EP 6 : ไม่อยากกิน

“...”

“มองทำไม?”

“...” คำถามทำให้ฉันรีบหลบตาเขาแทบไม่ทัน

“ตาเพลิงพอแล้วลูกแม่ขอร้อง”

“แม่จะขอร้องผมทำไม เด็กแม่อยากดื่มเหล้ามากผมก็จัดให้แล้วนี่ไง”

“...”

“เพลิง มันคนละอย่าง”

“มันก็อย่างเดียวกันนั่นล่ะครับ ไม่ต้องก้มหน้า กินเข้าไปเดี๋ยวนี้พรีรตา”

“...พรีมกินไม่ไหว” ฉันยังก้มหน้ามองมือตัวเองเหมือนเดิมแล้วตอบด้วยเสียงที่สั่นเครือ

“จะไม่ไหวได้ไงวะยังไม่ได้ดื่มสักแก้ว” ใช่ ยังไม่ได้ยกเหล้าที่เขารินใส่แก้วช็อตมาเป็นสิบ ๆ แก้วเข้าปากเลยสักแก้วแต่ที่อยู่ในท้องตั้งแต่เมื่อคืนมันทำให้ไม่ไหวไง...โง่รึไงวะ -_-!

“พรีมแฮงค์นี่คะคุณเพลิง”

“หึ! กินเข้าไปไม่ต้องพูดมาก เมื่อคืนยืนไม่อยู่ยังอ้าปากร้องหาเหล้าอยู่เลย”

“...” ไอ้คนใจโฉด

“กิน!”

“ตาเพลิงแม่ขอร้องล่ะ อย่าเล่นแรงแบบนี้น้องเป็นแค่เด็กผู้หญิง”

“เป็นแค่เด็กผู้หญิง? แต่เมื่อคืนแม่บอกผมเองนี่ครับว่ายัยนี่อายุยี่สิบแล้ว ไม่เด็กแล้วครับแม่ อีกสองปียัยนี่ก็เรียนจบ อีกไม่กี่ปีก็มีผัวแล้ว เผลอ ๆ อาจจะมีแฟนมีผัวปีนี้เลยด้วยซ้ำ เด็กตรงไหน?”

“โอ๊ย~ ฉันจะเป็นลม~”

“ป้านอมพาคุณแม่ไปพักทีครับ” อย่านะคะป้านอม อย่าพาคุณหญิงป้าไปจากที่ตรงนี้เด็ดขาด T^T

“เอ่อ... / ไปพักอะไร แม่ไม่ได้เป็นอะไร หยุดเลยตาเพลิง อย่าทำโทษน้องแบบนี้” ฮือ~ ขอบพระคุณคุณหญิงป้ามาก ๆ เลยค่ะ เสาหลัก เสาเข็มหนึ่งเดี๋ยวในเมืองหลวงของหนู _//\\_

“ถ้าให้ผมหยุดทำโทษตรงนี้มันก็แค่หยุดชั่วคราว กลับคอนโดผมก็ทำโทษเด็กแม่อยู่ดี หรือถ้าไม่อยากให้ผมทำโทษก็เอาคืนไป ไม่ต้องให้มายุ่งเกี่ยวกับผม”

“...” เห็นฉันเป็นผักเป็นปลารึไง คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ แต่ก็ดีคืนให้คุณหญิงป้ามาเลยไม่ต้องดูแล! อยากออกมาจากเขาเต็มแก่ตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่กรุงเทพวันแรกแล้วไม่รู้รึไง!

“กินเดี๋ยวนี้พรีรตา จะกินที่นี่ให้จบหรือไปกินต่อที่คอนโด?”

