MARRY CHRISTMAS รักนี้ต้องได้แต่ง

KA-MIN’ S PART

ณ ห้องทำงานประจำตำแหน่ง

ก๊อก ๆ (เสียงเคาะประตูห้องทำงาน)

"คุณคามินคะ มีแขกมาขอเข้าพบค่ะ เธอบอกว่าเธอชื่อพิมมาดา" เลขาหน้าห้องเคาะประตูพร้อมกับเอ่ยบอก

"พิมมาดา ?" คามินทวนชื่อของเธอเบา ๆ หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น

ร่างสูงเดินตรงไปที่ประตูห้องทำงานและกระชากเปิดออกด้วยตัวเองในทันที

ฟุ่บ ! ทันทีที่ประตูเปิดออก แฟนเก่าคนที่ยืนยิ้ม ๆ อยู่ด้านหน้าประตู พร้อมกับสาวน้อยที่รีบวิ่งเข้ามาสวมกอดเขาทันทีที่เจอหน้า

"ขะมิ้น !" ไลลาลูกสาวตัวน้อยของพิมเอ่ยทักทายเขาด้วยคำเรียกเดิม ๆ

"เข้ามาก่อนสิ จะมาก็น่าจะบอกกันก่อนนะ" คามินยิ้มออกมา พร้อมกับเปิดประตูเชิญแฟนเก่าของเขาให้เดินเข้าไปในห้องทำงานทันที

"ฝากเตรียมของว่างอร่อย ๆ แล้วก็ไปซื้อตุ๊กตาบาร์บี้มาให้ด้วย" คามินหันไปบอกกับเลขาหน้าห้อง ร่างสูงอุ้มลูกสาวของแฟนเก่าขึ้นบ่าหยอกล้อเล่นกันด้วยความคุ้นเคยดี

"ไม่ต้องเตรียมอะไรนะ.. เราแค่แวะมาหาแป๊บเดียวน่ะ" พิมหันไปบอกกับเลขา และหันมายิ้มให้

คามินเล็กน้อย

"…" คามินมองไปรอบ ๆ ทันที เพราะคิดแล้วว่าเธอคงไม่ได้มาคนเดียวแน่ ๆ

"คือ..รามเขานั่งรออยู่ในรถน่ะ" พิมรีบเอ่ยขึ้นทันทีเธอรู้ดีว่าคามินกำลังมองหาใคร

"อ้อ..ก็ดีแล้ว เธอไม่ควรไปไหนมาไหนคนเดียวนะ" คามินเปิดประตูเชิญให้เธอเข้ามานั่งคุยกันต่อในห้องทำงานทันที

"คนสวยอยากเล่นอะไร ก็เต็มที่เลยนะลูก.. ขะมิ้นอนุญาต" คามินวางไลลาลงกับพื้นก่อนจะบอกให้เธอวิ่งเล่นภายในห้องทำงานของเขาตามอำเภอใจ

"ให้ท้ายหลานไม่เปลี่ยนเลยนะ" หันมาพูดกับคามินก่อนจะเปิดกระเป๋าสะพายของเธอพร้อมกับหยิบการ์ดงานแต่งขึ้นมาถือเอาไว้แน่น

"คือว่า..เราลังเลอยู่นานมากเลยจริง ๆ นะ ว่าควรจะเชิญมินดีไหม ?" พิมยื่นการ์ดแต่งงานของเธอส่งให้กับแฟนเก่าด้วยมือที่สั่น ๆ

"…" คามินรับการ์ดจากมือของเธอและฝืนยิ้มตอบกลับไป

"หืม..ไหนดูซิ" เขาแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะอ่านวัน เดือน ปี ของกำหนดการ

"เอาเป็นว่าถ้ามินไม่ติดงาน มินไปแน่นอน" คามินเอื้อมมือไปหาเธอเพราะอยากจะสัมผัสใบหน้า แต่สุดท้ายเขาก็ยับยั้งใจเปลี่ยนเป็นตบไหล่แทน

"เพื่อนคนนี้จะยินดีกับทุกความสุขของพิมเสมอนะ" คามินพูดไปก็กัดฟันยิ้มไป

"ขอบคุณนะ... สำหรับเราแล้ว มินคือเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของเราเลยจริง ๆ" พิมมาดาพูดตอบไปทั้งน้ำตา

"เราขอโทษสำหรับทุกอย่างนะ...แล้วก็ขอบคุณมาก ๆ สำหรับทุกอย่างที่มินทำให้เรา" เธอรีบปาดน้ำตาตัวเองทันที เพราะกลัวว่าลูกสาวจะเห็นแล้วจะตกใจเอาได้

"เราเชื่อว่าสักวันหนึ่ง..ผู้ชายดี ๆ อย่างมิน ต้องได้เจอกับความรักดี ๆ ในเร็ววันนี้แน่ ๆ" พิมเอื้อมมือของเธอไปบีบมือของเขาเอาไว้แน่น

"อืม" คามินข่มเสียงและตอบกลับไป

"ถ้าว่างก็มาร่วมแสดงความยินดีกับเราด้วยนะ"

"ที่เรามาชวนไม่ได้อยากซ้ำเติมความเจ็บปวดของมินนะ.. เพียงแต่เราเองก็อยากกลับไปเป็นเพื่อนของมินเหมือนแต่ก่อน" พิมยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมกับเช็ดน้ำตาลวก ๆ

"เราเข้าใจ..ไม่ต้องร้องไห้นะ" คามินเค้นเสียงหัวเราะและยิ้มตอบแฟนเก่าไปทั้ง ๆ ที่ภายในใจมันแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดี

"เรายินดีด้วยจริง ๆ จากหัวใจ..ยินดีที่พิมมีความสุขกับคนที่พิมเลือกแล้ว" คามินยอมรับในความพ่ายแพ้ทั้งหมด

"ไว้เจอกันในงานนะ" เขาพูดออกไปและฉีกยิ้มให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย

"อืม" พิมมาดาพยักหน้ารับทันทีและยิ้มออกมาอย่างรู้สึกโล่งอก เหมือนเธอได้ปลดล็อกความรู้สึกผิดที่มีต่อเขาเกือบหมดสิ้นแล้ว

"เดี๋ยวเราต้องไปแล้วล่ะ มีแจกต่ออีกหลายที่เลยอะ" พิมมาดาเองก็ไม่สามารถจะอยู่คุยกับคามินได้นานเช่นกัน

เพราะเธอเองก็ยังแคร์เขามาก แต่แคร์และเป็นห่วงในสถานะของเพื่อนคนหนึ่งเพียงเท่านั้น

"จ้ะ รีบไปเถอะ" คามินลุกเดินไปส่งพิมกับลูกสาวตัวน้อยของเธอถึงด้านหน้าประตูห้องตัวเอง

"วานเดินไปส่งแขกให้ฉันที" คามินหันไปบอกกับเลขาหน้านิ่ง ๆ

"กลับดี ๆ นะพิม" เขาบอกลาเธอและหลบสายตามองไปที่ไลลาแทน

"ไว้เจอกันนะเจ้าเด็กแสบ" คามินยิ้มให้ไลลาอย่างจริงใจ ซึ่งเด็กน้อยก็โบกมือกลับและยิ้มให้คุณอาคนโปรดของเธอไปจนสุดทางเช่นกัน