2 คู่ซ้อมบท

(เพียงฟ้า)

"แต่พี่มีอารมณ์แล้วนะดาว" น้ำเสียงและสายตาของเขามันสมจริงมากเสียจน สมองของฉันมันตื้อตันไปหมด

(ฉันจำบทไม่ได้อีกแล้ว ๆ ๆ) ฉันพึมพำภายในใจซ้ำ ๆ ขณะที่อีกฝ่ายก็ยังคงจ้องมองใบหน้าของฉัน ด้วยสายตาที่สื่อความหมายถึงตัวละครนั้นจริง ๆ เหมือนว่าเขากับฉันกำลังคบกันจริง ๆ ทั้งที่เราเพิ่งจะเจอหน้ากันเป็นครั้งที่สองเท่านั้น

หมับ! ฝ่ามืออุ่น ๆ ของใครบางคนเอื้อมมือมาแตะที่ไหล่ของฉันเบา ๆ

"ฟ้า...จำบทตัวเองไม่ได้หรือลูก" ครูมังคุดเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไปนาน

"เอ่อ...ค่ะ พอดีหนูลืมค่ะครู" ฉันตะกุกตะกักตอบครูไปตามตรง ก่อนจะขยับตัวออกห่างจากรุ่นพี่ผู้ชายตรงหน้าด้วยท่าทีเกร็ง ๆ

"ครูว่าฟ้าน่าจะติดปัญหาตรงที่ฟ้าไม่สามารถเข้าถึงตัวละครของดาวประดับได้นั่นเอง"

"ข้อแรกเลยคือ ฟ้ายังเล่นแบบท่องจำ"

"แล้วก็เอาความเป็นตัวฟ้าเองใส่ลงไป"

"ทั้ง ๆ ที่ดาวประดับกับเพียงฟ้าไม่ใช่คน ๆ เดียวกัน"

"ดาวประดับมีความมั่นใจสูง เป็นเด็ก ม.ปลาย ที่ดูแรง ๆ ร้าย ๆ เป็นสาวมั่นของโรงเรียน" ครูมังคุดอ่านทวนคาแรกเตอร์ตัวละครให้ฉันฟังอีกครั้ง

"เอาแบบนี้แล้วกัน งั้นเดี๋ยวครูจะทำให้ดู แล้วฟ้าลองเปรียบเทียบกับวิดีโอที่ฟ้าเล่นดูนะ ว่าต่างกันอย่างไร" ครูมังคุดพยายามอธิบายอย่างละเอียด ซึ่งท่านเป็นคุณครูที่ใจเย็นและดีกับฉันมาก ๆ เลย

"ค่ะครู"

แม้ว่าทักษะการแสดงของฉันจะติดลบ แต่ครูมังคุดก็ไม่เคยท้อที่จะสอนฉันเลยจริง ๆ

"ส่วนเราเนี่ย เล่นเป็นตัวเองได้สบายเลยนะบทนี้" ครูมังคุดแตะไหล่ของไพลอทและแซวเขาไปเบา ๆ เพื่อทำความคุ้นเคยกับเขาก่อนจะเข้าบท

"ไม่เลยครับ บทนี้เล่นยากมาก ๆ เลย สำหรับผมค่อนข้างไกลตัวเลยครับ" ไพลอทส่ายหน้า ยิ้มหวาน แถมขยิบตาส่งให้ครูมังคุด

"จ้ะ พ่อหนุ่ม... แพรวพราวเหลือเกินลูกเอ๊ย"

"ขออนุญาตนะครับ" ไพลอทยกมือไหว้ขออนุญาตครูตรงหน้าอย่างสุภาพ

"เต็มที่ได้เลย ทำให้สมบทบาท" ครูมังคุดพยักหน้ารับอีกครั้ง

"มา ๆ สาม สอง หนึ่ง เริ่ม!" ครูมังคุดให้สัญญาณกับไพลอท ซึ่งท่านยืนรวบรวมสมาธิอยู่เพียงแค่เสี้ยววินาที

ใบหน้าของครูวัยสามสิบปลาย ๆ ก็เปลี่ยนสีหน้าและแววตาได้ในฉับพลัน ถึงใบหน้าของเธอจะดูเป็นสาวรุ่นใหญ่ แต่อารมณ์และท่าทางของเธอเหมือนกับเด็ก ม.ปลาย จริง ๆ

___________

(การซ้อมบทละคร ระหว่าง ครูมังคุดและไพลอท)

