3 เป็นแฟนกันไหม

"งั้น...เป็นแฟนกันไหม" คำพูดของรุ่นพี่หนุ่มเจ้าของแววตาที่หวานละมุนเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

"....." เพียงฟ้าอ้าปากค้างพลางก้าวถอยหลังเล็กน้อย

"หมายถึงลองแสดงเป็นแฟนกันในบทดูไหม" ฝ่ามือหนาค่อย ๆ โอบตรงกลางแผ่นหลังของหญิงสาวให้เธอค่อย ๆ ก้าวกลับเข้ามาหยุดตรงหน้าของเขา

"เธอคือดาวประดับ ส่วนพี่คือวินเซนต์"

"ไม่มีไพลอท ไม่มีเพียงฟ้า" ฝ่ามือของเขาดึงมือของเธอวางทาบลงบนแผ่นอกด้านซ้าย

"ค่ะ" เพียงฟ้าพยักหน้ารับก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และหลับตาลงเพื่อตั้งสติในการเริ่มแสดง

"โอเคเด็ก ๆ ครูตั้งกล้องเสร็จแล้วนะ พร้อมนะลูก… ห้า~ สี่~ สาม~ สอง~ หนึ่ง~ เริ่ม! " ครูมังคุดให้สัญญาณอีกครั้ง

เพียงฟ้ายังคงยืนหลับตาอยู่สักพัก ก่อนที่จะลืมตาขึ้นจ้องมองไปที่ไพลอทด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป เด็กสาวเลียนแบบการแสดงของครูมังคุดในทุก ๆ อิริยาบถ ทั้งการส่งสายตา ทั้งท่าทาง

ซึ่งไพลอทก็ตอบรับ ส่งต่อบทให้เธอตามที่เขาได้รับมอบหมายทุกอย่าง และเล่นเป็นวินเซนต์ได้ราวกับเป็นตัวของเขาเองเลย

ทั้งสองคนสวมบทบาทการแสดงได้ดีมาก ๆ ทั้งสองคนจ้องมองเข้าไปในดวงตาของกันและกัน ราวกับว่าในห้องนี้มีเพียงเขาและเธอสองคนเท่านั้น เพียงฟ้าไม่เคยเข้าถึงตัวละครของดาวประดับได้แบบนี้มาก่อนเลย

อื้อ ๆ ๆ (เสียงสั่นและริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้น)

"แย่จังเลย ครูขอโทษทีลูก พอดีครูลืมปิดเสียงน่ะ" ครูมังคุดรีบเอ่ยขอโทษก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาดูทันที

"ไม่เป็นไรค่ะครู" เพียงฟ้ายิ้มรับ

ครูมังคุดขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเบอร์โทรศัพท์แต่ท่านก็รีบกดรับสายทันที

(บทสนทนาทางโทรศัพท์ครูมังคุด)

"ฮัลโหลค่ะ ตอนนี้มังคุดติดสอนพิเศษอยู่น่ะค่ะ มีอะไร..." ครูมังคุดรับสายด้วยท่าทีปกติดีทุกอย่าง แต่หลังจากที่เธอได้ยินปลายสายพูดอะไรกลับมาสักอย่างเธอก็แทบจะล้มลงไปกับพื้น

"ว่าไงนะ" ครูมังคุดปากสั่นและกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น

ไพลอทเห็นท่าไม่ดีก็รีบเดินเข้ามาดูและพยุงท่านเอาไว้ทันที เพียงฟ้าเองก็รีบวิ่งเข้าไปดูเช่นกัน

"สามีของฉันประสบอุบัติเหตุอย่างนั้นหรือคะ...ที่ไหนคะ...ที่ไหน ฉันจะรีบไปเลย" ครูมังคุดพยายามรวบรวมสติและถามกลับไปทั้งน้ำตา

"โอเค ๆ ได้ ได้ค่ะ" ท่านเอ่ยอย่างตะกุกตะกักและรีบเดินไปหยิบกระเป๋าถือตัวเองด้วยมือที่สั่น ๆ

"ครูไหวไหมครับ" ไพลอทช่วยเดินไปหยิบกระเป๋าถือให้ เพียงฟ้าก็เข้ามาช่วยประคองด้วยอีกแรง

"วันนี้ครูต้องไปก่อนนะ พอดีสามีครูขับรถชนตอนนี้ไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล" เธอไม่ลืมที่จะหันกลับมาบอกเพียงฟ้าด้วยท่าทางรีบร้อน

"ฮือ ๆ หมอบอกว่า ห้าสิบห้าสิบ" ครูมังคุดไม่อาจจะกลั้นน้ำตาได้ จึงร้องไห้ออกมาด้วยความเครียดจนแทบจะล้มทั้งยืนเลย

"ถึงมือหมอแล้วไม่ต้องกังวลนะครับ เอาอย่างนี้นะครับ ผมขอเป็นคนขับรถพาครูไปส่งที่โรงพยาบาลเองดีกว่า ผมว่าครูน่าจะขับเองไม่ไหวนะครับ"

"ไม่เป็นไรลูก ๆ " ครูมังคุดปาดน้ำตาแบบลวก ๆ และพยายามจะตั้งสติ

"ครูคะ...อย่าขับไปเองเลยนะคะ" เพียงฟ้าเดินประคองครูมังคุดออกมาจากห้องชมรมและหันไปมองทางไพลอทเล็กน้อย

"มาครับ ๆ รีบไปกันเถอะ รถผมจอดอยู่ข้างล่างพอดีเลย" ไพลอทช่วยถือกระเป๋าให้ครูและเดินนำทางเธอไปยังรถหรูของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก

"โรงพยาบาล...อยู่แถว ๆ ชลบุรีจ้ะ" ครูมังคุดบอกชื่อโรงพยาบาลกับไพลอทไป ซึ่งเขาก็พยักหน้ารับและเปิดประตูรถให้ครูมังคุดที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด และพะวงอยู่กับการโทรศัพท์ไปบอกกับทางบ้านของเธอและสามี

เพียงฟ้าเดินมาส่งครูมังคุดถึงรถของไพลอท เธอยืนมองการ

กระทำของเขาด้วยความรู้สึกประทับใจอย่างบอกไม่ถูกเลย ไม่คิดว่าเขาจะห่วงใยและมีน้ำใจกับคนอื่นได้ขนาดนี้

"เราก็กลับดี ๆ นะครับ" เขาหันมาพูดกับเธอด้วยสายตาที่ดูห่วงใย

"เอ่อ...พี่คะ..." เพียงฟ้าจำต้องยอมสลัดความขี้เกรงใจและความอายทิ้งไปชั่วคราว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นและถามเขาไปตรง ๆ ว่า...

"ถ้าฟ้าจะขอติดรถไปส่งครูมังคุดด้วย จะได้ไหมคะ"

"งั้นก็ รีบขึ้นรถสิ! "