตาม

“เอ่อ...ค่ะ ถ้างั้นขอไปเข้าห้องน้ำได้ไหมคะจะได้กลับ”

“อื้ม ได้สิ” ผมพยักหน้ารับตกลงอย่างง่ายดายแล้วก็ลุกขึ้นเล่นเอาน้องสาวไอ้เวลสะบัดหน้าหันไปทางอื่นแทบไม่ทันแต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อนอกจากเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วออกไปข้างนอกเพื่อให้เธอได้ใช้เวลาส่วนตัวในห้องนอนของผม

“พี่รอข้างนอกเสร็จแล้วบอกพี่จะเข้ามาแต่งตัวจะได้ไปส่ง” ผมหันไปบอกเธอที่ยังนอนเปลือยแต่มีผ้าห่มคลุมร่างกายจนถึงปลายคางเอาไว้จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องนอนทันที

มันเป็นสิทธิ์ของเธอครับที่จะปฏิเสธข้อเสนอของผม ทุกคนมีสิทธิ์ทำตามความคิดความต้องการของตัวเองทั้งนั้น

...เหมือนผมเองที่มีสิทธิ์ทำตามความต้องการของตัวเองเหมือนกัน

หึ ๆๆ

-เวลาต่อมา-

“ขอบคุณนะคะ” ฉันเอ่ยขอบคุณคนขับที่ขับรถพาฉันกลับมาเอารถที่ร้านอาหารในช่วงบ่าย

“ครับ” เขารับคำฉันก็รีบลงจากรถทันที อึดอัดจะแย่เลยรู้ไหม อึดอัดสุด ๆ ที่ต้องอยู่ใกล้คนที่เพิ่งมีสัมพันธ์ลึกซึ้งทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน

รถแกอยู่ตรงนั้นวีญ่า รีบขึ้นรถเลยเร็ว ๆ ก้มหน้าก้มตาเดินให้เร็วเลยอีหญิง!

ไป ๆๆ อีกสองก้าว!

เยส! ในที่สุดก็ถึงสักที! คราวนี้ล่ะจะได้กลับไปนอน ไม่ ๆ ก่อนไปนอนต้องไปซื้อคุมฉุกเฉินมากินก่อน T^T

หมับ~

หือ...

หมับ~

“...”

อยู่ไหน?

หมับ ๆๆๆ

ฉันความหากุญแจรถในกระเป๋าใบเล็ก ๆ มือเป็นระวิงทั้งที่มองเห็นด้วยตาแล้วว่ามันไม่มีอยู่!

นี่อย่าบอกนะว่ากุญแจรถหาย! ทำไมมันซวยซ้ำซวยซ้อนแบบนี้! เสียตัวฟรี ๆ แล้วยังต้องเสียกุญแจรถที่พวงกุญแจทำจากชวารอฟกี้หนึ่งร้อยเก้าเม็ดอีกเหรอ! นี่มันวันอะไรของแกนะญ่า!

ครืด~

“เป็นอะไรรึเปล่า”

เฮือก!

ฉันสะดุ้งแล้วเงยหน้าจากการพยายามควานหากุญแจรถในกระเป๋าขนาด 4x6 นิ้วที่ใส่โทรศัพท์ยังแทบจะไม่รอดไปมองเขาที่ยังไม่ได้ขับรถออกไป

“ปะ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร พี่ฟีนิกซ์ไปเถอะค่ะ” ฉันจะให้เขารู้ไม่ได้ว่าฉันไม่มีกุญแจรถ ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปโบกแท็กซี่กลับคอนโดก็ได้

“หากุญแจรถไม่เจอเหรอ” เขาถามออกมาเหมือนตาเห็น แต่จะไม่เห็นก็บ้าแล้วญ่าในเมื่อแกยืนล้วงยืนควักกระเป๋าใบเท่าหอยมดอยู่ตั้งนานสองนานไม่ยอมขึ้นรถซะทีแบบนี้ -_-!

“เอ่อ...สงสัยทำหายเมื่อคืน เดี๋ยวกลับไปเอากุญแจสำรองค่ะ ขับรถดี ๆ นะคะ” ฉันรัวพูดบอกเขาแล้วก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อไปหาแท็กซี่ให้เร็วที่สุดแต่เสียงซุปเปอร์คาร์ที่เพิ่งลงมาได้ไม่ถึงสามนาทีก็ดังตามหลังมาเหมือนกัน

“ขึ้นมาวีญ่า”

“ไม่เป็นไรพี่ฟีนิกซ์ ญ่านั่งแท็กซี่กลับดีกว่า”

