EP 06 | ยัยแม่มดร้ายกาจ

Rrrr Rrrr

สายเรียกเข้า ‘คุณหญิงเดมี่’

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูชื่อที่หน้าจอพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย คุณหญิงเดมี่เป็นแม่ของคุณบรู๊กหัวหน้ากลุ่มแอรีส มีธุระอะไรกับฉันแต่เช้านะ

“สวัสดีค่ะคุณหญิง”

“สวัสดีจ้ะเทียร์ ขอโทษที่รบกวนแต่เช้านะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณหญิงมีอะไรให้เทียร์ช่วยคะ”

“ฉันได้ฤกษ์แต่งงานของบรู๊กกับมีอามาแล้วนะ เป็นปลายเดือนนี้จ้ะ”

ฉันเด้งตัวจากลุกขึ้นนั่งทันที สายตากวาดหาปฏิทินไปรอบๆ ห้องแต่ก็หาไม่เจอ

“ประมาณสามอาทิตย์ ทันมั้ยจ้ะ”

สามอาทิตย์!

ชุดปักลายทั้งตัวที่ฉันยังมีแค่ฟอร์มต้องเสร็จภายในสามอาทิตย์ ตายแน่ๆ นังเทียร์ตายแน่นอน

“เทียร์จ้ะ”

“อะ...อ่อ ทันค่ะคุณหญิง”

ตอบกลับไปทั้งที่น้ำตาฉันแทบจะไหลลงมาเป็นสาย ไม่ทันก็ต้องทันฉันจะไปเลื่อนฤกษ์ของเขาได้ยังไงล่ะ

“ส่วนชุดคนอื่นๆ ในงานเดี๋ยวฉันจะเข้าไปเลือกที่ร้านนะ”

“ได้ค่ะคุณหญิง ยินดีเลยค่ะ”

ฉันกดวางสายก่อนจะถอนหายใจออกมา นานแล้วนะที่ไม่ได้มีงานเร่งเข้ามาแบบนี้

สายไม่ได้แล้ว ทุกนาทีมีค่า!

ตั้งสติได้ก็กระโดดลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวแล้วมุ่งตรงไปที่ร้านทันทีค่ะ

“สวัสดีค่ะคุณเทียร์”

มาถึงที่ร้านฟาเดียก็เปิดร้านเรียบร้อยแล้วแถมยังมีผู้หญิงหน้าตาน่ารักอีกคนยืนอยู่ข้างๆ เธอด้วย

“นี่ไอรินค่ะ น้องที่คุณเทียร์นัดมาสัมภาษณ์งาน”

ฟาเดียแนะนำคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ให้เสร็จสรรพ เออใช่! ฉันลืมไปเลยนะเนี้ย

“สวัสดีค่ะคุณเทียร์”

“สวัสดีจ้ะ เข้าไปคุณกันในห้องนะ”

ฉันเดินนำเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง โชคดีจังที่มีพนักงานมาช่วยเราอีกคนตอนนี้พอดี

“ไอรินอายุเท่าไหร่นะ หน้าเด็กจัง”

เธอหน้าเด็กจริงๆ นะ แล้วฉันก็ไม่รู้เอาเอกสารสมัครงานเธอไปตั้งไว้ตรงไหนนี่สิ

“ยี่สิบสามแล้วค่ะ ไอรินเรียนจบแล้ว”

จากที่คุยกันไปสักพักก็ถือว่าเธอเป็นคนพูดจาน่ารักนะ แล้วก็เคยทำงานพาร์ทไทม์มาบ้าง ทำงานล่วงเวลาได้ น่าจะทำงานบริการได้อยู่

ฉันให้ไอรินทดลองงานก่อนสามเดือนถ้าผ่านจะอัพเป็นพนักงานประจำได้ สัมภาษณ์เธอเสร็จก็เริ่มลุยงานชุดแต่งงานของคุณมีอาทันที

สามวันต่อมา

สภาพของฉันตอนนี้แทบจะกลายเป็นซอมบี้แล้วค่ะ ฉันสิงอยู่ในห้องทำงานของตัวเองแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงมาสามวันแล้ว

ในห้องทำงานของฉันมีห้องน้ำส่วนตัวอยู่ ฉันก็เลยอาบน้ำที่นี่เสียเลยแล้วก็อาศัยนอนบนโซฟาแทน

ฟาเดียกับไอรินสลับกันมาช่วยบ้างแต่ตอนกลางคืนจะเป็นฉันที่ลุยเดี่ยวค่ะ

พรึบ!

“อ๊ะ!”

ฉันรู้สึกหน้ามืดเหมือนจะเป็นลมแต่โชคดีที่คว้าขอบโต๊ะทำงานไว้ได้ทัน สงสัยจะทำงานเกินลิมิตไปหน่อยแล้วมั่งเทียร์

ตอนนี้ชุดคืบหน้าไปเยอะแล้ว ฉันน่าจะต้องกลับไปพักที่ห้องสักหน่อยดีกว่า

“คุณเทียร์ ไม่สบายหรือเปล่าคะหน้าซีดมากเลย”

ไอรินรีบเดินเข้ามาทักทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องทำงานออกมา

“นิดหน่อยจ้ะ ฉันว่าจะกลับไปพักที่บ้านก่อน”

“ขับรถได้มั้ยคะ ไอรินไปส่งมั้ย”

“ขับได้จ้ะ ฝากปิดร้านด้วยนะไอริน”

ตอนนี้ใกล้เวลาห้างจะปิดแล้ว ฟาเดียกลับไปก่อนเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วเพราะพรุ่งนี้เธอต้องมาเปิดร้านแต่เช้า

ฉันเปิดประตูออกมาจากร้านหันมองซ้ายมองขวาก่อนจะสะบัดหน้าเล็กน้อยเพื่อสลัดความเวียนหัวออก เหมือนจะเห็นใครบางคนเดินมาหา...

พรึบ!

“เทียร์!”

เสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนโลกจะมืดมิดและดับลง

✂️✂️✂️✂️✂️

เคเดนเดินออกจากห้องทำงานของเขาด้วยอาการหงุดหงิดเล็กน้อย อาการทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะเธอคนเดียวเลยเทียร์

ทั้งที่หายไปจากเขาตั้งสิบปีจู่ๆ เธอก็กลับเข้ามาหาเขา บอกว่าจะจีบเขาแต่พอเขาจูบเธอวันต่อไปเธอก็หายไปอีก หายไปสามวันแล้วด้วย

มาเฟียหนุ่มบอกกับตัวเองว่าไม่ได้ใส่ใจหรือสนใจอะไรเธออีกแล้วที่เดินออกมาตรงชั้นนี้ก็เพราะอยากจะสำรวจความเรียบร้อยก่อนจะออกไปไนต์คลับเท่านั้น

สองขาหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างของหญิงสาวที่ทำให้เขาหงุดหงิดเปิดประตูร้านออกมา มาเฟียหนุ่มรีบเก๊กหน้าขรึมเพื่อจะเดินผ่านเธอไป ทำเป็นไม่สนใจเธอเหมือนที่ทำทุกครั้ง

แต่สิ่งที่ทำให้เขาแทบจะพุ่งตัวเข้าไปไม่ทันคือใบหน้าซีดเซียวของเธอก่อนจะเป็นลมล้มลง

“เทียร์!”

โชคดีที่เคเดนคว้าร่างบางไว้ได้ทันก่อนที่หัวเธอจะฟาดพื้นไปเสียก่อน ใบหน้าซีดเซียวบวกกับอุณหภูมิร่างกายที่ร้อนมากกว่าปกติทำให้หัวใจชายหนุ่มถึงกับหัวใจกระตุกวูบ

“คุณเทียร์”

ไอรินรีบเปิดประตูร้านออกมานั่งลงข้างเจ้านายสาวด้วยความเป็นห่วง ไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาตั้งสามวันร่างกายจะไปทนไหวได้อย่างไรกัน

“ทำไมเธอถึงเป็นลม”

เคเดนเอ่ยถามพนักงานสาวที่วิ่งตามออกมา เขาเพิ่งเคยเห็นหน้าเธอครั้งแรกคิดว่าน่าจะเป็นพนักงานใหม่

“คุณเทียร์เร่งทำชุดเจ้าสาวของลูกค้าค่ะ ไม่ได้นอนมาสามวันแล้ว”

สามวัน!

สามวันที่เธอไม่ได้มากวนใจเขาเพราะมัวแต่เร่งทำงานของลูกค้าสินะ ตอนนี้เขาอยากจะปลุกเธอขึ้นมาแล้วตีสักครั้งกับความดื้อรั้นไม่รู้จักประมาณตัวเอง

“เธอปิดร้านเถอะ ฉันจัดการเอง”

เคเดนอุ้มเทียร์ขึ้นในอ้อมแขนก่อนจะหันไปสั่งไอรินที่ยังยืนลังเลอยู่ เธอไม่รู้จักเขาก็เลยไม่กล้าปล่อยเจ้านายให้ไปกับเขาแค่คนเดียว

“ฉันไม่ทำอะไรเจ้านายเธอหรอก”

เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินตรงไปที่ลิฟต์ โชคดีที่ตอนนี้ห้างใกล้ปิดแล้วคนที่เดินไปมาในห้างจึงบางตามากๆ

มาเฟียหนุ่มนั่งมองหน้าคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนของเขาด้วยความรู้สึกสับสน

เธอเป็นยัยแม่มดร้ายกาจที่เข้ามาปั่นป่วนในชีวิตเขาแล้วก็หายไปแบบไร้ร่องรอย เขาพยายามตามหาเธอเท่าไหร่ก็ไม่เจอ

แต่จู่ๆ เธอก็กลับมาแล้วบอกว่าจะจีบเขาทำราวกับสิบปีที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

เขาอยากรู้ว่าเธอต้องการอะไรกันแน่ มีอะไรแอบแฝงในการกลับมาครั้งนี้ของเธอหรือเปล่า

มาเฟียหนุ่มยกนิ้วขึ้นเขี่ยที่แก้มใสไปมาอย่างเอ็นดูพลางนึกตลกอยู่ในใจ ทั้งที่เวลาผ่านมานานขนาดนี้และเขาก็คิดว่าไม่น่าจะรู้สึกอะไรกับเธออีกแล้ว

วันแรกที่เจอเธออีกครั้ง หัวใจเขากลับสั่นไหวมันเต้นแรงเสียจนเขากลัวว่าตัวเองจะตาย

Rrrr Rrrr

สายเรียกเข้า ‘เมริก’

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เคเดนหลุดออกจากภวังค์ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับพร้อมกับเดินออกไปคุยที่ระเบียงห้อง

“อยู่ไหน”

เสียงพี่ชายบุญธรรมดังขึ้นมาตามสาย เมริกเป็นเด็กที่พ่อกับแม่ของเขารับมาเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ ก่อนจะมีเขา แต่เขาก็รักและเคารพเมริกเหมือนพี่ชายแท้ๆ

แต่เพราะความเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่จึงทำให้พวกเขาทั้งสองคนไม่ได้แสดงออกว่ารักกันมากมายขนาดนั้น

“บ้าน”

เคเดนตอบกลับไปสั้น มืออีกข้างหยิบบุหรี่ออกจากเสื้อสูทแล้วจุดสูบ

“วันนี้ไม่เข้าไนต์คลับรึไง”

“ไม่ มีธุระด่วน น่าจะสองสามวัน”

“ติดสาว?”

เมริกเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกวนอารมณ์ วันนี้มือขวาของเขาแจ้งว่าน้องชายอุ้มคุณเทียร์เจ้าของห้องเสื้อไทร่ากลับบ้าน

ถึงจะแปลกใจเล็กน้อยเพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยเห็นน้องชายสนใจผู้หญิงคนไหนเลยแต่ก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องได้ว่าอาจจะเป็นผู้หญิงคนที่น้องชายเขาเคยขอให้ช่วยตามหาเธอ

“เธอไม่สบาย”

เคเดนไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรอยู่แล้ว ปิดไปก็เท่านั้นพี่ชายเขาจมูกดีตายไป

“ไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้นะ”

มาเฟียหนุ่มเอ่ยลาพร้อมกดวางสายแล้วอัดควันสีขาวเข้าปอดหนักๆ สายตาเหลือบมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงอย่างใช้ความคิด

ถ้าอยากจะปั่นหัวกัน เขาจะทำอย่างเธอบ้าง...