EP.5 รักนี้แม่จัดให้

"อืม...ที่พูดมาก็มีเหตุผลเหมือนกันนะ" คุณหญิงแม่มีท่าทีจะคล้อยตามมากขึ้น

"แม่จะต่อเวลาให้ผมอีกสัก สองสามปีใช่ไหม ?" คามินเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ

"เปล่า ในเมื่อลูกหาเองไม่ได้ แม่ก็จะจัดหาผู้หญิงดี ๆ มาให้ลูกเองไง" ท่านเหยียดยิ้มใส่หน้าลูกชายอย่างรู้ทันแผนการยื้อเวลาทุกอย่าง

"นี่แม่กำลังบังคับผมอยู่นะครับ และผมก็จะไม่ยอมแต่งงานแบบคลุมถุงชนแน่ ๆ" คามินพยายามหาหนทางรอดทันที

แต่ด้วยความที่ครั้งนี้ไม่มีพ่อคอยช่วยเหมือนก่อน ๆ ทำให้เขาถูกแม่ต้อนจนจนมุมได้ในที่สุด

"แม่ไม่ได้บังคับให้ลูกแต่งงานนี่ แม่แค่พาผู้หญิงที่แม่เห็นว่าดีพร้อมมาเสนอให้ แต่ลูกจะเลือกหรือไม่เลือกมันก็สุดแล้วแต่ลูก"

"แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม สิ้นปีนี้ลูกต้องแต่งงานกับใครสักคน"

"ไม่อย่างนั้น แม่ก็จะโกนหัวบวชชีไปตลอดชีวิต และลูกก็จะไม่ได้เห็นหน้าแม่อีกตลอดชีวิต" คุณหญิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน และแววตาที่มุ่งมั่น

"โถ่แม่..." คามินคุกเข่านั่งลงตรงหน้าแม่ของเขาพร้อมกับกุมขมับตัวเอง และลากเสียงยาว ๆ อย่างท้อใจ

"ตกลงตามนี้นะจ๊ะลูกรักของแม่" ท่านลูบหัวของลูกชายที่นั่งตรงหน้าเบา ๆ

เสียงฝีเท้าของแม่บ้านคนเก่าคนแก่เดินตรงเข้ามาหาคุณหญิงด้วยท่าทีนอบน้อม

"คุณหญิงคะ คุณหญิงเบญมาถึงแล้วนะคะ"

"ดีเลย งั้นก็รีบตั้งโต๊ะอาหารเลยแล้วกัน"

"คุณหญิงเบญ ?" คามินทวนชื่อเพื่อนสนิทของแม่อย่างไม่ได้คิดอะไร

"ถ้าแม่มีเพื่อนดินเนอร์ด้วยแล้ว... อย่างนั้นผมขอกลับไปเคลียร์งานต่อแล้วกันนะครับ"

"เดี๋ยวสิลูก ! แม่เรียกมินมาก็เพราะจะได้มานั่งกินข้าวเย็นด้วยกันนี่แหละ" ท่านกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

"ไป... ลุกได้แล้วเจ้าคามินไปต้อนรับแขกคนพิเศษด้วยกันกับแม่เลย" ท่านหิ้วปีกลูกชายเดินออกไปยืนต้อนรับเพื่อนสนิทของตัวเองทันที

"หญิงนุช" เสียงหวาน ๆ ของคุณหญิงเบญเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทของเธออย่างยิ้มแย้ม ทั้งสองสาวรุ่นใหญ่วิ่งเข้าหากันทันทีที่เจอหน้า

"ดีใจอย่างกับไม่เจอกันนานเป็นปี ๆ ทั้ง ๆ ที่เราเพิ่งจะไปร้องคาราโอเกะด้วยกันเมื่อสองวันก่อน" คุณแม่ของคามินก็กระโดดกอดเพื่อนรักของเธอ พูดหยอกล้อกันไปมาด้วยความสนิทสนม เพราะทั้งคู่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้นเลยทีเดียว เรียกได้ว่าสนิทกันมาก ๆ

"สวัสดีครับแม่เบญ" คามินรีบยกมือไหว้เพื่อนสนิทของแม่ทันทีตามมารยาท

"ไหว้พระเถอะลูก โอ้โหไม่เจอนานโตเป็นหนุ่มใหญ่ขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย" ท่านรับไหว้คามินพร้อมกับมองสำรวจลูกชายของเพื่อนรักไปพลาง ๆ เพราะตามจริงก็เห็นกันมาตั้งแต่เล็ก ๆ แต่พอโตก็แทบไม่เคยได้เห็นหน้าค่าตาอีกเลย

"แป๊บเดียวของเธอเนี่ยเกือบ 20 ปีแล้วนะ" แม่ของคามินหันไปควงแขนเพื่อนและเริ่มพูดคุยกันตามประสาเพื่อนซี้

"หล่อได้พ่อมาเต็ม ๆ เลยนะเนี่ย" คุณหญิงเบญก็เอ่ยชมคามินไม่หยุดเลย เพราะคามินหล่อกว่าที่เธอคาดคิดเอาไว้มาก

"แม่ก็สวยย่ะ" คุณหญิงนงนุชก็พูดสวนขึ้นทันที ก่อนที่ทั้งคู่จะมองหน้ากันและหัวเราะลั่นตามประสาแม่ ๆ อวดลูก

"แล้วไหนล่ะ...ลูกสาวคนสวยของเธอ" คุณหญิงนงนุชมองเข้าไปในรถตู้แต่ก็ไม่เจอใครเลย

"เดี๋ยวสักพักคงจะขับรถตามมาน่ะเธอ" คุณหญิงเบญรีบอธิบาย ซึ่งคนขับรถตู้มาส่งก็โค้งคำนับลาเธอก่อนจะขึ้นรถขับออกไปทันที

"พอดีน้องเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ก็เลยขออยู่คุยกับคุณย่าที่บ้านสักพัก แต่เดี๋ยวสักพักก็ตามมา

แน่ ๆ แหละ" คุณหญิงเบญหันไปพูดกับคามินและเพื่อนรักสลับไปสลับมา

"เพราะว่าฉันกำชับกับลูกเอาไว้ว่าอย่างไรก็ต้องมารับฉันกลับบ้าน" เธอกระซิบบอกกับเพื่อนตัวเอง

เบา ๆ ทั้งสองคนหันมองหน้ากันอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะโอบเอวกันเดินเข้าไปในบ้านอย่างหน้าตาชื่นมื่น

"ยังไงวันนี้ก็ต้องได้เจอกันให้ได้เลยนะ !" แม่ของคามินหันไปกำชับกับเพื่อนพร้อมกับยิ้มให้กันอย่างมีลับลมคมนัยแปลก ๆ

"ทำไมรู้สึกเหมือนตาขวาจะกระตุกอยู่ตลอดเวลาเลยนะ" คามินพึมพำขึ้นเบา ๆ และมองไปทางสองแม่ ๆ ที่คุยกันกะหนุงกะหนิงแลดูมีลับลมคมในกันแปลก ๆ ชอบกล