EP 5 : วันเกิดวันใจ วันบรรลัยของพรีรตา

...Happy birthday to you

Happy birthday to you

Happy birthday

Happy birthday

Happy birthday to…Preme~

“...ฟู่ว์~”

“วู้ว~ มีความสุขมาก ๆ น้าไอ้พรีมคนสวย~”

“ขอบคุณน้า~” ฉันขอบคุณเพื่อน ๆ ที่จัดงานวันเกิดให้ในผับ มันสนุกมาก~ มีคนมาชนแก้วเต็มไปหมดเลย อ้อ! เจ้าของงานฮอตมากด้วยนะคะ ขนาดไม่ได้แต่งตัวแซ่บ ๆ เหมือนคนอื่น ฉันใส่แค่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวที่เพื่อนเตรียมไว้ให้ มันไม่โป๊เลยเห็นร่องอกแค่นิดเดียวแต่น้องพรีมดันมีหนุ่ม ๆ มาขอเบอร์เยอะแยะเต็มไปหมด ก็อย่างว่า...ไอ้พรีมมันสวย โฮ๊ะ ๆๆๆ ^o^

“พรีม~”

“ว่า~”

“กินเค้ก~” ปิ๊งรักที่เรียกฉันพูดจบก็ป้อนเค้กเข้ามาในปากฉันทันทีแล้วหลังจากนั้นเพื่อน ๆ ในกลุ่มก็รุมป้อนเค้กเจ้าของวันเกิดกันคนละคำสองคำซึ่งน้องพรีมคนนี้ก็ไม่อิดออดที่จะรีบน้ำใจเพราะเค้กวันเกิดก้อนแรกในชีวิตมันอร่อยมาก~

ยิ่งกินเค้กหวาน ๆ กับเหล้าขม ๆ นี่นะ ครั้งแรกในชีวิตเลยค่ะทำไมมันอร่อยแบบนี้~

-เวลาต่อมา-

“โชน~ แก๊ว~”

“พรีม ๆ พอแล้วแก”

“อื้อ~ พออารายก๊อน~ หล้าวยางเหลือ~ เอิ๊ก~”

“เฮ้อ~ เอาไงดีปิ๊ง ชวนมันกลับจนล้าแล้วเนี่ย”

“เอาไง ลากไปส่งไง”

“ลากคราย~”

“ลากแกนั่นแหละไอ้พรีม มาเลยผับปิดแล้ว”

“อื้อ~ ยางม่ายปีด~”

“พรีมอย่างี่เง่ามาเลยแก”

“อื้อ~ ป่อย~”

“พรีม~ แกจะทิ้งตัวเพื่อ”

“ปล่อยเลยครับ”

ขวับ!

OoO / OoO

“อื้อ~ ป่อย~ กินต่อ ๆๆ”

“ปล่อยเลยครับ”

“อะไรนะคะ?”

“ปล่อยแขนยัยนี่เลย”

“พี่...พี่เป็นใครคะ มา...มาสั่งอะไรพวกหนู”

“เป็นผู้ปกครองของเพื่อนน้อง”

“ฮะ! / ฮะ! ยะ อย่าบอกนะคะว่านี่คือคุณเพลิงนรก เอ้ย! คุณเพลิง”

“...เพลิงนรก?” ผมไม่ได้หูฝาด ไม่ได้แปลกใจที่โดนเรียกว่าเพลิงนรก แต่ไม่คิดว่ายัยบ้านนอกของแม่จะกล้าเรียกผมด้วยคำนี้ให้เพื่อนฟัง?

ผมมองหน้าเพื่อนเธอสองคนที่น่าจะเป็นตัวตั้งตัวตีของงานวันเกิดบ้า ๆ บอ ๆ แล้วมองไปที่คนกลาง โดนหิ้วปีกสภาพจะล้มลงไปกองเป็นผักที่พื้นยังกล้าอ้าปากบอกว่าเหล้าเหลือ

...เดี๋ยวจบจากที่นี่ได้โดนดีแน่ยัยบ้านนอก

“เอ่อ คือ...สวัสดีค่ะคุณเพลิง~ ได้ยินพรีมเล่าให้ฟังมาตั้งนานว่าคุณเพลิงหล่อมาก~ ใจดีมีเมตตามาก~ พวกเราสองคนเพิ่งมีโอกาสได้เจอตัวจริง หล่อสมคำล่ำลือเลยค่ะ ^^ หนูชื่อปิ๊งรักนะคะ ส่วนนี้กีวี่ค่ะ”

เหอะ ๆๆ หล่อสมคำล่ำลือ? ล่ำลือจากใครวะ จากยัยบ้านนอกขี้เมานี่น่ะเหรอ สาบานว่าจะเอาผมไปชมว่าหล่อ ผมว่าขุดผมไปด่ามากกว่า ไม่รู้ว่าคบเพื่อนสองคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่มัธยมหรือมหาลัยแต่ผมว่าน้องเขาคงรู้เรื่องที่ผมใช้ถุงยางอนามัยเปลืองตั้งแต่วันแรกที่คบกันเป็นเพื่อนแล้วล่ะ

