ตอนที่ 7 ว่าที่สามีจำเป็น

เหมยฮัวแทบจะล้มลงไปนอนกองกับพื้นอย่างอ่อนละทวยนึกอยากจะกลั้นใจตายให้มันรู้แล้วรู้รอดแต่ก็ไม่กล้าไม่คิดเลยว่าวันนี้จะเลวร้ายกว่าทุกๆวันที่ผ่านมา

และก็ไม่คิดเลยว่าคนตรงหน้าจะกล้าทำเช่นนั้นกับเธอ เขามองมาที่เธอด้วยสายตาไร้เยื่อใยและเย็นชาราวกับว่าร่างกายอันไร้อาภรของเธอนั้นเป็นเพียงแค่รูปปั้นที่ไร้ซึ่งชีวิตและจิตใจ

“คุณชายครับเสื้อที่สั่งไว้ครับ”

ชายหนุ่มชุดดำคล้ายจะเป็นบอดี้การ์ดเดินเข้ามายื่นเสื้อผ้าอันเป็นชุดนักเรียนหญิงให้กับไวโอเลตเธอรับมาถือไว้ในมือโดยมีสายตาคู่งามของคนตรงหน้าจ้องมองมาตาเขม็ง เธอยิ้มเมื่อสังเกตุเห็นแววตาที่มองมาด้วยความหวาดกลัวแต่ยังคงความขี้สงสัย

“อ้ะ....อย่านะ” เจ้าตัวร้องลั่นเมื่อเธอรวบเอวบางและร่างนั้นให้เข้ามายืนแนบชิดสนิทกาย ใบหน้านั้นแดงซ่านด้วยความเขินอายและหวาดกลัวราวกับแม่กวางน้อยเนื้อหอมที่อยู่ตรงหน้าของเสือสาวผู้หิวกระหาย

แววตานั้นเธอเห็นมานักต่อนักเพราะชีวิตหญิงที่เจนจัดในด้านเพศของเธอมักจะผ่านหญิงด้วยกันเองมามากมาย แต่สำหรับคนตรงหน้าไม่ใช่และไม่เหมือนกับคนอื่นๆ

“ฮือ..ขอร้องล่ะ...ปล่อยฉันไปเถอะ..ฮึก..ฉันยอมทุกอย่างขอแค่ปล่อยฉันไป...ได้โปรด...”

เหมยฮัวเริ่มร้องไห้และอ้อนวอนแต่ไวโอเลตหาได้ใส่ใจเธอมองสำรวจร่างอันเปลือยปล่าวตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วกลืนน้ำลายลงฝอฝืดๆเพราะร่างนั้นงามหมดจดไร้ที่ติ

ร่างนั้นขาวผ่องเป็นยองใย เอวคอดกิ่วทรวงอกอวบอิ่มพอประมาณต้นขาเรียวยาวขาวใสราวกับหยวก โดยเฉพาะกรีบร่องกุหลาบงามที่ไม่เคยผ่านการแตะต้องจากชายใดมาก่อน นั้นมันทำเอาใจเธอเต้นหวิวและอยากจะครอบครองมัน

สวยชะมัดอยากเกิดเป็นผู้ชายจริงๆ

ไวโอเลตถอนหายใจแล้วข่มอารมณ์ดิบเถื่อนของตัวเองเอาไว้ก่อนจะหยิบชุดชั้นในและเสื้อผ้าตัวใหม่ให้แม่กวางน้อยตรงหน้า เจ้าตัวรับมาถือไว้ในมือด้วยสีหน้าป๋อหลอ ทำเอาเธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดูก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดหยาดน้ำใสบนใบหน้างามนั้นอย่างแผ่วเบา

“รีบเเต่งตัวให้เสร็จก่อนที่ฉันจะอดใจไม่ไหว”

ไวโอเลตกระซิบเสียงเเหบพร่าจนคนตรงหน้าหน้าแดงซ่านและขยับจะถอยออกห่างแต่ยังติดคามือที่โอบรอบเอวบาง

“ฉ..ฉัน..เอ่อ..ป..ปล่อยก่อนได้มั้ย” เหมยฮัวพูดเสียงสั่น

“หืม...ได้สิ..” ว่าแล้วเธอก็คลายอ้อมแขนจากเอวบางนั้นก่อนจะหันหลังให้พร้อมกับก้าวไปข้างหน้าเพื่อให้คนข้างหลังหายใจสะดวกและไม่ไกล้ชิดจนเกินไป

ครู่หนึ่งเสียงแผ่วเบาจากคนข้างหลังก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงรูดซิบกระโปง

“เสร็จแล้ว”

