MY KiNG_2 : เสร็จแล้วเหรอ?

“ยัยผู้หญิงใจร้าย”

“เสือ.. นี่แกก็อีกคนเหรอ?”

“เหตุผลอะไรวะปั่น ที่แกไม่คิดจะเปิดใจให้ไอ้คิงส์มัน มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะเว้ย ก็แค่.. เปลี่ยนผู้หญิงไปเรื่อย…” เสือนิ่งไปกับสิ่งที่ตัวเองพูดพร้อมกับเกาหัวด้วยความสับสนการตีความ และสับสนกับวัฒนธรรมของสองประเทศ

“เริ่มมาก็เหี้ยเลยนะมึง” เหนือเลยซ้ำเติมความผิดพลาดของเสือ ซึ่งฉันนะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ก็จริงอย่างที่เสือบอกนั่นแหละ

น้ำปั่นนั่งยิ้มและมองเพื่อนทั้งสองของตัวเองพร้อมกับทางที่คิงส์เดินจากไป

“มึงอย่าไปฟังไอ้สมองสองภาษา มึงฟังกูปั่น”

“อ่าๆ จะชงอะไรก็ว่ามา”

“มึงคิดดูนะเว้ย ใครวะที่คอยช่วยเหลือเวลามึงเดือดร้อน.. ก็ไอ้คิงส์ ใครวะที่คอยตามรับตามส่งมึงเวลามึงโดนเทจากไอ้พวกเหี้ยนั่นอะ แล้วไหนจะใครวะ..!”

“เหนือ แกฟังฉันนะ”

“..เออๆ”

“เพราะเรารักคิงส์ รักแก รักเสือมากไง พวกแกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่ชีวิตเราเคยมี แกก็รู้นิว่าทำไมเราถึงไม่มีเพื่อนผู้หญิงคนไหนคบเราเลย จะมีก็แต่พวกแกที่คบกับเราแบบไม่ได้คิดร้ายอะไร”

“….”

“แล้วจะให้เราเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนเป็นแฟนเพียงข้ามคืนเราทำไม่ได้… มันไม่ใช่ที่สถานะนะที่เป็นปัญหา.. แต่แบบ… คิงส์เป็นแบบนี้อะ แล้วเรา” น้ำปั่นหยุดพูดแล้วก้มมองตัวเธอเอง เสือที่ไม่ค่อยเข้าใจอะไรก็ยังคงมีเครื่องหมายคำถามอยู่บนหน้า แต่กับเหนือ.. ที่รู้ความลับของน้ำปั่นก็นิ่งไปแล้วถอนหายใจ

“ไอ้ปั่น.. ชีวิตมึงอะ ขึ้นอยู่กับอดีตของคนอื่นหรือไงวะ”

“…..”

“เออกูเข้าใจนะว่าคนอื่นที่กูหมายถึงนี่คือแม่มึง แต่ชีวิตมึงก็คือชีวิตมึง ถ้ามึงใช้ชีวิตที่เอาอดีตของแม่มึงเป็นเครื่องวัดละก็… มึงจะมีเงินมากมายขนาดนี้ มีหน้าที่การงานดีก่อนจะเรียบจบแบบนี้เพื่ออะไรวะ?”

“….”

“มึงไม่ได้ทำอะไรผิดเลยเว้ย แล้วมึงก็มีสิทธิ์ที่จะรักใครสักคนแบบจริงจังด้วย” เหนือพูดจริงจังเพราะต้องการให้น้ำปั่นหลุดออกจากกรอบที่ตัวเองวางไว้สักที เขาแค่หวังดีแค่นั้นจริงๆ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคนที่เห็นชีวิตของน้ำปั่นมากที่สุดคงไม่พ้นเหนือแล้วก็คิงส์

“….”

“ไอ้ปั่น”

“เอาเป็นว่าถ้าเราพร้อมเมื่อไหร่.. คิงส์จะเป็นคนแรกที่เรานึกถึงก็แล้วกัน”

“คนเรามันมีขีดจำกัดนะเว้ย… บอกแค่นี้แหละ เอ้าแดกต่อ!” แก้วสามใบยกชนกันจนเกิดเสียงดังบางๆ เหนือและเสือกลับมาคุยกับแบบตามเรื่องตามราว ปล่อยให้ฉันนั่งคิดตามนิ่งที่เหนือมันพูด…

“..เดี๋ยวเรามา”

