MY HUSBAND EP: 3

3

         "ฉันต้องกลับแล้วนะแก ดูแลตัวเองด้วยนะ" ยี่หวาหันมาพูดกับฉัน หลังจากที่เราเรียนวิชาในภาคบ่ายเสร็จแล้ว ฉันพยักหน้าแล้วโบกมือให้เพื่อน เพราะยี่หวาต้องรีบไปรับน้องที่โรงเรียน

         "ให้ไททั่นไปส่งไหม" ไททั่นหันมาถามฉัน เมื่อยี่หวาขับรถออกไปแล้ว

"ไม่เป็นไร นายรีบไปทำงานเถอะ"

         "ถ้างั้นไททั่นไปแล้วนะ" ฉันพยักหน้าแล้วโบกมือให้ ก่อนที่ไททั่นจะขับรถออกไปเช่นกัน

         คราวนี้ก็เหลือแค่ฉันที่ต้องเดินไปร้านกาแฟที่ตัวเองทำงานอยู่ แต่ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงร้าน เพราะมันตั้งอยู่ไม่ไกลจากคณะของฉันมากนัก

         ร้านนี้ถูกตกแต่งให้เป็นเหมือนคาเฟ่เล็ก ๆ ในมหา'ลัยแห่งนี้ เราขายทั้งกาแฟและน้ำผลไม้ปั่นเพื่อสุขภาพต่าง ๆ นา ๆ

         "สวัสดีค่ะพี่ดา" ฉันยกมือไหว้เธอเหมือนทุก ๆครั้ง

         "สวัสดีจ้า มาเร็วเหมือนเดิมเลยนะ" พี่ดาหันมายิ้มให้แล้วหันกลับไปชงกาแฟให้ลูกค้าต่อ ฉันเลยเดินเข้ามาในห้องสำหรับพนักงานเพื่อเปลี่ยนชุด

         "ปลา ๆ มารับลูกค้าแทนพี่หน่อย พี่ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บหนึ่ง ไม่ไหวแล้ว ๆ " พี่ดารีบวิ่งเข้ามาหาฉันในห้องอย่างรีบร้อน

         "ได้ค่ะ" พอฉันรับคำพี่ดาก็วิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที ฉันจึงต้องรีบออกมาที่เคาน์เตอร์เพื่อรับลูกค้า

         "คุณลูกค้าจะรับอะไรดีคะ นะ... นาย" ฉันต้องตกใจไปชั่วขณะทันทีที่เห็นหน้าของลูกค้าที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า

         เพราะเขาคือ... นายคาวี

         "แตงโมปั่นแก้วหนึ่งครับ" เขามองหน้าฉันแล้วสั่งเมนูออกมา ก่อนจะก้มหน้าลงแล้วไม่มองฉันอีกเลย

         สุดท้ายฉันก็ต้องลงมือปั่นแตงโมให้เขา ในฐานะที่นายนี่คือลูกค้าของฉันในตอนนี้ แล้วดูสิ ขนาดเมนูที่เขากินยังกินเหมือนเด็กเลย

         ภายในร้านตกอยู่ในความเงียบ เพราะตอนนี้ทั้งร้านมีแค่ฉันกับนายคาวีแค่สองคน แต่เราไม่ได้พูดอะไรกันหรอกนะ ฉันเองก็ตั้งใจทำเมนูที่เขาสั่งให้มันเสร็จ ๆ ไป

         "ได้แล้วค่ะคุณลูกค้า" ฉันยื่นแก้วแตงโมปั่นไปให้เขาแล้วพูดเหมือนที่เคยพูดกับลูกค้าท่านอื่น ๆ

         "ขอบคุณครับ" เขาก้มหัวให้เล็กน้อยและยื่นเงินมาให้ ก่อนจะหยิบเอาแก้วแตงโมปั่นแล้วเดินออกไปโดยที่ไม่หันมามองฉันอีกเลย

         แต่ก็ดีแล้วหนิ นายนั่นคงจะฟังที่ฉันพูดรู้เรื่องแล้วล่ะ

         "สบายท้องจริง ๆ เลย" พี่ดาเดินกลับเข้ามาในร้านด้วยสีหน้าสดชื่น

         "ลูกค้าไปแล้วเหรอ"

         "ไปแล้วค่ะ"

