EP 02 | ฉันจะจีบคุณ

@DN-Van

ห้องเสื้อ TYRA

“สวัสดีค่ะคุณเทียร์”

ฟาเดียเป็นพนักงานร้านประจำสาขาเปโดร ที่นี่จะไม่มีผู้จัดการร้านเหมือนอีกสามสาขาเพราะฉันเป็นคนดูแลทุกอย่างเอง ส่วนสาขาตามหัวเมืองอื่นๆ จะมีผู้จัดการร้านหนึ่งคนและพนักงานร้านอีกสองคน

“เมื่อวานเป็นไงบ้างฟาเดีย เหนื่อยมั้ย”

เมื่อวานพอเราออกจากสนามบินฉันก็พานังฟลินต์ไปดูสถานที่ที่นางมองไว้ว่าจะขยายสาขามาในเปโดรประมาณสามสี่ที่ เสร็จแล้วยังต้องไปโรงงานผ้าเพื่อดูผ้าล็อตใหม่ที่จะผลิตในคอลเลคชั่นนี้อีก

กว่าจะเสร็จปาเข้าไปเกือบสองทุ่ม ฉันก็เลยไม่ได้เข้ามาที่ร้านปล่อยฟาเดียทำงานอยู่คนเดียวเลย

“ไม่ค่ะ มีแค่ลูกค้ามารับชุดที่สั่งเอาไว้เท่านั้นค่ะ”

เธอตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ ฟาเดียเป็นเด็กหน้าตาน่ารัก พูดเพราะ ใจเย็นเหมาะกับงานบริการในห้องเสื้อของฉันมากที่สุด

“อ่อ ฉันว่าจะรับสมัครพนักงานใหม่นะ”

“ฟะ...ฟาเดียทำอะไรผิดเหรอคะคุณเทียร์”

ฟาเดียรีบเดินเข้ามาจับแขนฉันไว้ทันที ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางหันไปมองหน้าฟาเดียก่อนจะหัวเราะออกมา

“ฮ่าๆ ฉันจะรับคนมาช่วยฟาเดียไม่ได้จะไล่เธอออก”

“เฮ้ออ~ ฟาเดียตกใจหมด”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปที่แผนกบุคคลก่อนนะ”

“ได้ค่าา^^ ฟาเดียเฝ้าร้านให้ค่ะ”

สำหรับที่ห้างนี้เขาจะมีระบบการรักษาความปลอดภัยสูงมากๆ แม้กระทั่งการรับพนักงานเข้ามาทำงานในร้านของเราเองก็ต้องเป็นบุคคลที่ผ่านการตรวจสอบประวัติจากทางห้างมาก่อนแล้ว

ทางฝ่ายบุคคลจึงจะมีข้อมูลของคนที่ผ่านการคัดกรองแล้วเก็บเอาไว้ให้ เผื่อว่าร้านไหนต้องการรับสมัครพนักงานจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหลายขั้นตอนไปที่ฝ่ายบุคคลทีเดียวจบ

“สวัสดีค่ะ”

ฉันเลื่อนหน้าต่างกระจกสีใสที่ใช้สำหรับการติดต่องานแล้วเอ่ยทักทายพนักงานที่นั่งอยู่

“สวัสดีค่ะคุณเทียร์ มีอะไรให้เราช่วยคะ”

“เทียร์อยากจะรับสมัครพนักงานเพิ่มหนึ่งคนค่ะ”

“คุณเทียร์นั่งรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันไปขอเอกสารจากฝ่ายบุคคลให้ค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ^^”

ฉันพยักหน้ารับก่อนจะเลื่อนปิดบานกระจกแล้วเดินไปนั่งตรงโต๊ะที่ทางห้างเตรียมเอาไว้ให้

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าของคนที่เดินมาจากข้างหลังทำให้ฉันรีบหันกลับไปมอง พนักงานคนนั้นน่าจะไปเอาเอกสารจากฝ่ายบุคคลมาให้แล้ว

“เร็วจะ...เคเดน”

O_O!

ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม เคเดนกำลังอยู่ในสูทที่คล้ายกับพนักงานของห้างและยืนอยู่ข้างหลังฉัน

แค่ฉันคิดว่าจะจีบเขาจริงจังฟ้าก็ประทานเขากลับมาหาฉันถึงที่เลยเหรอเนี้ย >//<

“คุณ...รู้จักผม?”

