EP : 9

“...”

“พี่พูดจริง ๆ นะไม้หวาย ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น เรื่องแค่นั้นไม่ได้ทำให้คนอย่างพี่กลัวผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเราจนต้องพยายามเจอตัวทุกวันหรอก ที่พี่พยายามเข้าถึงตัวเราก็เพราะว่าพี่ชอบเรามาตั้งนานแล้วต่างหาก”

“ไม่เห็นจะเคยรู้สึกแบบนั้นเลยค่ะ” เธอไม่เชื่อและไม่คิดว่าจะเชื่อด้วยซ้ำ

พอไม้หวายตอบออกไปชาร์ลก็ขยับออกห่างนิดหน่อย เขากระตุกยิ้มมุมปาก ปล่อยมือเธอแล้วเอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางสบาย ๆ ก่อนจะหัวเราะแผ่วเบาในลำคอ

“หึ ๆๆ พี่ก็ว่างั้น”

“อะไรคะ?” ผู้ชายคนนี้ไว้ใจไม่ได้ เขาแสดงออกแตกต่างจากสองครั้งที่ผ่านมาแบบคนละขั้วยิ่งทำให้เธอไม่คิดที่จะไว้ใจ

“พี่ก็คิดว่าเราคงไม่เชื่อไง โอเคไม่เป็นไรไปกินข้าวกันดีกว่า”

“คะ?”

“กินข้าวไง ไปกันเถอะ” เขายิ้มอารมณ์ดีแล้วผายมือให้เธอเดินนำ ไม้หวายไม่เข้าใจกับการกระทำของเขาแต่เธอก็ยอมเดินนำหน้าเขาเพื่อเข้าไปข้างในร้านอาหารให้เร็วที่สุดจะได้ไม่ต้องอยู่กับเขาสองต่อสองนานกว่านี้ทำให้เธอไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มร้ายคล้ายปีศาจที่ออกมาจากใบหน้าหล่อ

ไม้หวายมาถึงโต๊ะก็ที่นั่งข้างมายาและแน่นอนว่าที่ว่างอีกทีก็คือที่นั่งที่อยู่ข้างเธอเช่นกัน

เฮ้อ! นี่หมายความว่าเธอต้องนั่งข้างเขาสินะ อยากจะโกรธคนที่เว้นที่เอาไว้จริง ๆ

“สั่งอาหารกันรึยัง” ชาร์ลนั่งลงแล้วถามเอมิรวมถึงไปมองทุกคนบนโต๊ะ

“สั่งแล้วเยอะมากด้วยเช็คบิลมาห้ามบ่นเด็ดขาด”

“หึ ๆๆ ไม่บ่นหรอกน่า”

“นายจะสั่งอะไรเพิ่มไหมล่ะ”

“ไม่ล่ะ เอาแค่เมนูมาให้หวายก็พอ”

“จ้า~ ได้เลยค่ะพี่ชาร์ล~” เอมิยิ้มทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียนใส่ ไม้หวายได้แต่คิดในใจว่าป่านนี้ทุกคนบนโต๊ะคงคิดไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเขา

“นี่จ้ะน้องหวายสั่งเต็มที่เลยน้าพี่ชาร์ลเลี้ยงได้สบายมาก ใช่ไหมคะพี่ชาร์ล”

“พูดมากว่ะเอมิ สั่งเลยนะ” เขาว่าเอมินิดหน่อยแต่ฟังดูก็แค่ตามประสาเพื่อนว่ากันไม่ได้โกรธอะไรก่อนจะหันมาคุยกับไม้หวายเบา ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่เอมิบอกว่าสั่งมาเยอะแล้วไม่สั่งเพิ่มดีกว่า”

“อาหารที่นี่น่ากินตั้งเยอะสั่งหน่อยจะได้ไม่ต้องแย่งคนอื่นด้วยไง” คำพูดท้ายประโยคของเขาทำให้เธอแอบส่งสายตาไม่พอใจแล้วเปิดเมนูอาหารดู เธอไม่พูดอะไรกับเขาแม้แต่คำเดียวเอาแต่ดูเมนูอาหารเท่านั้นแต่ก็รับรู้ว่าเขายังมองเธออยู่ตลอดเวลา

“สั่งให้พี่ด้วยนะ”

“สั่งเองสิคะ” เธอตอบเขาทันทีโดยที่ไม่มองหน้าเขาแม้แต่นิดเดียว

“อยากให้ไม้หวายสั่งให้...ไม่ได้เหรอคะ”

“...”

