CHAPTER 3 อ๊ะ!

แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน...

“ฮิคารุ...” ฉันเคลื่อนมือเล็กๆ ไปเขย่าหัวไหล่ของเขา “ฮิคารุ หกโมงแล้ว ตื่นได้แล้วค่ะ...”

ไม่ตื่น...

เมื่อคืนเขากับอาโออิ...คงจะหนักสินะ...

“ฮิคารุ” ฉันเขย่าอีก “ตื่นสิ สายแล้วนะ ฮิคา...”

หมับ...!

คำพูดของฉันเลือนหายเมื่ออยู่ๆ ฮิคารุก็ลืมตา คว้าข้อมือของฉัน เพื่อที่อีกชั่วลมหายใจเดียวร่างร้อนราวกับไฟที่สูงใหญ่กว่าจะพลิกกลับและกดฉันไว้ใต้ร่าง มือใหญ่กดมือของฉันไว้จนราวตรึงกับเตียง... เตียงที่แผ่นหลังของฉันสัมผัสได้ถึงไออุ่นร้อนของร่างที่ลุกขึ้นคร่อมฉันไว้นั้น...!?

“ฮิคา...อื้อ...” ฉันถูกฮิคารุช่วงชิงคำพูดไปอีกครั้ง และครั้งนี้ด้วยริมฝีปากของเขาเอง ฮิคารุจูบฉัน...!? ทาบทับริมฝีปากแนบแน่นเหนือริมฝีปากของฉัน...!?

“แฮ่ก...ปะ...ปล่อยนะ...” ฉันต้องสูดหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะร้องออกมา ...จูบเมื่อกี้เล่นเอาขาดอากาศหายใจไปเลยล่ะ...!

หากแต่ฮิคารุราวกับไม่ได้ยินฉัน และที่จริงทั้งที่ดวงตาคมคายไร้ที่ตินั้นเปิดและจ้องมองเรือนร่างของฉันอยู่ทว่าราวกับไม่เห็นฉันสักนิด!?

แล้วฮิคารุกดแนบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง

“ยะ...อย่า...!” ฉันดิ้นและสะบัดร่าง แต่ฮิคารุแรงเยอะเกินไปแล้วล่ะ...! การดิ้นไม่มีประโยชน์ กระดูกมือคนละเบอร์กันเห็นๆ แล้วฉันก็ต้องช็อคและสะท้านไปทั้งร่างกับสิ่งที่เขาทำกับฉัน...!

“อื๊อ...” ฉันหลับตาแน่น หยุดหายใจเมื่อริมฝีปากร้อนจาบจ้วงลงแนบผิวบางเหนือต้นคอของฉัน รุนแรงและเจ็บแปลบจนอธิบายไม่ได้ ก่อนที่อีกวินาทีสาบเสื้อเชิ้ตสีขาวของฉันจะถูกมือใหญ่ของเขากระชากจนแยกออกจากกัน

ปึ้ด...

เสียงกระดุมที่ถูกกระชากขาด อากาศเย็นที่แทรกวาบเข้ามาเกาะกุมเรือนร่าง และดวงตาราวกับเปลวไฟผสมควันหม่นของฮิคารุที่นิ่งมองเหนือหัวใจที่ถูกกระชากเสื้อจนเปิดโล่งของฉัน...!?

“ฮิ...คา...” ฉันเกร็งไปทั้งร่างราวกับถูกเหล็กไฟนาบเมื่อฮิคารุจูบฉันอีกครั้ง ไม่ใช่ที่ริมฝีปาก หากแต่มือร้อนยกร่างฉันขึ้นเพื่อที่ริมฝีปากของร่างสูงจะจ้วงและแนบลงมาฝังเนื้อหนือตะเข็บบราเซียร์ตัวบางของฉัน

จูบไล่และราวกับจะครอบครองอยู่อย่างนั้น

นะ...นี่มันอะไรกัน...?

มือเล็กๆ ของฉันยันแผ่นอกที่แน่นราวกับรูปปั้นกำยำของเขาออก แต่ฮิคารุไม่ขยับเลย เขาแข็งแรงกว่าฉันขนาดนี้เลยเหรอ...!?

