EP 4 : สั่งห้าม

“ไงเพื่อน~ ทำไมวันนี้มาสายจังเลย”

“เกิดปัญหานิดหน่อยน่ะ” ฉันบอกกีวี่เพื่อนสนิทที่ทักทายหลังจากที่ฉันแอบย่องเข้าห้องเรียนจากประตูหลัง สายมากค่ะ สายไปเกือบ 2 ชั่วโมง -_-! ดีนะอาจารย์เขาเช็คชื่อท้ายคาบเรียนไม่งั้นได้มีชื่อว่าขาดแน่นอน

“เป็นไรอ่ะ”

“ทำครัวเกือบไหม้” ฉันกระซิบตอบคราวนี้พอได้ยินคำตอบเพื่อนสาวของพรีมก็ทำตาโต

“อีกแล้วเหรอ?”

“อือ” ฉันพยักหน้ารับแต่ถามว่าตอนนี้รู้สึกผิดไหม ก็ไม่นะ รู้สึกผิดทำไมก็คุณเพลิงนรกเป็นต้นเหตุของเพลิงในครัวไม่ใช่พรีรตาคนนี้โดยตรงซะหน่อย

“เออพรีม”

“อือ”

“คุณเพลิงอะไรของแกนี่หล่อมากไหม อยากเห็นหน้านานแล้ว” กีวี่รู้ว่าฉันอยู่กับคุณเพลิง ฟังฉันด่า เอ้ย! บ่นถึงนายเหนือหัวอยู่บ่อย ๆ แต่ฉันไม่เคยเอารูปให้ดูหรอก แค่บอกว่าหล่อครั้งเดียวส่วนมากจะเอาเขามานั่งด่า เอ้ย! บ่นมากกว่า

“หล่อ...มาก” แล้วสันดานก็เสียมากเช่นกัน

“ขอดูรูปหน่อย”

“ไม่มี” ไม่เคยถ่ายรูปด้วยกันจะมีได้ไง

“ถ้างั้นขอเฟสบุ๊คไอจีเขาทีจะเข้าไปส่อง”

“เขาไม่เล่นนะ” น่าจะไม่แหละไม่รู้เหมือนกัน อยู่ด้วยกันแต่คนละชั้นลำพังคุยกันแต่ละวันยังแทบจะกินหัวแล้วจะติดตามกันไปเพื่อ...

“โหย~ แล้วทำยังไงจะได้เห็นหน้า ไม่มีรูปเขาจริง ๆ อ่ะ”

“ไม่มีจริง ๆ”

“อะไรของแกวะพรีม แกอยู่กับคนที่แกบอกว่าหล่อมากแต่แกไม่มีรูปเขาให้ดูเลยนี่นะ”

“อือ ก็เป็นแค่ผู้อาศัยร่วมกันไม่ได้เป็นญาติพี่น้องกันซะหน่อยจะถ่ายรูปไว้เพื่อ”

“...” กีวี่จ้องฉันด้วยสายตาที่เหมือนจะด่าว่า อีขี้โม้ เลยแฮะ ซึ่งฉันยอมให้เพื่อนคิดว่าฉันโกหกไม่ได้แน่นอนมันจะทำให้ภาษีความน่าเชื่อถือของเราหายไป

“ไม่ได้โกหก หล่อจริง ๆ แต่ไม่มีรูปเขาไง”

“ไม่อยากจะเชื่อเลย”

“เชื่อเถอะ จะให้เอาเวลาตอนไหนไปถ่ายรูปคู่อ่ะวี่ แค่หายใจร่วมกันก็จะกินหัวกันอยู่ทุกวันแล้ว”

“เฮ้อ~ แอบถ่ายมาให้ดูหน่อยดิ อยากเห็น”

“โน ๆๆ ไม่มีทาง เราไม่มีทางยอมให้โทรศัพท์ของเรามีรูปคุณเพลิงเด็ดขาดเพราะโทรศัพท์ของเราจะกลายเป็นเครื่องรางความซวยของชีวิต”

“ใจร้าย แล้วถ้าให้แกเปรียบเทียบความหล่อของคุณเพลิงให้ฉันฟังล่ะ เอาแบบไม่อคตินะ เขาหล่อประมาณไหน ขอนิยายความหล่อหน่อย” ท่าทางกีวี่มันจะอยากเห็นจริง ๆ นะคะ แต่ถึงเพื่อนไม่เน้นคำว่าไม่อคติฉันก็ไม่โกหกหรอกเพราะฉันยอมรับมาตลอดว่าคุณเพลิงหล่อมาก~ หล่อแบบหล่อบรรลัยไปเลย

