ตอนที่ 9 ฆาตกรกับยัยคลั่งรัก

ไวโอเลตจ้องมองสบตาคู่งามของแม่กวางน้อยด้วยความหลงไหลในใจนั้นอยากจะจับกินเสียให้ได้แต่เพราะสัญญากับคนเป็นแม่ของเจ้าตัวว่าจะดูแลแและปกป้องแทนครอบครัวของเจ้าตัวเธอจึงทำเช่นนั้นไม่ได้จึงได้แต่ข่มใจ

“มานั่งนี่สิ”

เธอเอ่ยกับเหมยฮัวด้วยน้ำเสียงต่ำๆแต่เจ้าตัวยังคงยืนนิ่งเหมือจะลังเล เธอจึงหันไปมองสบตาเมดสาวทั้งสองเป็นสัญญาณ เมื่อนั้นเมดสาวทั้งสองจึงเดินออกไปจากบริเวณนั้นโดยไม่ปริปากเอ่ยอะไรออกมาทั้งสิ้น

“ทำไมกัน...ทำไมถึงต้องทำเหมือนฉันไม่มีชีวิตจิตใจด้วยทำไมถึงทำเหมือนฉันเป็นเพียงแค่ทาสที่อยากจะสั่งให้ทำอะไรก็ได้”

“ทาสเหรอ...แล้วเธอคิดว่าเธอเป็นทาสแบบไหนล่ะทาสบำเรอหรือทาสรักล่ะ”

“เลิกพูดนอกเรื่องเสียทีตอบฉันมาสินายทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน”

ไวโอเลตหรี่ตามองแม่กวางน้อยของเธออย่างพินิจบัดนี้กวางน้อยแสนเชื่องเริ่มตื่นตูมเสียแล้วเธอจะปล่อยให้เป็นเช่นนั้นต่อไปไม่ได้เด็ดขาดจึงจำต้องบอกเล่าทุกสิ่งให้เจ้าตัวฟังอย่างละเอียดยกเว้นความลับระหว่างตัวเธอและแม่ของเจ้าตัว

“สรุปก็คือ..ฉันจะเป็นผู้ปกครองของเธอชั่วคราวทั้งที่บ้านและที่โรงเรียนรู้เอาไว้เพียงเท่านี้ก็พอเอาล่ะถ้าไม่หิวก็ขึ้นไปนอนได้แล้ว”

คนตัวเล็กไม่รอช้าเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบนด้วยความรวดเร็วท่ามกลางสีหน้าและแววตาเจ้าเล่ห์ของอีกคนที่นั่งนิ่งไม่ไหวติง

ฉันอดไม่ได้แล้วจริงๆไอ้นิสัยร่านๆแบบนี้ แต่ถึงจะเป็นแบบนี้ฉันก็หวังว่าจะปกป้องเธอได้..ถ้าฉันไม่ตายไปเสียก่อน...

เช้าตรู่ในวันถัดมาไวโอเลตลืมตาตื่นขึ้นเพราะคนในอ้อมกอดขยับเขยื้อนกายไปมาเหมือนจะรู้สึกตัวตื่น แต่เมื่อเธอลองก้มมองดูกลับพบว่าดวงตาคู่งามยังปิดสนิท ใบหน้างามขาวผ่องนั้นยังซุกอยู่กับอกของเธอ

เมื่อคืนนี้เธอแอบเข้ามานอนกับแม่กวางน้อยของเธอในขณะที่เข้ามาเจ้าตัวหลับไปเสียแล้วเธอจึงเข้าไปนอนกอดอยู่สักพักเพราะคิดว่าจะออกไปทีหลังแต่ก็ผลอยหลับไปเสียก่อนจนมาตื่นเอาเมื่อครู่นี้

“ตั้งแต่รู้จักกันมาก็นานหลายปีแต่ทำไมนะ...ทำไมตอนนี้เธอถึงดูสวยและน่ารักเหลือเกิน”

คนเอ่ยเหมือนจะพึมพัมแต่คนที่ได้ยินและได้ฟังเพราะรู้สึกตัวตื่นแต่ไม่กล้าขยับลุกถึงกับหน้าแดงซ่านด้วยความเขิน นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตสาวที่ได้นอนบนเตียงร่วมกับชายแปลกหน้าและพึ่งจะรู้จักกันได้เพียงแค่วันเดียวเท่านั้น

“งืม....อุ่นจัง” แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นเหมยฮัวกลับไม่อยากขยับเขยื้อนกายออกไปจากอ้อมกอดอันอบอุ่นของคนตรงหน้าและกลิ่นหอมจากของคนที่นอนกอดเธออยู่ในขณะนี้มันพลอยทำให้สมองรู้สึกปลอดโปร่ง กลิ่นอันคุ้นเคยราวกับรู้จักมักคุ้นมานานแสนนานมันเป็นกลิ่นกายที่จดจำได้ไม่เคยลืมเลือน