         "ว่าแต่เขาเป็นใครเหรอ เขากำลังจะเดินเข้ามาแต่พี่วิ่งออกไปก่อน เห็นแค่แว๊บ ๆ แต่หน้าตาคุ้น ๆ " พี่ดามองฉันอย่างสงสัย เธอจะอยากรู้ไปทำไมกันนะ

         "คงจะเป็นลูกค้าประจำค่ะ" ฉันตอบเลี่ยง ๆออกไป

         "น้องคาวีวัวน้อยของพี่เหรอ สั่งแตงโมปั่นใช่ไหม เสียดายที่พี่ไม่ได้ปั่นให้เองกับมือ" เธอถามฉันอย่างเสียดาย ๆ นายนั่นเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ด้วยเหรอ แต่ลูกค้าประจำที่ร้านเราก็มีตั้งหลายคน ทำไมพี่ดาต้องจำได้แค่นายนั่นคนเดียว

         "..." ฉันพยักหน้าให้เธอแทนคำตอบ

         "ว่าแล้วเชียว รู้ไหมว่าน้องคาวีชอบมาซื้อที่ร้านเราอยู่บ่อย ๆ แต่จะมาช่วงที่ปลาไม่อยู่ตลอดเลย แต่วันนี้ก็ได้เจอกันแล้ว เป็นไงบ้าง เขาน่ารักใช่ไหม" พี่ดาถามฉันอย่างยิ้ม ๆ อีกแล้ว แต่ถ้าถามเรื่องอื่นฉันจะตอบอย่างไม่ลังเลเลย

         "..." ฉันทำได้แค่พยักหน้าให้เธอเบา ๆ จะได้จบ ๆ ไป

         "นั้นไง! น่าเสียดายที่พี่แต่งงานแล้ว ไม่งั้นจะจีบมาทำสามีให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย เขาคงจะอยู่ในโอวาทและไม่ถกไม่เถียงสักคำ คนอะไรน่ารักน่าเอ็นดูแถมยังเรียนหมออีกต่างหาก ถ้าได้มาเป็นพ่อของลูกคงจะอบอุ่นน่าดู" พี่ดายังคงเพ้อต่อไป แต่ทำไมเธอต้องมาเพ้อให้ฉันฟังด้วยล่ะเนี่ย

         ฉันเลิกสนใจพี่ดาแล้วหันมารับลูกค้าที่กำลังเดินเข้ามาในร้านแทน เพราะเลิกงานจากที่นี่ฉันต้องไปทำงานที่ผับต่อเป็นวันแรก

         "เฮ้อออ เหนื่อย ๆ ๆ ปวดตามเนื้อตามตัวไปหมดแล้ว"

         "พี่ดานั่งพักเถอะค่ะ เดี๋ยวที่เหลือปลาจะทำเอง" ฉันหันไปบอกพี่ดาแล้วกวาดพื้นต่อ เพราะตอนนี้หกโมงกว่า ๆ แล้ว ถึงเวลาที่เราต้องเก็บของและทำความสะอาดเพื่อจะปิดร้าน

         "พี่ยอมใจในความขยันของเราจริง ๆ เสร็จจากที่นี่ก็จะไปเริ่มงานที่ผับอีกสินะ" พี่ดาพูด พลางนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า ซึ่งฉันก็ทำได้แค่พยักหน้าให้เธอ

         "ยังไงก็สู้ ๆ แล้วกัน ไปทำงานที่นั่นเพื่อนพี่มันจะคอยดูแลเราตลอด ไม่ต้องกังวลอะไร"

         "ขอบคุณนะคะ" 

         "ไม่เป็นไรเลยจ้า" จบประโยคนั้นพี่ดาก็รีบลุกขึ้นมาช่วยฉันเก็บของและปิดร้าน

         "พี่ต้องกลับแล้วนะ"

         "ขับรถดี ๆ นะคะ" ฉันยกมือไหว้พี่ดา ซึ่งเธอเองก็พยักหน้าให้ก่อนจะขับรถออกไป

         เหลือฉันแค่คนเดียวอีกแล้วสินะ

         ฉันต้องเดินออกมาที่หน้ามหา'ลัยเพื่อนั่งรถเมล์ไปที่ผับตามเส้นทางที่พี่ดาบอกมา ระหว่างทางฉันหยิบขนมปังกับนมที่ซื้อไว้เมื่อตอนกลางวันขึ้นมากินรองท้องไว้ก่อน ยังดีที่ผับอยู่ไม่ไกลจากบ้านฉันมากนัก ผับเปิดสองทุ่มและปิดเที่ยงคืน ตอนกลับฉันก็คงกลับรถเมล์เหมือนเดิม เพราะรถเมล์สายที่ฉันนั่งมามีบริการตลอดทั้งคืน ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมาก ๆ จะได้ประหยัดค่ารถด้วย