“ปล่อย...ฮิคารุ...ปล่อยฉัน...!” ฉันวิงวอนอีกครั้ง ดิ้นอย่างทรมาน

เมื่อนั้นฮิคารุถึงเพิ่งราวกับตื่น ยกร่างขึ้นและวางฉันลง นิ่งมองราวกับเพิ่งตื่นจากความฝัน

...มองเรือนร่างของฉันที่เขาฉีกทึ้งไปแล้วนั้น...

“ฮินะ...!?” เขางุนงง แปลกใจที่เห็นฉัน เห็นว่าร่างที่สู้แรงเขาไม่ได้เลยนั้นถูกกดหงายราบอยู่ต่อหน้าเขา เสื้อผ้าฉีกขาดจนไม่อาจปิดบังบราเซียร์และหัวใจที่ดูขาวจัดจนน่าตกใจนั้น

และเห็นว่าที่ฉันถูกขยี้แบบนี้ก็เป็นเพราะฝีมือของเขาเอง

ฉันรีบคว้าสาบเสื้อเชิ้ตที่ถูกกระชากเปิดมารวมกัน ลุกขึ้นและเกาะกุมร่างตัวเองอยู่ต่อหน้าเขาอย่างนั้น

แต่ฉันไม่แตกสลายไปต่อหน้าเขาหรอก ไม่เขินขนาดนั้นด้วยซ้ำ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เปราะบาง อีกอย่างบอกแล้วว่าเราสนิทกัน...

“เมื่อคืน...เมาสินะ อาโออิไม่อยู่แล้วล่ะ” ฉันอธิบาย ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจทำแบบนี้กับฉัน ก็แค่...มอบความรักผิดคนเท่านั้น...

“นายบอกให้ฉันมาปลุกตอนหกโมงเช้า ที่จริงนายโตแล้ว ต่อไปควรดูแลตัวเองแล้วนะ”

แล้วฉันลุกขึ้น ไม่ได้หัวเสียหรือหวาดกลัว...เพราะเขาคือฮิคารุอย่างไรล่ะ และฉันไม่มีวันโกรธเพื่อนคนนี้หรอกนะ...

อีกอย่าง...ฉันเคยสัญญาไว้ด้วยล่ะ

หากแต่ทั้งที่จะเดินออกจากห้อง...ก็ฉันต้องไปทำงานเหมือนกันนี่นะ...มือใหญ่ของฮิคารุกลับเคลื่อนสัมผัสไหล่ของฉัน

“ฮินะ...”

“ช่างเหอะ...ลืมมันซะ” ...ฉันก็แค่โชคร้าย “วันหลังดูดีๆ ก่อนล่ะ”

เขาไม่เคยทำกับฉันแบบนี้ นี่เป็นครั้งแรก และเขาไม่ได้ตั้งใจ

ฟุ่บ...

อย่างอบอุ่นและอ่อนโยนเสื้อหนาของฮิคารุวางคลุมลงเหนือร่างของฉัน ปิดบังสิ่งที่เขากระชากจนขาดวิ่นนั้น...

“ขอโทษ...” เขาผลักหัวฉันแผ่วเบา...

“อย่าดันหัวฉันเหมือนเด็กๆ สิ ฉันเป็นพี่นายหนึ่งวันนะ ต้องเรียกพี่ด้วย”

“ไม่ จะเรียกฮินะ ฮินะก็คือฮินะ”

ฉันขมวดคิ้ว ทำอย่างไรได้ล่ะ ฉันเคยออกคำสั่งฮิคารุที่ไหนกัน ที่ผ่านมาที่ฉันทำก็แค่ดูแลและให้กำลังใจเขาเท่านั้น... ที่จริง...ฉันเหมือนแม่เขาเลย

“มีอะไรให้กินไหม?” นั่นไงล่ะ คำถามประจำวันของเขา และเขาหมายความตามนั้น

...เขาหมายถึงอาหาร...

“มี ทำเผื่อแล้ว อยากกินก็มา” จบคำตอบห้วนสั้นแล้วฉันเดินกลับบ้าน ก่อนจะพยักหน้าเมื่อฮิคารุเอ่ยเรียกฉันอีกครั้ง

“เดี๋ยวเจอกันนะ ฮินะ”