-เวลาต่อมา-

“ขอบคุณมากนะคะพี่ชาร์ลขาที่พาหนูกับน้อง ๆ ทั้งหกคนมาทานอาหารมื้อนี้ อร่อยมากเลยค่ะ” เอมิเป็นคนเอ่ยขอบคุณชาร์ลหลังจากที่เขาจ่ายค่าอาหารหลายหมื่นบาทไปเรียบร้อยและคำพูดของเอมิก็เรียกรอยยิ้มของคนอื่นได้ดี

“อื้ม ดีใจที่ทุกคนชอบ”

“ชอบสิคะ ชอบมากเลยค่า~” เอมิพูดจบคนอื่นก็ขอบคุณเขาเหมือนกันยกเว้นไม้หวายเท่านั้นที่เอาแต่นั่งเงียบ

“ถ้างั้นก่อนกลับมายาว่าเราถ่ายรูปกันหน่อยไหมคะ” มายาออกความคิดเห็นทำให้คนอื่นก็เห็นด้วย

“พี่ชาร์ลคะมายาว่าเราไปถ่ายรูปรวมสายเราดีกว่าค่ะ ถ่ายทีละสายแล้วค่อยถ่ายรวมแล้วกันนะคะ” มายาเสนออีกครั้งทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย

ชาร์ลไม่ได้อยากถ่ายรูปเท่าไหร่แต่ก็จำใจถ่ายเพราะไหน ๆ ก็มาแล้วทั้งที่ความจริงเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับการมากินเลี้ยงสายรหัสด้วยซ้ำแต่ที่มาเพราะอะไรเขารู้ดีอยู่แก่ใจ

“น้องถ่ายรูปให้พี่หน่อย” มายายื่นโทรศัพท์ให้น้องรหัสปีหนึ่งในสายรหัสของไม้หวายก่อนจะรีบเดินไปหยุดยืนข้างพี่รหัสสุดหล่อของเธอ

“...” ไม้หวายได้แต่มองปฏิกิริยาของเพื่อนแล้วคิดอะไรเงียบ ๆ ตามลำพัง

“มายาขอถ่ายรูปคู่กับทุกคนหน่อยนะคะ ขอถ่ายกับพี่ชาร์ลก่อนแล้วกัน” พอถ่ายรูปรวมของสายรหัสเสร็จมายาก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

“ต้องรูปคู่ด้วยเหรอ?” ชาร์ลถามขึ้น เขาไม่อยากถ่ายไม่ชอบถ่ายรูปยิ่งถ่ายเล่นยิ่งไม่คิดจะถ่ายพร่ำเพรื่อ

“ถ่ายสิคะ เก็บไว้เป็ความทรงจำไงคะพี่ชาร์ล”

“พี่ไม่ชอบถ่ายรูปเท่าไหร่พวกเราถ่ายกันเถอะมีรูปพี่แค่รูปรวมก็พอแล้ว”

“แต่... / ถ่ายกันเลยนะ” มายากำลังจะพูดต่อแต่ชาร์ลก็ตัดบทแล้วเดินกลับมานั่งที่โต๊ะทันทีทิ้งให้มายายืนหน้าเสียอยู่ตรงนั้น

“โอ้ย~ น้องรหัสตัวเองขอถ่ายไม่ยอมถ่ายอย่าให้เห็นมาถ่ายรูปกับน้องรหัสฉันนะคะพี่ชาร์ล” พอเขากลับมานั่งข้างไม้หวายอีกครั้งเอมิก็เอ่ยแซวเบา ๆ เพื่อไม่ให้มายาหรือน้องรหัคนอื่นของเขาได้ยินเพราะกลัวน้องรหัสของชาร์ลจะเสียใจที่พี่รหัสไม่ยอมถ่ายรูปด้วย

“จริงสิ ยังไม่มีรูปกับน้องรหัสเธอเลย ถ่ายให้หน่อย”

