บทที่ 2 แค่จูบ

ผมกับเธอพร้อมใจกันหัวเราะเบา ๆ แล้วต่างคนต่างหันไปมองโต๊ะข้าง ๆ แก้เขิน อันที่จริงตอนนี้ผมก็รู้สึกมึนนิด ๆ แล้วนะ ผมมันเป็นพวกคออ่อน แฟรงค์มันเคยบอกว่าผมคออ่อนให้หัดดื่มเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็คอแข็งเอง แต่จะให้ชินยังไงผมก็ไม่กล้าเล่นกับแอลกอฮอล์หรอก พอเมาแล้วเหมือนคนบ้าคนหนึ่ง และผมก็ผ่านจุดนั้นมาแล้ว

"หมอพีทอยู่แผนกไหนเหรอคะ" กราฟเอ่ยถามผมในจังหวะที่ยกเหล้าขึ้นดื่มพอดี ทำเอาผมเกือบสำลัก

"แพทย์เฉพาะทางครับ" ผมก็ไม่รู้จะอธิบายเธอยังไงดี ถ้าให้พูดนะ คืนนี้ก็ไม่จบหรอก

"อ๋อค่ะ ในโรงพยาบาลคงได้เจอคนเยอะเหมือนกันนะคะ"

"จะว่าแบบนั้นก็ได้ครับ แต่ส่วนมากก็มีแต่คนไข้ที่ถูกส่งตัวมาอีกทีหนึ่ง และผมก็อยู่ในห้องผ่าตัดเสียส่วนใหญ่ เลยไม่ค่อยได้พบปะใครมากนัก"

"กราฟเข้าใจแล้วค่ะ ว่าทำไมหมอถึงโสดกันเยอะ ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง"

"ครับ หากจะมีแฟนจริงคงต้องทำความเข้าใจกันเยอะหน่อย คบกับหมอไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่"

"เข้าใจแล้วค่ะ" เธอพูดออกมาแบบนั้นพร้อมรอยยิ้มที่ยากจะเดาอะไรได้ ผมแสร้งยิ้มกลับแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ "งานกราฟก็ไม่ค่อยมีเวลาเหมือนกัน"

"ครับ… แต่สวย ๆ อย่างคุณกราฟคงมีคนเข้าหาเยอะ ใช่ไหมครับ"

"ไม่ค่อยเท่าไหร่นะคะ อาจเป็นเพราะกราฟร้ายกาจมั้ง ผู้ชายเลยไม่ชอบผู้หญิงที่ทำตัวแกร่งกว่าเขาทุกอย่าง แถมยังร้ายกาจอีก" เธอพูดออกมาด้วยท่าทางสบาย ๆ คล้ายชินกับเรื่องพวกนั้นแล้ว แต่ผมกลับมองอีกมุมหนึ่ง ผู้หญิงแกร่งและช่วยเหลือตัวเองได้โดยไม่ต้องรอให้ผู้ชาย ผมว่ามันดีนะ เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องรอให้ใครช่วย แต่ก็ไม่ได้แข็งกระด้างจนเกินไป

"ผมชอบนะ ผู้หญิงที่ทำอะไรเป็นหลายอย่าง ไม่ต้องรอให้ผู้ชายช่วย" อ้าว! ฉิบหาย นี่ผมพูดอะไรออกไปวะเนี่ย ปากหนอปากดันพูดตามความคิดออกไปซะได้ แม่ง… อยากตีปากตัวเองจริง ๆ และตอนนี้คุณเธอก็หัวเราะผม

"หมอพีทชอบผู้หญิงแกร่งเหรอคะ"

"เอ่อ… ก็ประมาณนั้นครับ แกร่งในบางเรื่อง ไม่ถึงกับแข็งกระด้าง อ่อนโยนเป็นบางครั้งและ... เอาใจเก่ง รอได้ ไม่งอแงไม่งี่เง่า"

"งั้นกราฟมีสิทธิ์ไหมคะ ฮึฮึ… ล้อเล่นค่ะ"

ผมหัวเราะเบา ๆ แก้เก้อกับสิ่งที่เธอพูดออกมา ผู้หญิงคนนี้ นอกจากแววตาเธอที่มองมามีความซุกซนแล้วยังท้าทายอีก เอาจริง ๆ ผมก็ไม่ได้หน้าตาดีอะไรหรอก เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่แสนธรรมดามาก ไม่รู้มีสิทธิ์เลือกไหม แต่กราฟก็ตรงสเปกผมหลายอย่าง ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่ที่ว่าผมใช่สเปกเธอไหมแค่นั้นแหละ