ร่างบางในชุดเรียบร้อยวางแก้วลงกับโต๊ะ แล้วเดินตามทางเดินจนมาหยุดอยู่ตรงทางแยกระหว่างลงไปชั้นล่างกับทางแยกที่จะพาเธอไปยังทางลับ.. ทางที่คิงส์หายเข้าไปในนั้น น้ำปั่นฉุดคิดนิ่งๆก่อนจะหันไปหาเพื่อนๆที่โต๊ะที่กำลังคุยกันอย่างไม่ได้สนใจการปลีกตัวออกมาของเธอ.. เห็นอย่างนั้นแล้ว ขาเรียวก็เลือกที่จะก้าวเดินมายัง… ทางที่กำลังจะพาเธอลงไปยัง.. ทางลับ

“…แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆน้ำปั่น”

ขาเรียวเดินตามทางอย่างตัวเบา ส้นรองเท้าที่พยายามวางมันอย่างช้าๆและเก็บเสียงให้ได้มากที่สุด มือน้อยที่ลูบตามกำแพง

‘อ๊า~ แฮ่ก~’

“…..” เธอหยุดเดินทันทีที่เริ่มได้ยินเสียงเล็ดลอด แต่ก็ตัดสินใจเดินตามเสียงนั้นไป อีกเพียงไม่กี่ก้าว..

‘อ๊าา~ เสียวจังเลย~ อ๊า~’

“……” >น้ำปั่น

‘พี่มาที่นี่บ่อยไหม~ อ๊า~’

‘…~’ ดวงตาของน้ำปั่นจับจ้องกิจกรรมที่คิงส์กำลังบรรเลงอย่างเพลิดเพลินกับหญิงสาวชุดแดงปริศนา.. แต่ไร้คำตอบใดจากคิงส์

‘พี่คะ~ อ๊าา~’

‘อย่าเสียงดัง ฉันไม่ชอบ’

‘อ๊ะ อื้มมม~’

ตั่บๆๆๆๆๆ~

“…..” น้ำปั่นที่ยังคงยืนลอบมองคิงส์กับหญิงสาวชุดแดงยังคงนิ่ง ร่างกายของคิงส์กำลังสั่นกระแทกร่างเล็กชุดแดงจนตัวโยน ถึงแม้จะยืนแต่ก็ดูไม่ใช่อุปสรรคของทั้งสองเลยสักนิด

แรงกระตุกชุดแดงให้หล่นลงมากองที่เอว เผยให้เห็นเนินนมที่ได้ทรงสวย แต่คิงส์กลับไม่ทำอะไรมากไปกว่าการบีบเค้นด้วยมือ

พรึ่บ! ฉันหันหลังให้สิ่งที่เห็น หัวใจก็เต้นแรงอยู่นะ คงเพราะตื่นเต้นที่กลัวถูกจับได้แน่ๆ น้ำลายที่กองอยู่ที่ต้นคอทำให้ฉันต้องกลืนมันลงไปตั้งสองอึก แล้วตัดสินใจเดินออกมาจากบริเวณนั้นโดยไม่หันกลับไปมอง..

:: KING ::

“ปั่นไปไหน?”

“เยเสร็จก็ถามหาเลยเนอะ เพื่อนมึงนั่งหัวโด่อยู่นี่ไม่คิดจะถามสารทุกข์สุขดิบมัน?” เหนือหมายถึงเสือ

“ก็เห็นอยู่ว่ายังไม่ตาย”

“ถ้ามึงรักกูได้ครึ่งที่มึงรักไอ้น้ำปั่นก็คงดี กูคงไม่อยู่นอกสายตาแบบนี้” เสือพูดเย้าแหย่อย่างไม่คิดอะไร

“ก็เห็นเดินออกไปหลังจากที่มึงลากน้องชุดแดงไปกินนั่นแหละ”

“…..”

“ไม่ใช่ว่ามันไปเห็นหรอกเร๊อะ ว่ามึงกินตับกันท่าไหนยังไงกับไอ้น้องชุดแดง”

“มึงโทรตามยัง”

“กูจะโทรตามมันทำไมวะ? ที่นี่ผับของมัน มันจะหายไปอยู่ส่วนไหนของผับก็เรื่องของมัน การ์ดเป็นสิบแบบนั้น ไอ้ปั่นมันไม่โดนฉุดหรอกน่า”

ผมแค่รู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ.. เพราะถ้าพวกแม่งอยู่กันครบที่โต๊ะแบบนี้ ปั่นมันไม่ควรหายไปนานขนาดนี้ไง..

ครืด~ ร่างสูงยืนขึ้นทันทีหลังจากที่นั่งที่เก้าอี้เพียงไม่กี่วิ

“เอ้า ละนี่มึงจะไปไหน?”