“...พรีมดื่มเพียวไม่เป็น” ฉันตอบเบา ๆ ให้ตายยังไงก็ไม่กินเหล้าพวกนี้เด็ดขาด เหล้าอะไรก็ไม่รู้

“เพียวไม่เพียวก็เหล้าเหมือนกัน กิน!” เขาตะคอกเสียงดังฉันเลยสะดุ้ง น้ำตาคลอพร้อมกับมองไปที่เขา

“...พรีมกินไม่เป็นนี่คะคุณเพลิง เมื่อคืนพรีมผสมน้ำโค้ก”

แหมะ~

จนได้ น้ำตาไหลออกมาจนได้

“โอ๊ยตาย~ อย่าร้องลูก ไม่เอา ๆ ไม่ร้อง”

“...ฮึก!” พอคุณหญิงป้าปลอบฉันก็สะอื้นออกมาทันที

“...” เขาไม่พูดอะไรเอาแต่มองฉันด้วยสายตาเกรี้ยวกราด กินหัวได้ก็คงกินหัวไปแล้ว

“ไม่ร้องลูกไม่ร้อง ป้าอยู่ตรงนี้ไม่ต้องกลัวนะลูกนะ”

“หึ! โอ๋กันเข้าไป มีครั้งต่อไปฉันจะจับเหล้ากรอกปากเธอเอง แล้วจำไว้ ถ้าเตือนอะไรบอกอะไรแล้วไม่ฟังก็ไม่ต้องอยู่ด้วยกัน มาจากที่ไหนก็กลับไปอยู่ที่เดิม!” เสียงกร้าวดังก้องไปทั่วห้องโถงของบ้านใหญ่ก่อนที่เขาจะหุนหันเดินออกไปโดยที่ทุกคนในนี้ได้แต่เงียบกันหมดรวมถึงคุณหญิงป้า เพราะเราต่างก็รู้ดีว่าเวลาที่เขาโกรธจริง ๆ คุณเพลิงน่ากลัวแค่ไหน...

“ไม่เป็นไรนะลูก ไม่เป็นไรนะ” พอเขาเดินออกไปคุณหญิงป้าก็ตรงเข้ามากอดฉันไว้ทันที ฉันก็กอดท่านแน่นเพราะท่านคือที่พักพิงเดียวที่ฉันมี

“อย่าโกรธพี่นะลูก พี่เพลิงแค่เป็นห่วงหนูมาก” ฉันผละออกคุณหญิงป้าก็เช็ดน้ำตาให้พร้อมกับเอ่ยคำพูดนี้

“...ค่ะ” ฉันตอบได้แค่นี้แหละถึงในใจจะคัดค้านคำพูดของท่านแทบตายก็ตาม

ห่วงเหรอ? ไม่มีทางหรอก โกรธที่คนรับใช้ส่วนตัวอย่างฉันกล้าขัดคำสั่งต่างหาก

#PREME END

#PLERNG TALK

ตุ๊บ!

“...ไร้สาระฉิบหาย” ผมมองซากครีมขาว ๆ ในถังขยะก่อนจะชักเท้าออกจากที่เหยียบเพื่อให้ถังขยะมันปิดแล้วเดินออกมา

“ไม่ได้อยากไปผับหรอกค่ะแต่พรีมไม่เคยมีวันเกิด ไม่เคยเป่าเค้ก นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนจะจัดงานวันเกิดให้ เข้าใจไหมคุณเพลิง มันไม่ได้เกี่ยวว่าจัดในผับพรีมถึงอยากไปต่อให้เพื่อนจัดให้พรีมในป่าช้าวัดหนองอีแร้งบ้าบอของคุณเพลิงพรีมก็อยากไปอยู่ดี!”

ผมไม่หน้าหลงผิดหน้ามืดตามัวแอบสงสารยัยบ้านนอกนั่นที่เกิดมาไม่เคยมีงานวันเกิด ไม่เคยเป่าเค้กเลยสักนิด ไร้สาระ เสียเวลาแล้วยังเสียสุขภาพจิตฉิบหาย

-วันต่อมา-

แอด~

“...”

“...สวัสดีค่ะ” ฉันเปิดประตูคอนโดเข้าไปก็เจอสายตาอำมหิตของคุณอัคนีทันที

^^

เจอหน้าแบบนี้ก็ยิ้มสู้สิคะจะไปนั่งดราม่าตีหน้าเศร้าเหมือนเมื่อวานได้เหรอ นี่คุณเพลิงนะไม่ใช่คุณหญิงป้าที่จะมาเอ็นดูพรีรตา

“มาทำอะไร? เก็บของ?”

“มาทำกับข้าวให้คุณเพลิงสิคะ”

“หึ!”