เมื่อไวโอเลตหันกลับไปมองก็พบว่าร่างที่เปลือยปล่าวเมื่อครู่นี้อยู่ในชุดนักเรียนตัวใหม่เป็นที่เรียบร้อยเธออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าชุดนั้นดูเข้ากับร่างงามได้อย่างเหมาะเจาะ

“ชุดนั้นไม่ต้องคืนฉันให้” พร้อมกับกล่าวเธอเอื้อมไปคว้าแขนเหมยฮัวแล้วฉุดให้เดินตามออกไปจากห้องน้ำตอนแรกเจ้าตัวดูไม่เต็มใจนักแต่สุดท้ายก็ยอมเดินตามมาแต่โดยดี

เหมยฮัวรู้สึกประหลาดใจเมื่อเธอเผลอสูดดมกลิ่นบนเสื้อนักเรียนตัวใหม่เพราะกลิ่นที่ติดอยู่บนเสื้อนั้นมันเป็น

กลิ่นเดียวกับกลิ่นที่เธอหลงไหลและชื่นชอบและยิ่งไปกว่า

น้้นก็คือมันเป็นกลิ่นเดียวกันกับกลิ่นของรินโกะอดีตเพื่อนรักของเธอนั้นเอง

“น...นายทำไมถึงมีชุดนักเรียนหญิงได้ล่ะ...นายเอามันมาจากไหน” เหมยฮัวถามเสียงอ่อย

“ชุดนั้นเธอรู้ดีว่าเป็นของใครส่วนที่ว่าทำไมถึงมีเธอคิดเอาเองก็แล้วกัน”

“กลิ่นหอมจัง...คิดถึงที่สุด..ฮึก..อือออ” จู่ๆเหมยฮัวก็พูดพร้อมทั้งร้องให้ทำเอาไวโอเลตทำอะไรไม่ถูกสุดท้ายก็ต้องยืนโอบกอดปลอบเจ้าตัวอยู่นานกว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ เมื่อเห็นว่าสงบลงแล้วเธอจึงฉุดแขนเจ้าตัวให้เดินกลับห้องเพราะไกล้หมดเวลาพักเที่ยงแล้ว

ณ ที่ห้องเรียน

ทุกคนต่างพากันรุมจับจ้องมองมายังคนทั้งสองที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างภายในห้องแต่ไวโอเลตไม่สนใจกับสายตาเหล่านั้นเธอมองกลับไปด้วยแววตาเฉียบคมและเดือดพล่านทำเอาสาวๆหน้าจ๋อยไปตามๆกันเพราะไม่คิดว่าหนุ่มหน้าหวานจะเกิดความไม่พึงพอใจ

“งืม....ริน..กลับมา..”

น้ำเสียงกระเซ่าด้วยอาการละเมอดังมาจากร่างงามที่นั่งเอนกายพิงไหล่ซุกหน้าหลับกับไหล่ของเธอ เธอถอนหายใจออกมาเบาๆใช้มีอีกข้างลูบเบาๆที่ศรีษะทุยนุ่มของแม่กวางน้อยของเธอ “เวลาหลับน่าจับกินชะมัด”

“นี่...นาย..ทำไมถึงไปยุ่งกับยัยนั้นล่ะแล้วทำไมถึงดูสนิทกันจังล่ะ”

นักเรียนหญิงที่นั่งอยู่ด้านหน้าหันมาถาม ด้วยสีหน้าพิกลเพราะเห็นเธอคอยเอาใจใส่เหมยฮัวและดูเป็นกันเองทั้งๆที่วันนี้เธอพึ่งจะย้ายมาใหม่

และแล้วในหัวของเธอก็คิดเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ เธอยิ้มออกมาพร้อมกับกล่าวตอบนักเรียนหญิงคนนั้นไปว่า

“เหมยฮัวเป็นว่าที่ภรรยาของฉัน”

3 ชั่วโมงต่อมา...

“เอ๋..ว่าที่สามีเหรอ!!”

เหมยฮัวร้องลั่นด้วยความตกใจเมื่อพบว่านักเรียนหญิงในห้องคนหนึ่งเอ่ยถามถึงนักเรียนใหม่ที่ชื่อไวโอเลตซึ่งก็ทำเอานักเรียนหญิงคนนั้นทำสีหน้าตกใจแต่ก็หัวเราะแหะๆออกมาเพราะคิดว่าเธอคงตกใจที่จู่ๆก็ถามออกไป

“เอ...ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยเล่า..ว่าแต่เขาไปไหนแล้วล่ะหรือว่ากลับบ้านไปแล้ว”

“ม..ไม่รู้ด้วยแล่ว..ฉันจะกลับละ” ว่าแล้วก็วิ่งปรู๊ดออกไปจากห้องชนิดไม่เหลียวหลังทำเอานักเรียนหญิงคนนั้นยืนเกาหัวแกรกๆด้วยความงุนงง

