EP.2 เขาบอกว่าฉันฉลาด

ผู้ชายในเงามืดคนนี้กำลังมอบความร้อนดังไฟใส่ร่างกายของฉัน จังหวะนิ้วที่ถูลากยาวขึ้นลงตรงหว่างขาฉันกับลิ้นร้อนที่ประโคมจูบต้องการปลุกอารมณ์ของฉันให้ร่วมไปกับจังหวะเขา ทำเอาฉันเผลอร้องออกมาทุกครั้งที่สามารถปลดปล่อยเสียงออกมาได้

"หายใจเข้าลึกๆ ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น"

เขาพูดเหมือนรู้ว่าฉันกึ่งๆจะลอยไปนอกโลกแล้ว

สมองที่สับสนกำลังประมวล แต่ร่างกายที่ตอนนี้กำลังถูกปลอบให้พายุแห่งความกลัวหายและกลายเป็นเพลิงกามารมณ์แทน

เหมือนมันจะได้ผล...เพราะร่างกายใหญ่ที่แนบชิดฉันนี้ทำให้ตัวสั่นงกๆนั้นบรรเทาลงอย่างรู้สึกได้

"เธอต้องเสร็จจริง....ทำให้สมจริงซะ"

อ่อ....ต้องสมจริงนี่เอง...

"เธอแค่กำลังมีเซ็กส์กับฉัน เธอมาที่นี่และไม่ได้หนีอะไรมา เธอมากินเหล้าและเจอฉัน"

เขาเหมือนกำลังป้อนข้อมูลลงในสมองวิ้งๆของฉัน

"อือ...." ฉันครางออกมา

อันนี้ไม่ใช่การแสดงแล้วล่ะ ร่างกายฉันมันกำลังไปตามการถูกกระตุ้น เพราะใจมันสงบลงเยอะแล้ว

เขามีวิธีจัดการคนตื่นกลัวได้เก่งมาก

ฉันหอบหายใจ

ถือว่าตอบแทนคนช่วยชีวิตไว้ละกัน เรื่องที่ควรจะหวงเนื้อหวงตัวนั่น ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

"แน่นไปหมดเลยนะ"

เพราะความชำนาญรึเปล่า ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่านิ้วเขาเข้าไปตอนไหน จนความรู้สึกตุบๆในร่างกายมันเตือนขึ้นมา

คำพูดลามกของเขา ไม่ได้ทำให้ฉันกลัวเลย

สะโพกฉันขยับไปอย่างอัตโนมัติทั้งที่ไม่เคยมาก่อน ถึงจะไม่ได้ชำนาญ แต่มันคงเป็นการตอบสนองตามธรรมชาติ กับนิ้วมือที่จิกทุกอย่างที่จับได้ ฉันหอบหายใจหนักไปอีก

"ใช่...แบบนั้นแหล่ะ..." เขาพูดเหมือนฉันทำสิ่งที่ถูกใจ

เขาเลิ่กเสื้อฉันเปิดขึ้น ก้มซุกหน้ามาที่อกแล้วใช้ลิ้นเลียหน้าอกนุ่มสองข้างสลับไปมาแบบนี้ ฉันร้องดังออกมาจนต้องรีบเอามือมาปิดปากไว้

"ร้องไปเถอะ ตรงนี้ไม่มีใครหรอก"

ฉันได้กลิ่นบุหรี่จากตัวของเขา กลิ่นเหล้า และกลิ่นน้ำหอมจางๆ

"อื้อ...อ้า..."

"เสียงเธอนี่..."

ครืดๆๆๆๆๆ เสียงเหมือนโทรศัพท์สั่น

เพียงเขาเหยียดกายยืดตรงขึ้นเต็มความสูงนั้น ร่างกายของฉันที่เหมือนมีช่องว่างให้พักจริงๆ ถึงกับอ่อนแรงฟุบลง เขาใช้มือข้างที่ว่าง มารับตัวฉันไว้

"ว่าไง....อือ....ได้....เดี๋ยวไป"

พอเขากดวางสาย ฉันค่อยๆเงยหน้ามอง ตั้งใจจะมองให้เห็นหน้าชัดๆ แต่เงามืดนี้พาดทับใบหน้านั้น

"ไว้ก่อนละกัน แต่งตัวซะ...ถ้าเธอยังไม่อยากตาย ก็ตามฉันมา"

เขาทิ้งเวลาให้ฉันได้รีบแต่งตัวแล้วเดินตามเขาไป

ทันทีที่เขาเปิดประตูบานนั้นออกไป แสงจากด้านนอกทำให้ฉันมองเห็น...แต่เห็นเพียงด้านหลังของเขาเท่านั้น

ฉันเดินเท้าเปล่า แต่มือก็กำส้นสูงมาด้วย ที่ไม่กล้าใส่เพราะกลัวจะช้าแล้วตามไม่ทันเขา

ร่างกายฉันยังกระตุกตุบๆข้างในอยู่เลย

สภาพฉันตอนนี้ถ้าใครมาเห็นคงคิดดีไม่ได้อยู่แล้ว

แต่สำหรับฉันนี่คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว หากเทียบกับความตาย

พอเดินมาถึงถนนเส้นเล็กนี้ รถที่นานๆทีจะมีมาเพราะตอนนี้เวลาล่วงเลยคลับปิดมาระยะหนึ่งแล้ว ผู้คนก็แทบจะไม่ค่อยมี ยกเว้นพวกพนักงานตามร้าน

คนตัวโตสตาร์ทรถSUV คันใหญ่ ที่จอดรวมๆ กันกับรถคันอื่นในลานจอดรถนี้ ถึงจะเหลือรถจอดอยู่ไม่กี่คัน แต่ตรงนี้ไม่เหมือนที่จอดรถของพวกลูกค้าเลย

"รอที่นี่ เดี๋ยวฉันมา อย่าทะเล่อทะล่าเดินไปมั่วซั่วถ้าไม่อยากตาย"

หลังจากเปิดประตูรถด้านหลังฝั่งคนขับ แล้วอุ้มฉันขึ้นนั่งที่เบาะ ปรับเอนนอนราบไป แถมเอาแจ็คเกตที่แขวนอยู่กับเบาะหน้ามาคลุมปิดตัวฉันไว้

เขาทิ้งฉันไว้ให้รออยู่ที่นั่นเกือบชั่วโมง กว่าจะกลับมาอีกครั้งฉันก็นอนหลับหมดสภาพไปแล้ว

.

.

.

เพราะร่างกายเหนื่อยล้า กว่าจะรู้สึกตัวอีกที ก็โดนอุ้มออกจากรถ ฉันรีบลืมตาตื่น จะให้ผู้มีพระคุณมาลำบากแบกฉันขึ้นบ่าอีกไม่ได้

"เอ่อ เดี๋ยวเดินเองได้ค่ะ ปล่อยฉันลงเถอะค่ะ"

เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็ไม่ปล่อยลงด้วย

แถมยังตีก้นฉันเหมือนส่งสัญญาณให้เงียบๆนิ่งๆ นี่เขาอุ้มฉันพาดบ่าเดินได้พริ้วขนาดนี้เลยหรอ

ที่นี่คือห้องพักในคอนโดเหรอ มันก็ดูหรูหราเกินกว่าพนักงานร้านเหล้าจะเป็นเจ้าของได้ แถมอยู่ย่านนี้...คนคนนี้คือใครกันแน่

"เอาล่ะ ถึงแล้ว ได้เวลาเธอพูดแล้วล่ะ ไปเห็นอะไรมา"

เขาจับฉันวางลงจนเท้าแตะพื้น แล้วชี้ให้ไปนั่งที่โซฟาใหญ่ ส่วนตัวเขาหันหลังให้ หยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

ฉันอยากเห็นหน้าเขาชัดๆจัง

"เธอวิ่งหนีพวกนั้นมาเพราะอะไร"

เขาถามครั้งที่สอง ฉันไม่ลังเลที่จะพูดเลย เพราะคงเป็นเขาคนเดียวแหล่ะที่ฉันจะพูดออกไปได้

"เอ่อคือ ฉันเห็นพวกเขา...เอ่อ...เอายาให้ผู้หญิง 2 คน แล้วก็..."

"แค่นั้น!? ทำไมต้องหนีถ้าเห็นแค่นั้น" เขายังยืนสูบบุหรี่ มองออกไปอีกฝั่งของผนังกระจกกว้างนั้นเป็นวิวกลางคืนของมหานครใหญ่นี้

เขาดูไม่ตกใจเรื่องยาเลย!?

ฉันพยายามนึกเหตุการณ์ที่เห็นอีก

"เขายิงผู้ชาย แล้วก็พาผู้หญิงสองคนนั้นไปด้วย"

"ไม่ใช่ว่าผู้หญิงพวกนั้นเต็มใจนะ"

"ไม่รู้เลยค่ะ แต่ผู้ชายคนนั้นที่ถูกยิงอาจจะ..."

"ถ้ามีคนตาย ตำรวจมาเต็มแล้ว"

ที่เขาตอบมาก็จริง...

"แล้วมาคนเดียว?"

"ค่ะ มาคนเดียว"

ซวยจริง มาครั้งแรกก็ซวยเลย ไม่น่าเลย...

"........." เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่พ่นควันบุหรี่ออกมา

"คือมาคนเดียว แล้วก็แค่พยายามหาทางออกจากร้านเพราะไม่ชอบบรรยากาศข้างใน ฉันไม่ไหว เลยออกมา แต่คงออกทางผิด เลยไปตรงซอยนั้น"

"เธอจะเอาไง อยากกลับบ้านมั้ย"

บ้านหรอ...เอาไงดี...

"คือ..." ฉันกังวล ไม่รู้ว่าควรทำยังไง

"เธออายุเท่าไร"

"ยี่สิบเอ็ดค่ะ"

"เรียนอยู่หรอ"

"เอ่อ...ค่ะ..."

"เด็กชะมัด"

"คือ....ไม่รู้ว่าฉันควรทำไงดี ไปแจ้งตำรวจหรอ แต่สมัยนี้ไม่น่าเชื่อใจเลย โดนซื้อทั้งโรงพักแล้วมั้ง ให้กลับบ้าน แล้วถ้ามันเป็นเรื่องใหญ่จะโดนฆ่ายกครัวมั้ย แบบในหนังอ่ะ หรือต้องหนีหัวซุกหัวซุน...คือไม่รู้ต้องทำไงเลย แล้วคุณล่ะคะ คุณเป็นใคร พนักงานที่ร้านหรอ"

"เธอไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร เอาเป็นว่าอยู่นี่ไปก่อน ถ้าคิดออกว่าต้องทำไงก็ค่อยบอกฉันแล้วกัน"

"ขอบคุณที่ช่วยนะคะ ไม่รู้จะตอบแทนบุญคุณนี้ยังไงเลย" ฉันซาบซึ้งในความช่วยเหลือของเขามากรีบพูดก่อนเลย นี่คือความโชคดีที่สุดของคืนนี้แล้ว

"ฉันว่าเธอฉลาดอยู่นะ เธอรู้สิว่าต้องตอบแทนยังไง ไปอาบน้ำซะ ห้องข้างใน มีอะไรก็ใช้ๆไป" เขาพูด แล้วก็เดินไปโทรศัพท์ที่อีกห้องหนึ่ง