“ฉันเทียร์ไง นายจำฉันได้มั้ย”

เอาวะ! ไหนๆ ฟ้าก็ส่งเขากลับมาเจอฉันอีกครั้งแล้ว ฉันต้องรีบทำคะแนนอย่าให้เวลาสิบปีที่เสียไปมันสูญเปล่า

“ผมไม่คิดว่าเราจะสนิทกันขนาดนั้นนะ”

เคเดนพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างพอๆ กับแววตาของเขา ทำไมถึงได้เย็นชาขนาดนี้ล่ะพ่อคุณ

“คุณจำฉันไม่ได้จริงๆ เหรอ”

“ไม่ได้”

คำตอบหนักแน่นกระแทกใจฉันเข้าอย่างจัง แต่จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรเพราะฉันตั้งใจจะมาจีบเขาใหม่อยู่แล้ว

“จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร งั้นฉันขอแนะนำตัวใหม่ ฉันชื่อเทียร์ค่ะเป็นดีไซเนอร์ของแบรนด์ไทร่า”

พูดพร้อมยื่นมือไปข้างหน้า เคเดนมองลงมาที่มือของฉันเล็กน้อยก่อนจะหันกลับขึ้นมามองหน้าฉันอีกครั้ง แววตาของเขาเข้มขึ้น

เขาไม่ยื่นมือมา ไม่แนะนำตัวตอบ ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากของเขาเลยสักคำแถมยังเดินผ่านฉันไปเสียอย่างนั้น

“ฉันจะจีบคุณ!”

ร่างสูงชะงักขาทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของฉันและแน่นอนว่าไม่ใช่เขาคนเดียวที่ได้ยินพนักงานที่อยู่แถวนั้นก็ได้ยินกันหมด

เคเดนหันกลับมาจ้องหน้าฉันตาเขม่น เขาปรายตาไปมองรอบๆ พนักงานคนอื่นรีบหันกลับไปทำงานกันทันที

สายตาของเขาที่มองไปหาทุกคนมันน่ากลัวมาก ฉันไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้ของเขามาก่อนและเมื่อพนักงานหันหน้าหนี สายตาดุๆ คู่นั้นก็หันกลับมาจ้องฉันอีกครั้ง

“ว๊าย!”

เขาเดินเข้ามาจับที่ข้อมือของฉันแล้วกระชากให้เดินตามเขาไปทางบันไดหนีไฟ

“คุณจะพาฉันไปไหน ไปที่ลับตาคน ที่ที่มีแค่เราสองคนหรือเปล่า โอ๊ย!”

เคเดนหยุดเดินก่อนจะกระชาก(อีกแล้ว)ฉันเข้าไปหาจนตัวฉันชนเข้ากับตัวของเขาเต็มๆ

ตัวแข็งมาก!

คนหรือกำแพงเมืองจีนเนี้ย

“หยุดพูดเล่นซะที!”

เงียบกริบ! ใครจะไปกล้าพูดต่อนอกจากสายตาที่น่ากลัวแล้วฟังจากน้ำเสียงดูเหมือนว่าเขาจะโกรธด้วยนะ

แต่โกรธเรื่องอะไรล่ะ?

จนเราเดินเข้ามาตรงบันไดหนีไฟ เคเดนก็สะบัดแขนฉันออก

“ทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้ด้วย บอกให้เดินตามดีๆ ก็ได้ฉันไม่ดื้อซะหน่อย”

“ทำแบบนี้เพื่ออะไร”

คราวนี้เขาเอามือสองข้างล้วงกระเป๋าแล้วเอ่ยถามขึ้น ถึงน้ำเสียงจะไม่ได้ดุดันเท่าไหร่แต่สายตาเขากับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังโดนต้อนให้จนมุม

“กะ...ก็ฉันบอกแล้วไงว่าอยากจีบคุณ”

“ทำไม? คุณชอบผม?”

เขาถามพร้อมเดินเข้ามาหาฉันหนึ่งก้าวส่วนฉันก็พร้อมใจถอยหลังตั้งหลักหนึ่งก้าวเหมือนกัน

ก็ตอนนี้เขาดูน่ากลัว ไม่ได้น่ารัก ใจดีเหมือนเคเดนที่ฉันเคยรู้จักเลย

“หึ ตอบไม่ได้”

หรือว่าสารภาพออกไปเลยดี บอกเขาไปตรงๆ เลยว่าฉันชอบเขา เฝ้ารอที่จะให้คำตอบเขามาตลอดสิบปี

แต่ตอนนี้เขาจำฉันไม่ได้นี่ บอกออกไปแล้วมันจะมีความหมายอะไรล่ะ

“ฉันชอบคุณ^^ ก็เลยอยากจีบคุณค่ะ” อ้าว นังเทียร์

เคเดนชะงักไปเล็กน้อยกับคำตอบของฉัน มือที่ล้วงกระเป๋าอยู่ทั้งสองข้างปล่อยออกก่อนจะเดินเข้ามาประชิดตัวฉันอย่างรวดเร็ว

“คิดจะเล่นตลกอะไรอีก!”