         ฉันเดินเข้ามาในร้านและมองสำรวจดูรอบ ๆ บริเวณร้าน จริง ๆ แล้วที่นี่เป็นร้านอาหารกึ่งผับ บางวันอาจจะมีคอนเสิร์ตจากนักร้องหรือนักดนตรีที่มีชื่อเสียงมาแสดงที่นี่ด้วย

         "สวัสดีค่ะ" ฉันเดินเข้ามาในครัวและยกมือไหว้ทุก ๆ คนที่อยู่ในห้องนี้

         "มาแล้วเหรอ" พี่ผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาหาฉันอย่างเป็นมิตร ซึ่งเธอก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เธอคือพี่จ๋า เพื่อนของพี่ดานั่นเอง

         "ทำงานวันแรกนอกจากค่าจ้างจากพี่แล้วก็ขอให้ได้ทิปเยอะ ๆ นะ สวย ๆ หุ่นดี ๆ แบบนี้ถ้าเสิร์ฟบ่อย ๆ คงได้เยอะแน่ ๆ " เธอว่าอย่างยิ้ม ๆ พี่จ๋าคงหมายถึงหน้าตาดีมีชัยไปกว่าครึ่งสินะ

         "เอาละ ร้านจะเปิดแล้วขอให้ทุกคนสู้ ๆ และทำให้เต็มทีเหมือนทุกวันนะ พี่จะคอยดูอยู่ทางนี้เอง ฝากด้วยนะกวาง" พี่จ๋าพูดกับทุกคนแล้วหันไปบอกคนที่ชื่อกวางให้ช่วยดูฉัน ซึ่งเธอน่าจะอายุเท่ากันกับฉันนะ

         "ชงเหล้าเป็นไหม" กวางถามฉันขึ้น

         "..." ฉันส่ายหน้าเบา ๆ

         "เฮ้อออ ถ้าเธอชงเหล้าเป็นนะ ได้ทิปเยอะแน่" เธอส่ายหน้าอย่างเสียดาย

         "เธอสอนฉันได้ไหมล่ะ" ถ้ามันได้ทิปจริง ๆอย่างที่เขาว่าก็น่าลองนะ อย่างน้อยจะได้เงินเพิ่มขึ้น

         "ได้สิ งั้นตามมานี่" ว่าแล้วเธอก็เดินนำหน้าฉันมาที่โซนเครื่องดื่ม ก่อนจะอธิบายอะไรต่าง ๆ นา ๆ ให้ฉันฟังว่าอะไรเป็นอะไร จนฉันพอจะเข้าใจได้บ้างแล้ว รวมไปถึงการบริการต่าง ๆ ว่าเวลาที่ลูกค้าเข้ามาจะต้องทำยังไงบ้าง

         "พอจะรู้เรื่องบ้างไหม" กวางถามฉันอีกครั้ง เมื่อเธอพูดมาจนหมดเปลือกแล้ว

         "เข้าใจ ๆ ขอบคุณมากเลยนะ"

         "ไม่เป็นไร ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ" กวางพาฉันเข้ามาเปลี่ยนใส่ชุดเด็กเสิร์ฟแล้วเดินออกมาเพื่อเริ่มงานในคืนนี้

         "คราวนี้ก็เริ่มงานได้แล้วละ" ว่าแล้วเราจึงเริ่มออกมาต้อนรับลูกค้าและรับออเดอร์ต่าง ๆ

         พนักงานเสิร์ฟแต่ละคนเริ่มทำหน้าที่ของตัวเองด้วยการบริการลูกค้าประจำโต๊ะต่าง ๆ โดยที่พวกเขาสั่งอะไรเราต้องเอามาบริการบนโต๊ะให้หมด บรรยากาศรอบ ๆ มีการบรรเลงดนตรี เเสง สี และเสียงอยู่ตลอดเวลา

