EP.5 | ซ้อมใหญ่...(ไปมั้ย)

"เอาละน้าาาาา พร้อมแล้วค่าคุณพี่"

"เลิกเล่นได้แล้วครับเฌอ มาจริงจังกัน"

สองหนุ่มสาวกำลังพยายามซ้อมเดินมาเจอกันจากระยะไกล เฌอกำหนดสถานการณ์สมมุติให้ว่า ห่างกันไม่นานก็คิดถึงเสียแล้ว

'มันต้องความรู้สึกแบบนี้ ถึงจะเรียกว่าร้อนใจเลยรีบแต่งงาน'

หญิงสาวบอกกับเขา

ร่างสูงพยายามเดินมาหาเธอจากอีกฟากของสนามหญ้าหน้าบ้านพักตากอากาศ ลานซ้อมขนาดใหญ่ที่ว่าที่ภรรยาบอกให้คิดว่ามีสายตาคนเป็นสิบเป็นร้อยจ้องมองอยู่

คนเดินแข็งเหมือนหุ่นยนต์ ทำเอาอดีตนักแสดงสาวหัวเราะ

สายตาภริศเบิกกว้างราวกับตกใจและกลัวสิ่งที่กำลังพุ่งมา

"พี่ภริศศศศศค้าาาา"

เธอวิ่งเข้ามาหา แล้วกระโดดกอดเขาเต็มแรง

ร่างหนารับเธอไว้เต็มๆ จนแทบกระอัก

"บอกว่าอย่าเอาแต่เล่นไงครับ"

"คุณแหล่ะที่ไม่เข้าใจ

ต้องทำให้รู้สึกแบบนี้สิคะ

ตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอ

อยากจะรับฉันไว้ทั้งตัวและหัวใจ

ไม่ใช่ทำหน้าเหมือนเห็นสัตว์ป่าวิ่งมาแบบนี้"

"แต่เฌอบอกเราเดินมาเจอกันหลังจากห่างกันไปสักพักนี่"

"คุณไม่เคยร้อนใจเพราะใครสินะ ผู้หญิงสักคน....คุณคิดสิคะ...ผู้หญิงที่ทำให้คุณมัวแต่เดินไม่ได้ ต้องวิ่งแล้ว....เดี๋ยวเธอจะรอช้า รอนานไป หรือเดี๋ยวเธอจะหายไป

เฮ้ออออ รู้สึกเหมือนกำลังทำงานที่บริษัทเลย"

"ทำไมเครียดหรอ ผมแสดงแย่มากเลยหรอ"

"อื้อ รู้สึกเหมือนเป็นผู้กำกับการแสดง"

"เอาน่า...เดี๋ยวผมจะซ้อมให้หนักขึ้น"

"เนี่ย มันต้องปลดล็อคก่อน อย่าคิดแต่ว่าจะดีขึ้นเพราะซ้อมสิคะ การซ้อมมันก็ดี

แต่คุณภริศต้องรู้สึกรักฉันจริงๆให้ได้ คุณถึงจะถ่ายทอดออกมาได้ดี

แล้วการซ้อมหนัก จะเป็นการซ้อมนำเสนออารมณ์ที่ถูกต้องตรงวัตถุประสงค์ของการแสดงนั้นๆ"

"เฌอ....ผมเริ่มอยากเห็นคุณกลับไปแสดงอีกครั้งแล้วนะ คุณดูมีจิตวิญญาณนักแสดงมากเลย"

"ขอบคุณสำหรับคำชมนะคะ แต่คุณจะทำฉันอดขึ้นเป็นผู้บริหารหญิงมั้ย"

"พักแป๊บนึงละกัน"

เขาเดินมาจูงมือหญิงสาวให้มานั่งที่เก้าอี้พักสักหน่อย

อากาศยามบ่ายคล้อย แต่ก็ร้อนอบอ้าว ไม่มีลมเย็นๆ พัดมาให้ชื่นใจ แต่อย่างน้อยก็มีเสียงนกร้องกับเสียงแมลงที่ทำให้รู้สึกถึงธรรมชาติอยู่บ้าง

ภริศนั่งเหยียดขาที่เมื่อยเพราะโดนสั่งให้เดินหลายรอบ แล้วก็เปลี่ยนมาพิงพนักให้ดีๆ ตามบุคลิกเคยชินของผู้บริหารหนุ่ม มือคว้าแก้วน้ำอัดลมที่มีน้ำแข็งเต็มแก้วจนหยดน้ำเกาะข้างๆเต็มไปหมด เขายกดื่มเพื่อดับกระหาย

"ฉันตัดสินใจจริงจังแล้วนะ" เฌอเอ่ยบทสนทนาขึ้น

"ต่อไป ฉันจะเรียกคุณว่าพี่ภริศ"

เขาพยักหน้ารับ "ผมจะเรียกคุณว่า เฌอ ไม่ก็ ที่รัก"

เฌอหยิบแก้วน้ำทรงสูงของตัวเองขึ้น มะนาวหั่นฝานบางๆเสียบที่แก้วประดับไว้ เธอหันหลอดยาวจ่อเข้าปาก นั่งพิงไปกับพนักเก้าอี้ มองดูฝ่ายชาย

"และคุณคือผู้ชายที่ฉันตกหลุมรัก รักจนยอมพึ่งพา รู้สึกขาดคุณไม่ได้ อยากจะอยู่ด้วยตลอดเวลา หวงแหนสุดๆ อยากจะครอบครองคุณไว้คนเดียว และฉันจะยอมเป็นของคุณคนเดียว"

โพล๊ะ!!!

