ตอนที่ 13 หญิงในร่างชาย

ไวโอเลตนั่งซึมอยู่ที่ห้องนั่งเล่นโดยที่เธอนั้นไม่ได้สวมวิกหรือคิดที่จะปลอมเป็นชายอีกต่อไปเพราะยังไงเสียแม่กวางน้อยของเธอก็รู้แล้วว่าเธอเป็นใคร แต่ในขณะเดียวกันนั้นก็อดไม่ได้ที่จะกังวลถึงใครอีกคนที่กำลังตามหาตัวเธออยู่

ทำไมต้องมาเป็นพร้อมกันด้วย..ปวดท้องไม่พอแถมยังอ่อนเเรงอีก งืออ..แย่ที่สุด

อาการนั้นของเธอคือการทางร่างกายจากการได้รับสารเคมีบางส่วนที่รั่วไหลจากการทดลองและอาการหลักอีกอย่างที่ทำให้รู้สึกปวดท้องน้อยเสียจนแทบลุกไม่ไหวก็คือรอบเดือนของเธอมา

ใครจะไปคิดกันล่ะว่าอาการทั้งสองจะโคจรมาพบกันได้อย่างเหมาะเจาะทำเอาทรมารจนแทบลุกไม่ไหว แต่แล้วเธอแทบจะลืมความเจ็บปวดไปจนหมดสิ้นและกลับกลายเป็นว่าอารมณ์โกรธพุ่งพล่านขึ้นมาในบัดดลเมื่อเสียงหวานคุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“ไวโอ...เอ่อ..รินทำไมนั่งทำหน้ามุ่ยอย่างนั้นล่ะ”

“ใครอนุญาตให้เธอเรียกฉันด้วยชื่อนั้น!!”

ร่างงามสะดุ้งเมื่อเธอตวาดใส่เสียงดังลั่นถึงเธอจะยอมเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงแต่ก็ใช่ว่าจะยอมให้เรียกชื่อเดิมที่เคยใช้เพราะเธอแทบจะลืมตัวตนเดิมๆไปจนหมดสิ้นเพราะไม่อยากหวนกลับไปคิดหรือรู้จักกับมันไม่ว่าจะยังไงก็ไม่อยากหวนกลับไปนึกถึงมันอีกจึงเลือกที่จะใช้ฉายาแทนชื่อ

“ทำไมต้องโมโหขนาดนั้นด้วยล่ะบอกกันดีๆก็ได้นี่” เหมยฮัวพูดเสียงอ่อย

“หุบปากแล้วไปทานข้าว..ฉันจะอยู่คนเดียว”

“คือว่า....ฉันอยากคุยกับเธอ”

ไวโอเลตนิ่งหน้ามุ่ยขบกรามแน่นพยายามข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอย่างที่ไม่ค่อยจะเกิดขึ้นกับเธอให้สงบลง ก่อนจะหันไปมองสบตาเพื่อนสาวที่ยืนต้องมองมาตาไม่กระพริบแล้วพูดเรียบๆว่า

“รีบไปกินมื้อเช้าให้อิ่มเดี๋ยวฉันจะพาเธอไปหาคุณแม่..อย่าถามอะไรอีกไม่งั้นฉันจะใช้กำลังแทนคำพูด”

“เข้าใจแล้วค่ะ” คนถูกดุก้มหน้างุดรับคำแล้วเดินจากไป อาการนั้นไวโอเลตหาได้สนใจเพราะกำลังอยู่ในภาวะควบคุมอารมณ์ไม่ได้และมักจะแสดงธาตุแท้ดั้งเดิมออกมาให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง

1 ชั่วโมงต่อมา...