“..เดี๋ยวกูมา”

“เออ ประโยคเดียวกันเด๊ะ!” เหนือพูด ในขณะที่เสือก็มองตามหลังคิงส์จนลับไป

“ปล่อยแม่งเถอะ มันเหนื่อยเมื่อไหร่ มันก็หยุดเอง”

“ไอ้คิงส์อะกูรู้.. ที่กูห่วงคือกูห่วงไอ้ปั่น”

“…เรื่องแบบนี้ ต้องใช้เวลาเปล่าวะ”

“3ปี มึงคิดว่านานพอสำหรับไอ้คิงส์หรือยัง”

“ก็กูถึงพูดอยู่นี่ไง.. ว่าถ้ามันเหนื่อยเดี๋ยวแม่งก็หยุด ส่วนไอ้ปั่น ก็ต้องยอมรับให้ได้ ถ้าวันนั้นมันเกิดดันรักไอ้คิงส์ขึ้นมา หลังจากที่ไอ้คิงส์หยุดรักมันแล้ว ”

“…เฮ้อ~ กูก็อยากให้เพื่อนกูมีความสุขกันนี่หว่า” เหนือกับเสือหยักไหล่ให้กัน ก่อนจะปล่อยให้เรื่องที่กังวล ให้เป็นเรื่องของคิงส์กับปั่นต่อไป

“..ยุ่งมากๆ เดี๋ยวแม่งด่าพ่อกูอีก” >เหนือ

“…ไปไหนของเขาวะ” คิงส์เดินลงมายังชั้นล่างของผับ ร่างกายที่สูงยาวของเขาทำให้วิวที่มองเห็นสูงพอที่จะมองหาคนตัวเล็กได้ง่ายๆ แต่กลับไร้ร่องรอยของน้ำปั่นอยู่ในผับ ไม่ว่าจะชั้นบนหรือล่าง ซึ่งคิงส์ยังไม่ละความพยายาม ยังคงเดินหาจนกระทั่งออกมานอกผับ บรรกาศภายนอกกำลังเปียกแฉะกับฝนที่เทลงมา พร้อมกับสายตาที่กวาดมองไปเจอกับคนที่ตัวเองตามหา

———————

พื้นที่สูบบุหรี่?

———————

กลิ่นดินที่ลอยปะทะจมูกตอนฝนตกแบบนี้สดชื่นจัง.. ฉันนั่งสูดกลิ่นไอดินอยู่ตรงนี้เพราะไม่มีใครออกมาดูดบุหรี่ ก่อนจะหยิบกล่องบุหรี่ที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมาถือ มันไม่ใช่ของฉันหรอก ไม่รู้ว่าใครมาลืมทิ้งไว้ แต่สุดท้ายฉันก็วางไว้ที่เดิมแล้วลุกขึ้นจะเดินเข้าไปในผับ แต่พอฉันหันหลังเท่านั้นแหละ ร่างสูงๆของคิงส์ก็ไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“…อ้าว เสร็จแล้วเหรอ”

“…..” ประโยคนั้นทำให้คิงส์ไร้ประโยคตอบกลับ

“คิงส์ออกมาทำไม เดี๋ยวก็ไม่สบาย ป้ะ~ ไปข้างในกันเถอะ” ฉันเดินผ่านตัวคิงส์

หมับ! มือหนาจับแขนฉันไว้ให้อยู่กับที่ ฉันก็หันกลับไปด้วยสีหน้าปกติ

“เธอเห็น?”

“…เปล่าซะหน่อย ใครเขาจะบ้าไปแอบดู”

“ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะ ว่าเรื่องอะไร”

“….” ฉันนี่..หลุดตั้งแต่ประโยคแรกเลยนะเนี่ย

“เพี้ยนหรือเปล่า คิดอะไรอยู่”

“นี่ผับเรานะคิงส์ เราจะเดินไปทางไหน เราจำเป็นต้องบอกใครก่อนเหรอ?”

“….”

“แค่บังเอิญเห็น ไม่ได้อยากจะเห็นหรอกนะ” ใครบอกละ.. ฉันนี่บ้าพาตัวเองเดินเข้าไปดูเองแหละ

“..ปั่น”

“ป้องกันหน่อยก็ดีนะ ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะปลอดภัย เราเป็นห่วงคิงส์” ก่อนจะยิ้มให้กับคนเป็นเพื่อนแล้วเดินเข้าผับอย่างไม่รอคนตัวสูง