14 Enchanted(2)

“เจ้าหญิง ท่านเป็นใคร? ” เจ้าชายถามอีก เดินก้าวตามเธอที่ถอยหลังไปจนหลังชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ กึก!

“ข้าชื่อโอเดท” เจ้าหญิงตอบ จ้องมองดวงตางดงามของเจ้าชายที่เวลานี้ไม่ได้อยู่ห่างออกไปกว่าเมื่อวินาทีแรกที่พบกันสักเท่าไหร่

“โอเดท…” เจ้าชายทวนชื่อนั้นอย่างระมัดระวัง “เป็นชื่อที่ไพเราะทีเดียว”

“อย่างนั้นหรือ?” เจ้าหญิงเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ ตลอดมาเธอเคยคิดว่าชื่อของตัวเองฟังดูแข็งที่อออกจะตายไป เทียบไม่ได้กับชื่อที่หวานเหมือน “แมรี่” แต่ช่างมันเถอะ

“เจ้ามาจากไหนโอเดท ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ”

“ข้าเป็นเจ้าหญิงที่ถูกสาป” เจ้าหญิงตอบ

“ถูกสาป? ”

“ใช่” เธอถอนหายใจ แล้วหลังจากนั้นเจ้าหญิงต้องสาปก็เล่าเรื่องที่เหมือนเทพนิยายมืดดำของตัวเองให้เจ้าชายฟัง

“ข้าเป็นเจ้าหญิงที่ถูกพ่อมดที่ชั่วร้ายลักพาตัวมาจากอาณาจักรและสาปให้เป็นหงส์ขาว กลางวันข้าถูกสาปไว้ในร่างหงส์ และจะคืนร่างกลับเป็นเจ้าหญิงตามเดิมเมื่อดวงอาทิตย์ตกลับขอบฟ้าเท่านั้น เฟรเดอริค ลาเมนเทียคือพ่อมดที่สาปข้า เขาไม่ใช่แค่พ่อมดธรรมดาหากแต่เป็นพ่อมดดำ และการเป็นพ่อมดดำหมายถึงพลังที่มากมายมหาศาลกว่าพ่อมดธรรมดาหลายเท่า รวมถึงจิตใจที่ชั่วร้ายและมืดดำกว่า”

“ทำไมพ่อมดถึงต้องทำแบบนั้นกับเจ้า”

“เพราะเขาต้องการอำนาจอย่างไรล่ะ” เธอตอบอย่างโกรธแค้น “เฟรเดอริคต้องการตัวข้าและอาณาจักรของข้า หากเขาได้แต่งงานกับข้าเขาก็จะได้เป็นราชาและครอบครองทุกอย่าง และที่เขาสาปและกักขังข้าก็เพื่อใช้ข้าเป็นตัวประกันต่อรองกับท่านพ่อ”

เจ้าหญิงข่มตาหลับ ภาพดวงตาสีอะเมทิสซีดจางที่วาบเข้ามาในห้วงความคิดถึงจะงดงามทว่าก็เยือกเย็นจนน่าหวาดหวา แล้วเธอเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงสั่นไหว

“เฟรเดอริคเป็นพ่อมดที่โหดร้ายและน่ากลัว น้องสาวที่น่าสยดสยองของเขาก็เหมือนกัน เขาไม่มีวันปล่อยข้า และต่อให้ท่านพ่อจะยกอาณาจักรให้เขาทั้งหมดเขาก็ยังจะเหนี่ยวรั้งข้าไว้ข้างกายเพื่ออำนาจตลอดไป เฟรเดอริคเป็นทรราช เขาทั้งเสียสติและแปลกประหลาด เขาสาปข้าให้เป็นหงส์ในเวลากลางวัน และในทุกค่ำคืนเขาเปลี่ยนชุดสีขาวให้กับข้า ไม่เข้าใจเลยว่าเพราะอะไร” เจ้าหญิงถอนหายใจ ก้มมองชุดยาวสีขาวบนร่าง ชุดนั้นงดงามเกินกว่าที่โลกนี้จะครอบครองได้

เจ้าชายนิ่งมองเจ้าหญิงในชุดขาวนิ่งนานจนเธอสังเกตเห็น “เจ้าชายอย่างท่านคงเห็นว่าชุดของข้าสวยทีเดียวใช่ไหม แต่ไม่ว่าจะสวยหรือขาวสะอาดเพียงใด หัวใจของเฟรเดอริคที่สร้างมันขึ้นนั้นกลับเป็นสีดำตรงข้ามกับชุดสีขาวนี้”