“ก็หล่อแบบ หล่อตั้งแต่ชาตินี้ถึงชาติหน้าอ่ะ นึกออกไหม”

“โห~ ยิ่งพูดยิ่งอยากเห็น ขอไปหาที่คอนโดได้ไหมคะ~”

“ฮ่า ๆๆ ได้ค่ะ แต่ไปทำตัวให้สวยกว่านี้อีกสักนิดก่อนนะคะเพื่อน เสร็จแล้วก็ไปล่อไอ้คุณเพลิงที่ผับหรู ๆ สักที่ถ้าเข้าตาเดี๋ยวก็ได้ไปเอง เขาจะพาแกไปด้วยความเต็มใจเลยล่ะ แต่หลังจากนั้นแกต้องกลับเองนะจ้ะ และที่สำคัญอย่าคิดจะทิ้งเสื้อผ้าไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของเพราะคนลำบากคือฉันคนนี้ที่ต้องเอาไปทิ้ง”

เพี๊ยะ!

“ไอ้บ้าพรีม!”

“ฮ่า ๆๆ เรียน ๆๆ” ฉันขำเกือบจะดังแล้วก็หันไปสนใจอาจารย์แทน แต่ที่พูดเมื่อกี้ไม่ได้ล้อเล่นนะคะ กีวี่มันสวย สไตล์นางแบบหน้าตาเฉี่ยวเก๋ถ้าแต่งตัวแซ่บ ๆ แพง ๆ อีกนิดนี่ก็คือไทป์คู่นอนของคุณเพลิงนรกเป๊ะเลยล่ะ

-หลายวันต่อมา-

“คุณเพลิง”

“อืม มีไร” มองหน้าสิวะนั่งจ้องรูปผู้หญิงใส่บิกินี่ในจอแท็บเล็ตอยู่ได้ -_-

“วันศุกร์พรีมจะขอไปเที่ยวกับเพื่อนนะคะ”

“เที่ยวไหน ต่างจังหวัดเหรอ”

“เปล่า ถนนข้าวสารค่ะ” ฉันตอบปุ๊บคุณเพลิงนรกก็ละสายตาจากหน้าอกผู้หญิงมองฉันทันที

“จะเที่ยวร้านเหล้า”

“อาฮะ” ฉันพยักหน้ารับ

“อายุเท่าไหร่แล้ว”

“สิบเก้าค่ะแต่วันศุกร์นี้ยี่สิบพอดีเป๊ะ!” ฉันตอบด้วยความมั่นใจว่าอีกสามวันข้างหน้าตัวเองผ่านการ์ดหน้าประตูร้านเหล้าทุกร้านทั่วราชอาณาจักรได้แน่นอน อิอิ

“จะไปฉลองวันเกิดว่างั้น?”

“ใช่แล้วค่ะ เพื่อนมันอยากพาพรีมไปฉลอง ขอไปนะคะคุณเพลิง พรีมไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลย”

“เดี๋ยวก็ใจแตก ยิ่งบ้านนอก ๆ อยู่ด้วย”

“โหคุณเพลิง พรีมอยู่กรุงเทพมาหลายปีแล้วเหอะ แค่ไปเที่ยวผับกับเพื่อนครั้งแรกในชีวิตจะเป็นอะไร อายุยี่สิบแล้วด้วย”

“ยี่สิบปุ๊บจะเข้าผับปั๊บ เกินไป” เขาพูดแค่นั้นแล้วส่องไอจีผู้หญิต่อ เห็นแล้วโคตรหมั่นไส้เลยว่ะ

“คนนั้นชื่อน้องอลิเซีย อายุ 17 มีรูปเช็คอินร้านเหล้าแล้วก็ใส่บิกินี่ถ่ายรูปในปาร์ตี้ริมสระประจำ เผื่อคุณเพลิงไม่รู้ค่ะ” ฉันชะโงกหน้าไปมองหน้าจอของเขาแล้วก็เสนอหน้าพูดคุณเพลิงนรกเลยหันมามองตาขวาง

“เสือก”

“ชิส์! ไม่ได้สาระแนแต่แค่จะบอกว่าผู้หญิงที่คุณเพลิงดูรูปเซ็กซี่ ๆ ของเขาอยู่อายุน้อยกว่าพรีมตั้งเกือบสามปีแต่เขาเข้าผับได้แล้วนะ”

“อืม” เขาเปล่งเสียงในลำคอแล้วก็สไลด์หน้าจอโทรศัพท์ดูรูปต่อไปซึ่งจังหวะมันเป๊ะเพราะเป็นคลิปที่น้องเขาแต่งตัวเซ็กซี่มาก~ กำลังโยกตัวอยู่ในผับและคุณเพลิงนรกก็ดูคลิปนั้นใหญ่เลยค่ะ เห็นแบบนี้พรีมก็ยิ้มสิคะ