“คะ?” ไม้หวายที่พยายามไม่สนใจเขาถึงกับต้องหันไปมองหน้าหลังจากได้ยินคำพูดของเขาที่คุยกับเอมิแต่มันดันเกี่ยวกับเธอโดยตรงไง

“ถ่ายรูปคู่ไง มากินข้าวด้วยกันทั้งทีไม่ถ่ายรูปกับพี่หน่อยเหรอ ไอ้กัป” เขาบอกเธอหน้าตายก่อนจะเรียกกัปตันที่นั่งข้างเอมิและนั่งตรงข้ามกับเขาพอดี

“ว่าไงพี่จะให้ถ่ายรูปให้เหรอ”

“เออ”

“ได้ ๆ” กัปตันพูดจบก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมถ่ายรูปอย่างรู้งาน

“หวายไม่ถ่ายค่ะ พี่กัปอย่าถ่ายนะ”

“ถ่ายหน่อย มึงถ่ายเดี๋ยวนี้เลยไอ้กัป” เธอห้ามกัปตันแต่เขาก็พูดแทรกขึ้นมา

“ได้พี่ ถ่ายหน่อยสิวะหวายพี่ถ่ายรูปสวยนะโว้ย พี่ชาร์ลชิด ๆ หน่อยพี่ น้องหวายขาน้องหวายยิ้มหน่อยสิวะคะนั่งหน้านิ่งทำไมวะเฮ้ย พี่กัปไม่ได้เป็นเจ้าหน้าที่ในอำเภอนะครับไม่ต้องทำหน้าเหมือนถ่ายบัตรประชาชนก็ได้” กัปตันพูดแซวไม้หวายที่นั่งหน้านิ่งใส่ด้วยความไม่พอใจ

“ก็หวายไม่ได้อยากถ่าย” ไม้หวายตอบเบา ๆ แล้วใบหน้าก็ยิ่งหงิกงอมากกว่าเดิม ตอนที่พูดเธอลืมไปว่าตรงนี้ไม่ได้มีแค่พี่รหัสของเธอแต่มีเขาอยู่ด้วยแล้วเผลอทำหน้าทำน้ำเสียงงอแง

“ไม่อยากถ่ายกับพี่เลยเหรอ” ชาร์ลหันหน้าไปหาโน้มหน้าไปให้ใกล้เธอมากกว่าเดิมแล้วยิ้มให้ส่วนเธอเองพอได้ยินคำพูดเขาก็เผลอเหวี่ยงสายตามามองเขาในขณะที่ตัวเองกำลังมีสีหน้างอแงอยู่เหมือนเดิม

แชะ!

“เชี่ย! รูปนี้รูปเดียวพอไม่ต้องถ่ายอีก น่ารักฉิบหายเอาไว้ใช้พรีเวดดิ้งได้เลย” เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นหนึ่งครั้ง พอเสียงชัตเตอร์จบลงเสียงอุทานด้วยความพอใจของกัปตันก็ดังขึ้นซึ่งคำพูดของเขาทำให้ไม้หวายถลึงตาใส่พี่รหัสของตัวเองทันที

“พี่กัป!”

“ไหน ๆ ไอ้กัป อุ้ย! น่าร้าก~” เอมิชะโงกหน้าไปดูใกล้ ๆ แล้วก็ทำหน้าฟินใส่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ

“พี่กัปลบทิ้งเลยนะหวายไม่ได้เต็มใจถ่าย”

“ลบทำไมวะรูปโคตรน่ารัก ดูก่อนอย่าเพิ่งงอน”

“ไม่ดูค่ะ พี่กัปลบทิ้งเลยรูปที่หวายไม่ตั้งใจถ่ายหวายไม่ดู” ไม้หวายพูดแล้วหันหน้าหนีหน้าจอโทรศัพท์ที่กัปตันยื่นมาพอดี

“หึ ๆๆ ไม่ต้องให้ดูหรอกมึงส่งมาให้กูก็พอ”

“ได้ ๆ พี่” กัปตันรับปากด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีก่อนที่เขาจะชักมือกลับแล้วกดหน้าจอซึ่งแน่นอนว่ากัปตันกำลังส่งรูปให้ชาร์ลนั่นเอง

“พี่กัปไม่ต้องส่งให้ใครเลยค่ะ ลบทิ้งไปเลย”

“ลบได้ไงในนั้นมีรูปพี่ด้วยพี่จะเอา” เขาพูดขึ้นน้ำเสียงอารมณ์ดีทำให้เธอยิ่งโมโห

“แต่หวายไม่เต็มใจถ่าย”

“โอเค ถ้างั้นก็ถ่ายใหม่ ยิ้มสวย ๆ ตกลงไหม”

“...”