“อยากทานอะไรดีคะเจ้านาย”

“กินเหล้า”

“โหยคุณเพลิง~” นี่ไม่ใช่การประชดประชันแต่มันคือการกัดต่างหากล่ะ

“ไปทำของโปรดของคุณเพลิงดีกว่า ครัวจ๋าพรีมมาแล้ว~” ฉันตีเนียนไม่สนใจแล้วก็เดินกึ่งวิ่งทำท่าทางเหมือนสาวน้อยกระโปรงบาน ๆ ลายสตอวแบรี๊~ เดินกระโดดโลดเต้นไปตามทุ่งหญ้าสะวันนา เอ้ย! ทุ่งดอกลาเวนเดอร์ต่างหากล่ะ

เอาล่ะ! ถึงจะไม่อยากอยู่ที่นี่เลยสักเปอร์เซ็นต์เดียวแต่เพราะชีวิตไม่ได้เลือกได้ขนาดนั้นต่อให้จะสวยมากก็ตามเพราะฉะนั้นสู้เขาพรีรตา ทนความประสาทแดกของอีตาคุณเพลิงนรกมาได้ตั้งหลายปีถ้างั้นก็มาทนกันอีกสักนิดเถอะ สองปีกว่า ๆ ไม่นานหรอก...มั้ง -_-!

“...อะไร?” ฉันกำลังเตรียมของทำกับข้าวแล้วก็เคลียร์ของที่คุณเพลิงนรกทำนรกอะไรไว้ในครัวก็ไม่รู้ แค่สั่งข้าวมากินทำไมต้องทำให้ครัวมันรกขนาดนี้! ที่ครัวมันรกเพราะจงใจจะแกล้งฉันชัด ๆ ในเมื่อปกติเขาเป็นคนเจ้าระเบียบและสะอาดกว่าฉันเก้าร้อยเปอร์เซ็นต์!

แต่พักเรื่องรก ๆ ของครัวเอาไว้ก่อนเพราะสิ่งที่อยู่ในถังขยะทำฉันสงสัยมากกว่า

ครีมขาว ๆ ที่กระจายอยู่ในถังขยะกับถาดกลม ๆ ที่คว่ำอยู่มันดูคุ้น ๆ นะคะ เหมือน เค้ก เลย

“...” ฉันมองพิจารณาจนแน่ใจแล้วก็รีบเดินกลับไปหาคุณเพลิงทันที

“คุณเพลิงซื้อเค้กมาเหรอคะ” ฉันเอ่ยถามเขาที่ไม่ได้สนใจตั้งแต่แรกว่าฉันเดินมาก็ละสายตาจากโทรศัพท์ปลายตามามองนิดหน่อย

“อืม” คำตอบสั้น ๆ ทำให้ใจฉันเต้นแรงขึ้นมานิดหน่อย อย่าบอกนะว่า...

“...ซื้อมาให้พรีมเหรอ”

“อืม” มะ ไม่จริงอ่ะ เป็นไปไม่ได้ คุณเพลิงนี่นะจะซื้อเค้กวันเกิดมาให้

“เรื่องจริงเหรอคะ” ฉันถามเพราะไม่แน่ใจจริง ๆ หน้าตาที่ดูรำคาญฉันตลอดเวลาก็เลยหันมามองแล้วจ้อง

“แล้วทำไมถึงคิดว่าไม่จริง เห็นในถังขยะมันเป็นขี้มากกว่าเค้กรึไงวะ”

“...” หยาบช้า

ไม่ซึ้งแล้ว ซึ้งไม่ลง

“ก็แค่ถามให้แน่ใจเอง ไม่อยากจะเชื่อนี่คะว่าคุณเพลิงจะซื้อเค้กวันเกิดมาให้พรีม แล้วคุณเพลิงทิ้งทำไม”

“เก็บไว้ทำไมเธออยากกินเหล้ามากกว่ากินเค้กก็กินไปสิวะ”

“ก็... / ไป ๆๆ รำคาญ แค่ผ่านร้านเค้กเลยซื้อให้เธอเอาไปกินกับแม่บ้านที่บ้านแค่นั้นแหละ เวทนา”

“...”