“ถึงจะอุ่นแค่ไหนก็ตาม..แต่นี่หกโมงครึ่งแล้วลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปโรงเรียนได้แล้ว”

“งือ....ไม่อาว..จา..นอนต่อ”

ไวโอเลตหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากงามทำเอาคนในอ้อมกอดสดุ้งสุดตัวใบหน้าที่แดงซ่านอยู่ก่อนแล้วยิ่งแดงเข้าไปอีกเพราะเป็นคนที่อ่อนไหวง่ายและคล้อยตามอารมณ์จนเกินไป

“ทำอะไรของนายน่ะปล่อยเลยนะ” เจ้าตัวน้องเสียงหลงพลางดิ้นพล่านไปมา

ไวโอเลตคลายอ้อมกอดก่อนจะลุกขึ้นนั่งพลางขยี้ตาแล้วอ้าปากหาวด้วยความงัวเงียก่อนจะลุกลงจากเตียงแล้วเดินดุ่มๆเข้าห้องน้ำไปไม่สนใจกับอีกคนที่นอนหายใจรัวเร็วด้วยความตื่นเต้นอยู่บนเตียงเลยแม้แต่น้อย

ณ โรงเรียนหรู

เหมยฮัวนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะของเธอขณะรอครูเข้าสอนท่ามกลางสายตาที่มองมาจากทุกคนภายในห้องสายตาเหล่านั้นเต็มไปด้วยคำถามและเหมือนจะค้างคาใจแน่ไม่ว่าจะเป็นเช่นไรสายตาเหล่านั้นก็ทำเอาเธอรู้สึกอึดอัด

ในใจกลับนึกถึงแต่ใบหน้าหวานของไวโอเลตที่ไม่รู้ว่าขณะนี้เขาทำอะไรอยู่ที่ไหน แต่ครั้นพอนึกถึงใบหน้านั้นทีไรมันทำให้หัวใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในทันทีราวกับว่าคนๆนั้นเป็นคนที่พิเศษสำหรับเธอ

ราวกับว่าเขาคนนั้นจะคอยปกป้องเธอหากเธอตกอยู่ในอันตรายและต้องการความช่วยเหลือ แต่ทุกครั้งที่นึกถึงเขาภาพใบหน้าหวานงามของคนเป็นเพื่อนก็มักจะแทรกเข้ามาอยู่เสมอ

มันทำให้ใจหวั่นไหวไปกับสิ่งที่คิดเพราะเธอคิดว่าเขามีทุกอย่างเหมือนกับเพื่อนสาวของเธอและเขาเป็นได้ทุกอย่างราวกับฮีโร่สาวคนนั้นที่คอยปกป้องเธอมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ฮีโร่สาวคนนั้นกลับไม่เห็นแม้เเต่เงาและไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นตายร้ายดีเช่นไร

“นี่...ยัยเหมยเธอไปรู้จักหนุ่มหน้าหวานคนนั้นได้ยังไง..หรือว่า..แกจะไปยั่วยวนเขาเพราะเป็นเด็กใหม่งั้นเหรอ..ร่านจริงๆ”

“ใช้ม้าา...ยัยนี่น่ะตัวดีเลยล่ะฉันฆ่ามันทิ้งดีกว่า”

เสียงดังนั้นดังมาจากโต๊ะข้างๆเหมยฮัวทำเป็นไม่ได้ยินเสีย เธอก้มหน้าทำท่าจะฟุบลงกับโต๊ะแต่จู่ๆก็ต้องกรีดร้องออกมาสุดเสียงเมื่อมือเส้นผมยางสลวยถูกฉุดกระชากอย่างแรง

“โอ้ย!!!ปล่อยนะ!!”

“หึ..เจ็บเป็นด้วยเหรอ”

“ฮือ...ปล่อยนะ..เจ็บ”เหมยฮัวรู้สึกเจ็บแต่ไม่ใช่จากการกระทำของคนเหล่านี้แต่เจ็บใจที่เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อยในตอนนี้เธอเองก็เป็นได้แค่เครื่องมือที่ให้คนพวกนี้ระบายก็เท่านั้นเอง...

ผัวะ!!!

เฮ้ย!!!! กรี๊ด!!!

เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจดังผสานเสียงดังผัวะราวกับว่าจะมีของแข็งกระทบร่างกายส่วนใดส่วนหนึ่งของคนที่กำลังทำร้ายร่างกายคนอื่น ร่างนั้นลงไปนอนกองกับพื้นเลือดสีเเดงสดค่อยๆไหลออกจากบาดแผลบริเวณศรีษะ นักเรียนหญิงรายนั้นแน่นิ่งไปส่วนอีกคนยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก เมื่อหนุ่มหน้าหวานตรงหน้าหน้าไม่หวานอีกต่อไป

แววตาลุกโชนราวกับไฟสายตาคมกริบราวกับใบมีดจับจ้องมองมายังใบหน้าของนักเรียนหญิงคนนั้นราวกับจะเชือดเฉือนให้เป็นชิ้นๆไปชั่วพริบตา

ทุดคนนิ่งงันไปตามๆกันเหมยฮัวยังอยู่ในอาการเลื่อนลอยเจ้าตัวพยายามมองฝ่าม่านน้ำตามาที่ร่างที่ยืนจังจ้าของไวโอเลต

ไวโลเลตเอื้อมมือลูบเบาๆที่ศรีษะของเเม่กวางน้อยขี้แยของเธอด้วยความอ่อนโยนพร้อมกับเอ่ยขึ้นเบาๆกับเจ้าตัวว่า

“ไกล้จบแล้วล่ะอีกเดี๋ยวจะไม่มีใครหน้าไหนมันกล้าทำแบบนี้กับเธออีก..เพราะฉันนี่แหละจะปกป้องเธอต่อให้มือต้องเปื้อนเลือดก็ตาม”

สิ้นเสียงของเธอบอดี้การ์ดนับสิบก็กรูกันเข้ามาในห้องพร้อมกับตำรวจสาวร่างเพรียวเดินตามเข้ามาไวโอเลตหันไปยิ้มให้พลางโบกมือหยอยๆแต่เมื่อตำรวจสาวเดินมาถึงก็ง้างกำปั้นขึ้นสุดแขนก่อนจะทุบลงบนศีษะนั้นอย่างแรงเเต่ไม่มากนัก

กรี๊ดดดด!!!

ทักคนต้องสะดุ้งเมื่อหนุ่มน้อยหน้าหวานน้องกรี๊ดเสียงใสราวกับผู้หญิงแต่เมื่อรู้ตัวว่าเผยไต๋ไวโอเลตจึงครางอู้พร้อมกับบ่นอุบอิบใส่ตำรวจสาว

“งือ...ทำไมต้องรุนแรงกับฉันด้วยอ่า”

“รุนแรงเหรอ...แต่ดูแกทำสินี่มันวิสามัญนะยะไม่ใช่จับเป็น คิดว่าทำตัวนอกกฏหมายแล้วฉันจะไม่กล้าลากคอเธอเข้าตารางรึยังไงห๊ะ!!!”

“แต่มันเป็นงานถนัดนี่นา...อีกอย่างก็แค่ต่อยเฉยๆยัยนั่นอ่อนปวดเปียกล้มหัวฟาดพื้นไปเองไม่เชื่อถามไอ้พวกที่นั่งโด่เด่มองเราดูสิ”

ตำรวจสาวพูดไม่ออกในใจนึกอยากจะกระทืบยัยเด็กหน้าด้านหน้าทนตรงหน้าให้แหลกคาเท้า แต่เมื่อมองดูสภาพรอบด้านแล้วก็เห็นจะเป็นจริงดังที่เจ้าตัวว่า เพราะหญิงสาวได้ยินเสียงร้องของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งขณะนี้ก็ยังคงนั่งร้องให้อยู่ที่โต๊ะข้างๆจุดที่ทั้งสองยืนอยู่ครุ่นคิดอยู่ครู่ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วพูดกับทุกคนขึ้นว่า

“เอาล่ะเด็กๆไม่ต้องสงสัยกันเกตุที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นการจับตัวฆาตกรที่ก่อเหตุทำร้ายร่างกายนักเรียนคนหนึ่งจนเสียชีวิตแต่เรื่องมันยุ่งเพราะมีไอ้พวกคลั่งรักอยากโชพาวให้สาวดู เอาล่ะทุกคนโปรดอยู่ในความเงียบสงบ”

ทุกคนภายในห้องนิ่งเงียบไปตามๆกันครูผู้สอนคนอื่นๆเริ่มเข้ามาสอบถามสถานะการส่วนตำรวจสาวนั้นเหมือนจะอ่วมหน้าดูเพราะต้องคอยทำหน้าที่ต่างๆทั้งต้องรายงานเบื้องบนและควบคุมคนของไวโอเลตที่ส่งให้มาคอยดูแลแต่เเล้วในที่สุดทุกอย่างก็เรียบร้อยและสงบลงราวกับว่าเมื่อครู่นี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น