สายตาแน่วแน่ของดลยา ลูกสาวคนเดียวของบริษัทผู้ผลิตภาพยนตร์ที่เคยรุ่งเรืองในอดีต ทำเอาเขาเผลอปล่อยแก้วน้ำร่วงลงบนสนามหญ้าเขียวชะอุ่ม

ร่างบางลุกขึ้นจากเก้าอี้

มือเล็กกระชากสาบเสื้อบริเวณหน้าอกของเขาให้เข้ามาใกล้ ใบหน้ามั่นใจ บ่งบอกการตัดสินใจที่เด็ดขาดนั้นหมายถึงการกระทำที่จะไม่เหลาะแหละหรือโลเล

เธอโน้มตัวลงมาหาคนที่นั่งอยู่ สีหน้าคาดไม่ถึงของเขา ไม่สามารถยับยั้งอะไรได้

ปากนุ่มสีพีชประทับลงที่ปากหนาของเขาอย่างช้าๆเนิ่นนาน เธอค่อยๆขยับปากทีละนิด กดจูบลงไปอย่างตั้งใจ ขอให้ส่งผ่านความรู้สึกนี้ไปถึงอีกคนได้

มือหนาค่อยๆยกขึ้นมาประคองหลังเธอไว้

ส่วนอีกข้างดึงข้อมือเล็กให้ลงมานั่งที่ตักเขา

สองคนตามค่อยๆ ส่งจูบซับให้กันอย่างบางเบา จนเริ่มหนักแน่นมากขึ้น

มือเล็กที่ถูกจับไว้กำแน่นไปพร้อมความรู้สึกที่จริงจังของเธอ ความปรารถนาจะสำเร็จ และก้าวสู่การเป็นผู้บริหารอันดับหนึ่งของที่บริษัทให้ได้

ภริศกุมมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน เขาค่อยๆ เว้นระยะกับร่างบาง หัวใจที่เต้นแรงตอนนี้รู้สึกว่าต้องพูดสิ่งสำคัญออกไป เขามาเพื่อทำสิ่งนี้ มาเพื่อเป็นกำลังสำคัญให้กับเธอ

เธอช่างสดใส แต่ก็มีความเข้มแข็ง

และแม้เธอจะเป็นคนเด็ดเดี่ยว...แต่ก็ดูโดดเดี่ยวไม่ต่างกับเขาเลย

สายตามั่นคงของภริศ ส่งตอบกลับให้หญิงสาวอย่างตั้งใจ

"ผมจะเป็นทุกอย่างให้คุณเอง"

เขาพูดแล้วจูบเธอตอบ

เรียวปากเล็กที่เริ่มจูบก่อนนั้นถึงกับหยุดไปครู่หนึ่ง เมื่อเขาเริ่มจูบตอบสนอง และมันไม่ใช่จูบผิวปากหรือจูบแอคติ้งแบบที่เธอเคยเจอ

มือหนาดันหลังหญิงสาวไว้ แล้วลูบหลังเธอเบาๆ แต่ไม่ใช่การปลอบใจ เขาส่งลิ้นค่อยๆยกกลีบปากเล็กให้อ้าออกเพื่อรับเขา

คนที่ไม่เคยมีแฟน...และไม่เคยถูกจูบอย่างลึกซึ้งแบบนี้ เริ่มตื่นเต้นแต่รู้ว่า ถอยไม่ได้

เธอตัดสินใจปล่อยเขานำ

เรียวปากนุ่มถูกจูบซับความหวานซ้ำไปมา พอเธอเผยอปากมากขึ้น เขาก็สอดลิ้นเข้าภายในทันที

เนินอกขยับขึ้นลงเพราะเธอหายใจแรงและเร็ว เขารุกของจริงแล้ว ภริศ ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่กำลังจูบ ร่างบางรู้สึกผิดที่เคยคิดว่าเขาคงไม่ถนัดอะไรแบบนี้ แต่ไม่ใช่เลย เขาคือผู้ชายโดยแท้จริง

ลิ้นสากสอดเลียลิ้นเล็ก เขาดูดดึงกวาดต้อนจนอีกฝ่ายจนมุม ยอมเขาไปหมดราวกับโพรงปากเล็กนี้เป็นของเขาแต่แรก

"อืมม"

จูบที่ราวกับเขาจับมือพาเธอบินไปบนฟ้าแล้วท่องไปบนเมฆ เหมือนกับบอกว่าต่อไปนี้ เธอจะไม่ต้องต่อสู้คนเดียวอีกต่อไป จงมีอิสระในการทำทุกอย่างอย่างที่ต้องการได้เลย

เขาเริ่มจูบรุนแรงขึ้นเหมือนเร้าอารมณ์อีกฝ่ายจนเจ้าตัวต้องพยายามเบรกด้วย

ชายวัย 30 มองคนตรงหน้าที่นั่งบนตักของเขา เธอหายใจเหนื่อยหอบเพราะเขา เธอหงุดหงิดเพราะเขา เธอหัวเราะก็เพราะเขา และตอนนี้เธอกำลังจะก้าวไปข้างหน้าอีกขั้นเพราะเขา

"มาเป็นแฟนพี่นะสักเดือนแล้วเรามาแต่งงานกัน"

"ค่ะ" เสียงตอบที่ยังสั่นเพราะถูกจูบแบบนั้น

ทำเอาอีกฝ่ายต้องเอ่ยถาม

เผื่อเธอจะต้องการเหมือนกัน

"เข้าบ้านกันมั้ย"