ตอนที่ 18 จุดเริ่มต้นของเรื่องราว

เช้าตรู่ที่คิดว่าอากาศจะสดใสแต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิดเพราะหลังจากที่ไปส่งเหมยฮัวที่โรงเรียนได้ไม่นานฝนห่าใหญ่ก็ตกกระหน่ำจากฟากฟ้าราวกับเขื่อนแตก ทำเอาไวโอเลตที่จะออกไปทำธุระจำต้องนั่งเซ็งอยู่ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ระหว่างทางที่จะมุ่งหน้าออกนอกตัวเมือง

ติ๊ง!!

เสียงแจ้งเตือนข้อความดังมากจากมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดที่วางอยู่บนโต๊ะข้างแก้วกาแฟอุ่นๆเธอเหลือบไปมองเล็กน้อยแล้วหยิบขึ้นมาอ่าน

มิซายาว่า

อีกสิบนาทีจะไปหาฉันรู้พิกัดแล้วอย่าลืมสั่งกาแฟเผื่อไว้สักแก้วด้วยล่ะ จุ๊บ..

อ่านแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆนานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ยินชื่อนี้อาจจะแรมปีก็เป็นได้เพราะนับแต่ตั้งที่เดินทางกลับมาญี่ปุ่นก็ไม่ได้ติดต่อไปหญิงสาวสักครั้ง แต่อาจจะมีบ้างเป็นบางครั้งที่หญิงสาวติดต่อผ่านเมลแต่เธอก็ไม่มีเวลาตอบกลับไป

“กาแฟเข้มๆหนึ่งที่ครับ” เธอร้องบอกพนักงานภายในร้านด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

10 นาทีต่อมา

หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยืนเอวลอยขณะนี้เดินช้าๆไปตามริมถนนขณะที่ในมือถือร่มสีดำไว้มั่นสอดส่ายสายตามองหาชื่อร้านกาแฟจากพิกัดของเด็กสาวที่ปรากฏอยู่เมื่อครู่

ก่อนจะไปสะดุดตาเข้ากับรถหรูที่จอดนิ่งอยู่ริมทางถึงไม่ต้องบอกหญิงสาวก็รู้ได้ว่าเป็นรถของใครเพราะที่ไหนมีรถหรูที่นั่นต้องมีคนที่ชื่อรินโกะ

มิยาซาว่ายิ้มแล้วเดินไปยังตำแหน่งที่ลัมโบร์กินีสีดำจอดอยู่ริมถนนก่อนจะเหลือบหันไปมองร้านกาแฟที่ตั้งอยู่ทางด้านซ้ายมือหญิงสาวไม่รอช้าเมื่อรู้ว่าคนที่กำลังตามหาอยู่ที่นั่นจึงเดินเข้าไปในทันที

“อิรัชไชมาเซ~”

เสียงนั้นดังมาจากหนุ่มน้อยหน้าหวานที่นั่งเอามือท้าวคางปลายตามองออกไปนอกร้านด้วยอาการเซื่องซึม มิยาซาว่าขมวดคิ้วเหมือนจะลังเลและอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเมื่อพบว่าภายในร้านนอกจากหนุ่มน้อยหน้าหวานที่อยู่ตรงหน้าและพนักงานก็ไม่มีใครอื่นอยู่ภายในร้านอีกเลยแม้แต่น้อย

“โอฮาโยโกไซมัส ” เสียงนั้นดังขึ้นอีก

มิยาซาว่าก้มลงมองพิกัดเรดาร์ที่แสดงอยู่บนจอมือถือแล้วเกาหัวเเกรกๆแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเสียงหวานดังมาจากหนุ่มน้อยหน้าหวานด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดังว่า

“จะยืนอยู่อีกนานมั้ยค้าา..รินเองเจ้าค่ะ”

มิซายาว่าเบิกตากว้างอ้าปากหวอเมื่อเห็นว่าหนุ่มน้อย

หน้าหวานตรงหน้าเป็นคนเดียวกันกับสาวน้อยผู้น่ารักน่าชังนามว่ารินโกะ หญิงสาวแทบไม่เชื่อสายตาขณะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หวายฝั่งตรงข้ามกับเเม่หนุ่มน้อยหน้าหวาน

“นี่มาไม้ไหนเนี่ย...นึกว่าหนุ่มเกาหลีที่ไหนเสียอีก”

ไวโอเลตหัวเราะหึหึแล้วหยิบกาแฟขึ้นจิบอย่างใจเย็นดูไม่ทุกข์ร้อนใดๆทั้งสิ้น มิซายาว่าอกไม่ได้ที่จะหมั่นไส้จึงเอ่ยถามขึ้นเบาๆว่า

“นี่..กลับมาได้กี่วันแล้วล่ะได้ยินข่าวว่าไม่ยอมเป็นตัวให้คนที่บ้านรู้”