         และตอนนี้ฉันกำลังรับลูกค้าอยู่ที่โต๊ะหนึ่งซึ่งมีแต่ผู้ชายทั้งหมด 5 คน แต่ละคนคงจะอายุมากกว่าฉัน 2-3 ปีได้ แต่หน้าตาดีกันทุกคนเลย บอกตามตรงว่าฉันเกร็งจนทำตัวไม่ถูกเลยจริง ๆ

         "น้อง พี่ขอ@$%#&*" และพวกเขาก็ให้ฉันตักโน่นเพิ่มนี่ให้ รวมไปถึงเครื่องดื่มต่าง ๆ ด้วย ยังดีที่พวกเขาไม่ได้ถึงเนื้อถึงตัวหรือลวนลามอะไรฉัน และบอกเลยว่ากวางช่วยฉันได้เยอะจริง ๆ ไม่งั้นงานวันนี้ฉันคงไม่รอดเเน่ ๆ

         เวลาล่วงเลยจวนจะเที่ยงคืนซึ่งเป็นเวลาที่ร้านจะปิด และเป็นเวลาเลิกงานของฉัน พนักงานแต่ละคนเริ่มเก็บข้าวของกันจนชุลมุน แต่ลูกค้าโต๊ะของฉันยังกินดื่มไม่ยอมหยุดสักที แถมแต่ละคนยังคอแข็งกันมาก ๆ เพราะกินไปกี่เเก้วพวกเขายังนั่งได้สบาย ๆ

         "พอแล้ว ๆ พวกแก สงสารน้องเขาหน่อย บริการดีจนเหนื่อยไปหมดแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ" มีพี่ผู้ชายคนหนึ่งปรามเพื่อน ๆ ของเขาขึ้น เขาเป็นเหมือนเสียงระฆังที่ช่วยชีวิตของฉันเลยจริง ๆ

         "เออ ๆ กลับก็กลับ แต่ก่อนจะกลับขอให้ทิปน้องเขาหน่อยแล้วกัน" ว่าแล้วผู้ชายอีกคนก็ยื่นเงินห้าร้อยมาให้ฉัน

         พรึ่บ!

         ฉันยกมือไหว้และกำลังจะหยิบเอาเงินนั้น แต่เขาดึงกลับไปซะก่อน

         "ฮ่า ๆ ๆ ยังไม่ให้ ๆ ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนก่อนสิจ๊ะน้องสาว" เขาพูดด้วยอาการเบลอ ๆ พลางยื่นแก้วเครื่องดื่มมาให้

         จะให้ฉันดื่มเหล้างั้นเหรอ

         "ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เอาก็ได้ ขอบคุณที่มาใช้บริการร้านเรานะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ" ฉันพูดออกไปอย่างสุภาพที่สุด ถึงแม้จะอยากได้เงินแต่ฉันกินเหล้าไม่เป็นหรอกนะ

         "ไม่เอาสิน้อง หรือน้องกลัวว่าพี่จะใส่อะไรลงไปในนี้เหรอ เหล้าแก้วนี้น้องก็ชงเองนะ จะกลัวอะไรล่ะจ๊ะ" ผู้ชายอีกคนพูดเสริมขึ้นมา

         "นั่นสิ น้องดื่มแก้วนี้เสร็จเราก็แยกย้ายกัน โอเคไหม" ผู้ชายอีกคนพูดเสริมขึ้นมาเหมือนกัน ก่อนที่จะยื่นแก้วนั้นมาให้ฉันอีกครั้ง

         แต่มันก็จริง ฉันชงเองกับมือคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง อีกอย่างฉันก็ไม่อยากให้พวกเขามาเซ้าซี้แบบนี้

         หมับ!

         ฉันรับแก้วนั้นมาแล้วยกขึ้นดื่มจนหมดในรวดเดียว ซึ่งมันทำให้พวกเขายกยิ้มอย่างพอใจ แต่รสชาติของมันทำเอาฉันแสบคอไปหมด

         "ฮ่า ๆ ๆ มันต้องแบบนี้สิน้อง"

         "เอาไป ๆ ขอบคุณเหมือนกันนะน้องที่มาบริการพวกพี่อย่างดีเลย" เขายื่นเงินมาให้ฉันอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้ดึงกลับคืน ก่อนจะช่วยพยุงก่อนเดินออกจากร้านไป

