EP.2 แฟนเก่าที่ยังรัก

ปัง ! แก๊ก ! คามินปิดประตูพร้อมกับลงกลอนล็อกอย่างแน่นหนา

ก่อนที่ร่างสูงจะทรุดลงกับพื้นทันทีด้วยความเจ็บลึกลงไปที่กลางใจ

เขาขยำการ์ดเชิญงานแต่งแฟนเก่าตัวเองทั้งน้ำตา

"มันไม่ง่ายเลยพิม สำหรับมินแล้วมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น" เขาร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ภาพความรักในครั้งอดีตมันยังฝั่งลึกอยู่ในหัวใจของเขา

.....1 ปีผ่านไป.....

"บางทีถ้าเรารักใครสักคนจริง ๆ การได้เห็นเขามีความสุขมันก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอ ?" ร่างสูงเปิดดูรูปถ่ายระหว่างเขากับแฟนเก่าสมัยเรียน ก่อนจะยิ้มให้คนในรูปทั้งน้ำตา

"ถึงพิมจะรักคนอื่นไปแล้ว..." ใบหน้าคมเข้มจ้องมองไปที่รูปคู่ใบเดียวที่เขามีเหลืออยู่ทั้งน้ำตา

"แต่เราอยากให้พิมรู้ไว้ว่า...เรารักได้แค่พิมคนเดียว" ปลายนิ้วเรียวยาวลูบที่รูปของอดีตแฟนเบา ๆ

"ตลอดไป.." เขายิ้มให้กับคนในรูป ก่อนจะเก็บรูปคู่ของเธอเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทด้านซ้ายตรงกับหัวใจไม่เคยเปลี่ยนเลยแม้สักวัน

พิมมาดาคือรักแรกของเขา เธอเป็นแฟนคนแรกและคนเดียวในชีวิตของคามิน

แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโชคชะตามันเล่นตลกอะไรกับความรักของเขา หรือมันคือพรหมลิขิตที่แท้จริงระหว่างพิมกับชายอีกคนก็ไม่รู้ได้

หลังจากที่รามสูรจับ (ผิด) ตัวพิมไปเพื่อล้างแค้นแทนน้องชายของเขา มันเองก็ดันหลงรักพิมมาดาเข้าเสียง่ายดาย ทั้งสองคนใกล้ชิดกันจนมีลูกสาวที่น่ารักอย่างหนูไลลา

ซึ่งแน่นอนว่าถ้ามีแค่เรื่องลูกติดของพิมคามินรับได้ทุกอย่างอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าหัวใจของพิมในตอนนี้ เธอไม่มีคามินหลงเหลืออยู่ในนั้นอีกแล้ว ซึ่งคามินเองก็ไม่เคยโทษว่าเป็นความผิดของเธอเลย เขาพยายามเข้าใจและยอมรับมันให้ได้ แม้ว่ามันจะยากมากเหลือเกินก็ตาม

การที่คามินยอมปล่อยเธอไปก็เพราะเธอไม่ได้รักเขาอีกต่อไปแล้ว และที่เขายอมถอยก็เพราะคน

เลว ๆ อย่างรามสูรเองมันก็ได้พิสูจน์แล้วว่ามันรักพิมจริง ๆ ไม่แพ้ที่คามินรัก และสิ่งหนึ่งเลยที่เปลี่ยนแปลงไปไม่ได้ก็คือรามสูรคือพ่อที่แท้จริงของไลลา ส่วนเขาเป็นแค่คนอื่นเท่านั้น

นับจากวันที่พิมมามอบการ์ดงานแต่งในวันนั้น เขาก็ไม่ได้เจอเธออีกเลยเช่นกัน ได้ยินครั้งสุดท้ายเหมือนว่าเธอจะย้ายไปใช้ชีวิตที่ฮ่องกงกับสามีและลูก ซึ่งตอนนี้เธอก็คงมีความสุขมาก ๆ และไม่มีอะไรที่

คามินต้องห่วงอีกแล้ว..

คงมีให้เธอได้แค่คำว่าคิดถึงเท่านั้น

สำหรับผู้ชายวัย 27 ย่างเข้า 28 ปีที่ยังโสดสนิท บ้างาน วัน ๆ ก็ทำแต่งาน งานเพียงเท่านั้น เขาใช้ชีวิตไปอย่างไร้ซึ่งจุดหมายปลายทาง

เขาไม่เชื่อมั่นในคำว่ารักอีกต่อไปแล้ว นับตั้งแต่วันที่เขาสูญเสียมันไป ...

ครืด.. ครืดด (เสียงโทรศัพท์มือถือสั่น)

"แม่ ? " คามินวางงานทั้งหมดในมือ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์มากดรับสายแม่ของเขาทันที

"ฮัลโหลครับแม่" เขารับสาย พร้อมกับเตรียมรอฟังว่าแม่ของเขาจะมาไม้ไหนในวันนี้

(แม่ไม่ค่อยจะ.. แค่ก ๆ ๆ..สบายเลยลูกจ๋า) เสียงของหญิงสูงวัยเริ่มพูดกับลูกชายด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ สลับกับไอเบา ๆ

(คามินมาหาแม่ที่บ้านได้ไหมครับ แค่ก ๆ ๆ) ท่านเอ่ยถามขึ้นและไอ เพื่อเรียกคะแนนสงสารจากลูกชายอีกครั้ง แม้ว่าท่านจะใช้มุกนี้อยู่เป็นประจำ แต่สุดท้ายคามินก็ยอมทิ้งงานและขับรถกลับมาหาอยู่ดี

"ถ้าอยากเจอผมเนี่ย โทรมาบอกดี ๆ ก็ได้" คามินบ่นกลับไปเล็กน้อย

(แค่ก ๆ ๆ) ท่านแสร้งไอส่งท้ายก่อนจะตัดสายไป