“ข้าเข้าใจพ่อมดผู้นั้น” คำตอบสั้นๆ ของเจ้าชายทำให้เจ้าหญิงโอเดทงุนงง

“ท่านเข้าใจ? ”

แล้วร่างในชุดขาวสะดุ้งแผ่วเมื่อมือของร่างสูงสง่าเคลื่อนมาหยุดลึกลงไปที่ขอบชุดสีขาวต่ำจากลำคอของเธอ นิ้วเรียวยาวสัมผัสขนหงส์ขาวที่ประดับบนนั้น ไล้ไปตามขนสง่างามที่ราวกับตีตราความเป็นเจ้าของในตัวเธอเอาไว้ “ถึงจะไม่เคยพบแต่ข้าก็เข้าใจพ่อมดอย่างหมอนั่น ทั้งๆ ที่สาป ก็ยังสาปเจ้าให้เป็นสัตว์ที่สวยและตกแต่งเจ้าด้วยชุดที่งดงามแบบนั้น...”

“ทำไมล่ะ ทำไมท่านถึงบอกว่าเข้าใจพ่อมดที่ใจร้ายแบบนั้น?”

เจ้าชายนิ่งมองโอเดท “นั่นก็เพราะไม่มีใครที่เห็นเจ้าแล้วจะไม่หลงรักอย่างไรล่ะ”

หลงรัก...คำพูดแผ่วเบาของเจ้าชายสะท้อนก้องอยู่ในหูของเธอ ทำให้ลมหายใจขาดห้วงไป และราวกับเขากำลังเอ่ยถึงหัวใจของตัวเองเสียมากกว่า ดวงตางดงามนั้นก็ยังคงจ้องมองมาทว่าเธอส่ายหน้า

“เจ้าชายเข้าใจผิดแล้ว เฟรเดอริคไม่ได้รักข้า เขาเกลียดข้าต่างหาก” แล้วเจ้าหญิงสะดุ้งแผ่วอีกครั้งเมื่อมืออุ่นจัดงดงามเคลื่อนมากุมมือของเธอ อาจเพราะอากาศที่เย็นลง

“เล่าต่อสิโอเดท”

แล้วเจ้าหญิงต้องสาปก็เล่าเรื่องนิสัยที่โหดร้ายและเย็นชาของพ่อมดที่ลักพาตัวเธอมา เธอเล่าว่าเคยพยายามหนีหลายครั้งแต่ถูกจับตัวได้ หนำซ้ำยังเล่าเรื่องเลวร้ายจากคืนต้องสาปที่น่าเบื่อหน่ายอย่างลืมตัว

โอเดทเล่าเรื่องให้ซิกฟริดฟังมากมายจนตัวเองนึกแปลกใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้คุ้นเคยกับเจ้าชายรวดเร็วขนาดนี้ และที่จริงรู้สึกราวกับรู้จักและสนิทกับเขามานานแล้วด้วยซ้ำไป ราวกับเพียงเสี้ยวเวลาเดียวที่ได้พบและอยู่ใกล้ก็ได้เติมเต็มทั้งเดือนปีที่ไม่ได้พบกันก่อนหน้านั้น

น่าประหลาดใจ...เจ้าหญิงเหม่อมองดวงตาสีฟ้าในความมืดของเจ้าชายและพบว่าเธอหวงแหนดวงตาที่งดงามนั้นราวกับดวงตาของตัวเอง แล้วทันใดนั้นเธอก็รู้ตัวว่าเผลอมองเจ้าชายนานเกินไป เธอไม่อาจละสายตาไปจากใบหน้างดงามที่อ่อนโยนนั้นได้

ในที่สุดเจ้าหญิงก็รู้สึกผิดที่พูดกับคนแปลกหน้าอย่างเขามากเกินไป “ขอโทษนะ ข้าไม่น่าเล่าเรื่องมากมายไปหมดแบบนี้เลย เพราะเราเพิ่งจะพบกัน”

“ข้ายินดีจะฟังอีกหากเจ้าต้องการ เจ้าจะอยู่ในร่างเจ้าหญิงจนถึงแค่ดวงอาทิตย์ขึ้นใช่ไหม? ”