"ขอชนแก้วหน่อยครับ" ผมยกแก้วไปชนกับกราฟแล้วเราสองคนก็กระดกดื่มจนหมดแก้ว แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปมันเริ่มทำปฏิกิริยากับร่างกายและสติสัมปชัญญะผมกับเธอแล้ว หน้าผมร้อนเห่อมาก ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าแก้มสองข้างมันแดงมากแค่ไหน และยิ่งถูกความเมามายครอบงำสติสัมปชัญญะผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ยิ่งสวยขึ้นจนผมละสายตาไปจากเธอไม่ได้

"กราฟเริ่มมึนหัวแล้วค่ะ" จู่ ๆ เธอก็เอ่ยบอกแล้วลุกขึ้นยืน ผมจึงรีบลุกขึ้นไปประคองเธอไว้ ไม่รู้สิ อาจจะเป็นความเคยชินที่ผมเคยลุกขึ้นไปประคองคนไข้ที่มีอายุเยอะเวลาเข้ามาตรวจ แต่ยอมรับเลยว่าเมื่อกี้มึนหัวมาก "ขอบคุณค่ะ เอ่อ… กราฟขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"

"ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหมครับคุณกราฟ" ผมถามเธอด้วยความเป็นห่วง ผู้หญิงเดินไปเข้าห้องน้ำคนเดียวคงไม่เหมาะเท่าไหร่ ยังไงผมก็เป็นผู้ชาย ไปเป็นเพื่อนน่าจะดีกว่า

"เอางั้นก็ได้ค่ะ เผื่อมีคนพิศวาสกราฟแล้วฉุดไป" เธอดูเป็นคนอารมณ์ขันนะครับ แต่ผมนี่ได้แต่ยิ้มแห้งเพราะขำไม่ออก อะไรก็เกิดขึ้นได้ เพราะในผับผู้คนร้อยพ่อพันแม่และมันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นจริง ๆ เมื่อเธอเดินยกไปแล้วผมจึงเดินตามหลังมาติด ๆ

"ผมรออยู่แถวนี้นะครับ" ผมบอกกราฟที่หันมามอง เธอพยักหน้าให้แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง ดีที่ผมมาเป็นเพื่อนเธอ หน้าห้องน้ำหญิงมีผู้ชายเดินเพ่นพ่านเยอะมาก

ผมยืนพิงกำแพงเล่นโทรศัพท์มือถือรอกราฟอยู่ครู่หนึ่ง กำลังตอบข้อความแฟรงค์พอดี แต่ได้แค่พิมพ์ไว้เพราะกราฟเดินออกมาก่อน

"เรียบร้อยค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาเป็นเพื่อนกราฟ"

"ครับ" ผมยิ้มให้เธอแล้วผายมือไปที่ทางเดินขึ้นไปชั้นสอง แต่ในจังหวะที่กราฟจะเดินผ่านเธอสะดุดพื้นต่างนะดับเกือบล้ม ดีที่ผมคว้าแขนไว้ทัน แต่ขะ… แขนผมอีกข้างกอดหน้าอกเธอไว้แน่น แบบแนบชิดเลยล่ะ "อ๋อ! ขอโทษครับ" ผมกับกราฟรีบผละออกจากกัน

"ขอบคุณค่ะ" เธอยิ้มให้ผมพลางเกี่ยวผมทัดหูแก้เขิน แล้วเราสองคนก็ขึ้นไปที่โต๊ะชั้นสอง นั่งดื่มพักใหญ่ ๆ ความเมามายก็เข้าเล่นงานผมกับกราฟ สติสัมปชัญญะผมลดน้อยลง ร่างกายถูกแอลกอฮอล์ครอบงำเริ่มทำปฏิกิริยากับเสียงเพลง ผมโยกหัวไปมาเบา ๆ ตามจังหวะเพลงเช่นเดียวกับกราฟที่โยกย้ายร่างกายไปมาเบา ๆ เราสองคนสนุกกับเครื่องดื่มและเพลง ส่วนไอ้เบญมันหายหัวไปไหนก็ไม่รู้

"ตอนนี้ผมออกตัวก่อนเลยนะครับ ว่าเมาแล้ว"

