ตอนที่ 19 นาโนเทคโนโลยี [จบบท]

“โฮย..เหมยฮัวรอพี่ด้วย” ร่างสูงเพรียววิ่งเหยาะๆตามมาจนกระทั่งถึงร่างงามที่ยืนรอก่อนจะคว้าหมับเข้าที่แขน

“กลับด้วยกันวันนี้เดี๋ยวไปส่ง”

“อ...เอ๋..จะดีเหรอคะรุ่นพี่”

“เอาน่า...นั่นไงรถมารับแล้ว”พูดพลางหญิงสาวก็ชี้มือไปทางรถสปอร์ตคันงามสำขาวที่ค่อยๆแล่นมาจอดริมทางข้างๆจุดที่ทั้งสองยืนอยู่ ก่อนที่รถนั้นจะหยุดนิ่งและเปิดประตูขึ้นโดยอัตโนมัติแต่ทว่าภายในนั้นกลับไม่มีคนขับ

“เอ๋....นั่นมันเอไอของรินนี่นา..ทำไมถึง..” ในขณะที่ก้าวท้าวเข้าไปนั่ง เหมยฮัวก็เอ่ยลำพึงออกมาอย่างลืมตัว

“ของรินเหรอ...ล้อกันเล่นใช่มั้ย”

“อ...เอ่อคงงั้นค่ะเจ้าตัวเคยโม้ให้ฟังน่ะ”

รถค่อยๆแล่นออกนอกอาณาเขตโรงเรียนภายในรถตกอยู่ในความเงียบสงัดไปชั่วขณะเพราะทั้งสองไม่ได้ปริปากเอ่ยอะไรกันทั้งสิ้น ต่างคนต่างก็คิดในสิ่งเดียวกันเเต่กระนั้นก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยถามออกไป

จนกระทั่งเอมิโกะเป็นคนพูดขึ้นว่า

“เอไอ...จริงๆแล้วมันน่าทึ่งมากสำหรับฉัน..แต่ที่น่าทึ่งยิ่งกว่าก็คือ..คนสร้างเป็นเพียงแค่เด็กสาวตัวน้อยที่ไม่รู้ว่าเอาความรู้มากมายมาจากไหน”

เหมยฮัวถอนหายใจออกมาแผ่วต่ำ ก่อนจะหันมองออกไปนอกตัวรถด้วยสีหน้าเซื่องซึมเมื่อนึกถึงอดีตของเจ้าของผู้สร้างเอไอที่ว่า เพราะคนที่สร้างเอไอนั้นขึ้นมาก็คือรินโกะเจ้าของฉายาไวโอเลต พูดไปใครจะเชื่อเพราะเอไอที่ว่านั้นมันล้ำสมัยไปแบบก้าวกระโดด

สิ่งนั้นถือว่ายากเกินกว่าที่เด็กสาววันรุ่นที่อยู่ในวัยกำลังเรียนจะสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง แต่แล้วรินโกะก็พิศูจน์ให้เธอได้เห็นแล้วว่าเจ้าตัวสามารถทำได้และสำเร็จด้วยฝีมือของตัวเอง

“ตลอดระยะเวลาที่สร้างสิ่งนั้นขึ้นมาเธอคนนั้นเหมือนคนบ้างานที่วันๆหมกตัวอยู่ในห้องทำงานแล้วเอาแต่ศึกษาระบบแผนงานต่างๆทั้งๆที่งานจากโรงเรียนก็มีมากมายก่ายกองจนทำแทบจะไม่ไหวแต่เจ้าตัวก็ไม่เคยแม้แต่จะบ่นออกมาให้ได้ยิน” เหมยฮัวกล่าวด้วยน้ำเสียวแผ่วเบา

“มันสุดยอดมากเลยล่ะสามารถคำนวนเส้นทางที่ปลอดภัยและรวดเร็วแถมยังสามารถตามหาเจ้าของได้อย่างมีประสิทธิภาพอีกด้วยนี่ก็แค่ต้นแบบหากเป็นไปได้ก็อยากจะเห็นตัวแบบที่เสร็จสมบูรณ์มันคงจะมีประสิทธิภาพมากแน่ๆ”

“เอ..รุ่นพี่นี่ต้นแบบงั้นเหรอ..”

“อืม...ทำไมล่ะ”

ม..ไม่มีอะไรหรอกค่ะ

ไม่นานรถคันงามก็เเล่นมาจอดที่หน้าประตูทางเข้าเมื่อมองเข้าไปก็จะเห็นเป็นบ้านหลังใหญ่บ่งบอกฐานะของเจ้าของบ้านได้อย่างชัดเจน