         "เป็นไงบ้าง" กวางรีบเดินเข้ามาหาฉันอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

         "..." ฉันชูเงินที่เพิ่งได้รับขึ้นมาให้เธอดู

         "เยี่ยม!! แต่ทำไมกลิ่นเหล้าหึ่งแบบนี้ล่ะ อย่าบอกนะว่าเธอกิน" ไม่พูดเปล่า แต่กวางดมสำรวจตามเสื้อผ้าของฉันด้วย

         "อื้ม"

         "เธอจะบ้าเหรอ ถ้าโดนยาขึ้นมาจะทำยังไง" กวางพูดอย่างลุกลี้ลุกลน

         "ไม่มีหรอก ฉันชงเองกับมือ ตอนนี้ก็ปกติดี" เธอก็ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ พวกเขาจะมอมยาฉันแล้วกลับบ้านไปทำไมล่ะ

         "เธอนี่จริง ๆ เลยนะ คราวหน้าคราวหลังห้ามกินเด็ดขาดเลยนะ เข้าใจไหม" กวางกำชับฉันอย่างหนักแน่น ฉันเลยพยักหน้าให้เธอ

         "แล้วเธอจะกลับบ้านยังไงเนี่ย"

         "รถเมล์ แล้วเธอล่ะ"

         "แฟนมารับ งั้นเราเดินออกไปพร้อมกัน เดี๋ยวฉันไปนั่งรอรถเป็นเพื่อน โอเคไหม" เธอพูดกับฉันเหมือนเป็นการบังคับเลยนะ

         "ก็ได้ ๆ " 

         หลังจากที่เราลาพี่ ๆ เสร็จแล้วฉันกับกวางจึงเดินออกมารอรถที่หน้าร้าน

         "ทำอะไรอยู่ ชักช้าเสียเวลาจริง ๆ " แฟนของกวางพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ขณะที่เขานั่งอยู่บนมอเตอร์ไซค์

         "ฉันจะไปรอส่งเพื่อนขึ้นรถก่อน พี่รอหน่อยนะ"

         "แต่กูรีบ!" เขาตะคอกใส่กวางอย่างโมโห

         "ฉันไปรอคนเดียวก็ได้ เธอรีบกลับเถอะ" ฉันรีบกระซิบบอกกวางไป เพราะดูจากสีหน้าท่าทางของแฟนเธอในตอนนี้แล้วดูเหมือนว่าเขาจะโมโหมากจริง ๆ ถ้าขืนกวางไม่กลับตอนนี้เธอต้องเดือดร้อนเพราะฉันแน่ ๆ

         "ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะ ขอโทษจริง ๆ นะ" กวางหันมาพูดอย่างรู้สึกผิด

         "ไม่เป็นไร ๆ " ฉันพูดจบกวางก็ขึ้นรถ ก่อนที่แฟนของเธอจะขับออกไป

         ฉันทำได้แค่ยืนมองรถของกวางเคลื่อนตัวออกไปจนลับตา ก่อนจะเดินออกมานั่งรอรถเมล์ที่อยู่ไม่ไกลจากร้านมากนัก แต่นั่งไปนั่งมาจู่ ๆ ฉันก็รู้สึกง่วงนอนขึ้นมาดื้อ ๆ มันดึกมากแล้วก็จริง แต่ปกติฉันไม่เคยง่วงขนาดนี้เลยนะ มันง่วงจนลืมตาแทบไม่ขึ้น ฉันสะบัดหัวไปมาแรง ๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองเอาไว้

         แล้วอยู่ ๆ ก็มีรถยนต์คันหนึ่งเคลื่อนตัวมาหยุดอยู่ตรงหน้า

         "น้อง! จะกลับยังไง" ฉันต้องสะบัดหัวแรง ๆและถ่างตามองดูว่าใครเป็นคนตะโกนมาถาม

         "ว่าไง ทำไมไม่ตอบ" คน ๆ นั้นลงมาจากรถแล้วเดินตรงเข้ามาหาฉัน

         "เป็นอะไรรึเปล่า ให้พี่ไปส่งไหม" เขานั่งลงข้าง ๆ แล้วถามขึ้นอีก แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาคือใคร เพราะมันง่วงจนตาจะปิด สะบัดหัวกี่ครั้งก็เอาไม่อยู่ ฉัน... ไม่ไหวแล้วจริง ๆ