ส่วนทางด้านของคนที่ถูกเรียกว่าว่าสามีขณะนี้กำลังยืนเอนกายพิงมาสด้าRX7คันงามสีดำเหลืองอยู่ที่ริมถนนทางออกหน้าโรงเรียนท่ามกลางสายตาของของนักเรียนคนอื่นๆที่มองมาด้วยความหลากหลาย

บ้างก็มองมาตาเป็นมันบ้างก็มองมาด้วยแววตาอิจฉาบ้างก็มองมาด้วยความสนใจแต่จะสนใจรถหรือคนเธอเองก็บอกไม้ได้ เพราะตอนนี้เธอกำลังคิดแผนการแยบยลออกมาได้และทำสำเร็จในที่สุด

เพราะเธอได้โทรไปหาแม่ของเหมยฮัวและได้สอบถามเกี่ยวกับเจ้าตัวโดยอ้างว่าเธอนั้นติดต่อหาเหมยฮัวไม่ได้นับตั้งแต่ที่เธอย้ายไปอยู่อังกฤษและแม่ของเจ้าตัวก็เล่าว่า

เหมยฮัวได้หนีออกจากบ้านหลังจากที่ทะเลาะกับพ่อเรื่องของเธอที่ตัดขาดความสัมพันธ์กัน หลังจากนั้นเจ้าตัวก็ไม่ได้พึ่งพาครอบครัวอีกเลยแม้แต่น้อยและเลือกที่จะออกจากบ้านไปใช้ชีวิตตามลำพัง

ทางครอบครัวเองก็ไม่ได้ติดต่อไปหาหรือให้การช่วยเหลือแต่อย่างใดเพียงแต่คอยส่งคนไปดูความเป็นมาทุกๆสถานะการเพื่อเป็นการดัดนิสัยเอาแต่ใจของเจ้าตัว แต่ในตอนนี้สถานะการของเจ้าตัวกำลังย่ำแย่ทั้งการเงินที่ขัดสนและปัญหาทางสังคม

แต่กระนั้นเจ้าตัวก็ไม่ยอมกลับไปพึ่งพาคนที่บ้านและทุกๆครั้งที่กลับบ้านก็มักจะมีบาดแผลและเนื้อตัวที่มอมแมมเหมือนวัยเด็กที่เป็นเด็กมีปัญหาแต่สิ่งที่ทำให้เธอยิ้มออกมาได้นั้นก็คือ

“เพื่อนเหรอ...เอ...มันจะดีเหรอริน..ส่งเพื่อนผู้ชายไปดูแลเนี่ยมันดูไม่ดีนะ..เป็นไปได้อยากให้รินกลับมาหาและคอยดูแลให้จะดียิ่ง”

“ค่ะตอนนี้รินอยู่ที่โรงเรียนแต่ว่าช่วยเก็บเป็นความลับไว้ด้วยนะคะอย่าให้คนอื่นรู้เห็นเป็นเด็ดขาด”

“หา..รินกลับมาแล้วเหรอดีเลยลูก น้าฝากดูเเลยัยหนูของน้าด้วยนะ...เป็นห่วงเหลือเกิน”

“ค่ะ...รินจะดูแลให้ดีที่สุดในฐานะเพื่อนชาย หึหึ”

“โอย...ตายแล้วแม่คุณเอ้ย..เป็นจริงดังที่สายข่าวว่ามาไม่มีผิดเอาเถอะจะเป็นชายหรือหญิงก็เป็นเพื่อนของลูกสาวน้าเหมือนเดิมนั้นเเหละ..แต่อย่าทำลูกสาวน้าท้องซะล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ”

นั่นเป็นบทสนทนาผ่านทางโทรศัพท์มือถือระหว่าง เหมยจิง และเธอแต่ก่อนจะวางสายหญิงสาวยังมีอารมณ์ตบมุขเธอเสียอีก

ท้องงั้นเหรอ...ถ้าฉันเป็นผู้ชายป่านนี้ลูกเป็นโหลเมียครบทีมฟุตบอลได้พอดี...

เธอในใจและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขบขันในสิ่งที่คิดและสิ่งที่คิดนั้นก็อาจจะเป็นความจริงเพราะถ้าหากเธอเป็นผู้ชายและเหมยฮัวจะไม่ได้รู้จักกันในฐานะเพื่อนอย่างแน่นอน

แต่ติดตรงที่เธอและนานะนั้นอาจจะไม่ได้พบเจอกันหรือนานะอาจจะไม่ได้รับเลี้ยงเธอและเธอก็อาจจะไม่ได้พบกับเหมยฮัวเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วสำหรับเธอ