ไวโอเลตอยู่ในลุคของหนุ่มน้อยหน้าหวานเธอสวมเสื้อยืดสีดำสวมทับด้วยเสื้อโค้ท กางเกงยีนขายาวสีดำเข้มและรองเท้าผ้าใบ ใบหน้าหวานงามไร้เครื่องสำอางแตะแต้มแต่อย่างใดเพราะนิสัยที่ไม่ชอบยุ่งยากไม่สนใจกับการแต่งหน้า

“จะไปกันได้รึยัง” ขณะปากถามคนที่ยืนจ้องมองตัวเองในกระจกมือก็แกะเม็ดยาใส่ปากแล้วดื่มน้ำตาม

“ทำไมถึงต้องแต่งตัวเป็นผู้ชายด้วยล่ะ”เหมยฮัวถามโดยที่สายตายังจับจ้องมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาแทนที่จะเป็นคำตอบกลับเป็นความเงียบงัน

ณ คฤหาสน์หรู

เฟอร์รารี่สีดำคันงามเเล่นเข้ามาจอดอยู่ที่ลานกว้างก่อนที่คนทั้งสองที่นั่งอยู่ภายในรถจะก้าวเดินออกมา อีกคนในชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้าส่วนอีกคนอยู่ในชุดเดรสสั้นกระโปรงผ้าลูกไม้สีฟ้าอ่อนแลดูเข้ากับนิสัยอ่อนหวานของเจ้าของชุด

ทันทีที่เดินเข้าไปยังห้องรับแขกก็พบกับสองสามีภรรยาผู้เป็นพ่อและแม่ของเหมยฮัว เจ้าตัวน้ำตาคลอวิ่งเข้าไปสวมกอดคนเป็นแม่ไว้แน่น

“อือ...แม่จ๋า...คิดถึงจังเลย”

“โถ่...ใครบอกให้ลูกหนีออกจากบ้านไปเองล่ะเห็นไหมต้องลำบากรินอีก รินต้องเดินทางกลับมาเพื่อหาลูก ลูกลองนึกย้อนกลับมาดูในสิ่งที่ลูกกระทำสิว่ามันสมควรมั้ย”

“ฮือ...หนูผิดไปแล้วหนูจะกลับมาอยู่กับแม่”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนเป็นแม่หญิงสาวเหลือบไปมองหนุ่มน้อยหน้าหวานที่กำลังจิ้มเค้กมะพร้าวอ่อนที่สาวใช้เสิร์ฟหามาให้ใสปากเคี้ยวตุ้ยๆโดยไม่สนกับใครทั้งสิ้น

“แฟนเราน่ะขอลูกไปอยู่กับเขาแม่ให้ไปแล้วล่ะ เขาบอกจะดูแลลูกแทนแม่เอง”

เหมยฮัวที่ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าคนเป็นแม่จะยอมยกเธอให้คนอื่น มันทำให้เธอคิดไปว่าแม่ไม่สนใจใยดีเธอแล้ว แต่เหมือนคนเป็นแม่จะรู้ทันความคิด

“ไม่ต้องน้อยใจหรอกเขาก็ไม่ใช่คนเเปลกหน้าเสียหน่อยอีกอย่างหากเป็นผู้ชายจริงป่านนี้แม่บังคับลูกแต่งกับเขาแล้วล่ะหรือจะเอาแบบนี้ล่ะ แม่ไม่ถือนะ” คนเป็นแม่พูดอย่างทีเล่นทีจริง

“ม...ไม่ล่ะค่ะ”

ไวโอเลตนั่งฟังสองแม่ลูกพูดคุยกันไปพลางก็กินเค้กไปพลางส่วนสายตาจับจ้องมองมาที่ร่างของบุรุษวัยกลางคนซึ่งเป็นพ่อของเพื่อนสาวเธอ

เหมือนเขาจะรู้จึงหันมาขยิบตาให้แล้วก็หันไปพูดกับคนเป็นภรรยและลูกสาวว่า

“หญิงในร่างชายยังดูดีกว่าหญิงในร่างหญิงอีกนะหัวข้อแต่งงานนี้ฉันจะเก็บเอาไปพิจารณาก็แล้วกัน หากเห็นสมควรจะรีบดำเนินการโดยเร็ว”

“พูดบ้าอะไรกันเนี่ย!!” สองเเม่ลูกเอ่ยออกมาพร้อมกันเสียงดังลั่น ไวโอเลตเมื่อเห็นว่าน้ำมันที่เธอลาดไว้ติดไฟแล้วเธอจึงลุกเดินออกมาสูดอากาศที่ระเบียงกว้างบริเวณชั้นสองของคฤหาสน์ บรรยากาศมันเงียบสงบเสียจนเธออยากจะย้ายมาพักอยู่ที่นี่สักวันสองวัน