เสียงตะคอกของเขาเล่นเอาฉันถึงกับสะดุ้ง ขะ...เขาโมโหอะไร เป็นไบโพลาร์หรือเปล่า

“โมโหอะไรของคุณเนี้ย”

“โมโหที่คุณคิดอยากจะไปก็ไป อยากจะมาก็มา! ผมไม่ใช่ไอหน้าโง่ในวันนั้นที่ให้คุณปั่นหัวเล่นอีกแล้วนะ!”

ขะ...เขา จำฉันได้

จริงๆ แล้วเขาจำฉันได้แต่เพียงแค่แกล้งทำเป็นจำไม่ได้เพราะโกรธเรื่องของวันนั้น

ตอนนี้ความรู้สึกของฉันมันผสมปนเปกันไปหมด ดีใจที่เขายังจำเรื่องของเราได้แต่ก็เสียใจที่วันนั้นฉันไม่ได้ทำตามที่เราสัญญากันไว้

“เรื่องวันนั้นคือฉัน...”

“อธิบายตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ มันไม่จำเป็นสำหรับผมแล้ว”

เขาพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไร้ความรู้สึกแต่เล่นเอาหัวใจของฉันชาวาบไปทั้งดวง

หึ! ใครมันจะไปรอคำตอบตั้งสิบปี

แต่แกตั้งใจมาแล้วนี่ว่าจะสู้! นี่แค่วันแรกเองใครจะไปถอยง่ายๆ กันยะ

“ฉันไม่สนเรื่องในอดีตก็ได้เพราะยังไงฉันก็ตั้งใจจะมาจีบคุณใหม่”

เคเดนกำลังจะเดินออกไปหันกลับมาจ้องหน้าฉันอีกครั้ง ถึงแม้จะใจสั่นแต่ฉันก็สู้นะเว้ย

“อย่ามายุ่งกับผม”

“ฉันไม่ยอมแพ้หรอก”

แววตาดุดันแปรเปลี่ยนเป็นความเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที เขาก้าวขากลับมาหาฉันอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ฉันก็เชิดหน้าสู้ไม่ถอยหลังหนีเขาไปเลยสักก้าว

“ถ้าไม่กลัวตาย ก็ลองดู”

“กลัวว่าคุณจะหลงรักฉันจนหัวใจวายตายมากกว่าค่ะ^^”

ฉันพูดพร้อมยิ้มหวานก่อนจะขยิบตาส่งให้อีกหนึ่งกรุบแล้วเดินหนีออกมาจากบันไดหนีไฟทันที

ที่รีบเดินออกมาไม่ใช่อะไรหรอก ฉันกลัวว่าตัวเองจะหัวใจวายตายก่อนเขาน่ะสิ

“เทียร์”

“อ้าว ไมค์มาช้อปปิ้งเหรอ”

ไมค์เป็นนายแบบที่ฉันเคยร่วมงานด้วยตอนไปช่วยงานนังฟลินต์จัดแฟชั่นโชว์

“ผมนัดเพื่อนไว้ครับ เทียร์มาดูร้านเหรอ”

“ใช่ค่ะ...”

ระหว่างที่กำลังตอบเคเดนก็เดินออกมาจากประตูหนีไฟ เขาปรายตามามองเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงไปอีกทาง

หนีฉันไปพ้นหรอก! ฉันจะไปขนมารยามาสามพันเล่มเกวียนเลยคอยดู

“เทียร์ครับ”

“คะ...เอ่อ ไมค์ว่าไงนะคะ”

“ผมอยากชวนคุณไปทานข้าวด้วยกันครับ”

มาแบบนี้คงจะขายขนมจีบฉันชัวร์ แต่เสียใจด้วยนะไมค์ฉันมีภารกิจพิชิตหัวใจนายเย็นชาอยู่แล้ว

ดูซีรีส์มากไปแน่ๆ เลยฉัน - -*

“ขอโทษด้วยนะคะ เทียร์มีธุระต้องไปทำต่อ”

“ไม่เป็นไรครับ”

ฉันส่งยิ้มให้เขาอีกครั้งก่อนจะขอตัวเดินออกมา