“ไม่เผยตัวแต่ก็เผยไต๋และยังกลบเกลื่อนด้วยการฆ่าตอนนี้ใบประกาศจับและภาพผู้ร้ายก็คงจะติดอยู่ทั่วทั้งเมือง”

“คิดแล้วว่าเธอต้องมาร้ายไม่ได้มาดี...ถามจริงเหอะคิดยังไงที่รู้ว่าแม่แท้ๆคือนานะอกหักดังเป๊าะหรือป่าวที่ดันไปชอบแม่ตัวเอง”

รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากจากนั้นก็กลายเป็นแสยะแต่แล้วจู่ๆคนตรงหน้าก็นิ่งงันไปเหมือนจะตกตะลึงกับอะไรบางอย่างเธอจึงถามขึ้นด้วยความสงสัยละคนงุนงง

“มีอะไรเหรอ”

“ตาของเธอเปลี่ยนสีได้” คนตอบทำสีหน้าป๋อหล๋อ ราวกับเด็ก

“ฉันไม่ใช่แมว” มือเรียวขยี้ตาทั้งสองข้างช้าๆแล้วอ้าปากหาวแต่ทว่ามิซายาว่ากลับหยิบมือถือขึ้นมากดถ่ายภาพแล้วยื่นส่งให้เธอดูพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นราวกับเห็นผี

ภาพที่เห็นมันไม่ได้สร้างความแตกตื่นให้กับเธอเลยแม้แต่น้อยเพราะเธอรู้ดีว่าสาเหตุเกิดจากอะไร เพราะร่างกายของเธอไม่ได้บริสุทธิ์เหมือนร่างกายมนุษย์ทั่วไป

ร่างของเธอเต็มไปด้วยนาโนและสารเคมีที่สะสมอยู่มานานนับสิบปีจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะส่งผล

กระทบต่ออวัยวะต่างๆของร่างกาย ขอเพียงแค่ไม่ตายเธอก็พอใจเเล้ว

“อย่าสนใจเลยเอา..ว่าแต่มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ”เธอเบี่ยงเบนความสนใจด้วยคำถาม

“ก็แค่อยากจะเอาเอกสารสำคัญมาให้น่ะ จากคนที่เป็นเชื้อพระวงศ์น่ะ...ก็อยากปฏิเสธหรอกนะแต่ทำไงได้ฉันไม่ใช่คนใหญ่คนโตนี่นะ”

เอกสารที่ว่ามิซายาว่ายื่นให้ตรงหน้าของไวโอเลต เธอรับมาถือไว้ในมือจากนั้นมิซายาว่าก็ลุกเดินออกไปจากร้านนั้นทันทีโดยบอกจะกลับไปพักผ่อนหย่อนใจที่บ้าน

ภายในซองเอกสารฉบับหนึ่งที่ไวโอเลตหยิบขึ้นมาแกะอ่านประกอบไปด้วยรูปถ่ายหลายสิบใบและกระดาษเอกสารสำคัญที่บันทึกข้อมูลต่างๆของคนคนหนึ่งอย่างละเอียด แต่แล้วสายตาของเธอก็พลันหยุดชะงักอยู่ที่ข้อความในกระดาษแผ่นหนึ่งโดยมีเนื้อความว่า

ประวัติและข้อมูลส่วนบุคล

ชื่อ นากามูระ รินโกะ อายุ 9 ปี ส่วนสูง 140 ซม. น้ำหนัก 30 กก. เพศ หญิง

ลักษณะทางกายภาพ

ร่างกายอ่อนแอ ตัวเล็กบอบบาง มีโรคประจำตัว

ลักษณะทางด้านจิตใจ

ไร้ความรู้สึก ไร้การแสดงความรู้สึก ภาวะทางจิตย่ำแย่

“นี่มัน...ก่อนการทดลองนี่” ไวโอเลตแทบไม่เชื่อสายตากับสิ่งที่เห็น บันทึกเอกสารส่วนบุคคลซึ่งเกี่ยวข้องกับตัวเธอในอดีต แต่ที่น่าแปลกก็คือเครื่องหมายยืนยันที่เหมือนจะตอบรับการรับรอง

ซึ่งตรานั้นเป็นตราขององค์กรลับไซเฟอร์ที่เธอเคยฝากชีวิตเอาไว้ที่นั่น ก่อนที่พ่อเลี้ยงและเเม่เลี้ยงจะทราบเรื่องนี้เข้าจึงได้สั่งคนตามเก็บแต่โชคดีที่รอดมาได้และได้พบเข้ากับคนเป็นแม่แท้ๆของเธอเอง

เรื่องเดิมยังไม่สะสางหาเรื่องใหม่ให้ฉันอีกแล้ว