“ว่าไงครับ”

“...พี่กัปส่งให้พี่ชาร์ลแล้วพี่กัปลบในเครื่องพี่กัปทิ้งเลยนะคะ” ด้วยนิสัยความดื้นรั้นที่มีอยู่ลึก ๆ ของตัวเองทำให้เธอจ้องหน้าเขาอยู่นานก่อนที่สุดท้ายเธอจะเลิกมองหน้าเขาแล้วหันไปบอกกัปตันด้วยความหงุดหงิด

“หึ ๆๆ” เสียหัวเราะอารมณ์ดีของเขาทำให้เธอไม่พอใจยิ่งกว่าเดิมแต่เธอเลือกที่จะไม่พูดดีกว่าอีกอย่างพวกน้องรหัสของเขาทั้งสามคนก็เดินกลับมานั่งกันแล้ว

“ถ้างั้นสายรหัสพวกเราไปถ่ายรูปบ้างดีกว่าเนอะจะได้กลับกันมันดึกมากแล้ว” พอทั้งสามคนนั่งลงกัปตันก็พูดขึ้นซึ่งไม้หวายก็ยินดีเพราะไม่อยากนั่งข้างเขานาน ๆ

“เดี๋ยวกูถ่ายให้”

“จริงดิพี่” ชาร์ลอาสาตอนที่กัปตันทำท่าจะยื่นโทรศัพท์ให้น้องรหัสปีสามของเขาแต่เขาก็อาสาก่อนทำให้กัปตันทำหน้าอึ้ง

“อืม” ชาร์ลพยักหน้ารับแล้วคว้าโทรศัพท์กัปตันไปถือจากนั้นเขาก็เดินนำทุกคนไปถ่ายรูปแถมระหว่างนั้นก็ยังแอบใช้โทรศัพท์ของกัปตันถ่ายรูปของไม้หวายไว้หลายสิบรูป

“เอาไป” พอถ่ายรูปเสร็จชาร์ลก็ยื่นโทรศัพท์คืนให้กัปตันซึ่งเขาก็รีบรับไปดูทันที

“โอ้โห~ ถ่ายโคตรสวยเลยว่ะพี่ชาร์ล”

“จริงเหรอไอ้กัป แกแกล้งชมรึเปล่าเนี่ย” เอมิเอ่ยขึ้นแล้วรีบขยับไปหากัปตันเพื่อดูรูปบ้าง

“จริงเจ้ รูปน้องหวายเนี่ยโคตรสวยเลย ถ่ายโคตรเยอะ” ไม้หวายได้ยินก็รีบหันไปมองเขาไม่ต่างจากคนอื่นที่หันไปมองชาร์ลเช่นกัน

“โห~ นี่เป็นถึงขั้นนี้เลยเหรอคะพี่ชาร์ลขา~” เอมิที่ยืนชะโงกหน้าดูรูปในมือถือของกัปตันทนไม่ไหวถึงกับต้องแซวออกมาด้วยความหมั่นไส้ปนอึ้ง

ความจริงเธอรู้กิตติศัพท์ของเพื่อนเธอดี รู้มากด้วยแต่ที่แซววันนี้แถมแซวตั้งแต่แรกก็เพราะชาร์ลไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อนซึ่งมันทำให้เธอที่รักไม้หวายเหมือนน้องสาวเกิดอาการอยากจะเชียร์ขึ้นมาเผื่อว่าไม้หวายคนนี้จะเป็นคนสยบชาร์ลได้

“หึ ๆๆ ไม่ต้องยุ่งมึงส่งรูปให้กูก็พอ ส่งแล้วก็รีบลบทิ้งอย่าให้มีรูปไม้หวายอยู่ในเครื่องมึงเด็ดขาด...กูหวง”