“ใช่”

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะอยู่ฟังเจ้าทั้งคืนเลยก็ได้ เวลายิ่งมีน้อยอยู่ด้วย”

“ไม่ได้หรอก ที่จริงข้าไม่น่าอยู่กับท่านนานแบบนี้เลย” เจ้าหญิงเริ่มกระวนกระวาย

“ทำไม”

“เฟรเดอริคอย่างไรล่ะ” แค่พูดชื่อนั้นเจ้าหญิงโอเดทก็หวาดกลัวจนลุกลี้ลุกลน “พ่อมดชั่วคนนั้นหวงข้ามาก เขามักแปลงร่างเป็นนกเรเวนเฝ้าดูข้าจากกิ่งไม้ริมทะเลสาบ นี่ก็ใกล้เวลาที่เขาจะมาแล้ว ท่านน่าจะรีบไปก่อนที่เขาจะมาเห็นเข้า”

“แต่ข้ายังไม่อยากไป”

“ข้าต้องไปแล้ว” เจ้าหญิงรีบตัดบทลุกขึ้น “ถ้าหากเฟรเดอริคเห็นท่านเขาจะทำร้ายท่าน”

“แล้วเจ้าล่ะ”

“ไม่รู้สิ ข้าก็อยู่อย่างนี้มานานแล้ว ข้าจะไม่เป็นไร แต่ข้าต้องไปแล้วจริงๆ”

“โอเดท” ทว่าเจ้าชายรั้งแขนเจ้าหญิงไว้ “เจ้าบอกเองว่าพ่อมดนั่นโหดร้ายมาก เพราะฉะนั้นอย่ากลับไปเลย หนีไปจากมันซะ ข้าจะช่วยเจ้าเอง”

“ไม่มีใครหนีเฟรเดอริคไปได้ เขาแข็งแกร่งและร้ายกาจมาก ไม่มีใครเอาชนะเขาได้” เจ้าหญิงส่ายหน้า

“แต่มันจะข่มขู่และขังเจ้าไว้อีก เจ้าจะยังกลับไปอีกอย่างนั้นหรือ? ”

“ใช่”

“หมอนั่นจะใจร้ายกับเจ้านะโอเดท”

“และเขาจะใจร้ายแบบนี้กับท่านเหมือนกัน”

“ข้าไม่กลัว” ซิกฟริดกล่าวแน่วแน่

“แต่ข้ากลัว ถ้าท่านเป็นอะไรไปข้าจะเสียใจมาก”

เจ้าชายยิ้มงดงาม “เสียใจแค่ไหน”

“ไม่รู้สิ มากก็แล้วกัน”

“ทำไมล่ะ”

“ไม่รู้”

“หรือว่าเจ้าเริ่มชอบข้า? ”คำถามของเจ้าชายทำให้โอเดทตะลึงงันและหน้าแดง ชอบเจ้าชาย!? เจ้าหญิงอย่างเธอน่ะหรือ!?

“ไม่” เธอส่ายหน้า

“ทำไมล่ะ? ”

“ข้าชอบท่านไม่ได้ เฟรเดอริคจะฆ่าท่าน”

“เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเจ้าชอบข้า”

“อะไรกันนะซิกฟริด อย่าเซ้าซี้ข้านะ!” เจ้าหญิงหน้าแดง

“เจ้าชอบข้าจริงๆ ด้วย” เจ้าชายหยักยิ้ม มืออุ่นจัดที่รั้งแขนของเธอออกแรงบีบแผ่วเบา เจ้าหญิงโอเดทรู้แล้วว่าการตอบคำถามโดยมีดวงตางดงามของเขาจับจ้องอยู่นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

“ไม่จริงข้าไม่ได้ชอบ อ๊ะ....” เจ้าหญิงยังจะปฏิเสธ หากแต่กลับถูกรั้งปลิวเข้าไปในอ้อมแขนของอีกฝ่าย เพื่อที่วินาทีต่อมาแขนอุ่นจัดของเขาจะโอบกอดเธอไว้อย่างอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยแผ่วในสิ่งที่ทำให้เจ้าหญิงแทบจะหัวใจวาย

“ข้าเริ่มชอบเจ้าขึ้นมาเสียแล้วโอเดท”