“ขึ้นมา”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ฉันหันไปบอกแล้วเดินกึ่งวิ่งไปที่ถนนทันที ดีนะที่รถจอดอยู่ด้านหน้าเลยไม่ไกลจากถนนเท่าไหร่ส่วนเขาก็ขับตามมาไม่สะดวกหรอกเพราะทางในร้านมันเป็นวันเวย์

ฉันกระโดดไปหยุดริมฟุตบาทแล้วโบกรถแท็กซี่คันแรกที่ขับมาถึงพอดีเป๊ะ ทุกอย่างมันประจวบเหมาะพอดี เอาวะอย่างน้อย ๆ ในเรื่องแย่ของวันนี้ก็ยังมีเรื่องดีอยู่บ้างนั่นคือการที่ฉันไม่ต้องรอแท็กซี่นาน -_-!

เอี๊ยด!!!

เสียงพี่แท็กซี่เบรกรถได้เบามือเบาตีนมากแต่เอาเถอะให้อภัยเพราะอย่างน้อยก็จอดล่ะวะ ฉันรีบเปิดประตูด้านหลังแล้วโผล่หน้าที่ตอนนี้ไร้เมคอัพแต่เสื้อผ้าเมื่อคืนยังจัดเต็มไปหาพี่แท็กซี่ทันที

“ไปไหนครับ~” เสียงหวานมาเชียวค่ะ แต่ก็เข้าใจนะถึงหน้าสดฉันก็ยังสวยไหมล่ะ ไหนจะชุดที่มันเซ็กซี่มาก ๆ ชุดนี้อีก ใครไม่พูดจาหวานใส่ก็บ้าแล้ว แต่จะว่าไปคนที่เพิ่งได้ฉันก็ไม่ได้พูดหวานใส่เท่าไหร่นะ -_-! แต่จะพูดหวานทำไมในเมื่อแค่คนเมาแล้วได้กัน เฮ้อ~ ลืม ๆ มันไปเถอะวีญ่ามันแค่ฝันร้ายที่อาจจะมีดีบ้างหลายช่วงแต่สุดท้ายก็จบได้ร้ายอยู่ดีก็แค่นั้นเอง T^T

“ไปสา...”

หมับ~

“ว้าย! / ขอโทษนะครับนี่ครับค่าเสียเวลา พอดีเมียผมงอนเลยมาโบกรถเล่น”

ขวับ!

“ฮะ?” ฉันหันไปอุทานด้วยความงงใส่หน้าเขาทันที งอนอะไรแล้วใครไปเป็นเมียเขาตอนไหน!

ปัง!

พี่ฟีนิกซ์ไม่ได้สนใจอาการงงของฉันเลยสักนิด เขาดึงฉันให้ออกห่างประตูแล้วปิดประตูรถแท็กซี่ทันที

“พี่ทำอะไรเนี่ยญ่าต้องขึ้นแท็กซี่นะพี่ฟีนิกซ์” ฉันเสียงแข็งนิดหน่อยเพราะเขาทำบ้าอะไรก็ไม่รู้ฉันกำลังจะขึ้นแท็กซี่เขาไม่เห็นรึไงแต่พอพูดจบแทนที่เขาจะตอบก่อนเขากลับดึงฉันให้เดินตามจนแทบจะเรียกว่าเป็นการลากไปที่รถของเขาเลยด้วยซ้ำ

“พี่ฟีนิกซ์ปล่อย!” ฉันเสียงดังใส่เขาก็หยุดลากแล้วหันมามองดุแต่มือก็ไม่ยอมปล่อยจากแขนฉัน

“สภาพนี้จะถึงห้องไหม?”

“ก็... / อย่าเถียงพี่ว่าถึงเพราะเมื่อคืนเราก็เห็นแล้วว่าไม่ถึง”

“...” กำลังจะอ้าปากเถียงแบบนั้นจริง ๆ ค่ะแต่เขาก็รู้ทันพูดสวนมาก่อนแถมยังเป็นคำพูดที่ทำให้พูดไม่ออกด้วย

“พี่ไปส่งเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจ”

“แล้วจะกลับยังไง?”

“ก็...แท็กซี่” ฉันตอบเบา ๆ เพราะเขาคงไม่ต้องการคำตอบนี้ในเมื่อเขาเพิ่งขัดขวางการขึ้นแท็กซี่ของฉันไปหมาด ๆ

“ไม่ พี่จะพาไปเอากุญแจเอง ไม่ให้ขึ้นแท็กซี่เด็ดขาด”

“แต่... / ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นวีญ่า สถาพแบบนี้ถ้าขึ้นคงไม่ได้เป็นแค่เมียพี่ หรือเราอยากเป็นเมียคนอื่นด้วยรึไง? แต่พี่ไม่ว่ะ เมียพี่...พี่หวง”