“ไปทำกับข้าวไป พูดมากรำคาญว่ะ อยู่เงียบ ๆ คนเดียวก็ดีอยู่แล้วมาทำห่าอะไร”

“ชิส์!” อยากอยู่ด้วยตายแหละ!

ฉันสะบัดหน้ากับตูดกลับไปทางเดิมพร้อมกันความรู้สึกดีที่เขาเอาเค้กทิ้งไป ทิ้งนั่นแหละดีจะไม่ได้ต้องกินเค้กวันเกิดที่คนรวยเวทนาเลยซื้อมาให้!

-วันต่อมา-

“แก~”

“ว่า”

“พี่เพลิงหล่อมาก~”

“...พี่เพลิง?”

“อื้อ” กีวี่พยักหน้ารับแล้วก็ยิ้มจนตาหยี ไม่ใช่แค่กีวี่หรอกปิ้งรักก็เช่นกัน รายนั้นยิ่งแล้วใหญ่เพราะเป็นติ่งซีรีส์กับนิยายรักเห็นคนหล่อไม่เคลิ้มเป็นไปไม่ได้ แต่ก็เข้าใจนะคะหล่อแบบต้องยกมือสาธุขนาดนั้นใครเจอครั้งแรกจะไม่ตะลึง

“เขาด่าว่าไงบ้างล่ะ วันนั้นเมาจำไม่ได้”

“ด่าอะไร ไม่ด่าเลยสักคำแกงี่เง่าไม่ยอมกลับพี่เขาก็แค่บอกให้กลับบ้านแถมยังอุ้มแกจากในผับไปขึ้นรถเองด้วย” ปิ้งรักรีบบอก

“ฮะ?” คุณเพลิงนี่นะอุ้มฉัน

“จริง ๆ อุ้มแบบเดินตัวปลิวเลย แข็งแรงมาก อิจฉาแกมากเลยพรีม~” >///<

“..” เหอะ ๆๆ ต่อหน้าคนอื่นเลยต้องอุ้มสินะ ถ้าไม่มีคนอื่นพรีรตาโดนลากคอแน่นอน แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็คืออาการของเพื่อนสนิททั้งสองคนที่กำลังแสดงออกมาตอนนี้เลย

“อย่าบอกนะว่าเห็นแค่ความหล่อก็แอบปลื้มคุณเพลิงเลย” ฉันถามเพื่อนตรง ๆ กีวี่มันก็รีบพยักหน้ารับ

“ปลื้มสุด ๆ ไปเลยพรีมจ๋า~” เฮ้อ~ ฉันกรอกตามองบนทันที

“แก เขาเป็นคนที่นิสัยไม่ดีมาก ความหล่อมันแค่มายาจำไว้”

“ไม่จำ ความหล่อไม่ใช่มายา ความหล่อตรงหน้าคือของที่กินได้แล้วก็กินแซ่บด้วยจ้ะเพื่อนรัก ว่าแต่...อยู่ใกล้พี่เขามาตั้งนานไม่อยากกินบ้างเหรอแก ไม่ใช่แค่หล่อมากนะแต่หุ่นพี่เพลิงแซ่บมาก~ ถ้าเป็นฉันนะได้อยู่ด้วยทุกวันฉันคงอ่านกินเขาจนบุกเข้าไปปล้ำให้มันจบ ๆ ไปเลย”

“พอ ๆๆ อย่าถามอะไรแบบนี้อีก” ฉันรับไม่ได้เลยรีบยกมือเบรค ทำท่าทางขนลุกตอนเบรคเพื่อนด้วย

“ไม่อยากกินบ้างเหรอ?"

กินเขาน่ะเหรอ?

อยากกินผู้ชายที่ลากผู้หญิงมากินตับ ใช้ถุงยางอนามัยครั้งละไม่ต่ำกว่า 3 ชิ้นคนนั้นน่ะเหรอ อยากกินผู้ชายที่พ่นอสุจิใส่ถุงยางอนามัยที่อยู่ในตัวผู้หญิงคนแล้วคนเล่าแบบนั้นน่ะนะ?

อี๋~

...ขมคอ!