"ไหนล่ะถุงยาง" ครูมังคุดเลิกคิ้วขึ้น กอดอกมองทางไพลอทด้วยสายตาที่ยั่วยวน

"....." ร่างสูงกัดริมฝีปาก และส่ายหน้าตอบด้วยสายตาที่ออดอ้อนกลับไปตามบทที่เขาอ่านมา

"ถ้าจะเอาก็ต้องมีถุง แต่ถ้าไม่มี...ก็จบ " ครูมังคุดยังคงอยู่ในบทบาท เธอโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบบอกไพลอทในระยะประชิด

ฟุ่บ! ก่อนจะใช้ฝ่ามือดันแผ่นอกแกร่งของเขาออก และทำท่าติดกระดุมเสื้อตามที่บทได้เขียนไว้แบบเป๊ะ ๆ

"ไม่ใส่ถุงไม่ได้เหรอ...ดาว" ไพลอทวิ่งตามหลังไปและคว้าแขนของครูมังคุดที่ยังสวมบทบาทของดาวประดับ และจับปลายคางของเธอขึ้นมามองสบสายตาของเขา

"ไม่ได้" ดาวประดับส่ายหน้าและตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า พลางลูบที่แผ่นอกของอีกฝ่าย

"ถ้าไม่พกถุงมาก็ไม่ต้องเอา!" ก่อนที่เธอจะตวาดลั่นและผลักอกของไพลอทซ้ำอีกครั้ง

ในตอนนี้ฉันสามารถมองเห็นตัวละครของดาวประดับกับ

วินเซนต์ที่รุ่นพี่เล่นได้อย่างชัดเจนเลย แล้วฉันก็ไม่ได้มองเห็นเป็นรุ่นพี่กับครูที่แสดงละครกันอยู่ แต่รู้สึกว่าเป็นตัวละครในเรื่องนี้จริง ๆ

"เป็นไงฟ้า หนูพอจะเห็นถึงความแตกต่างรึยังลูก" ครูมังคุดปรับอารมณ์และหันมาถามฉันอีกครั้ง

"เห็นค่ะครู ชัดเลยว่าหนูเล่นไม่ถึงจริง ๆ " ฉันพยักหน้ารับอย่างยอมรับความจริง

"ไม่เป็นไร เรามีเวลาฝึกและพัฒนาตั้งเกือบเดือนกว่า ครูเชื่อว่าหนูต้องทำได้"

"จำไว้ว่าเวลาอยู่ในบทอย่าแค่ท่องจำ หนูต้องเป็นตัวละครที่หนูเล่นให้ได้"

"ในเรื่อง หนูคู่กับทางวินเซนต์ เพราะฉะนั้นหนูต้องใช้เสน่ห์ยั่วยวนเขา ทำให้เขาหลง และต้องหว่านเสน่ห์อย่างไรก็ได้ เพื่อทำให้วินเซนต์หยุดที่หนูให้ได้ตามบทนี้"

"และจริง ๆ บทเนี่ยไม่ได้สำคัญว่าเราจะต้องเล่นเป๊ะ ๆ ทุกคำ แต่อารมณ์ แววตา ทุกอย่างมันต้องผสมผสานกันได้ลงตัว" ครูมังคุดอธิบายต่อก่อนจะโอบเอวของฉันมาหยุดยืนตรงหน้าของรุ่นพี่ผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง

"ถ้ารักจะเป็นนักแสดง ต้องสลัดความอายทิ้งไป สลัดความเป็นตัวเองออก และครอบไว้ด้วยบทบาทที่เราได้รับ" ครูมังคุดจับมือของฉันวางลงบนแผ่นอกของพี่ไพลอท

"จำไว้ว่าตอนที่แสดง คนคนนี้ไม่ใช่เพียงฟ้า" ครูมังคุดกระซิบบอกฉันเบา ๆ

"มา...เดี๋ยวลองดูอีกทีนะลูก" ครูมังคุดพูดจบก็เดินไปที่กล้องวิดีโอ เพื่อเตรียมอัดวิดีโอในตอนที่ฉันแสดง เพื่อดูว่ามีความก้าวขึ้นบ้างไหม

"จำบทกันไปก่อน เดี๋ยวครูขอตั้งกล้องแป๊บหนึ่งนะ" ครูมังคุดก้มหน้าก้มตาอยู่กับการตั้งกล้องขึ้นเตรียมถ่าย

"ฟ้า...ลองคิดซะว่าพี่เป็นแฟนของเราจริง ๆ ดูก็ได้นะ" ร่างสูงจับปลายคางของเธอขึ้นและจ้องเข้ามาในตาของฉันนิ่ง ๆ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำและอ่อนละมุน

"แต่ฟะฟ้า...ไม่เคยมีแฟน"

(END : เพียงฟ้า)