"กราฟก็เหมือนกันค่ะ เริ่มเมาแล้ว"

"ครับ…" แอลกอฮอล์เข้าสู่ร่างกาย ต่อมความกล้าก็ทำงานทันที "คุณกราฟกลับบ้านไหวไหมครับ" ผมถามเธอ

"ไหวค่ะ แต่คงต้องกลับคนเดียวแล้วมั้ง เบญหายไปไหนแล้วไม่รู้" น้ำเสียงของเธอมันไพเราะจนผมเผลอยิ้ม ให้ตายสิไอ้พีท ทำไมตอนเมากับตอนปกติมันแตกต่างกันขนาดนี้วะ แฟรงค์มันชอบพูดบ่อย ๆ ว่าตอนผมเมามีเสน่ห์มาก ดูแพรวพราวดึงดูดเพศตรงข้าม ที่มันพูดเพราะมันก็รู้สึกแบบนั้น ไม่ใช่มันชอบผมนะ ฮ่า ๆ

"จะเป็นอะไรไหมถ้าผมขอไปส่งคุณกราฟ ตอนนี้ผมยังโอเคอยู่ครับ ขับรถไหว" สุภาพบุรุษเกินไป…

"เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะ" ผมกับเธอตกลงกันได้ก็นั่งต่ออีกนิดหนึ่ง รอดูว่าไอ้เบญจะมาตอนไหน สุดท้ายแล้วมันก็หายหัว ทิ้งกราฟและผมอยู่กันสองคน

"กลับเลยไหมครับ"

"ค่ะ"

ผมลุกขึ้นและจัดแจงเสื้อผ้าเล็กน้อย มันติดเป็นนิสัยที่เห็นเสื้อและกางเกงยับหน่อยไม่ได้ต้องจัดระเบียบ ส่วนกราฟเธอมองผมแล้วอมยิ้ม

"ทำไมครับ"

"คุณหมอท่าจะรักความเป็นระเบียบ"

"อ๋อ ก็นิดหน่อยครับ"

"ค่ะ ไปกันเถอะ" เธอเดินเข้ามาใกล้ ๆ จนได้กลิ่นน้ำหอม ไอ้บ้าเอ๊ย… เมาทีไรอารมณ์มันพลุ่งพล่านตลอด ผมพยายามไม่เดินใกล้เธอจนกระทั่งเราสองคนมาถึงลานจอดรถที่มีเพียงแสงไฟสลัว ๆ เท่านั้น ผมเปิดประตูให้กราฟ เมื่อเธอเข้าไปนั่งแล้วก็เดินอ้อมไปฝั่งคนขับ ผมรู้ว่ามันผิดกฎหมาย (แต่อย่าว่าผมเลยนะครับ เดี๋ยวโดนจับไม่ได้ไปต่ออีพีหน้า)

"เอ่อ…" ผมหันมองคนข้างกายเพียงนิดแล้วคาดเข็มขัด ส่วนกราฟเอียงคอมองผมราวกับว่าต้องการคำตอบ ก็ตอนนี้เธอไม่ยอมคาดเข็มขัดสักทีหนิ ผมจึงโน้มตัวไปหาเธอแล้วดึงเข็มขัดมาคาดให้ จังหวะที่จะหันกลับมา ปลายจมูกเธอก็สัมผัสกับปลายจมูกผมเข้าให้ เราสองคนตกอยู่ใต้ความเงียบที่เกิดขึ้นกะทันหัน มีเพียงหัวใจที่เต้นระรัว

ผมกับกราฟสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ทว่าความคิดผมกลับทะลึ่งตึงตัง ในหัวมีภาพที่ไม่น่าผุดขึ้นลอยไปลอยมาเต็มไปหมด และผมก็ทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยตัวเอง

"อื้อ~"

เสียงครางของกราฟฉุดผมออกจากภวังค์ ผมรีบผละออกจากเธอ แม่งเอ๊ย… ไอ้พีท มึงเอาอีกแล้วนะ

"เอ่อ… คุณกราฟครับ ผมขอโทษ ผมเมา"

"อะ… อ๋อ! ไม่เป็นไรค่ะ แค่จูบเอง"

ฮะ! แค่จูบ... คำตอบที่ได้รับทำเอาผู้ชายแบบผมนิ่งงันไปไม่ถูกเลย

"คะ… ครับ!"