“ตกลงคุณเพลิงอนุญาตนะคะ”

“ไม่”

“เอ้า! ทำไมล่ะ”

“ไม่ได้ เดี๋ยวแม่ด่า ไปไกล ๆ ไปขี้เกียจคุยด้วย”

“โห~ คุณเพลิงใจร้ายมาก ทำร้ายจิตใจลูกนกลูกกา”

“วันเกิดก็ตื่นมาใส่บาตรแล้วก็นึกถึงพระคุณพ่อแม่สิวะ ไปเที่ยวผับกับเพื่อนทำห่าอะไร เพื่อนมันเบ่งเธอออกมาเหรอ?”

“...” ไอ้คุณเพลิง! หมดคำจะพูดเลย!

“ทีตัวเองยังไปได้บ่อย ๆ เลย สิทธิของคนน่ะรู้จักบ้างไหม”

ขวับ!

“เถียง?”

...^^

“ออกความคิดเห็นค่ะ”

“ไปไกล ๆ รำคาญ”

“...”

“ไป”

“...เหอะ!” สุดท้ายฉันก็ต้องสะบัดหน้ากลับห้องต่อให้ในใจจะไม่พอใจแค่ไหนก็ตาม!

“วันเกิดก็ตื่นมาใส่บาตรแล้วก็นึกถึงพระคุณพ่อแม่สิวะ ไปเที่ยวผับกับเพื่อนทำห่าอะไร เพื่อนมันเบ่งเธอออกมาเหรอ?”

ตัวเองก็ไม่ใช่พ่อแม่เหมือนกันเหอะคุณเพลิง ทำไมต้องมาสั่ง!

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

ติ๊ด!

(ว่าไงลูก)

“คุณป้าขา~”

-สามวันต่อมา-

“คุณเพลิง”

“อะไร”

“...ไม่ให้ไปจริง ๆ เหรอคะ”

“ไปไหน?” เขาที่นั่งเอาเท้าพาดมาบนโต๊ะอาหารแล้วเอนหลังจิบกาแฟในยามเช้าที่ฉันยื่นให้ถึงมือถามทันทีส่วนฉันที่เพิ่งวางแซนวิชลงบนโต๊ะไม่ไกลจากส้นตีน เอ้ย! ไม่ไกลจากปลายเท้าของเขาก็มองหน้าคนถาม

“ไปฉลองวันเกิดไง”

“อยากไป?”

“ใช่ค่ะ” รีบตอบสิคะรออะไร ไม่อยากไปจะถามเพื่อ

“อืม โอเค อยากไปฉลองที่ไหนล่ะ”

“ก็ที่ถะ... / วัดหนองอีแร้งไหม? เดี๋ยวพาไปถวายสังฆทานเอง แถมทำบุญโลงศพด้วยเลย”

“...” เหอะ! ดับฝันได้โคตรกวนประสาท -_-

“ว่าไง? ไม่ชอบเหรอ?”

“ไปคนเดียวเถอะคุณเพลิง! นี่นะคะแซนวิช อย่าลืมกินล่ะ!” ฉันสะบัดตูดออกมาทันที

“จะไปทำไมวะ ค่านิยมบ้า ๆ วันเกิดต้องไปเที่ยวผับกับเพื่อน” เสียงเขาบ่นไล่หลังมาฉันเลยสะบัดหน้าหันกลับไป

“ไม่ได้อยากไปผับหรอกค่ะแต่พรีมไม่เคยมีวันเกิด ไม่เคยเป่าเค้ก นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนจะจัดงานวันเกิดให้ เข้าใจไหมคุณเพลิง มันไม่ได้เกี่ยวว่าจัดในผับพรีมถึงอยากไปต่อให้เพื่อนจัดให้พรีมในป่าช้าวัดหนองอีแร้งบ้าบอของคุณเพลิงพรีมก็อยากไปอยู่ดี!” ฉันตอบเขาแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องทันที

ห้ามจริง ๆ เลย อะไรที่เป็นความสุขของคนใช้อยากพรีรตาเนี่ย!

โมโห!

ฉันทิ้งตัวนั่งสงบสติอารมณ์แต่ใช้เวลาแค่แป๊บเดียวเท่านั้นก็อารมณ์กลับมาเป็นปกติ

ไม่ให้ไปงั้นเหรอ?

เหอะ! ไม่ให้ไปก็แล้วแต่ค่ะแกล้งขออีกรอบไปงั้นแหละเพราะความจริงแล้วคุณหญิงอนุญาตน้องพรีมแล้วจ้า~ ^o^