MY HUSBAND EP: 2

2

         "มะ มีนา..." คนที่ฉันถามหาค่อย ๆ เดินออกมาจากห้องน้ำซึ่งอยู่ตรงข้ามกับบริเวณที่ฉันนั่งล้างถ้วย นี่เขา... แอบอยู่ในห้องน้ำงั้นเหรอ

         นายคาวีเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วมองฉันอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะค่อย ๆ ก้มหน้าลงมองพื้น เหมือนเวลาที่เด็กทำความผิดแล้วกลัวโดนแม่ทำโทษไม่มีผิดเลย

         "นายอีกแล้วเหรอ"

         "ใจเย็น ๆ ก่อนนะปลา" ลุงน้อยพยายามเข้ามาห้ามฉันไว้

         "ปลาขอตัวก่อนนะคะ"

         หมับ!

         พูดจบฉันก็ดึงแขนคนที่ยืนก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จาออกมาจากร้าน

         "นายนี่มัน!" ฉันผลักให้เขานั่งลงที่ป้ายรถเมล์ทันทีที่เดินมาถึง

         "..." เงียบ นายนี่ไม่ตอบ เอาแต่นั่งก้มหน้าอย่างเดียวเลย ระหว่างทางที่ฉันดึงเขามานายคาวีก็เอาแต่เงียบ

         "คาวี!" ฉันตะโกนใส่อย่างเหลืออด ทำไมนะ ปกติฉันไม่ใช่คนใจร้อนหรือโมโหอะไรง่าย ๆ แต่พอเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ทีไรฉันมักจะควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกที เขาทำให้ฉันหงุดหงิดได้ทุกครั้งเลยจริง ๆ

         ด้วยหน้าตาที่เหมือนเด็กไม่รู้จักโต กิริยาที่แสดงออกมาก็ไม่ต่างจากหน้าตาเลยแม้แต่น้อย มันไม่เข้ากับชุดนักศึกษาที่เขาใส่อยู่ตอนนี้เลย

         "มีนา..." นายคาวีเงยหน้าขึ้นมามองฉันอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

         "..." แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไร ดูสิว่าคราวนี้นายนี่จะแก้ตัวว่ายังไงอีก

         "คาวีขอโทษ" เหอะ เหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกครั้ง

         "นายเคยฟังที่ฉันพูดบ้างไหม หรือฟังไม่รู้เรื่องเหรอ ทำไมถึงกลับมาทำแบบนี้อีก" ฉันพยายามใช้น้ำเสียงที่เบาลงเพราะมีคนเดินผ่านพวกเราไปมา แต่ก็ยังดีที่ไม่มีใครมารอรถเมล์เลย

         "..." และสิ่งที่ฉันได้รับกลับมาก็คือความเงียบอีกเหมือนเดิม

         "..." ฉันทำได้แค่มองคนตรงหน้าอย่างหงุดหงิด ฉันเองก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เพราะพูดไปกี่ครั้งสุดท้ายนายนี่ก็กลับมาเหมือนเดิม

         "คาวีพยายามแล้ว... แต่มันทำไม่ได้" เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้วพูดขึ้น ก่อนจะก้มหน้าลงอีกครั้ง

         "..."

         "มันยากจริง ๆ นะมีนา" คราวนี้เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันแล้วจ้องอยู่อย่างนั้น

         "แต่ฉันไม่ได้รักนาย" ฉันพูดออกไปตามความรู้สึกของตัวเอง

         มันผิดด้วยเหรอที่ฉันพยายามบอกให้เขาออกไปจากชีวิตฉัน เพราะฉันรู้ว่ามันไม่มีทางที่ความรู้สึกของฉันจะตรงกับเขา แม้แต่ชื่อเล่นฉันก็ไม่อยากให้เขาเรียกเลยด้วยซ้ำ จะบอกว่าฉันใจร้ายก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะฉันเต็มใจยอมรับ

         ตลอดเวลาห้าปีที่เขาตามตื้อฉันมาตั้งแต่ม.4 พยายามเข้าหาครอบครัวของฉันด้วยการมาเหมาผลไม้ของยายแทบจะทุกวัน คอยขอลายเซ็นพี่ขุนเขามาให้ฉันเพราะเขาเป็นรุ่นน้องคนสนิทของพี่ขุนเขา

         แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันใจอ่อนหรือหวั่นไหวกับเขาเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำผู้คนรอบข้างยังมองว่าฉันเล่นตัวเพื่อที่จะได้เงินจากเขาเยอะ ๆ มองว่าฉันจ้องจะจับคนรวย ๆ เพื่อหวังให้ตัวเองสบายเหมือนกับแม่ ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นเลย

         นายคาวีมักจะเอาเงินของตัวเองไปให้นายจ้างของฉันแล้วให้เขาช่วยโกหกว่ามันเป็นสินน้ำใจที่อยากจะมอบให้ฉัน เหมือนที่เขาทำในวันนี้ไง เพราะถ้าให้กับฉันตรง ๆ เขาก็รู้ไงว่าฉันไม่มีทางรับแน่นอน 

         "อย่าเสียเวลาเลยนะคาวี นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้" ฉันพูดกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

         "แต่คาวีอยากช่วยมีนาจริง ๆ นะ" แต่นายนี่ก็ยังดื้อด้านเหมือนเดิม

         "แต่ฉันมะ..."

         "อ้าวพ่อหนุ่ม จะไปเรียนเหรอลูก" ฉันยังไม่ทันจะได้พูดก็มีคุณยายคนหนึ่งเดินเข้ามาเพื่อรอรถเมล์เหมือนกัน

         "สวัสดีครับคุณยาย ใช่ครับผมกำลังจะไปเรียน" นายคาวียกมือไหว้และรีบลุกขึ้นเพื่อไปพยุงคุณยายมานั่ง แต่สายตาของเขากลับเหลือบมองมาที่ฉันอยู่ตลอด 

         "แล้วนั่นใครเหรอลูก แฟนพ่อหนุ่มเหรอ"

         "เอ่อ..."

         "ไม่ใช่นะคะ" ฉันรีบปฏิเสธออกไป

         "ครับ ไม่ใช่ครับไม่ใช่" นายคาวีตอบและเกาหัวเบา ๆ

         "คงเป็นเพื่อนสินะ" คุณยายหันมามองฉันพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ ซึ่งฉันก็ยิ้มให้คุณยายเหมือนกัน

         "พ่อหนุ่มยิ้มอะไรเหรอ" ท่านหันไปถามนายคาวี เพราะตอนนี้เขาหันมามองหน้าฉันแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เป็นอะไรของเขา

         "เอ่อ... เปล่าครับ" ตอบและเกาหัวอีกแล้ว นายนี่เป็นอะไรกันแน่

         "แล้วคุณยายล่ะครับ หายดีแล้วใช่ไหมถึงได้ออกมาเดินตากแดดแบบนี้"

         "หายดีแล้วจ้ะ ถ้าไม่ได้พ่อหนุ่มช่วยไว้วันนั้นยายคงสลบตายกลางแดดไปแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะลูก"