EP 05 | นุ่มอย่างที่บอก

ฉันเดินตามเคเดนออกมาเงียบๆ จนมาหยุดอยู่ที่สวนข้างหลังโรงแรม บรรยากาศที่นี่ทำให้ฉันนึกถึงสวนสาธารณะที่เราเคยไปด้วยกันครั้งแรก

“อยากทบทวนความหลังเหรอคะ”

เอ่ยถามพลางหันไปมองหน้าเขา เคเดนยืนล้วงกระเป๋ามองท้องฟ้าเงียบๆ ฉันคุ้นเคยกับมุมด้านข้างของเขาแบบนี้นะแม้เวลามันจะผ่านมาสิบปีแล้วก็ตาม

“มันไม่น่าทบทวนเลยสักนิด”

จึก!

เจ็บกระดองใจอีกแล้ว

ฉันเพิ่งรู้นะว่าคำพูดก็สามารถฆ่าคนให้ตายได้เหมือนกัน เขาตอบกลับมาแต่ละคำฉันนี่เจ็บไปหมด

“เพราะนายเลือกจำแต่เรื่องที่ไม่ดีหรือเปล่า”

“บอกแล้วไงว่าเราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”

แค่นี้ก็ต้องดุด้วย! ดุเก่งจริงๆ เลย

“ที่ฉันกลับมาเพราะฉันเลือกจำแต่สิ่งดีๆ เอาไว้”

คราวนี้ฉันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่ได้ติดเล่นเหมือนที่ชอบพูดแกล้งเขา

แต่ฉันกลับไม่กล้าที่จะมองหน้าเขา ก็เลยเลือกที่จะมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแทน คืนนี้ไม่มีดาวเลยสักดวงแล้วเขามองอะไรของเขานะ

ความเงียบเข้าปกคลุมเราทั้งสองคน ฉันรู้สึกว่าเขากำลังหันมามองหน้าฉันแต่ไม่รู้ว่ามองด้วยสายตาแบบไหนเพราะฉันไม่กล้าหันกลับไปมอง

“อื้อ!”

OoO!!

จู่ๆ มือหนาของเขาก่อนคว้าเข้าที่คอของฉันก่อนจะดึงฉันเข้าไปจูบ ฉันเบิกตากว้างมองการกระทำของเขาด้วยความตกใจแต่เมื่อสบตาเข้ากับสายตาของเขาฉันก็เลือกปิดตาลงเบาๆ

ริมฝีปากนุ่มที่แนบประกบขบเม้มดูดดึงริมฝีปากของฉันเบาๆ อย่างอ่อนโยน ก่อนจะหนักหน่วงขึ้นเมื่อฉันเอียงคอรับสัมผัสของเขาด้วยความเต็มใจ

มันอ่อนหวาน นุ่มนวลแต่เหมือนมีแรงดึงดูดมหาศาลทำให้ฉันไม่อาจจะละออกจากสัมผัสของเขาได้เลย

“อึก”

เขาอาศัยช่วงที่ฉันจะกอบโกยออกซิเจนเข้าปอดสอดแทรกลิ้นอุ่นเข้ามาเกี่ยวกระหวัดอย่างหยอกล้อกับลิ้นของฉัน เพราะตั้งตัวไม่ทันฉันจึงทำได้แค่ตอบกลับสัมผัสของเขาอย่างเงอะๆ งะๆ

ความนุ่มนวลแปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อน ฉันขยำเสื้อสูทของเขาทั้งสองข้างเพื่อหาที่ยึดเกาะรู้สึกเหมือนจูบของเขาแทบจะสูบวิญญาณของฉันออกจากร่าง

“อึก อื้อ!”

ขาอ่อนแรงแทบจะทรุดตัวลงถ้าไม่ได้วงแขนแกร่งของเขากอดรัดเอาไว้เสียก่อน เคเดนผละออกให้ฉันสูดอากาศหายใจได้เพียงนิดก็ประกบจูบลงมาอีกครั้ง มือหนาเลื่อนขึ้นล็อกท้ายทอยไม่ให้ฉันหันหนี

ฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวขณะบดเบียดจูบเข้าหากัน มันเป็นจูบที่ทำให้รู้สึกราวกับฉันกำลังถูกกลืนกิน

“เฮือก”

รีบสูดลมหายใจเข้าปอดทันทีที่เขาละริมฝีปากออก รู้สึกหมดแรงจนต้องซบศีรษะลงที่อกแกร่ง

“นุ่มอย่างที่บอกจริงๆ”

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นข้างใบหู ความรู้สึกหน้าร้อนผะผ่าวไม่รู้เป็นเพราะลมหายใจที่เป่ารดอยู่ข้างๆ หรือเพราะจูบดูดวิญญาณของเขากันแน่

ฉันค่อยๆ ดันหน้าอกของเขาแล้วถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว เคเดนมีสีหน้าเรียบนิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่สิ่งที่โกหกกันไม่ได้คือฉันได้ยินเสียงหัวใจของเขา

ตอนที่ซบอยู่เสียงหัวใจของเขาดังอยู่ข้างๆ หูฉัน มันดังพอๆ กับเสียงหัวใจของฉันตอนนี้

“กลับ”

เมื่อเห็นว่าฉันยืนมองหน้าเขาอยู่นานเขาจึงเลือกที่จะหันหลังเพื่อจะเดินกลับเข้าไปในงาน

อะไรกัน!

มาจูบฉันแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยเนี้ยนะ ฉันคิดว่าเขาจะพูดหรือทำอะไรมากกว่านี้เสียอีก

“โอ๊ย!”

“เทียร์!”

ฉันแกล้งล้มลงนั่งแล้วจับข้อเท้าตัวเองด้วยสีหน้าเจ็บปวดสุดๆ และมันได้ผลเคเดนเดินกลับเข้ามาหาฉันทันที

“เป็นอะไร”

“สะดุดกระโปรง ข้อเท้าพลิกอ่ะ”

เป็นคำบอกเล่าที่โง่มากที่สุด

ดีไซเนอร์อย่างฉันเนี้ยนะจะสะดุดชุดที่ตัวเองตัดมาเองกับมือ แต่เอาเถอะตอนนี้มันคิดได้แค่นี้นี่นา- -*

เคเดนมองหน้าฉันพลางขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่สุดท้ายเขาก็ช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้นยืน

อุ้มสิ!