“ขอบคุณครับ โอกาสหน้าคงได้คุยกันมากกว่านี้แต่วันนี้พี่ขอพาพรีมกลับก่อน”

“คือ...ได้ค่ะ ถ้างั้นวี่กับปิ๊งรบกวนด้วยนะคะพี่เพลิง”

“ครับ กลับได้แล้ว...พรีม” อ่าส์! พูดชื่อยัยนี่แล้วรู้สึกหนักที่ปากยังไงก็ไม่รู้ว่ะ

ผมขยับไปรับยัยบ้านนอกขี้เมาจากเพื่อนเธอ อย่าว่าแต่ยืนเลยปัญญาจะตั้งหัวให้ตรงยังไม่มี มันน่าทำโทษยังไงดี? กระทืบให้เหล้าทะลักออกมาซะดีไหมวะ...โมโหฉิบหาย

“อือ~ นี่คราย~” แค่ผมจับแขนก็โงนเงนมองหน้าผมแล้วก็ถาม กลิ่นเหล้าหึ่งจนแทบอ้วก

“เงียบแล้วกลับได้แล้ว” ผมดุเบา ๆ ข่มใจแทบตายเพราะไม่อยากให้คนอื่นเห็นผมปฏิบัติกับยัยบ้านนอกไม่ดีทั้งที่ความจริงผมเดือดตั้งแต่ 3 ทุ่ม!

“...อ๋อ~ นึกว่าคราย~ ที่แท้ก้อคูนเพิงนาโร๊ก~”

...อย่าพ่นไฟนะไอ้เพลิง อย่างน้อยก็ตอนนี้

“กลับ”

“อื้อ~ หล้าวยางเหลือ~ เอิ๊ก~”

...โดนแน่ยัยบ้านนอก อยากกินมากพรุ่งนี้จะจับเหล้ากรอกปากให้ท้องแตกตายไปเลย

“กลับได้แล้วพรีรตา”

“อื้อ~ ยางม่าย...อื้อ~”

“ว๊าย!”

“กลับกันดี ๆ นะครับ” ผมบอกเพื่อนเธอแค่นี้แล้วเดินนำออกมาทันที

...ตัวหนักฉิบหายเลยว่ะ!

ตัวแค่นี้มันไปหนักอะไรวะ หนักเหล้าในท้องรึไงยัยบ้านนอก!

“อื้อ~ ป่อย~”

“หุบปาก” ผมบอกเบา ๆ ไม่สนว่าจะได้ยินไหมแต่ก็พูดออกไปเพื่อระบายอารมณ์โมโหของตัวเอง...

-เวลาต่อมา-

“ลงมา!”

“อื้อ~”

“ลง!”

“อะไรตาเพลิง เกิดอะไรขึ้น...ว๊าย! ทำไมน้องอยู่สภาพนี้ล่ะลูก!”

“ผมต้องถามแม่ดีกว่าว่าทำไมให้ไปเที่ยวผับกับเพื่อน” ผมหันไปถามแม่เพราะพอออกจากผับผมก็โทรกวนท่านกลางดึก บอกให้ลงมารอดูอะไรดี ๆ เล่นเอาแม่ตกอกตกใจเพราะไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรพอมาถึงกลางดึกแม่ก็เลยรีบเดินมาหาถึงหน้าบ้านนี่ไง

ผมพูดกับแม่เสร็จก็ถอยหลังออกห่างจากรถเพื่อให้แม่มองเห็นสภาพยัยสุดที่รักของท่านให้เต็มตายิ่งขึ้น

“ตาย ๆๆ ยัยหนูพรีม ทำไมเมาเละแบบนี้ลูกเอ้ย”

“เอาเข้าไปข้างในก่อนเถอะครับ แล้วแม่กับผมเรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน”

“เคลียร์? เคลียร์อะไรจ้ะลูกรัก” แม่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่ผมไม่ใช่เด็ก

“หึ! ก็เคลียร์เรื่องที่แม่อนุญาตให้เด็กในปกครองของผมไปเที่ยวผับทั้งที่ผมไม่อนุญาตนี่ไง”

“ก็...น้องก็แค่อยากไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ทีลูกยังไปได้เลยลูกรัก น้องอายุยี่สิบแล้วนี่จ้ะ” แม่ยิ้มอ่อน ๆ แต่ผมไม่ขำด้วย ยิ่งได้ยินเหตุผลของแม่ผมก็ยิ่งโมโห

“แล้วยัยนี่ของแม่เคยไปเหรอ? แม่รู้ไหมว่าเพื่อนที่ไปมีแต่ผู้หญิง ถ้าใครเข้าไปทำอะไรจะช่วยกันยังไง ปัญญาแค่จะเอายัยนี่กลับยังทำกันไม่ได้ เหล้าเคยกินไหมก็ไม่เคย ถ้าผมไม่ไปแล้วคนของผมจะเป็นยังไง! หรือจะเอากลับมาดูเองไหมครับ อายุยี่สิบแล้วนี่ ไม่ต้องฝากให้ผมดูแลแล้วก็ได้ถ้าไม่คิดจะฟังผมเลย!”